Κήρυγμα Κυριακῆς 9.11.2014
Κυριακή ΚΒ΄ ἐπιστολῶν
Τά σημάδια τῆς θείας δόξης
Διαβάζοντας κανείς τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διαπιστώνει εὔκολα ὅτι σήμερα στήν «σύγχρονη» ἐποχή δέν μπορεῖ νά ἐπαναλάβει τά λόγια του, πολλῷ δέ μᾶλλον νά τά ἐφαρμόσει στήν ζωή του. Ἰδιαίτερα ἄν κανείς ἐπικεντρωθεῖ στόν στῖχο ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός Γαλάτας τήν ὁποία θά ἀκούσουμε αὔριο, «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σωματί μου βαστάζω» (Γαλάτας στ΄17). Δύσκολα κανείς, ἰδιαίτερα τονίζω σήμερα, ἐλάχιστοι ἄνθρωποι φέρουν τόν «ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ» στήν ζωή τους.
Τό σῶμα τοῦ ἀποστόλου ἦταν σημαδεμένο ἀπό τίς κακουχίες καί τά βάσανα. Ἡ ταλαιπωρία τῆς σαρκός ἦταν ἐμφανής καί ὅλα αὐτά ἀπό ἐργασία του γιά τό Ἱεραποστολικό του ἔργο. Γι’ αὐτό καί σέ ἄλλη ἐπιστολή του θά καυχηθεῖ γιά ὅσα πέρασε χάριν τῆς πίστεως του στόν Χριστό καί θά μιλήσει γιά τούς κινδύνους πού διέτρεξε κάθε στιγμή, φθάνοντας συχνά πλησίον θανάτου, γιά τήν διάδοση τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό, καί τήν διδασκαλία καί ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου του στόν κόσμο.
Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἕνα ριψοκίνδυνο τόλμημα. Ἀκροβατοῦσε σέ ἕνα ἐχθρικό περιβάλλον κυνηγημένος ἀπό ἐχθρούς καί φίλους μανιασμένους. Ὅλα ὅμως αὐτά γιά τόν Ἀπόστολο ἦταν διάσημα πού χαιρόταν νά τά δείχνει, ὅπως ἀκριβῶς οἱ γενναῖοι πού τραυματίζονται στήν μάχη κι ἔπειτα στεφανώνονται μέ τήν στοργή τοῦ ἔθνους καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ.
Σήμερα ὅμως ἡ κατάσταση δέν εἶναι ἴδια. Καί θά μποροῦσε κανείς προσπαθώντας νά αἰτιολογήσει αὐτήν τήν περίεργη παθητική κατάσταση ἀπέναντι στά γεγονότα πού συνδέονται μέ τήν ἰδιότητά μας ὡς Χριστιανῶν, νά ἰσχυρισθεῖ καί νά προβάλλει ὅτι σταμάτησαν οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν ἀπό τό κράτος κι ἔτσι δέν δίδεται ἡ εὐκαιρία γιά ὅσους θά τό ἤθελαν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ἔλειψαν οἱ εὐκαιρίες γιά νά ἀποκτήσουμε «στίγματα» τοῦ Χριστοῦ πάνω μας. Ἔλειψε μᾶλλον ἡ διάθεσή μας νά ὑπερασπίσουμε τήν πίστη, νά δεχθοῦμε τόν καταιγισμό τῆς εἰρωνείας τῶν ἄλλων γιά χάρη της. νά δοκιμάσουμε τήν πίκρα τοῦ περιφρονημένου γιά τόν ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εἰρήνη πού βασιλεύει χρόνια τώρα ἀνάμεσα σέ μᾶς τούς χριστιανούς καί στόν κόσμο, ἡ κατάπαυση τῶν διωγμῶν καί τό πνεῦμα τῆς ἀνοχῆς πού χαρακτηρίζει τά πολιτισμένα κράτη ἀπέναντι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ὁδήγησαν σέ μία βαθιά ἀλλοτρίωση τούς πιό πολλούς χριστιανούς. Γι’ αὐτό σήμερα ἀκολουθοῦμε νωχελικά τό συνηθισμένο μας δρόμο, γίναμε μία μορφή κατεστημένου, μέσα στήν κοινωνία καί ἀπονευρωθήκαμε σέ τέτοιο σημεῖο πού νά θεωροῦμε ἐξαλλοσύνη καί ἀληθινή τρέλα κάθε ἐνέργεια πού θά μποροῦσε νά μᾶς ἐκθέσει σέ τέτοιο κίνδυνο. Ἔτσι γίναμε μαλθακοί καί συμβιβαστικοί πρός κάθε κίνηση τοῦ κόσμου καί συγκεντρώσαμε οἱ περισσότεροι τήν προσοχή μας στό πῶς θά σώσουμε ὁ καθένας τόν ἑαυτό του, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους μή καί τύχει νά μᾶς ζητηθοῦν θυσίες ἤ χάσουμε τίποτε ἀπό τά κεκτημένα.
