Αρχιμ. Γεωργίου Μπίζα - ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Αρχιμ. Γεωργίου Μπίζα - ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών»

(Ματθ. ΙΔ΄ 14)

Αγαπητοί μου χριστιανοί,

Ένα πολύ γνωστόν θαύμα αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος εις το σημερινόν ευαγγέλιον. Είναι το θαύμα της διατροφής των πέντε χιλιάδων ανδρών. Μας το διηγείται λεπτομερώς ο ιερός ευαγγελιστής. Ας το αναφέρουμε  περιληπτικώς, για να ωφεληθούμε πνευματικώς.

Ο Κύριος καταφεύγει εις έρημον τόπον, δια να μείνη μόνος. Τα πλήθη όμως των ανθρώπων που διψούσαν και ήθελαν να ακούσουν την διδασκαλίαν του τον ακολουθούν εις την έρημον. Η έρημος γίνεται πόλις λόγω του πλήθους που ακολουθεί τον Κύριον. Οι άνθρωποι είναι χιλιάδες και ακούουν με πνευματική δίψαν τα λόγια του Χριστού.

Βλέποντας ο Κύριος τα πλήθη των ανθρώπων δεν μένει απαθής. Ευεργετεί συνεχώς τους ανθρώπους. Ομιλεί και θαυματουργεί. Όταν διδάσκη, θαυματουργεί και όταν θαυματουργή, διδάσκει. Προσφέρει εις τους ανθρώπους, ό,τι έχουν ανάγκην. Θεραπεύει τους ασθενείς και κηρύττει συνεχώς. Οι άνθρωποι ακούουν με προθυμίαν. Δεν χορταίνουν να τον ακούουν. Άρχισε να βραδιάζει και ο Κύριος συνεχίζει. Οι μαθηταί πλησιάζουν τον Κύριον και του υπενθυμίζουν ότι επέρασεν η ώρα και αρχίζει να νυχτώνη. «Απόλυσον τους όχλους», του λέγουν. Άφησε τα πλήθη του λαού να αποχωρήσουν, για να βρουν κάτι να φάγουν.

Όταν ο Κύριος είπεν εις τους μαθητάς να τους δώσουν αυτοί να φάγουν, εκείνοι του είπαν ότι δεν έχουμε παρά μόνον πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Ο κύριος εσήκωσε τα μάτια του εις τον ουρανόν, προσευχήθηκε εις τον ουράνιον Πατέρα και αφού έκοψε το ψωμί και το έδωσε εις τους μαθητάς εκείνοι το εμοίρασαν εις τα πλήθη. Τα αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικόν. «Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και πήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Έφαγαν όλοι και εχόρτασαν και περίσσευσαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Τόση ευλογία! Και να σκεφθή κανείς ότι οι άνθρωποι ήταν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες.

Πολλά διδάγματα μπορούμε να πάρουμε από το γεύμα αυτό του Κυρίου. Ένα πρώτον δίδαγμα είναι ότι όταν βρισκώμαστε σε κάποια ανάγκη, να κυτάζουμε τον ουρανόν. Δηλαδή να προσευχώμαστε και να ζητούμε την λύσιν του προβλήματος από τον Θεόν.

Ο Κύριος μας υπεσχέθη ότι δεν θα μας εγκαταλείψη ποτέ, αλλά θα είναι μαζί μας και θα αναλάβη την προστασίαν μας. Αυτό έκανε και εκεί εις την έρημον για τους ανθρώπους που πεινούσαν, αυτό κάνει σε κάθε ανάγκην μας. Αρκεί εμείς να καταφεύγουμε εις Αυτόν με πίστιν και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.

Εάν προσέξουμε τον πρώτον στίχον του σημερινού Ιερού ευαγγελίου, θα κάνουμε μίαν σπουδαίαν ανακάλυψιν. «Είδεν ο Ιησούς τον όχλον και εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς», μας λέγει. Είδε τους ανθρώπους και τους ευσπλαγχνίσθηκε. Τους συμπόνεσε, τους συνεπάθησε. Πόσο μεγάλη είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου! Δεν έμεινε δε εις μίαν απλήν συμπάθειαν, αλλά προσέφερε εις τον καθέναν εκείνο που είχε ανάγκην. Εις τους ασθενείς την θεραπείαν, την υγείαν. Εις τους πεινασμένους το ψωμί, εις τους υποδουλωμένους εις την αμαρτίαν την ελευθερίαν.

Οι άνθρωποι αυτοί, τους οποίους ευηργέτησεν ο Κύριος, δεν ήσαν ούτε αναμάρτητοι, ούτε τέλειοι. Ήσαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Και όμως ο Κύριος δεν τους απεστράφη, αλλά τους επλησίασε και τους ευηργέτησε. Η αγάπη του είναι τέτοια, ώστε να αγκαλιάζη όλους και να ευεργετή και να σώζη και τους πλέον αμαρτωλούς, αρκεί να καταφεύγουν εις αυτόν με μετάνοιαν.

Εις άλλο σημείον του ιερού ευαγγελίου του ο ευαγγελιστής Ματθαίος ομιλεί δια την ευσπλαγχνίαν του Κυρίου με τα εξής λόγια: «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν κεκαλυμμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. Θ΄ 36). Όταν είδε τα πλήθη του λαού, αισθάνθηκε συμπάθειαν και πόνον γι’ αυτούς, διότι ήσαν αποκαμωμένοι πνευματικώς και παραμελημένοι, σαν πρόβατα, που δεν έχουν ποιμένα να τα προφυλάξη και να τα οδηγήση σε τόπους βοσκής.

Πολύ ορθώς και ο ψαλμωδός Δαβίδ διακηρύττει: «Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος, ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί» (Ψαλμ. 102^ος 8). Είναι οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος. Δεν παρατείνεται συνεχώς η οργή του για τους αμαρτωλούς, ούτε μνησικακεί για τις παρεκτροπές μας. Ο Κύριος μας συγχωρεί, μας ελεεί, μας ευεργετεί. Καθημερινώς. Μας χαρίζει διαρκώς υλικά και πνευματικά αγαθά. Δεν υπάρχει στιγμή που να μη μας ευεργετή. Μας δίδει το ψωμί, το νερό, το οξυγόνον, την υγείαν. Μας συγχωρεί τις αμαρτίες μας.

Άραγε έχουμε εκτιμήσει τον πλούτον των ευεργεσιών του Θεού όσο πρέπει: Έχουμε καταλάβει ότι ο Κύριος είναι σπλαγχνικός και επιεικής απέναντί μας; Έχουμε καταλάβει ποιο είναι το καθήκον μας απέναντι της ευσπλαχνίας του θεού;

Να δοξάζουμε μέρα νύχτα τον Θεόν γι’ αυτά που μας χαρίζει. Αυτό είναι το πρώτον. Το δεύτερον είναι να προσπαθούμε να ευαρεστούμε εις τον Θεόν με την υπακοήν μας εις το άγιον θέλημά Του. Το τρίτον να είμαστε και εμείς σπλαγχνικοί, συγχωρητικοί και επιεικείς προς τους συνανθρώπους μας. Να συγχωρούμε τα λάθη τους και να τους αγαπάμε σαν αδελφούς μας. Ας μας αξιώση η ευσπλαχνία του Θεού έτσι να ζούμε. ΑΜΗΝ.