Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά: Των δέκα λεπρών
O Κύριος διέσχιζε τα σύνορα Γαλιλαίας-Σαμαρείας ,όταν ξαφνικά του παρουσιάστηκαν δέκα λεπροί και ζήτησαν από μακριά τη βοήθεια Του και την ίαση τους. Ο Χριστός βλέποντας την πίστη τους και αφού συμπόνεσε την τραγική τους κατάσταση, τους έστειλε να πάνε να παρουσιαστούν στους ιερείς για να πάρουν το πιστοποιητικό της γιατρειάς τους , σημάδι πως είχαν ιαθεί από τη λέπρα τους. Τότε οι πρώην λεπροί όλο χαρά απομακρύνθηκαν. Από τους δέκα όμως ένας γύρισε πίσω για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Κύριο και αυτός ήταν αιρετικός και Σαμαρείτης. Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Κύριος μας παρά να επισημάνει την αχαριστία των εννέα και την ευγνώμονα στάση του ενός.
Πολλές οι πίκρες που πήρε ο Κύριος μας επί γης , αδελφοί μου. Διότι ενώ περιήλθε όλη την Ιουδαία ευεργετώντας και ιώμενος στα τρία χρόνια της δράσης Του συνάντησε μόνο πίκρα και μικροψυχία. Διωγμούς, προσβολές και βλασφημίες.
Πολλές και ύπουλες ήταν οι παγίδες που Του έθεταν οι άρχοντες των Ιουδαίων.
Αλλά και αυτή η παρανόηση του λαού που ήθελε μόνον θαύματα και σημεία , αδιαφορώντας για την ουσία δηλ . την διδαχή, αυτή η πρόστυχη περιέργεια του όχλου , η μανία του να Τον ανακηρύξει κοσμικό βασιλέα , η προδοσία των μαθητών και τέλος τα πάθη και ο ατιμωτικός σταυρός ήταν ένα φρικτό ποτήριο που σταλιά-σταλιά ήπιε ο Χριστός μας για την δικιά μας σωτηρία. Πόση ήταν η μακροθυμία Του! Η υπομονή Του! Η γεμάτη τρυφερότητα και ανεξικακία αγάπη που έδειχνε απέναντι στους αχάριστους Ιουδαίους!
Αλλά και πολλά ξεσπάσματα πίκρας Του συναντάμε στα ευαγγέλια. Ακόμα και αυτά όμως είναι ποτισμένα με το ενδιαφέρον Του για τους πωρωμένους και μικρόψυχους ανθρώπους που δεν αναγνώρισαν μήτε θέλησαν τη σωτηρία τους.
Ας δούμε ποια ήταν η θέση των λεπρών. Η λέπρα ήταν ανίατη και φοβερή νόσος την εποχή του Χριστού. Τους λεπρούς τους θεωρούσαν όχι μόνο φυσικά αλλά και θρησκευτικά ακάθαρτους. Έσερναν πάνω τους την «κατάρα του Θεού» και όποιος τους προσέγγιζε μολυνόταν ηθικά! Οι άνθρωποι με σκληρότητα τους έδιωχναν από χωριά και πόλεις ενώ όποιος γνώριζε πολύ σπάνια την ίαση έπρεπε να περάσει από θρησκευτικούς καθαρμούς για να γίνει αποδεκτός στην κοινωνία και τη συναγωγή.
Ο Χριστός όμως πάνω από προκαταλήψεις και φοβίες έθεσε την αδιάκριτη αγάπη.
Τους έδωσε την ίαση χωρίς να τους αποστραφεί. Η ίαση αυτή ήταν εφάμιλλη με τον σωσμό τους από το στόμα του Άδη. Οι μεν εννέα όμως ξέχασαν τον ιατρό, ίσως γιατί ήταν σπιλωμένοι από μία άλλη αόρατη λέπρα:την λέπρα της ψυχής. Ο ένας και «αιρετικός» όμως ευγνώμων, μαζί με την ίαση του σώματος επέδειξε και την ίαση του πνεύματος.
Η αχαριστία, αδελφοί μου , είναι η μεγάλη μάστιγα και λέπρα της εποχής μας.
Πόση αγνωμοσύνη συναντάμε στους γύρω μας! Οι άνθρωποι μας πλησιάζουν για να ωφεληθούν και να πάρουν κάτι από μας και ύστερα αδιαφορούν. Πολλές φορές μάλιστα πολεμούν τον ευεργέτη τους για να επαληθευτεί αυτό που είπε κάποιος σοφός: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Η ψυχή του αχάριστου πάσχει από τύφλωση πραγματική. Πάσχει ο αχάριστος διότι ο εγωισμός του δεν μπορεί να δεχτεί πώς κάποιος πλησίον του φάνηκε καλός και εύσπλαχνος μαζί του. Μισεί την ανωτερότητα του ευεργέτη. Θεωρεί πως φάνηκε υποδεέστερος του ευεργέτη του και έτσι απομακρύνεται ή πολύ συχνά επιστρέφει για να χτυπήσει τυφλά και με μανία.
Ο Χριστός βέβαια μας δίδαξε να κάνουμε το καλό χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.
Και μάλιστα στην περίπτωση που υπομένουμε την αχαριστία με σιωπή και χαρά και προσευχή για τον κακούργο αχάριστο γινόμαστε οι ίδιοι ίσοι με τους αγίους Μάρτυρες.
Πόσο όμως οδυνηρή είναι για μια εύθραυστη ευαίσθητη ψυχή η εμπειρία της αχαριστίας! Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αχαριστία του πλησίον του χάνει την πίστη του στους ανθρώπους, απομονώνεται, γίνεται από άμυνα και ο ίδιος αναίσθητος, η καλοσύνη με αυτόν τον τρόπο εκλείπει σιγά σιγά στον κόσμο, ο άνθρωπος της προσφοράς αμφισβητεί την αξία της. Και οι δύο γογγύζουν ενάντια του Θεού.
Η πράξη της αχαριστίας γεννάει δύο πονεμένους και πλανημένους ανθρώπους.
Δολοφονική λοιπόν η στάση του κάθε αχάριστου.
Ας προσέξουμε , αδελφοί μου , το φίδι της αχαριστίας που το γεννάει ο εγωισμός και η πνευματική πώρωση. Ας προσέξουμε να μη λυπούμε τον Θεό και τον αδελφό μας.
Γνώμονα και διδάσκαλο ας λάβουμε τον Κύριο μας που έζησε την αχαριστία περισσότερο από τον καθένα μας και την στηλίτευσε με πίκρα και πόνο βαθύ,την άντεξε δε με θεϊκή ανεξικακία.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/01/blog-post_159.html#ixzz2qJPoHfuJ
O Κύριος διέσχιζε τα σύνορα Γαλιλαίας-Σαμαρείας ,όταν ξαφνικά του παρουσιάστηκαν δέκα λεπροί και ζήτησαν από μακριά τη βοήθεια Του και την ίαση τους. Ο Χριστός βλέποντας την πίστη τους και αφού συμπόνεσε την τραγική τους κατάσταση, τους έστειλε να πάνε να παρουσιαστούν στους ιερείς για να πάρουν το πιστοποιητικό της γιατρειάς τους , σημάδι πως είχαν ιαθεί από τη λέπρα τους. Τότε οι πρώην λεπροί όλο χαρά απομακρύνθηκαν. Από τους δέκα όμως ένας γύρισε πίσω για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Κύριο και αυτός ήταν αιρετικός και Σαμαρείτης. Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Κύριος μας παρά να επισημάνει την αχαριστία των εννέα και την ευγνώμονα στάση του ενός.
Πολλές οι πίκρες που πήρε ο Κύριος μας επί γης , αδελφοί μου. Διότι ενώ περιήλθε όλη την Ιουδαία ευεργετώντας και ιώμενος στα τρία χρόνια της δράσης Του συνάντησε μόνο πίκρα και μικροψυχία. Διωγμούς, προσβολές και βλασφημίες.
Πολλές και ύπουλες ήταν οι παγίδες που Του έθεταν οι άρχοντες των Ιουδαίων.
Αλλά και αυτή η παρανόηση του λαού που ήθελε μόνον θαύματα και σημεία , αδιαφορώντας για την ουσία δηλ . την διδαχή, αυτή η πρόστυχη περιέργεια του όχλου , η μανία του να Τον ανακηρύξει κοσμικό βασιλέα , η προδοσία των μαθητών και τέλος τα πάθη και ο ατιμωτικός σταυρός ήταν ένα φρικτό ποτήριο που σταλιά-σταλιά ήπιε ο Χριστός μας για την δικιά μας σωτηρία. Πόση ήταν η μακροθυμία Του! Η υπομονή Του! Η γεμάτη τρυφερότητα και ανεξικακία αγάπη που έδειχνε απέναντι στους αχάριστους Ιουδαίους!
