ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
Κυριακή 21η Δεκεμβρίου 2014

Η σημερινή Κυριακή, σηματοδοτείται από τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων και η Εκκλησία μας έρχεται σήμερα να μας παραθέσει ένα μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει τους κατά σάρκα προγόνους του Κυρίου μας μέσα από το απόσπασμα του κατά Ματθαίον ευαγγελίου που ακούσαμε πριν από λίγο. Αλλά σε τι αποσκοπεί όμως ο μακρύς αυτός κατάλογος των ολίγων σε μας γνωστών και των πλείστων αγνώστων και ιδιότροπων ονομάτων; Σε τι αποσκοποεί η απαρίθμηση αυτής της γενεαλογίας; Δείχνει την πορεία της φροντίδας του Θεού για το ανθρώπινο γένος . Είναι οι πρόγονοι του Χριστού που περίμεναν από γενιά σε γενιά την στιγμή που οι υποσχέσεις του Θεού για τον Μεσσία θα γινόταν πραγματικότητα.

Ανάμεσα από όλους αυτούς ο ευαγγελιστής Ματθαίος ξεχωρίζει τα ονόματα του Αβραάμ, πρώτου πατριάρχου του Ισραήλ , και του Δαβίδ ,πρώτου ένδοξου βασιλιά. Τι νόημα έχει αυτό; Ο Αβραάμ είναι ο γενάρχης του εκλεκτού λαού του Θεού . Σε αυτόν δόθηκε , όπως και στους απογόνους του η υπόσχεση ότι θα κυριαρχήσουν πάνω στη γη . Όμως όλοι πέθαναν και δεν φάνηκε να εκπληρώνεται αυτή η υπόσχεση. Μετά ήρθε η αιχμαλωσία της Αιγύπτου και η έξοδος υπό τον Μωϋσή και πάλι δεν φάνηκε να εκπληρώνεται εκείνη η ελπίδα που κρατούσε το λαό ζωντανό. Και ήρθε ο Δαβίδ ο πιο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ . Στην εποχή του, λόγω του σπουδαίου έργου που επιτέλεσε, οι Ισραηλίτες πίστεψαν ότι έφτασε η πολυπόθητη ώρα της ολοκληρώσεως της Μεσσιανικής προφητείας. Γρήγορα όμως απογοητεύθηκαν γιατί αυτό το ισχυρό κράτος του Δαυίδ διαιρέθηκε και υποτάχθηκε στις μεγάλες δυνάμεις της περιοχής. Ακολουθούν πολλοί κατακτητές . Τελευταίοι είναι οι Ρωμαίοι που καταπίεζαν ενώ ο Ηρώδης τυραννούσε τον λαό . Και πάλι ο λαός απογοητεύεται από τα πράγματα. Στην κορύφωση λοπόν του αδιεξοδου γεννιέται ο Χριστός «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου». Λίγοι πιστοί Ιουδαίοι είχαν απομείνει που θυμόνταν τις επαγγελίες του Θεού , ενώ οι περισσότεροι έβλεπαν το όραμα του Μεσσία να χάνεται. Στον ειδωλολατρικό κόσμο τα πράγματα ήταν χειρότερα : κυριαρχούσε η αμάθεια, ο σκοταδισμός, η μαγεία , η εκμετάλλευση, τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που φανέρωναν μια ηθική καταβαράθρωση.

Μελετώντας προσεκτικά τη γενεαλογία παρατηρούμε πρώτον ότι ενώ κατά την ιουδαϊκή συνήθεια γενεαλογούνται μόνο άνδρες ως κεφαλές των γυναικών, και των οικων τους. αλλά είναι και ως ρίζες των τέκνων τους . Εντούτοις παρεισάγονται στην γενεαλογία και τεσσερεις γυναίκες, η Ρουθ,η Θάμαρ,η Ραχάβ και η Βηρσαβεέ. Και η δεύτερη πολύ σημαντική παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι μεταξύ των προγόνων του Χριστού περιλαμβάνονται και άνθρωποι που ήταν ένοχοι βαρέων αμαρτημάτων μεταξύ αυτών οι τρεις από τις τεσσερεις γυναίκες δηλαδή η Θάμαρ, η Βηρσαβεέ και η Ραχάβ. Αλλά και η τέταρτη η Ρουθ η οποία είχε υποδειγματική συμπεριφορά, δεν ήταν Εβραία αλλά αλλοεθνής Ίσως να μας παραξενεύει ή να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Χριστός καταδέχτηκε να έχει τέτοιους προγόνους. Αυτό φανερώνει την άπειρη συγκατάβαση και φιλανθρωπία Του προς το ανθρώπινο γένος. Δεν ντρέπεται για τους αμαρτωλούς προγόνους Του, ούτε για το κακό που έχει μέσα της η ανθρώπινη φύση . Δεν αποφεύγει ούτε τους αμαρτωλούς προγόνους ούτε τον εν γένει αμαρτωλό άνθρωπο, άλλωστε γιαυτό ήρθε ως άνθρωπος για να δώσει δυνατότητα υπέρβασης από την αμαρτία. Ο Χριστός ήρθε για να γιατρέψει το άρρωστο από την αμαρτία ανθρώπινο γένος κι όχι για να το κρίνει. Άλλωστε δεν βλάφτηκε ούτε στο ελάχιστο με το να έχει αμαρτωλούς προγόνους. Αυτό διδάσκει κι εμάς να μην ντρεπόμαστε για την κακία των προγόνων μας. Αντίθετα πρέπει να μισούμε την κακία και την αμαρτία τους, επιζητώντας μόνο την αρετή. Αν είναι δυνατόν πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε εμείς ενάρετοι ώστε να λαμπρύνουμε και τους προγόνους μας. Ιδιαίτερα ο Ματθαίος μνημονεύει τη Βηρσαβεέ μητέρα του σοφού βασιλέως Σολομώντος για να δείξει ότι όλοι είναι δεκτοί για το Θεό έστω κι αν γεννηθούν από αμαρτωλούς προγόνους αρκεί οι ίδιοι να έχουν αρετή. Από την άλλη παραλείπει από τη γενεαλογία του κάποιους βασιλείς-προγόνους του Κυρίου που ήταν υπερβολικά ασεβείς. Τέλος να πούμε ότι το γεγονός ότι ο Χριστός είχε προγόνους βαρηνόμενους με βαριές αμαρτίες φανερώνει ότι η αμαρτία είχε μολύνει πολύ βαθιά το ανθρώπινο γένος μέχρι κι αυτούς τους προγόνους του Χριστού. Δυστυχώς η αμαρτία μετά την πτώση των πρωτοπλάστων χωρίς να είναι κάτι το φυσικό κατάντησε να είναι τέτοιο.Την ώρα λοιπόν που υπήρχε σκοτάδι παντού και η απομάκρυνση από τον Θεό είχε γενικευθεί τότε ακριβώς διάλεξε ο Θεός την ώρα για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του, και να σαρκωθεί ο Υιός του Θεού και να έλθει στον κόσμο ως ο αναμενόμενος , Μεσσίας .Ο Θεός δεν περίμενε την υπακοή στο θέλημά Του ή την ηθικότητα του ανθρώπου για να τον ανταμείψει, αλλά επεμβαίνει στον κόσμο την ώρα της μεγάλης κατάπτωσεως και της εξαχρείωσεως του ανθρώπου για να μην θεωρηθεί ότι η σωτηρία είναι υπόθεση της ικανότητας του ανθρώπου, αλλά αποκλειστικά έργο του δωρεοδότου Θεού. Τα δε κριτήρια του Θεού: είναι άπειρη αγάπη Του είναι και το έλεος και η συγνώμη για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.

Αυτό το μήνυμα της αγάπης, και του ελέους του Θεού μας θυμίζει ιδιαίτερα αυτή η περίοδος των Χριστούγεννων. Δια της αγάπης αυτής που δεν έχει περιορισμούς , που ξέρει να συγχωρεί , να αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, καλούμεθα και εμείς να ενταχθούμε στην γενεαλογία του Κυρίου μας. Αυτή η αγάπη του σαρκωθέντος Κυρίου θα μας εγγράψει στην Βίβλο της γεννέσεως Του που είναι η Βίβλος της αληθινής ζωής. Αμήν

π. Γ. Ρ.