Αὐτοῦ τοῦ τύπου ὁ ἀποδυναμωμένος χριστιανισμός, γνώριμος στίς καταναλωτικές κοινωνίες τοῦ αἰώνα μας, δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν χριστιανισμό τῶν πρώτων αἰώνων, μέ τοῦ Παύλου τά αἰσθήματα, μέ τῶν ἁγίων τά βιώματα. Ὅταν ἡ προσωπική μας καλοπέραση μπαίνει σέ πρώτη θέση, ἐκτοπίζει κάθε διάθεση γιά ἀγώνα ἐναντίον κάθε μορφῆς κακοῦ, πού συνδέεται ἀναπόφευκτα μέ τήν ἰδεολογική μας τοποθέτηση μπροστά στά προβλήματα τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά κάνει μία ἐπανάσταση, γιά νά ἐπιβάλλει τό κράτος τοῦ δικαίου καί τῆς ἀλήθειας. Καί εἶναι τρανή προδοσία τοῦ ἔργου του νά ἐρχόμαστε σήμερα ἐμεῖς, ἐφαρμόζοντας ἕνα στεῖρο πνεῦμα δικό μας, τοῦτο ἐπενδύουμε μέ διάφορες λογοκρατικές ἤ ἄλλες μορφές ἐκφράσεως νομίζοντας πώς ἔτσι ἐξαντλοῦμε τά περιθώρια τῶν ὑποχρεώσεών μας.
Ἄν δέν γίνουμε μαχητικοί σάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο κι ἄν δέν κηρύξουμε παντοῦ μέ λόγια καί ἔργα τήν πίστη μας στά ἰδανικά τοῦ Χριστοῦ, θά μείνουμε σιγά-σιγά μόνοι μας μέ τήν ψευδαίσθηση μίας παρουσίας στόν σύγχρονο κόσμο, πού δέν θά εἶναι κατ’ οὐσίαν τίποτε ἄλλο παρά μία παραχάραξη τῆς γνήσιας μορφῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔπασχε γιά τήν πίστη του, ὅταν διέσχιζε θάλασσες καί ἐρήμους, ὅταν παρουσιαζόταν σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες, ὅταν βασανιζόταν σέ μπουντρούμια, ὅταν ἐξοριζόταν ἤ φυλακιζόταν, ὅλα αὐτά τά ἔκανε ἤ τά ὑπέμεινε γιατί χρειαζόταν νά στεριώσει τό ἔργο του πάνω στήν προσωπική του θυσία. Χωρίς θυσίες δέν στεριώνουν τά ἔργα τοῦ πνεύματος καί χωρίς τήν συνεισφορά τῶν παθῶν δέν ὑψώνεται τό δένδρο τῆς ἰδέας.
Σήμερα μᾶς χαρακτηρίζει μία νωχέλεια. Ποιός ἀπό ἐμᾶς ἔχει νά παρουσιάσει τήν ἀντίστασή του κατά τοῦ κακοῦ καί πιστότητος στόν Κύριο; Ποιός ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἕτοιμος νά θυσιάσει τήν ἡσυχία του, τό πορτοφόλι του, τήν θέση του, τήν ζωή του ἀκόμα, ἄν χρειασθεῖ, ὑπερασπίζοντας τήν ἀλήθεια πού πιστεύει; Νομίζω ὅτι πολλοί λίγοι εἶναι εὐαίσθητοι σέ τέτοια θέματα. Αὐτό τουλάχιστον δείχνουν τά συμπτώματα τῶν καιρῶν μας, ὅπου οἱ ἄνθρωποι τοῦ κακοῦ ἐπικρατοῦν, ἐνῶ ὅλοι ἐμεῖς κοιμόμαστε ἀμέριμνοι τήν στιγμή πού ἀπειλοῦνται τά θεμέλιά μας. Χρειάζεται, ἀλήθεια, ἀρκετός ἡρωϊσμός γιά νά φθάσουμε τόν Παῦλο. Ὅμως ἀπό ἐμᾶς τελικά ἐξαρτᾶται νά ἀλλάξουμε τόν τόνο τῆς παρουσίας μας καί νά σταματήσουμε τήν στειρότητα πού χαρακτηρίζει τίς ἐνέργειές μας. Ὁ κίνδυνος μίας ὁλοκληρωτικῆς νίκης τῶν ἀντιθέτων σέ μᾶς δυνάμεων εἶναι κοντά. Κι ἐμεῖς συζητᾶμε θεωρίες ἤ σπαταλᾶμε δυνάμεις σέ διαμάχες ἀναμεταξύ μας πού δέν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά μᾶς ἐμφανίζουν στά μάτια τοῦ κόσμου σάν ἀνθρώπους χωρίς στήριγμα καί χωρίς ἠθική.
Ὅποιος θά μποροῦσε νά δείξει «στίγματα» κάθε λογῆς πάνω του γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δίκαια θά ἔπαιρνε τό τίτλο τοῦ δοξασμένου. Ἀλλιῶς θά συνεχίσουμε τήν αὐταπάτη μας καί θά ζοῦμε νομίζοντας ὀρθῶς, μή νοιώθοντας τήν ντροπή πού μᾶς συνοδεύει.
Ἀπό τό ἡρωϊκό μας φρόνημα δέν ἔχει νά κερδίσει κατ’ οὐσίαν ὁ Χριστός. Ἐμεῖς θά εἴμαστε οἱ κερδισμένοι καί οἱ δοξασμένοι μπροστά του καί μπροστά στόν κόσμο ὅλο.
Κυριακή ΚΒ΄ ἐπιστολῶν
Τά σημάδια τῆς θείας δόξης
Διαβάζοντας κανείς τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διαπιστώνει εὔκολα ὅτι σήμερα στήν «σύγχρονη» ἐποχή δέν μπορεῖ νά ἐπαναλάβει τά λόγια του, πολλῷ δέ μᾶλλον νά τά ἐφαρμόσει στήν ζωή του. Ἰδιαίτερα ἄν κανείς ἐπικεντρωθεῖ στόν στῖχο ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός Γαλάτας τήν ὁποία θά ἀκούσουμε αὔριο, «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σωματί μου βαστάζω» (Γαλάτας στ΄17). Δύσκολα κανείς, ἰδιαίτερα τονίζω σήμερα, ἐλάχιστοι ἄνθρωποι φέρουν τόν «ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ» στήν ζωή τους.
Τό σῶμα τοῦ ἀποστόλου ἦταν σημαδεμένο ἀπό τίς κακουχίες καί τά βάσανα. Ἡ ταλαιπωρία τῆς σαρκός ἦταν ἐμφανής καί ὅλα αὐτά ἀπό ἐργασία του γιά τό Ἱεραποστολικό του ἔργο. Γι’ αὐτό καί σέ ἄλλη ἐπιστολή του θά καυχηθεῖ γιά ὅσα πέρασε χάριν τῆς πίστεως του στόν Χριστό καί θά μιλήσει γιά τούς κινδύνους πού διέτρεξε κάθε στιγμή, φθάνοντας συχνά πλησίον θανάτου, γιά τήν διάδοση τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό, καί τήν διδασκαλία καί ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου του στόν κόσμο.
Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἕνα ριψοκίνδυνο τόλμημα. Ἀκροβατοῦσε σέ ἕνα ἐχθρικό περιβάλλον κυνηγημένος ἀπό ἐχθρούς καί φίλους μανιασμένους. Ὅλα ὅμως αὐτά γιά τόν Ἀπόστολο ἦταν διάσημα πού χαιρόταν νά τά δείχνει, ὅπως ἀκριβῶς οἱ γενναῖοι πού τραυματίζονται στήν μάχη κι ἔπειτα στεφανώνονται μέ τήν στοργή τοῦ ἔθνους καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ.
Σήμερα ὅμως ἡ κατάσταση δέν εἶναι ἴδια. Καί θά μποροῦσε κανείς προσπαθώντας νά αἰτιολογήσει αὐτήν τήν περίεργη παθητική κατάσταση ἀπέναντι στά γεγονότα πού συνδέονται μέ τήν ἰδιότητά μας ὡς Χριστιανῶν, νά ἰσχυρισθεῖ καί νά προβάλλει ὅτι σταμάτησαν οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν ἀπό τό κράτος κι ἔτσι δέν δίδεται ἡ εὐκαιρία γιά ὅσους θά τό ἤθελαν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ἔλειψαν οἱ εὐκαιρίες γιά νά ἀποκτήσουμε «στίγματα» τοῦ Χριστοῦ πάνω μας. Ἔλειψε μᾶλλον ἡ διάθεσή μας νά ὑπερασπίσουμε τήν πίστη, νά δεχθοῦμε τόν καταιγισμό τῆς εἰρωνείας τῶν ἄλλων γιά χάρη της. νά δοκιμάσουμε τήν πίκρα τοῦ περιφρονημένου γιά τόν ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εἰρήνη πού βασιλεύει χρόνια τώρα ἀνάμεσα σέ μᾶς τούς χριστιανούς καί στόν κόσμο, ἡ κατάπαυση τῶν διωγμῶν καί τό πνεῦμα τῆς ἀνοχῆς πού χαρακτηρίζει τά πολιτισμένα κράτη ἀπέναντι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ὁδήγησαν σέ μία βαθιά ἀλλοτρίωση τούς πιό πολλούς χριστιανούς. Γι’ αὐτό σήμερα ἀκολουθοῦμε νωχελικά τό συνηθισμένο μας δρόμο, γίναμε μία μορφή κατεστημένου, μέσα στήν κοινωνία καί ἀπονευρωθήκαμε σέ τέτοιο σημεῖο πού νά θεωροῦμε ἐξαλλοσύνη καί ἀληθινή τρέλα κάθε ἐνέργεια πού θά μποροῦσε νά μᾶς ἐκθέσει σέ τέτοιο κίνδυνο. Ἔτσι γίναμε μαλθακοί καί συμβιβαστικοί πρός κάθε κίνηση τοῦ κόσμου καί συγκεντρώσαμε οἱ περισσότεροι τήν προσοχή μας στό πῶς θά σώσουμε ὁ καθένας τόν ἑαυτό του, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους μή καί τύχει νά μᾶς ζητηθοῦν θυσίες ἤ χάσουμε τίποτε ἀπό τά κεκτημένα.
Αὐτοῦ τοῦ τύπου ὁ ἀποδυναμωμένος χριστιανισμός, γνώριμος στίς καταναλωτικές κοινωνίες τοῦ αἰώνα μας, δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν χριστιανισμό τῶν πρώτων αἰώνων, μέ τοῦ Παύλου τά αἰσθήματα, μέ τῶν ἁγίων τά βιώματα. Ὅταν ἡ προσωπική μας καλοπέραση μπαίνει σέ πρώτη θέση, ἐκτοπίζει κάθε διάθεση γιά ἀγώνα ἐναντίον κάθε μορφῆς κακοῦ, πού συνδέεται ἀναπόφευκτα μέ τήν ἰδεολογική μας τοποθέτηση μπροστά στά προβλήματα τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά κάνει μία ἐπανάσταση, γιά νά ἐπιβάλλει τό κράτος τοῦ δικαίου καί τῆς ἀλήθειας. Καί εἶναι τρανή προδοσία τοῦ ἔργου του νά ἐρχόμαστε σήμερα ἐμεῖς, ἐφαρμόζοντας ἕνα στεῖρο πνεῦμα δικό μας, τοῦτο ἐπενδύουμε μέ διάφορες λογοκρατικές ἤ ἄλλες μορφές ἐκφράσεως νομίζοντας πώς ἔτσι ἐξαντλοῦμε τά περιθώρια τῶν ὑποχρεώσεών μας.
Ἄν δέν γίνουμε μαχητικοί σάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο κι ἄν δέν κηρύξουμε παντοῦ μέ λόγια καί ἔργα τήν πίστη μας στά ἰδανικά τοῦ Χριστοῦ, θά μείνουμε σιγά-σιγά μόνοι μας μέ τήν ψευδαίσθηση μίας παρουσίας στόν σύγχρονο κόσμο, πού δέν θά εἶναι κατ’ οὐσίαν τίποτε ἄλλο παρά μία παραχάραξη τῆς γνήσιας μορφῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔπασχε γιά τήν πίστη του, ὅταν διέσχιζε θάλασσες καί ἐρήμους, ὅταν παρουσιαζόταν σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες, ὅταν βασανιζόταν σέ μπουντρούμια, ὅταν ἐξοριζόταν ἤ φυλακιζόταν, ὅλα αὐτά τά ἔκανε ἤ τά ὑπέμεινε γιατί χρειαζόταν νά στεριώσει τό ἔργο του πάνω στήν προσωπική του θυσία. Χωρίς θυσίες δέν στεριώνουν τά ἔργα τοῦ πνεύματος καί χωρίς τήν συνεισφορά τῶν παθῶν δέν ὑψώνεται τό δένδρο τῆς ἰδέας.
Σήμερα μᾶς χαρακτηρίζει μία νωχέλεια. Ποιός ἀπό ἐμᾶς ἔχει νά παρουσιάσει τήν ἀντίστασή του κατά τοῦ κακοῦ καί πιστότητος στόν Κύριο; Ποιός ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἕτοιμος νά θυσιάσει τήν ἡσυχία του, τό πορτοφόλι του, τήν θέση του, τήν ζωή του ἀκόμα, ἄν χρειασθεῖ, ὑπερασπίζοντας τήν ἀλήθεια πού πιστεύει; Νομίζω ὅτι πολλοί λίγοι εἶναι εὐαίσθητοι σέ τέτοια θέματα. Αὐτό τουλάχιστον δείχνουν τά συμπτώματα τῶν καιρῶν μας, ὅπου οἱ ἄνθρωποι τοῦ κακοῦ ἐπικρατοῦν, ἐνῶ ὅλοι ἐμεῖς κοιμόμαστε ἀμέριμνοι τήν στιγμή πού ἀπειλοῦνται τά θεμέλιά μας. Χρειάζεται, ἀλήθεια, ἀρκετός ἡρωϊσμός γιά νά φθάσουμε τόν Παῦλο. Ὅμως ἀπό ἐμᾶς τελικά ἐξαρτᾶται νά ἀλλάξουμε τόν τόνο τῆς παρουσίας μας καί νά σταματήσουμε τήν στειρότητα πού χαρακτηρίζει τίς ἐνέργειές μας. Ὁ κίνδυνος μίας ὁλοκληρωτικῆς νίκης τῶν ἀντιθέτων σέ μᾶς δυνάμεων εἶναι κοντά. Κι ἐμεῖς συζητᾶμε θεωρίες ἤ σπαταλᾶμε δυνάμεις σέ διαμάχες ἀναμεταξύ μας πού δέν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά μᾶς ἐμφανίζουν στά μάτια τοῦ κόσμου σάν ἀνθρώπους χωρίς στήριγμα καί χωρίς ἠθική.
Ὅποιος θά μποροῦσε νά δείξει «στίγματα» κάθε λογῆς πάνω του γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δίκαια θά ἔπαιρνε τό τίτλο τοῦ δοξασμένου. Ἀλλιῶς θά συνεχίσουμε τήν αὐταπάτη μας καί θά ζοῦμε νομίζοντας ὀρθῶς, μή νοιώθοντας τήν ντροπή πού μᾶς συνοδεύει.
Ἀπό τό ἡρωϊκό μας φρόνημα δέν ἔχει νά κερδίσει κατ’ οὐσίαν ὁ Χριστός. Ἐμεῖς θά εἴμαστε οἱ κερδισμένοι καί οἱ δοξασμένοι μπροστά του καί μπροστά στόν κόσμο ὅλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου