Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ:Η αχαριστία είναι δαιμονική! π. Στυλιανός Μακρής
Ὁ εὐγνώμων πρώην λεπρὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἦτανἀλλογενής. Δὲν ἀνῆκε στὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος. Αὐτὸ δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ γίνῃἀποδέκτης τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ στοὺς δικούς τουἀνθρώπους ὑγιής. Γιατὶ σίγουρα ζοῦσε μακρυά τους, συναυλιζόμενοςὁμοιοπαθεῖς, τοὺς ὁποίους ἡ κοινωνία ἀπέβαλε ἀπὸ τὶς τάξεις της ἐξαιτίας τῆςἐπικινδυνότητος τῆς ἀσθενείας τους.
Ἡ λέπρα ἦταν ἡ ἀνίατη ἀσθένεια, ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς ἐποχῆς, μὲ τὰἀμέτρητα θύματα στοὺς αἰῶνες μέχρι καὶ λίγο μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε καὶ ἀνακαλύφθηκε ἡ θεραπεία της. Οἱ λεπροὶ ζοῦσανἀπομονωμένοι καί, ὅποτε παρουσιαζόταν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸνὑπόλοιπο κόσμο, ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ φοροῦν συγκεκριμένα ῥοῦχα καὶ νὰφέρουν ἐπάνω τους μεγάλα κουδούνια, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν οἱ ὑγιεῖς.Ἀναλογιστεῖτε, ἀδελφοί μου, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς ἀῤῥώστιας καὶ τὸφοβερὸ ψυχολογικὸ μαρτύριο τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐγκατάλειψης, ποὺ ἔνιωθαν οἱλεπροί. Δὲν ἦταν μόνον ὁ σωματικός, ἀλλ’ ἦταν καὶ ὁ ψυχολογικὸς πόνος ποὺἐπέτεινε τὴν ἀπελπισία τῶν ἀσθενῶν.
Μὲ πόση λαχτάρα ἦρθαν καὶ στάθηκαν λίγο μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό! Μὲ πόσηἀντοχὴ Τοῦ φώναξαν δυνατά, νὰ τοὺς ἐλεήσῃ! Ἴσως καὶ νὰ ἀπελπίστηκαν, ὅτανἀπὸ μακρυὰ κι Ἐκεῖνος τοὺς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ ἐμφανιστοῦν στοὺς ἱερεῖς.Ἴσως νὰ ἤθελαν νὰ βάλῃ τὸ χέρι Του ἐπάνω τους καὶ νὰ τοὺς γιατρέψῃ. Ὅμως ὁΚύριος οὔτε τοὺς ἀπέφυγε, οὔτε τοὺς βδελύχθηκε. Τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς, γιατὶἐκεῖνοι ἦταν ἁρμόδιοι νὰ πιστοποιήσουν τὴν θεραπεία, τὴν ἄρση τῆς ἁμαρτίας ποὺ εὐθυνόταν γιὰ τὴν νόσο, καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν ἔτσι γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τὴν κοινωνική τους ἐπανένταξη. Ἀλλὰ τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη λόγο. Γνώριζε τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς τους καὶ τοὺς ἔδωσε χρόνο νὰ παραμείνουν συνεπεῖς μὲ τὸν χαρακτήρα τους. Ἀν τοὺς θεράπευε ἐπὶ τόπου, θὰ ἀναγκάζονταν νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν κι ἐκεῖνοι ἐπὶ τόπου. Ἡ ἀποστολὴ πρὸς τοὺς ἱερεῖς καὶ ἡἐπιστροφὴ μόνον τοῦ ἑνὸς φανέρωσε ὅτι οἱ ἐννέα δὲν ἦταν διαθέσιμοι νὰὑποβληθοῦν στὴ θυσία τῆς πεζοπορίας πρὸς εὐγνωμοσύνην τοῦ σωτῆρα τους.Ἴσως δὲν ἤθελαν νὰ βρεθοῦν πίσω στὰ μέρη ποὺ θὰ τοὺς ὑπενθύμιζαν τὴν τραγικὴ θλίψη τῆς ἀπομόνωσης· καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν ξέχασαν καὶ τὸν αἴτιο τῆς θεραπείας.
Ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ξεχώριζε πάντως γιὰ τὸ ἦθος του. Γιατὶ ἦταν ὁ μόνος ποὺἐπέστρεψε, ὄχι γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν εὐεργέτη του ὡς ἰατρό, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσῃ ἐν Θεῷ. Σαφῶς δὲν ἤξερε ποιόν εἶχε μπροστά του, ὅταν Τὸν προσκυνοῦσε, ἀλλὰ ἦταν σίγουρος ὅτι ἐν δυνάμει Θεοῦ ἔκανε Ἐκεῖνος τὸ θαῦμα. Οἱ ἐννέα λεπροὶ ἦταν ἰουδαῖοι· ἔπρεπε νὰ συλλογίζονταν μὲ ποιανοῦ δύναμηἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ ἕνας ἦταν ἀλλοεθνής, προφανῶς εἰδωλολάτρης. Ὅμως μπροστὰ στὴν ἀδιαμφισβήτητη καὶ χειροπιαστὴ ἀλήθεια θεραπείας του, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν θεϊκὴ ἐπέμβαση. Αὐτὸ συμβαίνει καὶσήμερα. Κάποιοι χριστιανοί, ὅταν γίνονται μάρτυρες ἑνὸς θαύματος, τὸἀποδίδουν σὲ χίλιες δυὸ αἰτίες ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῷ καὶ ἄθεοι ἀκόμηἐπιστρέφουν στὴν Ἐκκλησία καὶ πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁεὐγνώμων ἀλλογενής.
Οἱ θεῖες εὐεργεσίες εἶναι καθημερινές, δὲν σταματοῦν, προορίζονται γιὰ ὅλους, γιατὶ ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ καθολικῶς τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀλήθεια. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα μὲ τὴν κόρη τῆς χαναναίας, ἀλλοεθνοῦς καὶ ἀλλοθρήσκου οὔσης. Ὁ Χριστὸς εἶδε τὴν καρδιά της, ἔκρινε τὸ ἐσωτερικό της περιεχόμενο, δὲνἔλαβε ὑπ’ ὄψιν Του τὴν καταγωγή της, μολονότι στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπεσήμανε πρὸς δοκιμὴν τὸ ἄτοπον τοῦ αἰτήματός της. Ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν εὐεργέτη Χριστό Τὸν παρακινῇ νὰ μᾶς χαρίζῃ περισσότερα ἀγαθά. Τίποτα δὲν Τὸν συγκινεῖ καὶεὐφραίνει περισσότερο ἀπὸ αὐτήν, ἰδιαιτέρως ὅταν ἐκφράζεται γιὰ θλίψεις καὶπειρασμούς. Ἡ δὲ ἀχαριστία εἶναι δαιμονικὴ...ἀρετή· καὶ δυστυχῶς οἱ ἐννέα λεπροὶ πλήθυναν ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς, ποὺ βλασφημοῦν τὰ θεῖα δίχως ντροπὴ καὶ συναίσθηση τῆς συνεχοῦς θείας προνοίας. Λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁἁγιορείτης ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἁγιώτερο ἀπὸ τὴν γλῶσσα ποὺ δοξάζει καὶεὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ μέσα σὲ δυσάρεστες περιστάσεις. Στεφανώνεται κι αὐτή,ὅπως οἱ μάρτυρες, γιατὶ κι αὐτὴ ἔχει ἀπὸ ἐπάνω της ἕνα δήμιο, τὸν διάβολο, ὁὁποῖος τὴν ἀναγκάζει νὰ ἀρνηθῇ διὰ τῆς βλασφημίας τὸν Θεό.
Ἂν παιδευόμαστε, ἀδελφοί μου, σήμερα ὡς λαός, εἶναι γιατὶ ὁ Κύριος μᾶς δίνει τὸν χρόνο, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν, νὰ ἐπιλέξουμε, ἂν θὰἐπιστρέφουμε πρὸς Ἐκεῖνον ἢ ὄχι, νὰ ἀποκαλύψουμε τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας εἴτε διὰ τῆς εὐγνωμοσύνης, εἴτε διὰ τῆς ἀγνωμοσύνης. Μακάρι νὰ κάνουμε τὴν καλύτερη καὶ συμφερότερη ἐπιλογή.
Ὁ εὐγνώμων πρώην λεπρὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἦτανἀλλογενής. Δὲν ἀνῆκε στὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος. Αὐτὸ δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ γίνῃἀποδέκτης τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ στοὺς δικούς τουἀνθρώπους ὑγιής. Γιατὶ σίγουρα ζοῦσε μακρυά τους, συναυλιζόμενοςὁμοιοπαθεῖς, τοὺς ὁποίους ἡ κοινωνία ἀπέβαλε ἀπὸ τὶς τάξεις της ἐξαιτίας τῆςἐπικινδυνότητος τῆς ἀσθενείας τους.
Ἡ λέπρα ἦταν ἡ ἀνίατη ἀσθένεια, ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς ἐποχῆς, μὲ τὰἀμέτρητα θύματα στοὺς αἰῶνες μέχρι καὶ λίγο μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε καὶ ἀνακαλύφθηκε ἡ θεραπεία της. Οἱ λεπροὶ ζοῦσανἀπομονωμένοι καί, ὅποτε παρουσιαζόταν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸνὑπόλοιπο κόσμο, ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ φοροῦν συγκεκριμένα ῥοῦχα καὶ νὰφέρουν ἐπάνω τους μεγάλα κουδούνια, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν οἱ ὑγιεῖς.Ἀναλογιστεῖτε, ἀδελφοί μου, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς ἀῤῥώστιας καὶ τὸφοβερὸ ψυχολογικὸ μαρτύριο τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐγκατάλειψης, ποὺ ἔνιωθαν οἱλεπροί. Δὲν ἦταν μόνον ὁ σωματικός, ἀλλ’ ἦταν καὶ ὁ ψυχολογικὸς πόνος ποὺἐπέτεινε τὴν ἀπελπισία τῶν ἀσθενῶν.
Μὲ πόση λαχτάρα ἦρθαν καὶ στάθηκαν λίγο μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό! Μὲ πόσηἀντοχὴ Τοῦ φώναξαν δυνατά, νὰ τοὺς ἐλεήσῃ! Ἴσως καὶ νὰ ἀπελπίστηκαν, ὅτανἀπὸ μακρυὰ κι Ἐκεῖνος τοὺς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ ἐμφανιστοῦν στοὺς ἱερεῖς.Ἴσως νὰ ἤθελαν νὰ βάλῃ τὸ χέρι Του ἐπάνω τους καὶ νὰ τοὺς γιατρέψῃ. Ὅμως ὁΚύριος οὔτε τοὺς ἀπέφυγε, οὔτε τοὺς βδελύχθηκε. Τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς, γιατὶἐκεῖνοι ἦταν ἁρμόδιοι νὰ πιστοποιήσουν τὴν θεραπεία, τὴν ἄρση τῆς ἁμαρτίας ποὺ εὐθυνόταν γιὰ τὴν νόσο, καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν ἔτσι γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τὴν κοινωνική τους ἐπανένταξη. Ἀλλὰ τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη λόγο. Γνώριζε τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς τους καὶ τοὺς ἔδωσε χρόνο νὰ παραμείνουν συνεπεῖς μὲ τὸν χαρακτήρα τους. Ἀν τοὺς θεράπευε ἐπὶ τόπου, θὰ ἀναγκάζονταν νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν κι ἐκεῖνοι ἐπὶ τόπου. Ἡ ἀποστολὴ πρὸς τοὺς ἱερεῖς καὶ ἡἐπιστροφὴ μόνον τοῦ ἑνὸς φανέρωσε ὅτι οἱ ἐννέα δὲν ἦταν διαθέσιμοι νὰὑποβληθοῦν στὴ θυσία τῆς πεζοπορίας πρὸς εὐγνωμοσύνην τοῦ σωτῆρα τους.Ἴσως δὲν ἤθελαν νὰ βρεθοῦν πίσω στὰ μέρη ποὺ θὰ τοὺς ὑπενθύμιζαν τὴν τραγικὴ θλίψη τῆς ἀπομόνωσης· καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν ξέχασαν καὶ τὸν αἴτιο τῆς θεραπείας.
Ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ξεχώριζε πάντως γιὰ τὸ ἦθος του. Γιατὶ ἦταν ὁ μόνος ποὺἐπέστρεψε, ὄχι γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν εὐεργέτη του ὡς ἰατρό, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσῃ ἐν Θεῷ. Σαφῶς δὲν ἤξερε ποιόν εἶχε μπροστά του, ὅταν Τὸν προσκυνοῦσε, ἀλλὰ ἦταν σίγουρος ὅτι ἐν δυνάμει Θεοῦ ἔκανε Ἐκεῖνος τὸ θαῦμα. Οἱ ἐννέα λεπροὶ ἦταν ἰουδαῖοι· ἔπρεπε νὰ συλλογίζονταν μὲ ποιανοῦ δύναμηἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ ἕνας ἦταν ἀλλοεθνής, προφανῶς εἰδωλολάτρης. Ὅμως μπροστὰ στὴν ἀδιαμφισβήτητη καὶ χειροπιαστὴ ἀλήθεια θεραπείας του, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν θεϊκὴ ἐπέμβαση. Αὐτὸ συμβαίνει καὶσήμερα. Κάποιοι χριστιανοί, ὅταν γίνονται μάρτυρες ἑνὸς θαύματος, τὸἀποδίδουν σὲ χίλιες δυὸ αἰτίες ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῷ καὶ ἄθεοι ἀκόμηἐπιστρέφουν στὴν Ἐκκλησία καὶ πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁεὐγνώμων ἀλλογενής.
Οἱ θεῖες εὐεργεσίες εἶναι καθημερινές, δὲν σταματοῦν, προορίζονται γιὰ ὅλους, γιατὶ ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ καθολικῶς τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀλήθεια. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα μὲ τὴν κόρη τῆς χαναναίας, ἀλλοεθνοῦς καὶ ἀλλοθρήσκου οὔσης. Ὁ Χριστὸς εἶδε τὴν καρδιά της, ἔκρινε τὸ ἐσωτερικό της περιεχόμενο, δὲνἔλαβε ὑπ’ ὄψιν Του τὴν καταγωγή της, μολονότι στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπεσήμανε πρὸς δοκιμὴν τὸ ἄτοπον τοῦ αἰτήματός της. Ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν εὐεργέτη Χριστό Τὸν παρακινῇ νὰ μᾶς χαρίζῃ περισσότερα ἀγαθά. Τίποτα δὲν Τὸν συγκινεῖ καὶεὐφραίνει περισσότερο ἀπὸ αὐτήν, ἰδιαιτέρως ὅταν ἐκφράζεται γιὰ θλίψεις καὶπειρασμούς. Ἡ δὲ ἀχαριστία εἶναι δαιμονικὴ...ἀρετή· καὶ δυστυχῶς οἱ ἐννέα λεπροὶ πλήθυναν ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς, ποὺ βλασφημοῦν τὰ θεῖα δίχως ντροπὴ καὶ συναίσθηση τῆς συνεχοῦς θείας προνοίας. Λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁἁγιορείτης ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἁγιώτερο ἀπὸ τὴν γλῶσσα ποὺ δοξάζει καὶεὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ μέσα σὲ δυσάρεστες περιστάσεις. Στεφανώνεται κι αὐτή,ὅπως οἱ μάρτυρες, γιατὶ κι αὐτὴ ἔχει ἀπὸ ἐπάνω της ἕνα δήμιο, τὸν διάβολο, ὁὁποῖος τὴν ἀναγκάζει νὰ ἀρνηθῇ διὰ τῆς βλασφημίας τὸν Θεό.
Ἂν παιδευόμαστε, ἀδελφοί μου, σήμερα ὡς λαός, εἶναι γιατὶ ὁ Κύριος μᾶς δίνει τὸν χρόνο, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν, νὰ ἐπιλέξουμε, ἂν θὰἐπιστρέφουμε πρὸς Ἐκεῖνον ἢ ὄχι, νὰ ἀποκαλύψουμε τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας εἴτε διὰ τῆς εὐγνωμοσύνης, εἴτε διὰ τῆς ἀγνωμοσύνης. Μακάρι νὰ κάνουμε τὴν καλύτερη καὶ συμφερότερη ἐπιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου