Η εορτή της Υπαπαντής

   Η περίοδος που αρχίζει με την νηστεία των Χριστουγέννων και αναφέρεται στα γεγονότα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κλείνει στις 2 Φεβρουαρίου με την εορτή της Υπαπαντής κατά την οποία μετά από την συμπλήρωση των σαράντα ημερών η Θεοτόκος μαζί με τον Χριστό έρχονται στο Ναό του Σολομώντα για να εκπληρώσουν την διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου προσφέροντας θυσία στο Θεό.
   Αυτό ισχύει και σ’ εμάς τους Χριστιανούς, όπου μετά από σαράντα ημέρες από την γέννηση του παιδιού, προσέρχεται η μητέρα με το παιδί στο Ναό για να ευχαριστήσει για την γέννηση του παιδιού και να αρχίσει και πάλι να εκτελεί τα θρησκευτικά της καθήκοντα, επειδή για σαράντα ημέρες απείχε από την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας και τη Θεία Κοινωνία.
   Ο Ιερέας υποδέχεται, ως εκπρόσωπος της Εκκλησιαστικής κοινότητας, την μητέρα και το βρέφος στην είσοδο του Ναού, τους ευλογεί και κατόπιν επίσημα εισάγει το βρέφος και το αφιερώνει στο θεό, κατά μίμηση της πράξεως του Συμεών ο οποίος πήρε στα χέρια του τον Χριστό και δοξολόγησε τον Θεό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από την στιγμή του σαραντισμού το βρέφος εντάσσεται στην τάξη των κατηχουμένων, που προετοιμάζονται για να λάβουν το βάπτισμα.
   Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι καλό είναι τα βρέφη να τα σαραντίζουμε αφού συμπληρώσουν τις σαράντα ημέρες και όχι στις τριάντα οκτώ ή τις τριάντα εννέα ημέρες , πρώτον, γιατί ο Κύριος μας σαράντισε αφού συμπλήρωσε τις σαράντα ημέρες και δεύτερον, διότι οι ευχές αναφέρονται σε βρέφη που έχουν συμπληρώσει τις σαράντα ημέρες από την γέννηση τους).
   Μετά από την μεγάλη αυτή παρένθεση επανερχόμαστε στην εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στο κόσμο για να καταλύσει το Νόμο που έδωσε στον Μωυσή αλλά να τον εκπληρώσει και να τον ζωοποιήσει.
Ήρθε για να δείξει την σωστή εφαρμογή του Νόμου, το πνεύμα του Νόμου που ζωοποιεί σε αντίθεση με την νεκρή τήρηση του γράμματος του νόμου η οποία μας κάνει τυπολάτρες και τελικά δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε στην ουσία. Ο Κύριος εκπληρώνοντας όλες τις διατάξεις του Νόμου εκπληρώνει τον Νόμο και το νόημα του Νόμου στο πρόσωπό Του, ως προετοιμασία για την έλευση του Σωτήρα στο κόσμο.
   Στο Ναό του Σολομώντα ο πρεσβύτης Συμεών και η προφήτιδα Άννα συναντούν τον Χριστό και αναγνωρίζουν στο πρόσωπο  Του τον Λυτρωτή και Σωτήρα. ( Από αυτή την συνάντηση πήρε και τ’ όνομα της η εορτή, Υπαπαντή, δηλαδή συνάντηση – υποδοχή του Χριστού με τον Άγιο Συμεών και την Προφήτιδα Άννα. )
   Με τον ύμνο που αναπέμπει ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος προς τον Θεό, όταν παίρνει στα χέρια του τον Σωτήρα Χριστό, διακηρύσσεται η εκπλήρωση της υποσχέσεως που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, για την έλευση του Μεσσία που θα σώσει τον κόσμο. Διακηρύσσεται  το τέλος της Παλαιάς Διαθήκης και η αρχή της Καινής Διαθήκης όπου ο Χριστός, ως Φως του κόσμου, θα οδηγήσει όσους πιστεύουν σε Αυτόν στην ένωση τους με το Θεό, στην θέωση και στην σωτηρία η οποία είναι οικουμενική και απευθύνεται όχι μόνο στο λαό του Ισραήλ αλλά σε όλα τα έθνη και σε όλους τους ανθρώπους.
   Το νόημα της μεγάλης αυτής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου συγκεντρώνεται στο γεγονός ότι ήρθε στον κόσμο ο ίδιος ο Υιός του Θεού με σάρκα, ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο οποίος θα λυτρώσει τον άνθρωπο από την σκλαβιά της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου και θα δώσει και πάλι στον άνθρωπο την δυνατότητα να γίνει κάτοικος του Παραδείσου για τον οποίο και πλάστηκε.