Κυριακή I’ Ματθαίου
(Η θεραπεία του νεανίσκου)
(Ματ. ιζ', 14-23)
του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου
Η θεραπεία του νεανίσκου από το πονηρό πνεύμα που τον βασάνιζε μας δίνει την αφορμή να αναφερθούμε σήμερα στην ύπαρξη πονηρών πνευμάτων. Όλοι οι λαοί της γης πίστευαν στο Θεό και στην ύπαρξη πονηρών πνευμάτων, ιδιαίτερα όμως ο Ισραηλιτικός λαός. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται ο διάβολος ως φίδι που παρασύρει με απάτη τους πρωτόπλαστους στην πτώση. Ομοίως και οι Πέρσες με τον Ζωροαστρισμό δέχονται την ύπαρξη του πνεύματος του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, του Αχουραμάσδα και του Αριμάν, μεταξύ των οποίων γίνεται άσπονδος πόλεμος. Τελικά όμως θα νικήσει το πνεύμα του αγαθού θεού, διότι εκείνος είναι ο οικοδεσπότης του σύμπαντος.
Αλλά και ο χριστιανισμός διδάσκει την ύπαρξη του πονηρού πνεύματος το οποίο ονομάζεται σατάν, βεελζεβούλ, βελίαρ ή διάβολος. Ο ίδιος ο Χριστός μας πληροφορεί για την πτώση του σατανά με τα εξής λόγια, « εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα ».
Ο Παύλος ομιλεί για τον βελίαρ που εκπροσωπεί το ηθικό σκοτάδι και τον πνευματικό αντίπαλο του ανθρώπου. Ο Ιάκωβος λέει στους χριστιανούς, αντισταθείτε στο διάβολο που σας δελεάζει και θα φύγει μακριά από σας νικημένος. Ο Πέτρος λέει στους πιστούς, «νήψατε, γρηγορήσατε˙ ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη». Ο δε Ιωάννης στην Αποκάλυψη περιγράφει το πονηρό πνεύμα ως δράκοντα πολυκέφαλο και όφι μέγα, ο οποίος μάχεται την Εκκλησία του Χριστού την οποία όμως τελικά δεν πρόκειται να νικήσει.
Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να παραξενεύονται μερικοί στο άκουσμα της λέξης σατανάς ή διάβολος, αλλά ούτε και να αμφισβητούν την ύπαρξη του, γιατί η άρνηση της ύπαρξης των πονηρών πνευμάτων δεν καταργεί την πραγματικότητα του πονηρού, ο οποίος πολεμά συνεχώς τους ανθρώπους. Μία δε μαρτυρία της δράσης των πονηρών πνευμάτων είναι και αυτό που είπε ο ίδιος ο Χριστός ότι, όταν το ακάθαρτο πνεύμα εξέλθει από τον άνθρωπο πλανάται σε έρημους τόπους, όπου όμως δεν βρίσκει ανάπαυση, γι' αυτό επιστρέφει στο σπίτι του, δηλαδή στον άνθρωπο από τον οποίον βγήκε και ευρίσκει το σπίτι σκουπισμένο. Τότε παίρνει άλλα εφτά πνεύματα πονηρότερα από αυτό και κατοικούν στον άνθρωπο εκείνον και έτσι η κατάστασή του γίνεται χειρότερη από την προηγούμενη.
Η δυσμενής αυτή επίδραση του πονηρού πνεύματος φαίνεται καθαρά στο δαιμονιζόμενο των Γεργεσηνών. Αυτός έφερε μέσα του ολόκληρο λεγεώνα πονηρών πνευμάτων, τα οποία τον είχαν αποκόψει από την εξωτερική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να λυγίσουν την ψυχή του και να την οδηγήσουν στην απώλεια. Παρά ταύτα όμως δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν το έργο τους, γιατί η επέμβαση του Κυρίου διέλυσε τα σχεδία τους και τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του δαίμονα.
Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είχε και έχει σκοπό να διαλύσει τα έργα του διαβόλου και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την τυραννία και δουλεία του. Κατά την επίγεια διαδρομή Του ο Κύριος ελευθέρωσε πολλούς δαιμονισμένους, όπως και τον νεανίσκο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είχε κυριευθεί από πονηρό πνεύμα που ούτε οι μαθητές του Χρίστου μπόρεσαν να το βγάλουν. Και στάθηκε αυτό αδύνατο να γίνει, όπως ο Ίδιος ο Κύριος τους είπε, εξ αιτίας της απιστίας τους.
Όσοι λοιπόν γνωρίζουν τον κίνδυνο που προέρχεται από το σατανά πρέπει να πιστεύουν στο Θεό και να συμμορφώνονται στο θέλημα Του. Πρέπει να επικαλούνται τη θεϊκή δύναμη και να αποστρέφονται την αμαρτία σε όλες τις μορφές της, με τις οποίες αυτή παρουσιάζεται. Τότε το γνωστό, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» θα έχει αποτέλεσμα. Αμήν.
(Η θεραπεία του νεανίσκου)
(Ματ. ιζ', 14-23)
του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου
Η θεραπεία του νεανίσκου από το πονηρό πνεύμα που τον βασάνιζε μας δίνει την αφορμή να αναφερθούμε σήμερα στην ύπαρξη πονηρών πνευμάτων. Όλοι οι λαοί της γης πίστευαν στο Θεό και στην ύπαρξη πονηρών πνευμάτων, ιδιαίτερα όμως ο Ισραηλιτικός λαός. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται ο διάβολος ως φίδι που παρασύρει με απάτη τους πρωτόπλαστους στην πτώση. Ομοίως και οι Πέρσες με τον Ζωροαστρισμό δέχονται την ύπαρξη του πνεύματος του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, του Αχουραμάσδα και του Αριμάν, μεταξύ των οποίων γίνεται άσπονδος πόλεμος. Τελικά όμως θα νικήσει το πνεύμα του αγαθού θεού, διότι εκείνος είναι ο οικοδεσπότης του σύμπαντος.
Αλλά και ο χριστιανισμός διδάσκει την ύπαρξη του πονηρού πνεύματος το οποίο ονομάζεται σατάν, βεελζεβούλ, βελίαρ ή διάβολος. Ο ίδιος ο Χριστός μας πληροφορεί για την πτώση του σατανά με τα εξής λόγια, « εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα ».
Ο Παύλος ομιλεί για τον βελίαρ που εκπροσωπεί το ηθικό σκοτάδι και τον πνευματικό αντίπαλο του ανθρώπου. Ο Ιάκωβος λέει στους χριστιανούς, αντισταθείτε στο διάβολο που σας δελεάζει και θα φύγει μακριά από σας νικημένος. Ο Πέτρος λέει στους πιστούς, «νήψατε, γρηγορήσατε˙ ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη». Ο δε Ιωάννης στην Αποκάλυψη περιγράφει το πονηρό πνεύμα ως δράκοντα πολυκέφαλο και όφι μέγα, ο οποίος μάχεται την Εκκλησία του Χριστού την οποία όμως τελικά δεν πρόκειται να νικήσει.
Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να παραξενεύονται μερικοί στο άκουσμα της λέξης σατανάς ή διάβολος, αλλά ούτε και να αμφισβητούν την ύπαρξη του, γιατί η άρνηση της ύπαρξης των πονηρών πνευμάτων δεν καταργεί την πραγματικότητα του πονηρού, ο οποίος πολεμά συνεχώς τους ανθρώπους. Μία δε μαρτυρία της δράσης των πονηρών πνευμάτων είναι και αυτό που είπε ο ίδιος ο Χριστός ότι, όταν το ακάθαρτο πνεύμα εξέλθει από τον άνθρωπο πλανάται σε έρημους τόπους, όπου όμως δεν βρίσκει ανάπαυση, γι' αυτό επιστρέφει στο σπίτι του, δηλαδή στον άνθρωπο από τον οποίον βγήκε και ευρίσκει το σπίτι σκουπισμένο. Τότε παίρνει άλλα εφτά πνεύματα πονηρότερα από αυτό και κατοικούν στον άνθρωπο εκείνον και έτσι η κατάστασή του γίνεται χειρότερη από την προηγούμενη.
Η δυσμενής αυτή επίδραση του πονηρού πνεύματος φαίνεται καθαρά στο δαιμονιζόμενο των Γεργεσηνών. Αυτός έφερε μέσα του ολόκληρο λεγεώνα πονηρών πνευμάτων, τα οποία τον είχαν αποκόψει από την εξωτερική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να λυγίσουν την ψυχή του και να την οδηγήσουν στην απώλεια. Παρά ταύτα όμως δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν το έργο τους, γιατί η επέμβαση του Κυρίου διέλυσε τα σχεδία τους και τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του δαίμονα.
Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είχε και έχει σκοπό να διαλύσει τα έργα του διαβόλου και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την τυραννία και δουλεία του. Κατά την επίγεια διαδρομή Του ο Κύριος ελευθέρωσε πολλούς δαιμονισμένους, όπως και τον νεανίσκο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είχε κυριευθεί από πονηρό πνεύμα που ούτε οι μαθητές του Χρίστου μπόρεσαν να το βγάλουν. Και στάθηκε αυτό αδύνατο να γίνει, όπως ο Ίδιος ο Κύριος τους είπε, εξ αιτίας της απιστίας τους.
Όσοι λοιπόν γνωρίζουν τον κίνδυνο που προέρχεται από το σατανά πρέπει να πιστεύουν στο Θεό και να συμμορφώνονται στο θέλημα Του. Πρέπει να επικαλούνται τη θεϊκή δύναμη και να αποστρέφονται την αμαρτία σε όλες τις μορφές της, με τις οποίες αυτή παρουσιάζεται. Τότε το γνωστό, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» θα έχει αποτέλεσμα. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου