ΜΗ  ΨΕΥΔΕΣΘΕ  ΕΙΣ  ΑΛΛΗΛΟΥΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακή ΙA΄ Λουκά

(Κολ. γ' 4-11) 

Όταν κανείς μελετά και εμβαθύνει στον λόγο της Γραφής, άνευ ουδεμίας δυσκολίας διαπιστώνει το πάντοτε επίκαιρο του θεόπνευστου λόγου. Οι πρακτικές δε συμβουλές που προβάλλονται από τους αγίους Προφήτες και Ευαγγελιστές και οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την απόλυτη πίστη στον Ιησού Χριστό, είναι τόσο άμεσες που, εάν οι Χριστιανοί τις εφάρμοζαν, οπωσδήποτε η εικόνα του κόσμου θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Από τις τόσες αποστολικές συμβουλές της Καινής Διαθήκης, ας σταθούμε σε μία που φαίνεται μεν απλή, στην εφαρμογή της όμως απαιτεί δύναμη και  Χάρη Θεού. Πρόκειται για την εντολή “Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους” (Κολ. γ´, 9). Και γιατί αυτό; Διότι, όπως θα δούμε, πρόκειται περί ενός πολύ σοβαρού αμαρτήματος, αφού είναι καθαρώς σατανικό και μας χωρίζει από τον Θεό.

Αλήθεια, τι είναι το ψεύδος; Είναι μια σατανική επινόησις. Ο εφευρέτης και άρα ο πατέρας ο πονηρός και δόλιος του ψεύδους είναι ο διάβολος. Γνωστά τα περιστατικά, τουλάχιστον για τους πιστούς. Με το προσωπείο του φιδιού ο εχθρός, μέσα στον παράδεισο, ρίχνει στην Εύα το πρώτο ψέμα. (Γεν. γ' 5). Ο πονηρός και ξεπεσμένος άγγελος, ο διάβολος, όχι απλά συκοφαντεί τον Θεό, αλλά τον παρουσιάζει ως ψεύτη και φθονερό. Και η Εύα, ξεκινώντας τον “διάλογο” με το φίδι, σιγα-σιγα αλλοιώνεται και πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της παρακοής, παρασύροντας στον πνευματικό γκρεμό και τον Αδάμ. Ο διάβολος λοιπόν, μέσω του ψεύδους, παρέσυρε στο κακό τον άνθρωπο με δραματικές τις συνέπειες και γι' αυτή τη φύση.

Ποια όμως ήταν η αλήθεια; Ακριβώς το αντίθετο από την ψευδή εισήγηση του διαβόλου. Και τούτο, διότι εγνώριζε ότι ο άνθρωπος δύναται να καταστεί κατά χάριν Θεός. Ενώ ο Εωσφόρος, που θέλησε από μόνος του να γίνει Θεός, κατήντησε δαίμονας και παγιώθηκε, δια της πτώσεώς του, οριστικά στο κακό.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το ψεύδος δενείναι παρά η κορυφή του παγόβουνου στην ιστορία της πτώσεως του ανθρώπου. Κάτω από την επιφάνεια μια ζωής αναληθούς κρύπτονται τόσες και τόσες κακίες, που φυγαδεύουν την προστασία του Θεού, αλλά και την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων. Όπως φυσικά, αντίστροφα, και η κορυφή της αληθείας αποδεικνύεται δέσμη αρετών, που οδηγούν τον άνθρωπο στον φωτισμό και σ' αυτή την θέωση.

Έχουν λοιπόν απόλυτο δίκαιο οι Άγιοι, που μας τονίζουν ότι οι άνθρωποι που μιμούνται τον εχθρό στο κεφάλαιο του ψεύδους, γίνονται κι αυτοί ψεύτες και “διάβολοι”, διαστροφείς της αληθείας. Πράγματι, ξεκάθαρη και στο σημείο αυτό είναι η επισήμανση του θείου Παύλου: “...μεταλλάσσουν την αλήθειαν... εν τω ψεύδει” (Ρωμ. Α' 25).

Αλλ' ας ρίξουμε γι' ακόμα λίγο το βλέμμα μας στο έρεβος του ψεύδους, αν και τα όσα μέχρι τώρα τονίσαμε, είναι ικανά, για όσους έχουν “νουν Χριστού”, ν' αποστραφούν μετά βδελυγμίας το ψεύδος και από το στόμα τους να εξέρχεται η αλήθεια και μόνο η αλήθεια.

Ναι, ο ψεύστης δεν είναι δυνατόν να έχει μέρος με τον Θεό, όταν επιμένει στο ελάττωμα αυτό και δεν μετανοεί. Το ψεύδος έχει τόσες αρνητικές συνέπειες για τον ίδιο τον άνθρωπο που το μεταχειρίζεται, ώστε ο ίδιος πρώτος απ' όλους αδυνατεί να αισθανθεί μέσα στην καρδιά του έστω και την μικροτέρα ανάπαυση, και την ελαχιστοτέρα χαρά της ζωής. Αυτό όμως αποτελεί το χειρότερο κατάντημα και φυσικά μια τέτοια ψυχή δεν μπορεί να ξεγελά τον εαυτό της ότι είναι μέσα στο “Σώμα του Χριστού”. Εάν τώρα, παρ' ελπίδα, συμβεί και κάποιος άνθρωπος–αξιωματούχος της Εκκλησίας έχει “αγαθές σχέσεις” με το ψεύδος προς “ίδιον όφελος”, τότε, αλλοίμονο, θα εκτεθεί στο ποίμνιο, αφού, θάττον ή βράδιον, η αλήθεια θα έρθει στο φως και ο ίδιος θα  χάσει το κύρος του. Εάν δε επιμείνει στην απαισία αυτή συμπεριφορά, τρισαλλοίμονο, θα κινδυνεύει να χάσει και την ψυχή του, εάν δεν μετανοήσει.

Αν δε είναι αλήθεια, και βεβαίως είναι, το ότι υπάρχουν τριών ειδών ψεύδη, α) τα μικρά και καθημερινά, β) τα μεγάλα και γ) οι πολιτικοί λόγοι και οι υποσχέσεις των αρχόντων, τότε, ομολογουμένως, το χειρότερο επίπεδο του ψεύδους είναι τα “οικουμενιστικά ψεύδη”.Τα ψεύδη δηλαδή που μεταχειρίζονται οι οικουμενιστές ποιμένες, αφ' ενός μεν για να αλλοιώσουν την πίστη και να ξεγελάσουν το Ορθόδοξο ποίμνιο, αφ' ετέρου δε για να κολάσουν τους αιρετικούς, αφήνοντάς τους μέσα στην πλάνη τους και την αίρεσή τους,  αφού τους κηρύσσουν ότι δήθεν μετέχουν της σωζούσης Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτοί οι ψευδοποιμένες όντως παίζουν ρόλο διαβόλου και γίνονται μισητοί στον ίδιο τον Θεό, αφού “ βδέλυγμα Κυρίω χείλη ψευδή” (Παρ. ιβ' 22).

Χρειάζεται τώρα, μετά από αυτά, να προσθέσουμε ότι τους ψεύστες όλου του φάσματος και των παραγράφων τους αναμένει η καταστροφή; Ιδού ο  Ψαλμωδός το διασαλπίζει: “...απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος” (Ψαλμ. Ε' 7). Υπερβολικός μήπως είναι αυτός ο λόγος λόγω Παλαιάς Διαθήκης; Όχι, φίλοι μου, ας μη ξεγελούμε εαυτούς και αλλήλους. Ορίστε και ο εσχατολογικός λόγος της Αποκαλύψεως:“...έξω... πας ο φιλών... ψεύδος” (Αποκ. κβ' 15). Έξω από την ουράνια πόλη, έξω από την Βασιλεία του Θεού όσοι αγαπούν το ψεύδος και στηρίζουν τις θέσεις τους (διδασκαλίες τους) και τις θέσεις τους (καθέδρες και αξιώματα) στο γέννημα αυτό του Εωσφόρου.

Όσοι τώρα έχουν σκοπό να ζήσουν την Ορθόδοξη πνευματικότητα και να σώσουν την ψυχή τους και θέλουν να αγωνισθούν εναντίον του ψεύδους, θα χρειασθεί να αγωνισθούν προς κάθε μορφή ψεύδους, λόγω του ότι το ψεύδος είναι μια μεταδοτική ασθένεια και μεταδίδεται και αλλάζει μορφές.

Αγώνας λοιπόν εναντίον του ίδιου του εαυτού μας, αγώνας εντός της οικογενείας, αγώνας στην πολιτεία, αγώνας μεσα στην Εκκλησία. Αγώνας αληθείας και εξολόθρευσης της κακίας του ψεύδους. Ας φανούμε νηφάλιοι και έξυπνοι κατά Θεόν, δοθέντος ότι κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο “το μεν αληθές πικρόν εστί και αηδές τοις ανοήτοις, το δε ψεύδος γλυκύ και προσηνές”. 

Αμήν.

Αρχ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος