ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑ΄ 2-11-2014
Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἀδελφοί, ξέρουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ μὲ τὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Αὐτὸ γίνεται μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθοῦμε μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ κι ὄχι μὲ τὴν τήρηση τοῦ νόμου· γιατὶ μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. Ἄν, ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοί, ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; Ὄχι βέβαια! Γιατί, ἂν ὅ,τι γκρέμισα τὸ ξαναχτίζω, εἶναι σὰν νὰ ὁμολογῶ πὼς ἔκανα λάθος, ὅταν τὸ γκρέμιζα. Κι ἀληθινά, μὲ κριτήριο τὸν νόμο, ἔχω πεθάνει γιὰ τὴ θρησκεία τοῦ νόμου, γιὰ νὰ βρῶ τὴ ζωὴ κοντὰ στὸ Θεό. Ἔχω πεθάνει στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Τώρα πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ στὸ πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἐκούσια γιὰ χάρη μου».
Ἡ συγκεκριμένη ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀναφέρεται σὲ ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται στὶς Ἐκκλησίες, τὶς ὁποῖες ἵδρυσε ὁ Παῦλος σ’ ἐκείνη τὴν περιοχή. Τὸ πρόβλημα δημιουργήθηκε, ὅταν οἱ ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο ἀπὸ ὅλους ἡ τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ἀναφορὰ γιὰ τὸ πρόβλημα αὐτὸ γίνεται καὶ στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. «Ἐὰν μὴ περιτέμνησθε τῷ ἔθει Μωϋσέως οὐ δύνασθαι σωθῆναι» (Πράξ. 15:1). Ἄρχισαν, ἐπίσης, νὰ ἀμφισβητοῦν τὸ ἀποστολικό του ἀξίωμα λέγοντας ὅτι δὲν εἶναι ἀπόστολος ἰσάξιος μὲ τοὺς δώδεκα καὶ ὅτι διδάσκει τὴν ἀποδέσμευση ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, γιὰ νὰ γίνει ἀρεστὸς στοὺς ἐξ ἐθνῶν Χριστιανούς. Ἀντιμετωπίζει, λοιπὸν, τὸ πρόβλημα αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας τὴ συγκεκριμένη ἐπιστολή. Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἔτσι συνῆλθε ἡ πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων, γνωστὴ καὶ ὡς Ἀποστολικὴ Σύνοδος, γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος τῶν ἐθνικῶν ποὺ προέκυψε τότε.
Ἡ Ἐκκλησία τότε καὶ σήμερα ὑπερβαίνει κάθε ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ διαφορὰ καὶ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους παρέχοντας τὴ δυνατότητα ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ζήσει μέσα στὴν ἐλευθερία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τὴν ἐπιμονή τους στὴν ἀκριβῆ τήρηση τοῦ Νόμου ἔθεταν σὲ ἀμφισβήτηση τὴν μοναδικότητα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας. Ὅμως, ὁ Ἀπ. Παῦλος τονίζει ὅτι ἡ ἐλευθερία προσφέρεται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνῶ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἐλευθερίας καθὼς καὶ ἡ νέα ζωὴ τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία.
Ὡστόσο ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ λέει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Μὲ αὐτὴ τὴν πρόταση ὁ ἀπόστολος καθορίζει τὰ κριτήρια καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας, τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων. Γράφοντας λοιπόν αὐτὰ ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ παλαιοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν Χριστό. «Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου, ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦ ἐπιστεύσαμεν» (Γαλ.2,16). Συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Σταυρός, διατυπώνει μία ἰδιαίτερα συγκινητικὴ καὶ μυσταγωγικὴ ὁμολογία: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μιλᾶ γι’ αὐτὴ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ παλαιοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καὶ ταυτόχρονα γιὰ τὴν οἰκείωση μιᾶς νέας ζωῆς ἐν Χριστῷ, ἐμεῖς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ παραμένουμε σὲ μιὰ ἁπλῶς ἐξωτερικὴ τυπικὴ θρησκευτικότητα. Ὀφείλουμε νὰ εἰσέλθουμε στὴ χριστιανικὴ βίωση τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀληθινὸς Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ τὸ γεγονὸς τοῦ Χριστοῦ στὸ εἶναι του, στὴν προσωπική του ὕπαρξη, στὴν καθημερινή του ζωὴ καὶ μέσα στὴν οἰκογένειά του. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι κάτι δευτερεῦον· εἶναι ὁ προσωπικός μας λυτρωτὴς καὶ σωτήρας τοῦ κόσμου, τὸ κεντρικὸ πρόσωπο τῆς ἀνθρωπότητας.
Τὸ σημεῖο, λοιπόν, ἀναφορᾶς τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι ὁ ἐσταυρωμένος Χριστός. Ποιὰ σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει γιὰ ἐμᾶς σήμερα ἡ διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου ὅτι «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἀλλὰ διὰ τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 2,16) Τοῦ Χριστοῦποὺ μᾶς εἶπε: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ.8,34). Ἐκείνου πού ἀκόμη καὶ πάνω στὸ Σταυρὸ προσευχόταν καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν εἶχαν σταυρώσει. Γι’αὐτό καί ἡ συγχωρητικότητα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Χριστὸς πάνω στὸ Σταυρὸ προσφέρει στὸν καθένα μας τὴν δύναμη τὴν πνευματικὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Μόνο ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ ὑπερβαίνει τὰ πάντα γι’ αὐτό κατευθύνει και τὴν πορεία πρὸς τὴν ἀναζήτηση τῆς σωτηρίας μας.
Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἀδελφοί, ξέρουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ μὲ τὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Αὐτὸ γίνεται μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθοῦμε μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ κι ὄχι μὲ τὴν τήρηση τοῦ νόμου· γιατὶ μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. Ἄν, ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοί, ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; Ὄχι βέβαια! Γιατί, ἂν ὅ,τι γκρέμισα τὸ ξαναχτίζω, εἶναι σὰν νὰ ὁμολογῶ πὼς ἔκανα λάθος, ὅταν τὸ γκρέμιζα. Κι ἀληθινά, μὲ κριτήριο τὸν νόμο, ἔχω πεθάνει γιὰ τὴ θρησκεία τοῦ νόμου, γιὰ νὰ βρῶ τὴ ζωὴ κοντὰ στὸ Θεό. Ἔχω πεθάνει στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Τώρα πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ στὸ πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἐκούσια γιὰ χάρη μου».
Ἡ συγκεκριμένη ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀναφέρεται σὲ ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται στὶς Ἐκκλησίες, τὶς ὁποῖες ἵδρυσε ὁ Παῦλος σ’ ἐκείνη τὴν περιοχή. Τὸ πρόβλημα δημιουργήθηκε, ὅταν οἱ ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο ἀπὸ ὅλους ἡ τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ἀναφορὰ γιὰ τὸ πρόβλημα αὐτὸ γίνεται καὶ στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. «Ἐὰν μὴ περιτέμνησθε τῷ ἔθει Μωϋσέως οὐ δύνασθαι σωθῆναι» (Πράξ. 15:1). Ἄρχισαν, ἐπίσης, νὰ ἀμφισβητοῦν τὸ ἀποστολικό του ἀξίωμα λέγοντας ὅτι δὲν εἶναι ἀπόστολος ἰσάξιος μὲ τοὺς δώδεκα καὶ ὅτι διδάσκει τὴν ἀποδέσμευση ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, γιὰ νὰ γίνει ἀρεστὸς στοὺς ἐξ ἐθνῶν Χριστιανούς. Ἀντιμετωπίζει, λοιπὸν, τὸ πρόβλημα αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας τὴ συγκεκριμένη ἐπιστολή. Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἔτσι συνῆλθε ἡ πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων, γνωστὴ καὶ ὡς Ἀποστολικὴ Σύνοδος, γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος τῶν ἐθνικῶν ποὺ προέκυψε τότε.
Ἡ Ἐκκλησία τότε καὶ σήμερα ὑπερβαίνει κάθε ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ διαφορὰ καὶ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους παρέχοντας τὴ δυνατότητα ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ζήσει μέσα στὴν ἐλευθερία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τὴν ἐπιμονή τους στὴν ἀκριβῆ τήρηση τοῦ Νόμου ἔθεταν σὲ ἀμφισβήτηση τὴν μοναδικότητα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας. Ὅμως, ὁ Ἀπ. Παῦλος τονίζει ὅτι ἡ ἐλευθερία προσφέρεται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνῶ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἐλευθερίας καθὼς καὶ ἡ νέα ζωὴ τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία.
Ὡστόσο ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ λέει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Μὲ αὐτὴ τὴν πρόταση ὁ ἀπόστολος καθορίζει τὰ κριτήρια καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας, τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων. Γράφοντας λοιπόν αὐτὰ ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ παλαιοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν Χριστό. «Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου, ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦ ἐπιστεύσαμεν» (Γαλ.2,16). Συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Σταυρός, διατυπώνει μία ἰδιαίτερα συγκινητικὴ καὶ μυσταγωγικὴ ὁμολογία: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μιλᾶ γι’ αὐτὴ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ παλαιοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καὶ ταυτόχρονα γιὰ τὴν οἰκείωση μιᾶς νέας ζωῆς ἐν Χριστῷ, ἐμεῖς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ παραμένουμε σὲ μιὰ ἁπλῶς ἐξωτερικὴ τυπικὴ θρησκευτικότητα. Ὀφείλουμε νὰ εἰσέλθουμε στὴ χριστιανικὴ βίωση τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀληθινὸς Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ τὸ γεγονὸς τοῦ Χριστοῦ στὸ εἶναι του, στὴν προσωπική του ὕπαρξη, στὴν καθημερινή του ζωὴ καὶ μέσα στὴν οἰκογένειά του. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι κάτι δευτερεῦον· εἶναι ὁ προσωπικός μας λυτρωτὴς καὶ σωτήρας τοῦ κόσμου, τὸ κεντρικὸ πρόσωπο τῆς ἀνθρωπότητας.
Τὸ σημεῖο, λοιπόν, ἀναφορᾶς τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι ὁ ἐσταυρωμένος Χριστός. Ποιὰ σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει γιὰ ἐμᾶς σήμερα ἡ διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου ὅτι «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἀλλὰ διὰ τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 2,16) Τοῦ Χριστοῦποὺ μᾶς εἶπε: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ.8,34). Ἐκείνου πού ἀκόμη καὶ πάνω στὸ Σταυρὸ προσευχόταν καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν εἶχαν σταυρώσει. Γι’αὐτό καί ἡ συγχωρητικότητα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Χριστὸς πάνω στὸ Σταυρὸ προσφέρει στὸν καθένα μας τὴν δύναμη τὴν πνευματικὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Μόνο ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ ὑπερβαίνει τὰ πάντα γι’ αὐτό κατευθύνει και τὴν πορεία πρὸς τὴν ἀναζήτηση τῆς σωτηρίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου