Κυριακή Ζ΄ Λουκά. (Λουκ. Η΄ 41-56) 9 Νοεμβρίου 2014
«Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…»
Αγαπητοί μου αδελφοί, λέει κάπου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, ότι τα θαύματα του Χριστού μας είναι περισσότερα από τις σταγόνες της βροχής. Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται σε δύο από τα πολλά θαύματα του Κυρίου. Στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, και στην θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός.
Ο Κύριος μας, παρουσιάζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο να βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Εκεί έρχεται να τον συναντήσει ένας άρχοντας της συναγωγής που λεγόταν Ιάειρος. Ο Άνθρωπος αυτός με αγωνία γονατίζει μπροστά στο Χριστό και του ζητά μια χάρη. Να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει το άρρωστο και ετοιμοθάνατο παιδί του. Ο Χριστός μας δέχεται την πρόσκληση του Ιαείρου, αλλά πριν ξεκινήσει για την οικία του πονεμένου αυτού ανθρώπου, ένα άλλο γεγονός εξελίσσεται ενώπιον του. Μια γυναίκα, που για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστη και αιμορραγούσε, πλησιάζει μυστικά τον Ιησού, απλώνει το χέρι της και αγγίζει την άκρη του εξωτερικού ενδύματός Του, και αμέσως γίνεται καλά. Ο Χριστός όμως την καταλαβαίνει και λέει αμέσως, ότι ένιωσε κάποιος να τον έχει αγγίξει, γιατί αισθάνθηκε να βγαίνει δύναμη από πάνω του. «Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…». Τότε η θεραπευμένη γυναίκα, φανερώνεται ενώπιον του Κυρίου και Εκείνος βλέπει ποια είναι, και την παρουσιάζει στον κόσμο για να φανερωθεί η μεγάλη της πίστη και κυρίως η μεγάλη της ευλάβεια.
Στο μεταξύ έρχονται άνθρωποι στον Ιάειρο και του λένε ότι το παιδί του έχει πια πεθάνει και δεν πρέπει πλέον να ενοχλεί το Χριστό. Ο Κύριος του ζητά να πιστεύει και να μη φοβάται. Φτάνουν στο σπίτι, μπαίνουν μέσα, και ο Χριστός παίρνοντας στο δωμάτιο του πεθαμένου παιδιού τρεις μόνο από τους μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ανασταίνει το παιδί του αρχισυναγώγου.
Αδελφοί μου, σήμερα ο Χριστός μας, επιτελεί ενώπιον του Ιουδαϊκού λαού και διαχρονικά μπροστά στα δικά μας μάτια, δύο σημαντικά θαύματα. Μας επισημαίνει όμως μέσα από τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και μια αλήθεια που δεν πρέπει να την προσπεράσουμε. Με τη φράση ότι ένοιωσε να βγαίνει δύναμη από πάνω του, θέλει να μας πει ότι για να αγωνιστούμε κι εμείς μέσα στη Εκκλησία, για να πετύχουμε κάθε τι πνευματικό, πρέπει να κουραστούμε. Πρέπει να αγωνιστούμε. Χρειάζεται προσωπικό κόστος. Χρειάζεται να αφιερώσουμε δυνάμεις. Πρωτίστως όμως, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου άλλου. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε το Χριστό. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε τον Ιάειρο να εμπιστευθεί τον Κύριο, και να έρθει να του ζητήσει βοήθεια. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε την αιμορροούσα γυναίκα να πλησιάσει τον Κύριο, να τον πιστέψει με όλη της την ψυχή και στη συνέχεια να λάβει την γιατρειά.
Αυτή η αγάπη για τον Χριστό, έκανε και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, να θέλουν να αγωνιστούν. Γι’ αυτό αφιέρωσαν τα πάντα για να βρίσκονται δίπλα στο αγαπημένο τους Χριστό. Η Αγία Θεοκτίστη που εορτάζει σήμερα, μια Αγία που την τιμάει ιδιαίτερα η τοπική μας Εκκλησία, μιας και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στο νησί της Πάρου, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα Αγίας που αγάπησε με όλη της την δύναμη το Χριστό και αγωνίστηκε για να βρίσκεται πάντα μαζί του.