Αλλά και πολλά ξεσπάσματα πίκρας Του συναντάμε στα ευαγγέλια. Ακόμα και αυτά όμως είναι ποτισμένα με το ενδιαφέρον Του για τους πωρωμένους και μικρόψυχους ανθρώπους που δεν αναγνώρισαν μήτε θέλησαν τη σωτηρία τους.
Ας δούμε ποια ήταν η θέση των λεπρών. Η λέπρα ήταν ανίατη και φοβερή νόσος την εποχή του Χριστού. Τους λεπρούς τους θεωρούσαν όχι μόνο φυσικά αλλά και θρησκευτικά ακάθαρτους. Έσερναν πάνω τους την «κατάρα του Θεού» και όποιος τους προσέγγιζε μολυνόταν ηθικά! Οι άνθρωποι με σκληρότητα τους έδιωχναν από χωριά και πόλεις ενώ όποιος γνώριζε πολύ σπάνια την ίαση έπρεπε να περάσει από θρησκευτικούς καθαρμούς για να γίνει αποδεκτός στην κοινωνία και τη συναγωγή.
Ο Χριστός όμως πάνω από προκαταλήψεις και φοβίες έθεσε την αδιάκριτη αγάπη.
Τους έδωσε την ίαση χωρίς να τους αποστραφεί. Η ίαση αυτή ήταν εφάμιλλη με τον σωσμό τους από το στόμα του Άδη. Οι μεν εννέα όμως ξέχασαν τον ιατρό, ίσως γιατί ήταν σπιλωμένοι από μία άλλη αόρατη λέπρα:την λέπρα της ψυχής. Ο ένας και «αιρετικός» όμως ευγνώμων, μαζί με την ίαση του σώματος επέδειξε και την ίαση του πνεύματος.
Η αχαριστία, αδελφοί μου , είναι η μεγάλη μάστιγα και λέπρα της εποχής μας.
Πόση αγνωμοσύνη συναντάμε στους γύρω μας! Οι άνθρωποι μας πλησιάζουν για να ωφεληθούν και να πάρουν κάτι από μας και ύστερα αδιαφορούν. Πολλές φορές μάλιστα πολεμούν τον ευεργέτη τους για να επαληθευτεί αυτό που είπε κάποιος σοφός: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Η ψυχή του αχάριστου πάσχει από τύφλωση πραγματική. Πάσχει ο αχάριστος διότι ο εγωισμός του δεν μπορεί να δεχτεί πώς κάποιος πλησίον του φάνηκε καλός και εύσπλαχνος μαζί του. Μισεί την ανωτερότητα του ευεργέτη. Θεωρεί πως φάνηκε υποδεέστερος του ευεργέτη του και έτσι απομακρύνεται ή πολύ συχνά επιστρέφει για να χτυπήσει τυφλά και με μανία.
Ο Χριστός βέβαια μας δίδαξε να κάνουμε το καλό χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.
Και μάλιστα στην περίπτωση που υπομένουμε την αχαριστία με σιωπή και χαρά και προσευχή για τον κακούργο αχάριστο γινόμαστε οι ίδιοι ίσοι με τους αγίους Μάρτυρες.
Πόσο όμως οδυνηρή είναι για μια εύθραυστη ευαίσθητη ψυχή η εμπειρία της αχαριστίας! Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αχαριστία του πλησίον του χάνει την πίστη του στους ανθρώπους, απομονώνεται, γίνεται από άμυνα και ο ίδιος αναίσθητος, η καλοσύνη με αυτόν τον τρόπο εκλείπει σιγά σιγά στον κόσμο, ο άνθρωπος της προσφοράς αμφισβητεί την αξία της. Και οι δύο γογγύζουν ενάντια του Θεού.
Η πράξη της αχαριστίας γεννάει δύο πονεμένους και πλανημένους ανθρώπους.
Δολοφονική λοιπόν η στάση του κάθε αχάριστου.
Ας προσέξουμε , αδελφοί μου , το φίδι της αχαριστίας που το γεννάει ο εγωισμός και η πνευματική πώρωση. Ας προσέξουμε να μη λυπούμε τον Θεό και τον αδελφό μας.
Γνώμονα και διδάσκαλο ας λάβουμε τον Κύριο μας που έζησε την αχαριστία περισσότερο από τον καθένα μας και την στηλίτευσε με πίκρα και πόνο βαθύ,την άντεξε δε με θεϊκή ανεξικακία.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/01/blog-post_159.html#ixzz2qJPoHfuJ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου