ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Μθ. 1, 1-25)

 «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε˙ Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε˙ Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε»

 Ἡ γέν­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι γε­γο­νὸς χα­ρᾶς καὶ εὐ­φρο­σύ­νης, δο­θέν­τος πὼς τὸ φῶς τοῦ Θε­οῦ δι­α­λύ­ει τὸ σκό­τος τῆς δου­λεί­ας στὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὴ φθο­ρὰ καὶ τὸν θά­να­το. Ὁ ἀ­μή­τωρ ἐκ Πα­τρὸς γί­νε­ται ἀ­πά­τωρ ἐκ μη­τρός, ὁ ἄ­χρο­νος Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἄρ­χε­ται ὡς υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, μὲ τὴν ὑ­πὲρ φύ­ση γέν­νη­σή του. Ἔρ­χε­ται ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ στὴ γῆ, γι­νό­με­νος ἄν­θρω­πος, γιὰ νὰ μᾶς ἐ­πα­να­γά­γει στὸν Θε­ὸ καὶ νὰ μᾶς προ­σφέ­ρει τὴν κα­τὰ χά­ρη θέ­ω­ση. Ὅ­πως στὸ πρό­σω­πο τοῦ προ­πά­το­ρα Ἀ­δὰμ ὑ­πέ­στη ἔκ­πτω­ση ὅ­λη ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα, ἔ­τσι καὶ τώ­ρα μὲ τὴν Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση ὅ­λη ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα -στὸ πρό­σω­πο τοῦ νέ­ου Ἀ­δάμ- ἐ­πα­νέρ­χε­ται στὸ ἀρ­χαῖ­ο καὶ προ­πτω­τι­κό της κάλ­λος.

Ἡ κα­τὰ χά­ρη θέ­ω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, ὅ­μως, δὲν προ­σφέ­ρε­ται δω­ρε­ὰν ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ οὔ­τε καὶ ἀ­προ­ϋ­πό­θε­τα. Ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ συγ­κα­τά­βα­ση τοῦ ἀν­θρώ­που. Δη­λα­δὴ ὁ Θε­ὸς ἐ­ναν­θρω­πή­ζει προ­σφέ­ρον­τας ἐν δυ­νά­μει τὴ θέ­ω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ δὲ ἄν­θρω­πος ὀ­φεί­λει νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θεῖ σὲ αὐ­τή, ἀ­κο­λου­θῶν­τας τὸν Χρι­στό. Καὶ αὐ­τὸ γί­νε­ται μὲ τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν καὶ τὴν ἄρ­ση τοῦ προ­σω­πι­κοῦ του σταυ­ροῦ. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ὁ Γρη­γό­ρι­ος ὁ θε­ο­λό­γος ὁ­μι­λεῖ γιὰ τὴν ἀ­νάγ­κη τῆς κα­λῆς ἀν­τι­στρο­φῆς: ὅ­πως ἐξ ἀρ­χῆς ὁ Ἀ­δὰμ γεύ­τη­κε τὴν ἡ­δο­νὴ τῆς πα­ρά­βα­σης καὶ τοῦ ἰ­δί­ου θε­λή­μα­τος, ὁ­δη­γῶν­τας τὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα στὴν ἀ­πο­μά­κρυν­ση ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, τώ­ρα πρέ­πει νὰ ἀν­τι­στρα­φοῦν τὰ πράγ­μα­τα καὶ ὡς ἀ­φε­τη­ρί­α νὰ τε­θεῖ ἡ ἐ­πι­λο­γὴ τῶν λυ­πη­ρῶν, ὥ­στε νὰ φτά­σει κα­νεὶς στὴν ἡ­δο­νὴ τῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τὸν Θε­ό. Τὰ λυ­πη­ρὰ εἶ­ναι ἡ σταυ­ρι­κὴ πο­ρεί­α τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ καὶ ἡ συ­νει­δη­τὴ τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν.

Αὐ­τὸς ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι ὁ λό­γος ποὺ ἡ γέν­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ δὲν πρέ­πει νὰ ἑ­ορ­τά­ζε­ται μὲ λά­θος τρό­πο, ἀλ­λὰ κα­τὰ πὼς ἁρ­μό­ζει σὲ ἀ­γω­νι­στὲς τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ. Συ­νε­πῶς ἂς μὴν πε­ρι­ο­ρί­σου­με τὸ νό­η­μα τῶν Χρι­στου­γέν­νων καὶ τὴ δι­κή μας συμ­με­το­χὴ σὲ αὐ­τά, σὲ πράγ­μα­τα ἐ­ξω­τε­ρι­κά. Δη­λα­δὴ σὲ στο­λι­σμοὺς σπι­τιῶν, δρό­μων, πλα­τει­ῶν καὶ δέν­τρων. Σὲ ἀ­κρι­βὰ καὶ φαν­τα­χτε­ρὰ ροῦ­χα, σὲ ἀ­νοί­κει­α ἀ­κού­σμα­τα, κο­σμι­κὰ καὶ ξε­νό­φερ­τα, τὰ ὁ­ποῖ­α δὲν ἀ­πο­δί­δουν τὸ ὀρ­θό­δο­ξο νό­η­μα τῶν Χρι­στου­γέν­νων. Σὲ πλού­σι­ες τρά­πε­ζες φα­γη­τοῦ καὶ πο­τοῦ καὶ στὸν κα­τὰ κό­ρο χορ­τα­σμό. Σὲ χο­ροὺς καὶ σὲ δι­α­σκε­δά­σεις, τὰ ὁ­ποῖα μάλιστα κατὰ παράδοξο τρόπο ὀρ­γα­νώ­νον­ται τὴ νύ­κτα ἀ­κρι­βῶς τῆς πα­ρα­μο­νῆς τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς γέν­νη­σης τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ.

Δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ οἰ­κει­ω­θοῦ­με τὴ δω­ρε­ὰ τοῦ Ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τος Θε­οῦ μὲ τὰ πι­ὸ πά­νω πράγ­μα­τα. Εἰ­σά­γου­με στὴ ζω­ή μας μὴ χρι­στια­νι­κὲς συ­νή­θει­ες καὶ ἀν­τι­κα­θι­στοῦ­με τὴν ἁ­πλό­τη­τα τοῦ νο­ή­μα­τος τῶν Χρι­στου­γέν­νων μὲ ἀ­χρεί­α­στα καὶ πνευ­μα­τι­κῶς ἐ­πι­κίν­δυ­να πράγ­μα­τα. Ἐ­κτὸς αὐ­τοῦ ὁ­δη­γού­μα­στε καὶ σὲ πλά­νη θε­ω­ρῶν­τας ὅ­τι τὰ Χρι­στού­γεν­να εἶ­ναι τού­τη ἀ­κρι­βῶς ἡ φαν­τα­χτε­ρὴ κα­τά­στα­ση. Κατ᾽ ἐ­πέ­κτα­ση δὲν θε­ω­ροῦ­με ἀ­ναγ­καῖ­ο νὰ κα­τα­φύ­γου­με στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ νὰ συμ­με­τά­σχου­με στὴ λα­τρεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­φοῦ οἱ ἀ­νάγ­κες μας πλη­ροῦν­ται μὲ τὴν κο­σμι­κὴ τρυ­φὴ καὶ τὰ ἄ­φθο­να φῶ­τα, τί νὰ τὴν κά­νου­με τὴν Ἐκ­κλη­σί­α; Οἱ πα­νη­γύ­ρεις, τὰ φα­γο­πό­τια καὶ οἱ στο­λι­σμοὶ ἦ­ταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν ἀ­πὸ τοὺς ὁ­ποί­ους, ὅ­μως, μᾶς λύτρωσε καὶ μᾶς ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σε ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ. Στὸ κά­τω κά­τω οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες εἶ­χαν τὰ ἐ­λα­φρυν­τι­κά τους, ἀ­φοῦ οἱ θε­οί τους ἀ­παι­τοῦ­σαν τέ­τοιου εἴ­δους λα­τρεί­α, ἐμεῖς, ὅμως, παραμένουμε ἀναπολόγητοι, ὅταν γνωρίζουμε καὶ δὲν πράττουμε.

Ὁ δι­κός μας Θε­ός, ὁ τα­πει­νὸς Ἰ­η­σοῦς, δὲν ἀ­ρέ­σκε­ται σὲ αὐ­τὰ καὶ οὔ­τε ἀ­να­παύ­ε­ται στοὺς πολ­λοὺς θο­ρύ­βους καὶ τὰ κο­σμι­κὰ φῶ­τα. Ἀν­τι­θέ­τως μᾶς ζη­τᾶ ἄλ­λα πράγ­μα­τα, πι­ὸ ἁ­πλὰ καὶ πι­ὸ συ­νε­πῆ μὲ τὴν ὑ­πό­σχε­σή του νὰ μᾶς κά­νει κα­τὰ χά­ρη θε­ούς. Ἡ δι­κή μας τρυ­φὴ ἀ­παι­τεῖ νὰ σχε­τι­στεῖ μὲ τὴν τή­ρη­ση τοῦ νό­μου του, μὲ τὴν ἁ­πλό­τη­τα, τὴ φι­λα­δελ­φί­α καὶ τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἡ σπα­τά­λη καὶ τὸ πε­ριτ­τὸ τὸν κά­νει νὰ στρέ­φει τὸ πρό­σω­πό του ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη. Ζη­τᾶ ἀ­κό­μα νὰ βρε­θοῦ­με στὸν να­ό του, ὅ­που μὲ τοὺς κα­τα­νυ­κτι­κοὺς ὕ­μνους, τὰ ἁ­γι­ο­γρα­φι­κὰ ἀ­να­γνώ­σμα­τα, τὴ με­το­χὴ στὸ σῶ­μα καὶ τὸ αἷ­μα του, θὰ τρυ­φή­σου­με πραγ­μα­τι­κά, λαμ­βά­νον­τας γεύ­ση τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐ­ναν­θρώ­πη­σης.