Κήρυγμα Κυριακῆς 23.11.2014

Κυριακή κδ΄ Ἐπιστολῶν (Ἐφεσ. β΄ 14-22)

Ἡ ὁδός τῆς εἰρηνεύσεως

«Ὁ Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. β΄ 14)

      Αὐτό τό ὁποῖο κυριαρχεῖ στήν σημερινή ἐποχή εἶναι ἡ ἔχθρα, τό μῖσος, συμφέροντα τά ὁποῖα ἐμποδίζουν τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, καί ἔτσι καθιστοῦν δύσκολη ἤ ὄχι ἀνέφικτη τήν εἰρήνευση καί τήν ἕνωση τῶν καρδιῶν. Ὁ δρόμος τῆς εἰρηνεύσεως τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι πάντοτε εὔκολος. Ὑπάρχει ὅμως λύση τήν ὁποία θά ἀκούσουμε αὔριο ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι «Ὁ Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν».

      Ποτέ ἄλλοτε ἡ εἰρήνη δέν ἔγινε τόσο δυσκολοθεώρητο μά καί τόσο ἐπιθυμητό ἀγαθό, ὅσο σήμερα. Παντοῦ πλανιέται ἡ ἀπειλή πολέμου, οἱ σφαγές καί σκοτωμοί εἶναι καθημερινό φαινόμενο, καί μικροί καί μεγάλοι ἐξοπλίζονται γιά νά εἶναι ἕτοιμοι σέ μία τέτοια ἀπειλή. Στούς διεθνεῖς ἐξάλλου Ὀργανισμούς συσκέπτονται τά ἔθνη γιά νά βροῦν διεξόδους πρός ἀποφυγήν τοῦ ἐπικειμένου πολέμου, χωρίς νά τό κατορθώνουν πάντοτε. Ἡ ζωή μας ζυμώνεται μέ τό ἄγχος αὐτό καί ὅλες μας οἱ σκέψεις στρέφονται σχεδόν καθημερινά στό πῶς αὐτός ὁ κόσμος θά σταματήσει πλέον τό ἀλληλοφάγωμα καί θά ἐπιδοθεῖ στά εἰρηνικά ἔργα τῆς προόδου. Ὅσο ὅμως κι ἄν οἱ καρδιές μας ποθοῦν τήν εἰρήνη, ἀντίθετα ὁ κόσμος βαδίζει πρός τό χάος τῆς καταστροφῆς, καί ὅσο οἱ φιλήσυχοι λαοί ἀγωνιοῦν γιά τήν διάσωση τῆς εἰρήνης, τόσο οἱ φιλοπόλεμοι λαοί προκαλοῦν. Ἔτσι ζοῦμε σέ ἕνα κλίμα ἀνασφάλειας, πού διαποτίζει ὅλη μας τήν ὕπαρξη καί μᾶς γεμίζει ἀπελπισία.

      Τό ἴδιο σχεδόν συμβαίνει καί μέ τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις. Μικρότητες καί πάθη μᾶς ὁδηγοῦν πολλές φορές στό χεῖλος τῆς συγκρούσεως καί χαλᾶμε τίς καρδίες μας, ἄν καί ὅλοι μας ἐκτιμᾶμε τό μεγάλο ἀγαθό τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, ὅρος πού ἔγινε τόν τελευταῖο καιρό πολύ τῆς μόδας. Ὡστόσο δέ λείπουν καθημερινές ἀφορμές γιά τήν φυγάδευση τῆς εἰρήνης ἀπό τίς καρδιές μας καί περιστατικά πού ἀποδεικνύουν μέ ἀκρίβεια, πόσο μακριά εἴμαστε ἀπό τήν πραγματική εἰρήνη, πού θρονιάζεται μέσα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς καί πληρώνει μέ τήν παρουσία της ὅλη μας τήν ὕπαρξη.

      Ὁρισμένοι θέλωντας τήν διεθνή εἰρήνη καταφεύγουν σέ τεχνάσματα καί σέ πολιτικές δολοπλοκίες, νομίζοντας πώς μποροῦν νά κτίζουν ἄφοβα στίς πλάτες τῶν λαῶν τούς ψεύτικους πύργους τῶν κατορθωμάτων τους. Ὅσο ἰσχυροί κι ἄν εἶναι ἔρχεται στιγμή πού ἀποκαλύπτονται καί ξεντροπιάζονται, γιατί ὅταν οἱ διπλωματίες δέν ἔχουν ἀρχές εἶναι ἐφήμερα τά κατορθώματά τους. Ἄλλοι πάλι ζητοῦν νά βροῦν τόν δρόμο τῆς εἰρήνης στίς σχέσεις τους μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, εἴτε στήν ἀπόκρυψη τῶν ἀληθινῶν ἐσωτερικῶν τους προθέσεων, εἴτε στήν προσχεδιασμένη πρόσκαιρη ὑποχώρηση γιά λόγους τακτικῆς ἀπό τήν διεκδίκηση τῶν δικαιωμάτων τους. Σέ λίγο θά ἐπανέλθουν πάλι ζητώντας, καί τότε θά ἀρχίσει ἐκ νέου ἡ διαμάχη.

      Ὅλοι αὐτοί οἱ τρόποι εἶναι ψεύτικες ἐπιδιώξεις ἑνός δώρου πού ἐξαρτᾶται βασικά καί ἀπό ἐκεῖνον πού τό δίνει καί ἀπό ἐκεῖνον πού τό λαμβάνει. Ἡ εἰρήνη εἶναι δῶρο Θεοῦ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός. Μᾶς τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «Ὁ Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» Δέν ὑπάρχουν περιθώρια γιά ἀμφισβητήσεις. Ὁ Χριστός ὁ Ἴδιος, χωρίς τήν διαμεσολάβηση ἄλλου, εἶναι ἡ εἰρήνη μας, αὐτός μόνο μπορεῖ νά μᾶς τήν ἐξασφαλίσει καί νά μᾶς χαρίσει τήν δυνατότητα νά τήν ἀπολαμβάνουμε στήν ζωή μας καί στίς σχέσεις μας μέ τούς συνανθρώπους μας. Πῶς; Αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν δική μας συμβολή. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά θελήσουμε νά ἐνστερνισθοῦμε τόν Ἰησοῦ, τά λόγια Του καί νά εὐθυγραμμίσουμε τήν ζωή μας μέ τίς ἐντολές Του. Ὅλες οἱ ἄλλες προσπάθειες πού θά γίνωνται ἐρήμην τοῦ Χριστοῦ, θά ὁδηγήσουν σέ πρόσκαιρα ἀποτελέσματα καί θά δημιουργήσουν μία περίεργη ὀμίχλη γύρω ἀπό τήν εἰρήνη. Ὁ Χριστός ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς συμφιλιώσει μέ τόν ἑαυτό μας, νά μᾶς χαρίσει δηλαδή πρῶτα τήν ἐσωτερική μας εἰρήνη κι αὐτή ἔπειτα μπορεῖ νά μᾶς ἐξασφαλίσει καί ὅλες τίς ἄλλες.

      Ἄς μήν κρυβόμαστε. Οὔτε οἱ λαοί οὔτε οἱ Ὀργανισμοί οὔτε οἱ κοινωνίες οὔτε τά ἄτομα θά δοκιμάσουν ποτέ τήν ἀληθινή εἰρήνη, ἄν δέν στραφοῦμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρός τόν «Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης» πού εἶναι ὁ Χριστός.

      Ὅταν ἐμεῖς ποτισθοῦμε ἀπό τό εἰρηνικό πνεῦμα του, τότε θά καθοδηγήσουμε καί τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους πρός τόν δρόμο τῆς ἀληθινῆς εὐημερίας καί τῆς ἀληθινῆς εἰρηνεύσεως. Κάθε ἄλλος δρόμος εἶναι ἀποτυχημένος καί δοκιμασμένος. Καί ἐδῶ ἀναπηδᾶ τό καθῆκον μας σάν χριστιανῶν. Ποῦ εἶναι ἡ βίωση ἐκ μέρους μας τῆς χριστιανικῆς διδαχῆς; Ποῦ εἶναι ἡ προσφορά στήν κοινωνία φιλειρηνικῶν ἔργων; Μήπως καί ἐμεῖς γίναμε ἕνα μέ τούς ἀπίστους καί σχεδόν κάνουμε τά ἴδια, ἀγόμενοι καί φερόμενοι ἀπό τά συμφέροντά μας; Δυστυχῶς ἔλειψαν σήμερα ἐκεῖνοι πού μποροῦν νά λέγουν πώς εἶναι ἐπιστολή Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη. Ποιός ὅμως τό παραδέχεται εἰλικρινά καί ποιός φροντίζει νά τό κάνει ὁδηγό τῆς ζωῆς του; Πολύ φοβοῦμαι πώς ποτέ δέν θά γίνει ἡ εἰρήνη μόνιμη κατάσταση μέσα μας καί δίπλα μας ἄν συνεχίσουμε νά ἐξαπατοῦμε τούς ἑαυτούς μας. Ἀδελφοί μου, κοντά στόν Χριστό θά βροῦμε τήν πολυπόθητη εἰρήνη, ὄχι μόνο σάν ἰδέα μά καί σάν πραγματικότητα.