Κήρυγμα γιά Κυριακή 13.12.2015

Κυριακή ΙΑ΄ Λουκᾶ (Λουκᾶ ιδ΄ 16-24)

Στήν διάρκεια ἑνός συμποσίου ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός διηγήθηκε τήν παραβολή πού θά ἀκούσουμε τήν προσεχή Κυριακή. Καί βεβαίως φωτίζει τό θέμα αὐτό τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καθώς καί ὅτι τό κάλεσμα στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀτελεύτητος γιορτή. 

Εἶναι μία πρόσκληση σέ ἕνα εὐφρόσυνο τραπέζι καί ὅποιος ἀρνεῖται τήν πρόσκληση, ἀρνεῖται τήν χαρά αὐτή τοῦ Χριστοῦ. Μία ἀνάλογη εὐφροσύνη, ἀλλά μέ ἀπίστευτες καί βαθύτερες διαστάσεις περιμένει ὅποιον ἀποδέχεται τήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ καί εὐσυνείδητα ἐντάσσεται στήν Ἐκκλησία του, πού εἶναι εἰκόνα καί τό σύμβολο τῆς Βασιλείας του. Αὐτή ἡ ἀγαλλίαση θά φθάσει στό κορύφωμα καί στήν πληρότητά της στό «δεῖπνο τό μέγα» στό ἑσπέρας τοῦ κόσμου, μετά τήν δύση τῆς ἐδῶ ζωῆς. Ὅταν θά παρακαθήσουμε καί θά συνομιλήσουμε πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ Θεός δέν μᾶς στέλνει σέ κάποιο «ἐπίμοχθο καθῆκον» σέ μία ἀγγαρεία, δέν ζητεῖ ἐκδούλευσε. Σέ χαρούμενο πανηγύρι μᾶς καλεῖ. Διότι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά ἀπό τό νά βρίσκεσαι κοντά του, ἀπό τό νά ζεῖς τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης -αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι ἀγάπη-νά ἀπολαμβάνεις τό ἄπειρο κάλλος του. Αὐτός εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὡραιότητα, νά λάμπεις μαζί του στό ἀνέσπερο φῶς. Βέβαια γιά πολλούς, πού τούς λείπουν ἐντελῶς οἱ ἀνάλογες πνευματικές κεραῖες, αὐτά τά μηνύματα ἐμφανίζονται ἀνύπαρκτα ἤ ἀκατανόητα. Χρειάζεται σωστή προετοιμασία, ἀλλαγή νοῦ, μαθητεία, ἄσκηση, γιά νά μποροῦμε νά ἀναπνέουμε στήν ἀτμόρφαιρα τῆς ἀγάπης του, νά ζοῦμε τήν βαθειά, ἄλλη ποιότητος, εἰρήνη του.

Τήν εὐκαιρία νά προσεγγίσουμε κάτι ἀπό τήν μεγάλη αὐτή εὐφροσύνη τήν ἔχουμε ἤδη κι ὅσο βρισκόμαστε σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή. Γιατί ἐδῶ τελεῖται ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἕνα θεῖο Δεῖπνο «ἄχρις οὐ ἄν ἔλθῃ καί πάλιν ὁ Υἱός, ἐν τῇ Δευτέρα Παρουσίᾳ αὐτοῦ». Τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο ὁ Χριστός καλεῖ ὅλους τούς δικούς του νά προγευθοῦν τήν ἕνωση μαζί του, νά προχωρήσουν στό ρυθμό τῆς ζωῆς τῆς ἀπείρου ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτή ἡ ἐνσυνείδητη συμμετοχή στό μυστήριο τῆς θυσίας καί τῆς ἀναστάσεως του δέν εἶναι ἁπλῶς πρόγευση αἰωνίου ζωῆς ἀλλά καί προϋπόθεση συμμετοχῆς στό αἰώνιο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας του. «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν αὐτοῖς... » (Ἰωάννου στ΄ 53-56).

Ὑπάρχει μία ἐσωτερική σχέση ἀνάμεσα στό ὁριστικό δεῖπνο στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί στό ἄλλο, τῆς θείας εὐχαριστίας πού παρέλαβε καί ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἕως σήμερα καί τελεῖ ἡ Ἐκκλησία. Τό πρῶτο εἶναι κάτι πού προσδοκοῦμε. Τό δεύτερο εἶναι κάτι πού ἤδη εἶναι ἐμπρός μας. Ἡ πρόσκλησή του ὅμως γίνεται ἰδιαίτερα ἐπίμονη σέ περιόδους μεγάλων πνευματικῶν γεγονότων, ὅπως οἱ ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων πού πλησιάζουν.

Οἱ προσκεκλημένοι τῆς παραβολῆς στό εὐγενικό κάλεσμα πού τούς γίνεται ἀπαντοῦν μέ ἕνα τρόπο ἀπροσδόκητο. Οὔτε κἄν λένε «εὐχαριστῶ». «Ἀγρόν ἠγόρασα...κτλπ». Κατεπείγουσα ἀνάγκη ! Μήπως τυχόν φύγει τό χωράφι. Σάν νά πρόκειται νά παραταθεῖ τό δεῖπνο μῆνες καί νά ματαιώσει τήν σπορά. «»Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε...». Καλά ἀφοῦ τά ἀγόρασες πιά, τί τό ἐπεῖγον, νά πᾶς εἰδικά τήν ὥρα τοῦ δείπνου νά τά δοκιμάσεις; Οἱ δύο αὐτοί νιώθοντας τήν ἀγένειά τους, προσθέτουν μετά τήν πρόφαση πού ἐπικαλοῦνται, «ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρητημένον», σέ παρακαλῶ συγχώρεσε τήν ἀπουσία μου. Ὁ τελευταῖος πιό ἀπότομα ἀναγέλλει : «Γυναίκα ἔγημα». Μέ τήν συμπεριφορά αὐτῶν «τῶν προσκεκλημένων» περιγράφεται κατ’ ἀρχήν ἡ στάση τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποίοι δέν ἀνταποκρίθηκαν στήν τιμή καί τήν ἐμπιστοσύνη πού τούς ἔδειξε ὁ Θεός. Ἀλλά, πλατύτερα, εἰκονίζονται καί ὅλοι ὅσοι ἀργότερα μιμήθηκαν τό παράδειγμα τους, ὅσοι τιμήθηκαν ἄμεσα ἀπό τόν οἰκοδεσπότη τοῦ σύμπαντος καί τελικά περιφρόνησαν τήν ἰδιαίτερη πρόσκλησή του. Μέσα στίς ἐπιπόλαιες δικαιολογίες τῶν ἀνθρώπων τῆς παραβολῆς πόσες ἀνάλογες προφάσεις δέν καθρεπτίζονται. Ἀλλάζοντας λέξεις, ὅμως κρατώντας τίς διαθέσεις τῆς ψυχρότητας καί τῆς ὑπεροψίας ἀπέναντι τοῦ Κυρίου τοῦ κόσμο, συνεχίζεται ἡ ἴδια ἡ ἐξοργιστική τακτική. Ὅλοι προφασίζονται δουλειές γιά νά μήν μελετοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά νά μην προσεύχονται, γιά νά ἀναβάλουν τήν ἐξομολόγηση, γιά νά μήν ἐκκλησιάζονται, νά μήν κοινωνοῦν. ὅλοι ὀχυρώνονται πίσω ἀπό τίς πολλές καί ἐπείγουσες προσωπικές καί οἰκογενειακές ἀνάγκες, ὅταν θέλουν νά ἀποφύγουν τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως πρόκειται νά πᾶνε στήν Α΄ ἤ στήν Β΄ διασκέδαση, ὅταν χάνουν ὥρες συζητώντας ἄσκοπα καί κουτσομπολεύοντας τότε δέν ὑπάρχει στενότης χρημάτων ἤ χρόνου. Πάντοτε ὅμως ὑπάρχει στενότης καρδιᾶς καί μυαλοῦ, ὅταν ὅταν καταφεύγουμε σέ τέτοιες ἐπιχειρηματολογίες γιά νά δικαιολογήσουμε τά ἀδικαιολόγητα.

Ἀξίζει ἰδιαίτερα νά σημειωθεῖ ὅτι ἐκεῖνα πού κάνουν ἕναν ἄνθρωπο νά μήν δέχεται τήν πρόσκληση δέν εἶναι πάντοτε καθ’ ἑαυτά ἐπιλήψιμα.  Κάτω ἀπό ἄλλες συνθῆκες μπορεῖ νά εἶναι νόμιμα καί σωστά. Τελικά ὅμως δευτέρας ποιότητας ἀγαθά γίνονται ἀφορμή γιά νά χάνωνται τά αἰώνια. Δέν ἦταν κακό νά δεῖ τό χωράφι του ὁ πρῶτος ἤ τά ζώα του ὁ δεύτερος ἤ νά προσέξει τήν γυναίκα του ὁ τρίτος. Νόμιμα καί κανονικά ὅλα αὐτά. Εἶναι ὅμως τραγικό νά καλύπτουμε τήν ἀνυπακοή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπό αὐτές τίς νόμιμες ἀσχολίες καί ὑποχρεώσεις μας. Θά μποροῦσαν νά γίνουν σέ ἄλλη ὥρα. Εἶναι λάθος φοβερό νά ἀφήνουμε τίς βιοτικές μέριμνες νά μᾶς ἀπορροφοῦν πλήρως, νά προσηλώνουμε τήν προσοχή μας μόνο σ’ αὐτές καί νά γινώμαστε κουφοί στήν φωνή τοῦ Θεοῦ.

Ὅσο μάλιστα πιό εὐλογοφανείς παρουσιάζονται οἱ δικαιολογίες πού ἐπιστρατεύονται, τόσο πιό ἐπικίνδυνες εἶναι. Διότι τότε ἡ ἀδιαφορίας, πού ἀποτελεῖ τήν ρίζα τῆς ἀρνήσεως στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καμουφλάρεται καλύτερα κάτω ἀπό σοβαρές καί ἐπείγουσες ἀσχολίες καί ἔτσι αὐταπατώμεθα καί οἱ ἴδιοι εὐκολώτερα. Ὅταν ἀπορροφάται κανείς ἀπό τά καθημερινά κινδυνεύει νά ξεχάσει τήν αἰωνιότητα. Στήν ὑπέρμετρη ἀπασχόληση ἀπό τά βιοτικά χάνει τήν ἴδια τήν ζωή. Στό τελευταῖο μέρος τῆς παραβολῆς ὁ οἰκοδεσπότης στέλνει τόν ὑπηρέτη του νά μαζέψει ὅλους τούς κατατρεγμένους τῆς ζωῆς, φτωχούς, ἀναπήρους, τυφλούς, καί χωλούς. Τόν στέλνει νά φέρει στό ἀρχοντικό του αὐτούς πού δέν περιμένουν μία τέτοια πρόσκληση. Ἔτσι μ’ αὐτόν τόν τρόπο δείχνει ὅτι ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στήν Βασιλεία του παραμένει πρόσκληση χάριτος. Αὐτοί τελικά πού συγκεντρώνονται ἀπό τούς δρόμους, τίς ἀγορές δέν εἶχαν καμία πιθανότητα στήν κατάσταση πού ἦταν νά δεχθοῦν τέτοια ἔννοια. Ἡ πρόσκληση δέν ὀφείλεται σέ δικό τους δικαίωμα ἀλλά στήν ἁπλοχεριά, στήν φιλόξενη διάθεση τοῦ οἰκοδεσπότη. Ὅσο τελικά βρισκόμαστε στόν πνευματικό περίβολο τῆς Ἐκκλησίας καί μετέχουμε στήν εὐφροσύνη τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ἄς μή φαντασθοῦμε μεγάλα πράγματα γιά τόν ἑαυτό μας. Ἡ θέση μας κοντά του εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς χάριτός του, καί ὄχι τῆς δικῆς μας ἀξίας.    

ΠΗΓΗ: