Κήρυγμα Κυριακῆς 16.11.2014
Α΄ Κορ. δ΄ 9-16
Ἀποστολικά Παράσημα
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα «ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν» πού εἶναι ἀπό τήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περιγράφει τήν ἀποστολική ζωή ἤ μᾶλλον καταγράφει τά ἔνδοξα παράσημα τῶν ἁγίων ἀποστόλων πού τούς προσέφερε ὁ κόσμος καί πού εἶναι συγχρόνως ἡ δόξα τους. Θά γνωρίσουμε μερικά ἀπ’ αὐτά μέ τήν εὐκαιρία τῆς μνήμης τοῦ ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου πού εἶναι αὔριο.
Τό πρῶτο παράσημο πού τούς προσέφερε ὁ κόσμος εἶναι ὅτι τούς θεωροῦσαν «κατάδικους καί ἄξιους ἐπί θάνατον ἄγεσθαι». Γι’ αὐτό οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους μιμούμενοι τόν Χριστόν ἔζησαν δυσκολίες, κινδύνους, κακουχίες καί τελείωσαν τήν ζωή τους μαρτυρικά. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς καί ἄλλων ἐπιστολῶν γράφει ὅτι «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α΄ Κορ. ιε΄ 31) καθώς ἐπίσης «ἕνεκα σοῦ θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν ὡς πρόβατα σφαγῆς» (Ρωμ. η΄ 36). Ἔτσι οἱ ἀπόστολοι ἦταν κατάδικοι ἕτοιμοι νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἔκαναν τόσο μεγάλα ἔργα. Ζοῦσαν σάν πεθαμένοι. Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ ἔγκειται τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας, ἐκτός φυσικά ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος. Ἐπεκτείνοντας λίγο ἀκόμα αὐτό τό ἀποστολικό γνώρισμα – παράσημο μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ζοῦσαν σάν πεθαμένοι κατάδικοι, γιατί οἱ ἴδιοι γνώρισαν τήν ἀνάστασή τους. Ὅποιος ἀναστήθηκε ἐν Χριστῷ, ὅποιος ἀξιώθηκε νά εἰσέλθει στό μέλλοντα αἰῶνα, αὐτός τήν παρουσία του στήν παροῦσα ζωή τήν αἰσθάνεται ὡς νεκρή. Ἡ μνήμη θανάτου γιά τήν ὁποία τόσο πολλά εἶπαν καί ἔγραψαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δέν εἶναι ἁπλή αἴσθηση ὅτι κάποτε θά πεθάνουμε ἀλλά ἕνα μυστήριο, μία κατάσταση πού ἐμπνέεται ἀπό τήν θεία χάρη καί συνεδέεται μέ τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας μέσα μας τῆς θείας χάριτος καί τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς. Τότε καί ὁ Ἴδιος ὁ ἅγιος πονᾶ γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε στόν κόσμο πού νά τόν ἀναπαύει. Οἱ γύρω του ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τόν ἐλθόντα ἀπό ἄλλον κόσμον καί ἔτσι παρεξηγοῦν, τό θεωροῦν ἀποτυχημένο καί ἄδικο. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, βλέποντας κάτω ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος τά πάθη του καί τήν ἐνοικοῦσαν ἁμαρτία κλαίει γιά τήν ἐρήμωσή του. Ἔτσι ἀπό πολλές πλευρές καί ἀπόψεις αἰσθάνεται ἐπιθανάτιος καί κατάδικος πεθαμένος.
Στούς χαρακτηρισμούς αὐτούς βλέπουμε καί ἄλλα στοιχεῖα-παράσημα τῆς ἀποστολικῆς ζωῆς. Ὁ ἀπόστολος ἐν σχέσει μέ τούς φιλοσόφους πού ἔχουν στοχασμούς εἶναι κατά κόσμον μωροί. Στούς ἀνθρώπους τῆς παρούσης ζωῆς τό κήρυγμα, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται μωρία-ἀνοησία, ἀκριβῶς γιατί ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη διαλεκτική. Γιά τούς φιλοσοφοῦντες ἡ διδασκαλία περί ἀναστάσεως τῶν σωμάτων εἶναι ἀνοσία. Ἐπίσης οἱ ἀπόστολοι ἐν σχέσει μέ τούς Ἄρχοντες καί τούς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄτιμοι. Μέ ἄλλα λόγια, θεωροῦνται ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου «ὡς περιθωριακοί». Οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν ἀξία τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης, τῆς ἡσυχίας καί τῆς σιωπῆς. Καί ὅμως ἐκεῖ πού φαίνεται μωρία, ἀσθένεια καί ἀτιμία, ἐκεῖ ὑπάρχει σοφία, δύναμη καί δόξα.
Ὁ ἀπόστολος φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα γράφει στήν ἴδια ἐπιστολή, ὅτι «τό μωρόν τοῦ Θεοῦ σοφώτατον τῶν ἀνθρώπων ἐστί καί τό ἀσθενές τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί…ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ» (Α΄ Κορ. α΄ 25-28). Ἡ ζωή ἀνατέλει μέσα ἀπό τόν τάφο, ἡ δύναμη μέσα ἀπό τήν φαινομενική ἀδυναμία καί ἡ δόξα μέσα ἀπό τήν φαινομενική ἀτιμία. Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων, ἡ κεκρυμμένη ἀπό τούς κατά κόσμον σοφούς, ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων κεκρυμμένη ἀπό τούς κατά κόσμον δυνατούς, βρίσκεται στό ὅτι εὐλογοῦν στήν λοιδορία, δείχνουν ἀνοχή στόν διωγμό, παρακαλοῦν στήν βλασφημία.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει καί ἄλλον χαρακτηρισμόν τῆς ἀποστολικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ ἀπόστολοι θεωροῦνται ἀπό τόν κόσμο «περικαθάρματα» πού σημαίνει τήν ἀκαθαρσία πού συγκεντρώνεται ἀπό τήν καθαριότητα ἑνός δοχείου. Μέ ἄλλα λόγια οἱ ἅγιοι θεωροῦνται ἀπό τούς κοσμικούς ἀνθρώπους ὡς σκουπίδια τοῦ κόσμου. Ἡ ἀποστολική ζωή εἶναι οὐσιαστικά ἡ χριστιανική –εὐαγγελική ζωή. Ὅλοι μας πρέπει νά ἀποκτήσουμε αὐτά τά παράσημα, γι’ αὐτό ἄλλωστε τά γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Ἄν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ἀπορρίψει ὡς ἀνάξιους προσοχῆς, ἐμπιστοσύνης ἤ σεβασμοῦ δέν θά ἔχει καμία σημασία προκειμένου νά μᾶς δεχθεῖ ὁ Κύριος. Καί ἀντιστρόφως. Τίποτε δέν θά ὠφελήσει ἄν ὅλος ὁ κόσμος σκέπτεται καλά γιά μᾶς καί μᾶς ἐγκωμιάζει ἐάν ὁ Κύριος ἀρνεῖται νά κατοικήσει μέσα μας. Ἡ μόνη μας μέριμνα πρέπει νά εἶναι νά παραμείνουμε στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, νά γίνουμε μαθητές του καί νά παύσουμε νά εἴμαστε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας.
Α΄ Κορ. δ΄ 9-16
Ἀποστολικά Παράσημα
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα «ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν» πού εἶναι ἀπό τήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περιγράφει τήν ἀποστολική ζωή ἤ μᾶλλον καταγράφει τά ἔνδοξα παράσημα τῶν ἁγίων ἀποστόλων πού τούς προσέφερε ὁ κόσμος καί πού εἶναι συγχρόνως ἡ δόξα τους. Θά γνωρίσουμε μερικά ἀπ’ αὐτά μέ τήν εὐκαιρία τῆς μνήμης τοῦ ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου πού εἶναι αὔριο.
Τό πρῶτο παράσημο πού τούς προσέφερε ὁ κόσμος εἶναι ὅτι τούς θεωροῦσαν «κατάδικους καί ἄξιους ἐπί θάνατον ἄγεσθαι». Γι’ αὐτό οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους μιμούμενοι τόν Χριστόν ἔζησαν δυσκολίες, κινδύνους, κακουχίες καί τελείωσαν τήν ζωή τους μαρτυρικά. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς καί ἄλλων ἐπιστολῶν γράφει ὅτι «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α΄ Κορ. ιε΄ 31) καθώς ἐπίσης «ἕνεκα σοῦ θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν ὡς πρόβατα σφαγῆς» (Ρωμ. η΄ 36). Ἔτσι οἱ ἀπόστολοι ἦταν κατάδικοι ἕτοιμοι νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἔκαναν τόσο μεγάλα ἔργα. Ζοῦσαν σάν πεθαμένοι. Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ ἔγκειται τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας, ἐκτός φυσικά ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος. Ἐπεκτείνοντας λίγο ἀκόμα αὐτό τό ἀποστολικό γνώρισμα – παράσημο μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ζοῦσαν σάν πεθαμένοι κατάδικοι, γιατί οἱ ἴδιοι γνώρισαν τήν ἀνάστασή τους. Ὅποιος ἀναστήθηκε ἐν Χριστῷ, ὅποιος ἀξιώθηκε νά εἰσέλθει στό μέλλοντα αἰῶνα, αὐτός τήν παρουσία του στήν παροῦσα ζωή τήν αἰσθάνεται ὡς νεκρή. Ἡ μνήμη θανάτου γιά τήν ὁποία τόσο πολλά εἶπαν καί ἔγραψαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δέν εἶναι ἁπλή αἴσθηση ὅτι κάποτε θά πεθάνουμε ἀλλά ἕνα μυστήριο, μία κατάσταση πού ἐμπνέεται ἀπό τήν θεία χάρη καί συνεδέεται μέ τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας μέσα μας τῆς θείας χάριτος καί τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς. Τότε καί ὁ Ἴδιος ὁ ἅγιος πονᾶ γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε στόν κόσμο πού νά τόν ἀναπαύει. Οἱ γύρω του ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τόν ἐλθόντα ἀπό ἄλλον κόσμον καί ἔτσι παρεξηγοῦν, τό θεωροῦν ἀποτυχημένο καί ἄδικο. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, βλέποντας κάτω ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος τά πάθη του καί τήν ἐνοικοῦσαν ἁμαρτία κλαίει γιά τήν ἐρήμωσή του. Ἔτσι ἀπό πολλές πλευρές καί ἀπόψεις αἰσθάνεται ἐπιθανάτιος καί κατάδικος πεθαμένος.
Στούς χαρακτηρισμούς αὐτούς βλέπουμε καί ἄλλα στοιχεῖα-παράσημα τῆς ἀποστολικῆς ζωῆς. Ὁ ἀπόστολος ἐν σχέσει μέ τούς φιλοσόφους πού ἔχουν στοχασμούς εἶναι κατά κόσμον μωροί. Στούς ἀνθρώπους τῆς παρούσης ζωῆς τό κήρυγμα, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται μωρία-ἀνοησία, ἀκριβῶς γιατί ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη διαλεκτική. Γιά τούς φιλοσοφοῦντες ἡ διδασκαλία περί ἀναστάσεως τῶν σωμάτων εἶναι ἀνοσία. Ἐπίσης οἱ ἀπόστολοι ἐν σχέσει μέ τούς Ἄρχοντες καί τούς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄτιμοι. Μέ ἄλλα λόγια, θεωροῦνται ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου «ὡς περιθωριακοί». Οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν ἀξία τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης, τῆς ἡσυχίας καί τῆς σιωπῆς. Καί ὅμως ἐκεῖ πού φαίνεται μωρία, ἀσθένεια καί ἀτιμία, ἐκεῖ ὑπάρχει σοφία, δύναμη καί δόξα.
Ὁ ἀπόστολος φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα γράφει στήν ἴδια ἐπιστολή, ὅτι «τό μωρόν τοῦ Θεοῦ σοφώτατον τῶν ἀνθρώπων ἐστί καί τό ἀσθενές τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί…ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ» (Α΄ Κορ. α΄ 25-28). Ἡ ζωή ἀνατέλει μέσα ἀπό τόν τάφο, ἡ δύναμη μέσα ἀπό τήν φαινομενική ἀδυναμία καί ἡ δόξα μέσα ἀπό τήν φαινομενική ἀτιμία. Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων, ἡ κεκρυμμένη ἀπό τούς κατά κόσμον σοφούς, ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων κεκρυμμένη ἀπό τούς κατά κόσμον δυνατούς, βρίσκεται στό ὅτι εὐλογοῦν στήν λοιδορία, δείχνουν ἀνοχή στόν διωγμό, παρακαλοῦν στήν βλασφημία.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει καί ἄλλον χαρακτηρισμόν τῆς ἀποστολικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ ἀπόστολοι θεωροῦνται ἀπό τόν κόσμο «περικαθάρματα» πού σημαίνει τήν ἀκαθαρσία πού συγκεντρώνεται ἀπό τήν καθαριότητα ἑνός δοχείου. Μέ ἄλλα λόγια οἱ ἅγιοι θεωροῦνται ἀπό τούς κοσμικούς ἀνθρώπους ὡς σκουπίδια τοῦ κόσμου. Ἡ ἀποστολική ζωή εἶναι οὐσιαστικά ἡ χριστιανική –εὐαγγελική ζωή. Ὅλοι μας πρέπει νά ἀποκτήσουμε αὐτά τά παράσημα, γι’ αὐτό ἄλλωστε τά γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Ἄν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ἀπορρίψει ὡς ἀνάξιους προσοχῆς, ἐμπιστοσύνης ἤ σεβασμοῦ δέν θά ἔχει καμία σημασία προκειμένου νά μᾶς δεχθεῖ ὁ Κύριος. Καί ἀντιστρόφως. Τίποτε δέν θά ὠφελήσει ἄν ὅλος ὁ κόσμος σκέπτεται καλά γιά μᾶς καί μᾶς ἐγκωμιάζει ἐάν ὁ Κύριος ἀρνεῖται νά κατοικήσει μέσα μας. Ἡ μόνη μας μέριμνα πρέπει νά εἶναι νά παραμείνουμε στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, νά γίνουμε μαθητές του καί νά παύσουμε νά εἴμαστε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου