ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 22 – 34) «ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος » εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Μεγάλη ἡ τρικυμία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως μᾶς τήν διηγεῖται σήμερα τό ἱερόν Εὐαγγέλιον. Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως μαίνονται κυριολεκτικά. Ὁ ἄνεμος λυσσομανᾶ καί ζητᾶ νά καταποντίση τό ἀδύνατο πλοιάριο τῶν μαθητῶν. Ἡ θάλασσα ἀφρισμένη θέλει νά τό κρατήση γιά πάντα στήν ὑγρή ἀγκαλιά της. Οἱ Ἀπόστολοι, παρά τήν τόση γνωριμία τους μέ τό ὑγρό στοιχεῖο, ἀπεγνωσμένα προσπαθοῦν νά σωθοῦν. Καί τότε, στήν πιό κρίσιμη στιγμή, ὁ ἐξουσιαστής τῆς φύσεως καί τοῦ σώματος σώζει τούς Ἀποστόλους ἀπό τόν καταποντισμό.

Α΄ «Ἔμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Καί πῶς νά μήν κοπάση μπροστά στή θεϊκή ἐξουσία; Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶναι μιά θάλασσα πραγματική. Εἶναι ἕνα πέλαγος ἀληθινό καί ἐμεῖς ταξιδιῶτες σ' ἕνα κόσμο πού τίς περισσότερες φορές εἶναι φουρτουνιασμένος. Ὄμορφη ἦταν ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στόν Παράδεισο. Γαλήνια καί ἀκύμαντη περνοῦσε το λίγο, δυστυχῶς, χρονικό διάστημα, πού μπόρεσε νά τήν ἀπολαύση. Μά ἡ πονηρία τοῦ Διαβόλου καί ἡ μοχθηρία του, ἡ κακή συμβουλή τοῦ ὄφεως καί ὁ ἐγωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου ἐδημιούργησαν αὐτό τό φουρτουνιασμένο πέλαγος μέσα στό ὁποῖο ἡ γαλήνη εἶναι σπάνια καί παραμένει μονάχα ὄνειρο τῶν δυστυχισμένων θαλασσοπόρων τῆς ζωῆς. Ἔτσι τό πλοῖο τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου, σάν τό πλοῖο τῶν Μαθητῶν τήν ἄγρια ἐκείνη νύκτα στήν λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, εἶναι σχεδόν πάντοτε«βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων». Ὁ ἀνεμοδαρμός καί ἡ θαλασσοταραχή μᾶς ἔγιναν μόνιμοι σύντροφοι. Καί ἐμεῖς παλεύομε μέ δύναμη καί θάρρος, μά πολλές φορές οἱ τρικυμίες ἔρχονται ἡ μιά κοντά στήν ἄλλη, χωρίς νά μᾶς ἀφήσουν νά πάρωμε οὔτε μιά ἀναπνοή. Πότε οἱ ἀρρώστειες, πότε οἱ ἀτυχίες, πότε ὁ διασυρμός καί ἡ συκοφαντία, πότε ἡ ἀδιαφορία καί πότε ἡ ἀπόγνωση.

Β΄ Καί ἐδῶ εἶναι τό σπουδαῖο. Γιατί τίς τρικυμίες τῆς θάλασσας ὅλοι τίς βλέπουν καί μποροῦν νά ζητήσουν καί νά δώσουν βοήθεια. Μά τίς τρικυμίες πού σηκώνονται ἄγριες στό πέλαγος τῆς καρδιᾶς καί στόν ὠκεανό τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ κανείς, ἐκτός ἀπό τόν ἴδιο, νά τίς δῆ καί νά τίς νοιώση. Ἕνας μόνον Δυνατός κάι μοναδικός ὑπάρχει, πού γνωρίζει καί μπορεῖ νά σώση τόν ἄνθρωπο. Ἐκεῖνος πού «ἐτάζει καρδίας καί νεφρούς» καί «τά κρύφια τῶν ἀνθρώπων ἐπιστάμενος μόνος».Ἐκεῖνος πού «ἔφραξε θάλασσαν πύλαις», μόνον Αὐτός «ὁ περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης», ὁ Κύριος Σαββαώθ, ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ Λυτρωτής καί οἰακοστρόφος τοῦ πλοιαρίου τῆς ζωῆς μας. Κανένας ἄλλος δέν μπορεῖ νά φέρη τή γαλήνη στήν ταραγμένη ψυχή.

Ἀδελφοί μου! Εἶναι ἀναμφισβήτητο πώς τῆς ζωῆς οἱ τρικυμίες, πού γίνονται μέσα στίς ἀνθρώπινες καρδιές, εἶναι πολύ πιό τρομερές ἀπό ἐκεῖνες πού ἀναταράζουν τή θάλασσα. Μά προσεύχεται γιά μᾶς αὐτές τίς δύσκολες ὧρες ὁ Χριστός. Καί ὅταν ἀκόμη ἐμεῖς λιποψυχοῦμε καί σάν τόν Πέτρο κινδυνεύομε ν' ἀφανισθοῦμε στῶν κυμάτων τή μανία, Ἐκεῖνος – φτάνει νά τοῦ φωνάξωμε τήν ἀπεγνωσμένη κραυγή τοῦ Πέτρου: «Κύριε σῶσον μέ» - ἁπλώνει θεόπρεπα τό χέρι Του καί μᾶς σώζει μέ εὐσπλαχνία, λέγοντάς μας στοργικά: «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;» Χαρά σ'ἐκείνους, πού στίς τρικυμίες τῆς ζωῆς τους ἀποζήτησαν μέ ὅλη τή δύναμή τους τόν Χριστό. Αὐτοί μαζί Του μπῆκαν στό πλοῖο Του ἐκεῖ πού βασιλεύει πάντα ἡ γαλήνη ἡ εὐτυχία καί ἡ χαρά. Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς χαρίζη πάντα τή γαλήνη καί τήν εἰρήνη Του. Γένοιτο!