Η Αγία Θεοκτίστη καταγόταν από την νήσο Λέσβο. Σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών, πήγε μία ημέρα σε ένα κοντινό χωριό να επισκεφθεί την αδελφή της. Την ίδια εκείνη νύχτα, Άραβες πειρατές αποβιβάστηκαν στο νησί και εισέβαλαν στο χωριό, παίρνοντας μαζί τους πολλούς αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και την Αγία. Την άλλη ημέρα οι πειρατές επιβιβάστηκαν με τους αιχμαλώτους τους, και ξεκίνησαν για το νησί της Πάρου. Στην Πάρο κατέβασαν όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους, για να τους μετρήσουν και να υπολογίσουν την αξία τους. Η Αγία Θεοκτίστη βρήκε την ευκαιρία εκείνη την ώρα και δραπέτευσε. Κατέφυγε τρέχοντας βαθιά στα δάση του νησιού που τότε ήταν έρημο. Οι πειρατές αναχώρησαν και η Αγία έμεινε μόνη της πάνω στο νησί για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, υπέφερε κάθε είδους δοκιμασία. Μετά από πολλά χρόνια έτυχε να περάσει από το νησί ένα κυνηγός και σταμάτησε στον περίλαμπρο ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, όπου η Οσία είχε το καταφύγιό της. Εκεί διηγήθηκε στον κυνηγό όλη την ιστορία της και τους αγώνες που είχε δώσει για το Θεό. Κατόπιν τον παρακάλεσε να επιστρέψει στο νησί και να φέρει το Άγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου για να μεταλάβει. Όταν ο κυνηγός επέστρεψε με τα ιερά Μυστήρια, η Θεοκτίστη μετέλαβε και του ζήτησε να περάσει πάλι όταν θα τελείωνε το κυνήγι του. Επιστρέφοντας ο καλός άνθρωπος βρήκε την Αγία νεκρή. Την ενταφίασε όπως μπορούσε, χύνοντας άφθονα δάκρυα και δοξάζοντας τον Θεό.
Αδελφοί μου η Εκκλησία μας, μας προσκαλεί κάθε μέρα να γίνουμε Άγιοι ώστε κάποτε να κληρονομήσουμε την αιώνια και αληθινή ζωή. Αυτό, μας λέει ο Χριστός μας σήμερα, πως δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Γνωρίζουμε όλοι πως κάτι τέτοιο χρειάζεται αγώνες και θυσίες. Προσωπικό κόστος. Εδώ λοιπόν διστάζουμε, κάνουμε πίσω, δεν νιώθουμε ποτέ έτοιμοι για να κάνουμε μια αρχή, και έτσι εμποδίζουμε τους εαυτούς μας και δεν χαιρόμαστε την ελευθερία των τέκνων του Θεού. Ίσως γιατί ξεκινάμε κάθε φορά από λάθος αφετηρία. Η σωστή αρχή είναι να αγαπήσουμε το Χριστό. Αυτό δεν έλεγε συνέχεια και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης; Αγαπήστε το Χριστό, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αμήν.
«Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…»
Αγαπητοί μου αδελφοί, λέει κάπου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, ότι τα θαύματα του Χριστού μας είναι περισσότερα από τις σταγόνες της βροχής. Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται σε δύο από τα πολλά θαύματα του Κυρίου. Στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, και στην θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός.
Ο Κύριος μας, παρουσιάζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο να βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Εκεί έρχεται να τον συναντήσει ένας άρχοντας της συναγωγής που λεγόταν Ιάειρος. Ο Άνθρωπος αυτός με αγωνία γονατίζει μπροστά στο Χριστό και του ζητά μια χάρη. Να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει το άρρωστο και ετοιμοθάνατο παιδί του. Ο Χριστός μας δέχεται την πρόσκληση του Ιαείρου, αλλά πριν ξεκινήσει για την οικία του πονεμένου αυτού ανθρώπου, ένα άλλο γεγονός εξελίσσεται ενώπιον του. Μια γυναίκα, που για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστη και αιμορραγούσε, πλησιάζει μυστικά τον Ιησού, απλώνει το χέρι της και αγγίζει την άκρη του εξωτερικού ενδύματός Του, και αμέσως γίνεται καλά. Ο Χριστός όμως την καταλαβαίνει και λέει αμέσως, ότι ένιωσε κάποιος να τον έχει αγγίξει, γιατί αισθάνθηκε να βγαίνει δύναμη από πάνω του. «Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…». Τότε η θεραπευμένη γυναίκα, φανερώνεται ενώπιον του Κυρίου και Εκείνος βλέπει ποια είναι, και την παρουσιάζει στον κόσμο για να φανερωθεί η μεγάλη της πίστη και κυρίως η μεγάλη της ευλάβεια.
Στο μεταξύ έρχονται άνθρωποι στον Ιάειρο και του λένε ότι το παιδί του έχει πια πεθάνει και δεν πρέπει πλέον να ενοχλεί το Χριστό. Ο Κύριος του ζητά να πιστεύει και να μη φοβάται. Φτάνουν στο σπίτι, μπαίνουν μέσα, και ο Χριστός παίρνοντας στο δωμάτιο του πεθαμένου παιδιού τρεις μόνο από τους μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ανασταίνει το παιδί του αρχισυναγώγου.
Αδελφοί μου, σήμερα ο Χριστός μας, επιτελεί ενώπιον του Ιουδαϊκού λαού και διαχρονικά μπροστά στα δικά μας μάτια, δύο σημαντικά θαύματα. Μας επισημαίνει όμως μέσα από τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και μια αλήθεια που δεν πρέπει να την προσπεράσουμε. Με τη φράση ότι ένοιωσε να βγαίνει δύναμη από πάνω του, θέλει να μας πει ότι για να αγωνιστούμε κι εμείς μέσα στη Εκκλησία, για να πετύχουμε κάθε τι πνευματικό, πρέπει να κουραστούμε. Πρέπει να αγωνιστούμε. Χρειάζεται προσωπικό κόστος. Χρειάζεται να αφιερώσουμε δυνάμεις. Πρωτίστως όμως, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου άλλου. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε το Χριστό. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε τον Ιάειρο να εμπιστευθεί τον Κύριο, και να έρθει να του ζητήσει βοήθεια. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε την αιμορροούσα γυναίκα να πλησιάσει τον Κύριο, να τον πιστέψει με όλη της την ψυχή και στη συνέχεια να λάβει την γιατρειά.
Αυτή η αγάπη για τον Χριστό, έκανε και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, να θέλουν να αγωνιστούν. Γι’ αυτό αφιέρωσαν τα πάντα για να βρίσκονται δίπλα στο αγαπημένο τους Χριστό. Η Αγία Θεοκτίστη που εορτάζει σήμερα, μια Αγία που την τιμάει ιδιαίτερα η τοπική μας Εκκλησία, μιας και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στο νησί της Πάρου, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα Αγίας που αγάπησε με όλη της την δύναμη το Χριστό και αγωνίστηκε για να βρίσκεται πάντα μαζί του.
Η Αγία Θεοκτίστη καταγόταν από την νήσο Λέσβο. Σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών, πήγε μία ημέρα σε ένα κοντινό χωριό να επισκεφθεί την αδελφή της. Την ίδια εκείνη νύχτα, Άραβες πειρατές αποβιβάστηκαν στο νησί και εισέβαλαν στο χωριό, παίρνοντας μαζί τους πολλούς αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και την Αγία. Την άλλη ημέρα οι πειρατές επιβιβάστηκαν με τους αιχμαλώτους τους, και ξεκίνησαν για το νησί της Πάρου. Στην Πάρο κατέβασαν όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους, για να τους μετρήσουν και να υπολογίσουν την αξία τους. Η Αγία Θεοκτίστη βρήκε την ευκαιρία εκείνη την ώρα και δραπέτευσε. Κατέφυγε τρέχοντας βαθιά στα δάση του νησιού που τότε ήταν έρημο. Οι πειρατές αναχώρησαν και η Αγία έμεινε μόνη της πάνω στο νησί για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, υπέφερε κάθε είδους δοκιμασία. Μετά από πολλά χρόνια έτυχε να περάσει από το νησί ένα κυνηγός και σταμάτησε στον περίλαμπρο ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, όπου η Οσία είχε το καταφύγιό της. Εκεί διηγήθηκε στον κυνηγό όλη την ιστορία της και τους αγώνες που είχε δώσει για το Θεό. Κατόπιν τον παρακάλεσε να επιστρέψει στο νησί και να φέρει το Άγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου για να μεταλάβει. Όταν ο κυνηγός επέστρεψε με τα ιερά Μυστήρια, η Θεοκτίστη μετέλαβε και του ζήτησε να περάσει πάλι όταν θα τελείωνε το κυνήγι του. Επιστρέφοντας ο καλός άνθρωπος βρήκε την Αγία νεκρή. Την ενταφίασε όπως μπορούσε, χύνοντας άφθονα δάκρυα και δοξάζοντας τον Θεό.
Αδελφοί μου η Εκκλησία μας, μας προσκαλεί κάθε μέρα να γίνουμε Άγιοι ώστε κάποτε να κληρονομήσουμε την αιώνια και αληθινή ζωή. Αυτό, μας λέει ο Χριστός μας σήμερα, πως δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Γνωρίζουμε όλοι πως κάτι τέτοιο χρειάζεται αγώνες και θυσίες. Προσωπικό κόστος. Εδώ λοιπόν διστάζουμε, κάνουμε πίσω, δεν νιώθουμε ποτέ έτοιμοι για να κάνουμε μια αρχή, και έτσι εμποδίζουμε τους εαυτούς μας και δεν χαιρόμαστε την ελευθερία των τέκνων του Θεού. Ίσως γιατί ξεκινάμε κάθε φορά από λάθος αφετηρία. Η σωστή αρχή είναι να αγαπήσουμε το Χριστό. Αυτό δεν έλεγε συνέχεια και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης; Αγαπήστε το Χριστό, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου