Ιωάννης Καραβιδόπουλος:Το μεγάλο «Ευχαριστώ» (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)
Είναι τρομερό να φαντασθούμε για μια στιγμή τον εαυτό μας, απομακρυσμένα από όλους τους άλλους ανθρώπους, χωρίς καμμιά δυνατότητα επαφής και συναντήσεως, με άρρωστο και συνεχώς φθειρόμενο κορμί και επί πλέον συνοδευμένο με την μόνιμη καταφρόνια ότι η αρρώστια που έχουμε αποτελεί τιμωρία για τήν αμαρτωλή ζωή μας.
Και ξαφνικά κάποιος μας πλησιάζει αψηφώντας τους κινδύνους, καταπατώντας τις επικρατούσες κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας άφοβα και απεριόριστα την αγάπη του. Δεν θα αισθανθούμε άπειρη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν;
Μία τέτοια περίπτωση δέκα τραγικών ασθενών μας παρουσιάζει η σημερινή διήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, τους οποίους άγγισε η σωστική χάρη και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Η αγάπη του Θεού που ενσαρκώνει μέσα στον κόσμο και αποκαλύπτει με την ζωή και τον θάνατό του ο Χριστός δεν περιορίζεται στους ολίγους, στους εκλεκτούς, στους δικούς του. Εκτείνεται σ’ όλους, ακόμη ή μάλλον ιδιαίτερα σ’ αυτούς που οι «σοβαροί» και «ευσεβείς» άνθρωποι θεωρούν μολυσμένους, πεσμένους στο κούρκο, αμαρτωλούς. Δεν γνωρίζει όρια κοινωνικά, πολιτικά ή θρησκευτικά. Εκδηλώνεται κατά την διήγησή μας σε δέκα ανθρώπους που τους ένωσε ο πόνος της μολυσματικής αρρώστιας, μολονότι ο ένας απ’ αυτούς ήταν Σαμαρείτης.
Κι όμως αυτού του τελευταίου η στάση είναι που κάνει εντύπωση και υπογραμμίζεται από τον ευαγγελιστή. Οι εννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι από την χαρά της υγείας και της συναντήσεως με τους συγγενείς και φίλους, βλέποντας δυνατό και καθαρό το σώμα τους, ξέχασαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη Χριστό — τυπικό παράδειγμα των ανθρώπων που επικαλούνται τον Θεό στην θλίψη και τον πόνο αλλά τον παραθεωρούν στην χαρά, που νομίζουν ότι ο Θεός είναι το τελευταίο καταφύγιο στην ασθένεια όταν εξαντληθούν όλες οι άλλες ανθρώπινες δυνάμεις και όχι ο πρώτος φίλος στην υγεία και στην χαρά.
Ασφαλώς οι εναγώνιες κραυγές βοήθειας που απευθύνονται στον Θεό είναι περισσότερες από τις προσευχές ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης!
Πολλά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα μέσα στη ζωή, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε κανένα για τις καθημερινές δωρεές. Η αυτοτέλεια και η αυτοπεποίθηση δεν αφήνουν περιθώρια ευγνωμοσύνης προς τον ευεργέτη Θεό. Τα χείλη μας δύσκολα κινούνται για να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ πολύ εύκολα, σχεδόν αυθόρμητα, απευθύνουν κραυγές και επικλήσεις βοήθειας στον καιρό της ανάγκης. Και εδώ συμβαίνει το εξής χαρακτηριστικό: Όταν περάσει η ανάγκη, όχι μόνο ξεχνούμε την στιγμή της αδυναμίας ή ντρεπόμαστε γι’ αυτή, αλλά προσπαθούμε με εκδηλώσεις λεονταρισμού ή αυτοπεποιθήσεως να ισοσταθμίσουμε την επιδειχθείσα αδυναμία.
Η στάση αυτή είναι καθαρά ανθρώπινη και δείχνει την παγίδευσή μας μέσα στα οχυρωματικά έργα του εγωιστικά σκεπτόμενου εαυτού μας. Κι όμως η λυτρωτική αγάπη του Θεού μας περιβάλλει καθημερινά. Ο σταυρός του Χριστού δεν σημαίνει μόνο το αποκορύφωμα μιας σειράς σωστικών ενεργειών που έχανε ο Θεός για τα πλάσματά του αλλ’ είναι η αρχή ατέλειωτων δωρεών που πλημμυρίζουν την ανθρωπότητα. Η σπουδαιότερη δε απ’ αυτές συνίσταται στην κατανίκηση του φόβου του θανάτου και στην άνθηση της ελπίδας της αναστάσεως. Όταν η οσμή του θανάτου απειλεί να μεταβάλει τα πάντα σ’ ένα νεκροταφείο γύρω μας, δεν αποτελεί δασικό λόγο ευγνωμοσύνης προς τον Θεό η ανατολή της ελπίδας για μια καινούργια ζωή, χωρίς πόνο, χωρίς θλίψη, χωρίς τρόμο θανάτου; Το κλείσιμο στον εαυτό μας, η φαρισαϊκή αυτάρκεια, η φαινομενικά δυναμική αυτοπεποίθηση, φέρουν την σφραγίδα της απειλής του θανάτου. Το άνοιγμα της καρδίας μας στον Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές του Θεού, στο δώρο της ζωής που γενναιόδωρα μας προσφέρει, είναι το μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ ευγνωμοσύνης που θα συνοδεύεται ασφαλώς από συμπεριφορά αντάξια της θείας δωρεάς.
Είναι τρομερό να φαντασθούμε για μια στιγμή τον εαυτό μας, απομακρυσμένα από όλους τους άλλους ανθρώπους, χωρίς καμμιά δυνατότητα επαφής και συναντήσεως, με άρρωστο και συνεχώς φθειρόμενο κορμί και επί πλέον συνοδευμένο με την μόνιμη καταφρόνια ότι η αρρώστια που έχουμε αποτελεί τιμωρία για τήν αμαρτωλή ζωή μας.
Και ξαφνικά κάποιος μας πλησιάζει αψηφώντας τους κινδύνους, καταπατώντας τις επικρατούσες κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας άφοβα και απεριόριστα την αγάπη του. Δεν θα αισθανθούμε άπειρη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν;
Μία τέτοια περίπτωση δέκα τραγικών ασθενών μας παρουσιάζει η σημερινή διήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, τους οποίους άγγισε η σωστική χάρη και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Η αγάπη του Θεού που ενσαρκώνει μέσα στον κόσμο και αποκαλύπτει με την ζωή και τον θάνατό του ο Χριστός δεν περιορίζεται στους ολίγους, στους εκλεκτούς, στους δικούς του. Εκτείνεται σ’ όλους, ακόμη ή μάλλον ιδιαίτερα σ’ αυτούς που οι «σοβαροί» και «ευσεβείς» άνθρωποι θεωρούν μολυσμένους, πεσμένους στο κούρκο, αμαρτωλούς. Δεν γνωρίζει όρια κοινωνικά, πολιτικά ή θρησκευτικά. Εκδηλώνεται κατά την διήγησή μας σε δέκα ανθρώπους που τους ένωσε ο πόνος της μολυσματικής αρρώστιας, μολονότι ο ένας απ’ αυτούς ήταν Σαμαρείτης.
Κι όμως αυτού του τελευταίου η στάση είναι που κάνει εντύπωση και υπογραμμίζεται από τον ευαγγελιστή. Οι εννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι από την χαρά της υγείας και της συναντήσεως με τους συγγενείς και φίλους, βλέποντας δυνατό και καθαρό το σώμα τους, ξέχασαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη Χριστό — τυπικό παράδειγμα των ανθρώπων που επικαλούνται τον Θεό στην θλίψη και τον πόνο αλλά τον παραθεωρούν στην χαρά, που νομίζουν ότι ο Θεός είναι το τελευταίο καταφύγιο στην ασθένεια όταν εξαντληθούν όλες οι άλλες ανθρώπινες δυνάμεις και όχι ο πρώτος φίλος στην υγεία και στην χαρά.
Ασφαλώς οι εναγώνιες κραυγές βοήθειας που απευθύνονται στον Θεό είναι περισσότερες από τις προσευχές ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης!
Πολλά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα μέσα στη ζωή, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε κανένα για τις καθημερινές δωρεές. Η αυτοτέλεια και η αυτοπεποίθηση δεν αφήνουν περιθώρια ευγνωμοσύνης προς τον ευεργέτη Θεό. Τα χείλη μας δύσκολα κινούνται για να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ πολύ εύκολα, σχεδόν αυθόρμητα, απευθύνουν κραυγές και επικλήσεις βοήθειας στον καιρό της ανάγκης. Και εδώ συμβαίνει το εξής χαρακτηριστικό: Όταν περάσει η ανάγκη, όχι μόνο ξεχνούμε την στιγμή της αδυναμίας ή ντρεπόμαστε γι’ αυτή, αλλά προσπαθούμε με εκδηλώσεις λεονταρισμού ή αυτοπεποιθήσεως να ισοσταθμίσουμε την επιδειχθείσα αδυναμία.
Η στάση αυτή είναι καθαρά ανθρώπινη και δείχνει την παγίδευσή μας μέσα στα οχυρωματικά έργα του εγωιστικά σκεπτόμενου εαυτού μας. Κι όμως η λυτρωτική αγάπη του Θεού μας περιβάλλει καθημερινά. Ο σταυρός του Χριστού δεν σημαίνει μόνο το αποκορύφωμα μιας σειράς σωστικών ενεργειών που έχανε ο Θεός για τα πλάσματά του αλλ’ είναι η αρχή ατέλειωτων δωρεών που πλημμυρίζουν την ανθρωπότητα. Η σπουδαιότερη δε απ’ αυτές συνίσταται στην κατανίκηση του φόβου του θανάτου και στην άνθηση της ελπίδας της αναστάσεως. Όταν η οσμή του θανάτου απειλεί να μεταβάλει τα πάντα σ’ ένα νεκροταφείο γύρω μας, δεν αποτελεί δασικό λόγο ευγνωμοσύνης προς τον Θεό η ανατολή της ελπίδας για μια καινούργια ζωή, χωρίς πόνο, χωρίς θλίψη, χωρίς τρόμο θανάτου; Το κλείσιμο στον εαυτό μας, η φαρισαϊκή αυτάρκεια, η φαινομενικά δυναμική αυτοπεποίθηση, φέρουν την σφραγίδα της απειλής του θανάτου. Το άνοιγμα της καρδίας μας στον Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές του Θεού, στο δώρο της ζωής που γενναιόδωρα μας προσφέρει, είναι το μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ ευγνωμοσύνης που θα συνοδεύεται ασφαλώς από συμπεριφορά αντάξια της θείας δωρεάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου