Μόνο εντός της Εκκλησίας υφίσταται η Οικοδομή του Θεού!

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

Θ' Ματθαίου(Α' Κορ. Γ΄ 9-17)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Η Εκκλησία της Κορίνθου αντιμετώπιζε τον μεγάλο πειρασμό των διαιρέσεων και των σχισμάτων.

Ο Απ. Παύλος ήδη τους εξήγησε και συνεχίζει στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα να τους αναπτύσσει την ευθύνη των κηρύκων του Ευαγγελίου αλλά και αυτών των ίδιων των πιστών, για το θεμελιώδες και πρωταρχικό θέμα της ενότητας. Της ενότητας του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Λαμβάνει παράδειγμα από την οικοδομή των κτισμάτων και το μεταφέρει εμπνεόμενος από την χάρη του Θεού αριστοτεχνικά στην πνευματική οικοδομή των ίδιων των πιστών.

Ο λόγος του είναι συγκινητικός, ρεαλιστικός και τα επιχειρήματά του ακαταμάχητα.

Ας περάσουμε όμως στη συνέχεια να δούμε την θεόπνευστη διδασκαλία που ισχύει βεβαίως όχι μόνο για τους τότε Κορινθίους, αλλά για τους πιστούς όλων των αιώνων.

Ποια, αλήθεια, είναι η Οικοδομή του Θεού;

Είμαστε όλοι εμείς οι Χριστιανοί. Κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί οι οποίοι αποτελούμε τα μέλη του Σώματος του Χριστού. Όλοι εμείς, χωριστά ο καθένας αλλά και όλοι μαζί σε μια κοινότητα, σε μια ευλογημένη οικογένεια, σε ένα Σώμα με κεφαλή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό!

Αλλά η οικοδομή αυτή πρέπει να είναι στερεά και ασάλευτη.

Και βεβαίως είναι στερεά και ασάλευτη, αφού κεφαλή της έχει τον ίδιο τον Ιησού και ουδέποτε θα παύσει να υφίσταται. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε έως τώρα να πραγματοποιείται και να επιβεβαιώνει τον λότο του Θεού ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.ΙΣΤ΄ 18).

Όμως, χρειάζεται προσοχή και επιβάλλεται να μελετήσουμε το θέμα και κατά το ανθρώπινο, αφού η Εκκλησία μας είναι θεανθρώπινος οργανισμός.

Ο Απ. Παύλος μας τονίζει ότι η οικοδομή του όλου Σώματος πρέπει να θεμελιώνεται καλώς.

Πράγματι, όταν μια οικοδομή έχει μελετημένα και γερά τα θεμέλιά της, τότε δεν κινδυνεύει ούτε από θύελλες ή καταιγίδες, ούτε από τους φοβερούς σεισμούς και καταποντισμούς, ούτε από ο,τιδήποτε άλλο. Την προστατεύει το θεμέλιο. Είναι πέτρα ή γερό σαν πέτρα το θεμέλιο; Τότε κανένας κίνδυνος δεν υφίσταται. Αντιθέτως, απουσιάζει η σωστή μελέτη και λείπει η σταθερή βάση των θεμελίων; Τότε, με την πρώτη, την ελαφρά προσβολή θα πέσει και θα σωριαστεί σε ερείπια. Και αυτό που συμβαίνει στην οικοδομή όταν δεν θεμελιώνεται καλώς, το ίδιο και χειρότερα συμβαίνει και με την πνευματική και ηθική οικοδομή. Με τον ίδιο τον άνθρωπο.

Εάν ο πιστός μένει μόνο στα λόγια και στους πρώτους ενθουσιασμούς, χωρίς να προχωρά στον ουσιαστικό καταρτισμό της υπάρξεώς του, με τους πρώτους πειρασμούς θα καταντήσει σε πνευματικό ναυάγιο.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Απόστολος πρώτο τοποθετούσε το θεμέλιο και στη συνέχεια οικοδομούσε τους πιστούς εντός της Εκκλησίας.

Πρώτα δηλ. στερέωνε τις ψυχές στον Κύριο Ιησού, πρώτα τους εδίδασκε τις μεγάλες αποκαλυπτικές-δογματικές αλήθειες και κατόπιν πρόσθετε τις παραινέσεις και την ηθική διδασκαλία. «Κατά την χάριν του Θεού, την δοθείσαν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθηκα», τονίζει με ιερά καύχηση, αλλά και επισημαίνει στη συνέχεια, για να προφυλάξει τους πιστούς: «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός»!

Κανένας πλέον δεν μπορεί τώρα να θέσει άλλον θεμέλιον λίθον εκτός εκείνου, που βρίσκεται τώρα αμετακίνητος και άσειστος στη βάση της όλης οικοδομής.

Και ο θεμέλιος αυτός λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός!

Λόγος πραγματικά συγκλονιστικός, αφού με αυτόν προφυλάσσει ο μέγας Απόστολος, όχι μόνο το έργο του από αυτούς που τον φθονούσαν, τους ψευδαδέλφους, και που επιχειρούσαν να ανατρέψουν την όλη οικοδομή της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και λόγος καθοδηγητικός για τους ποιμένες και τους κήρυκες της κάθε εποχής.

Στο να είναι δηλαδή πολύ προσεκτικοί στο τι και πώς οικοδομούν.

Μια σύντομη ματιά να ρίξει κανείς στην ιστορία θα διαπιστώσει την επικαιρότητα των Αποστολικών λόγων, αφού αρκετοί είναι εκείνοι που δεν έδωσαν την προσοχή που χρειάζεται στο συγκεκριμένο ζήτημα, με αποτέλεσμα, αντί να θέτουν τον Χριστό ως θεμέλιον λίθον, τοποθετούσαν τον εαυτό τους ή τον αρχηγό τους ή την ομάδα στην οποία ανήκαν.

Και το αποτέλεσμα; Μα, τραγικό. Διότι οι ψυχές που δήθεν οικοδομούσαν, στη συνέχεια ή έμεναν ισοβίως ανώριμες και δίχως ουσιαστικούς καρπούς του Πνεύματος (έμεναν σε πρόσωπα με αρρωστημένες προσκολλήσεις), ή το ακόμα χειρότερο και το πλέον για την Εκκλησία επικίνδυνο, όταν έρχονταν οι πειρασμοί, αρνούνταν την πίστη ή τους απορροφούσαν οι πλάνες και οι αιρέσεις.

Να ισχυριστούμε τώρα ότι αυτό το φαινόμενο έχει εξαφανιστεί και ότι ο κίνδυνος έχει παύσει να υφίσταται; Μόνο όσοι έχουν προσβληθεί από την φοβερή ασθένεια του «εκκλησιαστικού στρουθοκαμηλισμού» μπορούν να ισχυριστούν την άποψη αυτή.

Επικρατεί δυστυχώς και στην εποχή μας το φαινόμενο αυτό, και μάλιστα θα λέγαμε ότι, δίχως να φαίνεται, σήμερα ταλανίζει σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού, δεν είναι πλέον κάποια μεμονωμένα πρόσωπα εδώ κι εκεί που παρασπονδούν, αλλά φαίνεται να έχει δημιουργηθεί «σχολή» που διαμορφώνει «αρχιτέκτονες» με «φυγόκεντρες» τάσεις, που «διασκεδάζουν» με το να θέτουν διαφορετικό θεμέλιο...

Ομιλούμε για τον οικουμενισμό, ο οποίος τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, ακυρώνει τον Αποστολικό λόγο, θέτοντας θεμέλιον λίθον, όχι τον Χριστό και το Σώμα Του, που ανυπερθέτως είναι η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, αλλά την «Βαβυλώνα» και τον συρφετό του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών), λες και υφίστανται πολλά σώματα στην μία κεφαλή.

Επομένως, φίλοι μου, εάν θέλουμε να λέμε την αλήθεια και να μην εξωραΐζουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις και μάλιστα αυτές που έχουν άμεση σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία, τα πράγματα φαίνεται να είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που μπορούμε να φανταστούμε.

Και εννοείται, πως ούτε καν επιτρέπεται να γίνεται στο εκκλησιολογικό αυτό επίπεδο λόγος περί υλικών αξίας. Για ποια, αλήθεια, πολύτιμα πετράδια και για ποιο χρυσό δύναται να γίνεται λόγος στην οικουμενιστική οικοδομή, όταν στο σαπιοκάραβο συμπλέουν ως ισότιμοι και ισοστάσιοι αυτοί που κηρύσσουν ότι είναι απόγονοι ηρώων και αγίων, με τους διεστραμμένους και τους σοδομίτες που στηρίζουν τις ανωμαλίες τους δήθεν στην «αγάπη του θεού και των ανθρώπων»;

Όχι πολύτιμοι λίθοι, αλλά ούτε «ξύλα, χόρτος και καλάμη», υφίστανται.

Πίσσα του διαβόλου και κοπριά των παθών αποτελούν το οικοδομικό υλικό τόσο των ξεπεσμένων και πλανεμένων «ορθοδόξων», όσο και των χυδαίων και κακοδόξων αιρετικών.

Υλικό δηλ. που υποδαυλίζει και αυξάνει ολονέν και περισσότερο την αγανάκτηση των πιστών και των απλών αλλά φυσιολογικών ανθρώπων. Υλικό δηλ. που ετοιμάζει το πυρ το αιώνιο της δειλίας και της προδοσίας (Αποκ. ΚΒ΄8).

Ναι, αδελφοί μου. Δεν μπορεί να οικοδομήσει κανείς στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, παρά επάνω στον μοναδικό θεμέλιον λίθον, τον Χριστό. Και στη συνέχεια, εάν θέλει προκοπή βίου και πίστεως, δεν μπορεί παρά να πάρει γενναίες αποφάσεις ακριβώς γι΄ αυτή την πίστη.

Η αλήθεια, οι σκληροί και οι επίμονοι και επίπονοι αγώνες, οικοδομούν, σώζουν και συγκρατούν.

Η Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι αυτή που εξασφαλίζει την ποθητή ενότητα, την εν Χριστώ αρετή και την φωτεινή αγιότητα.

Όλα τ' άλλα, είναι ψεύδη και αποτελούν διαστροφές και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί της αγνής του Χριστού αγάπης και περί πόνου για τη σωτηρία των ψυχών και όσων δεν έχουν ακόμα γνωρίσει την αλήθεια.

Όταν απουσιάζει η βάση της αληθείας, τότε τον λόγο τον έχουν οι διχοστασίες, οι πλάνες, οι αιρέσεις και οι ανομολόγητες επιθυμίες της σαρκός, οι οποίες φθείρουν τον ναό του Θεού. (Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι έχοντες προσβληθεί από τον ιόν του Οικουμενισμού έχουν από τη συνείδησή τους διαγράψει και τα κωλύματα... «και οι νοούντες, νοήτωσαν»).

Όμως, «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» (Α΄Κορ. Γ΄17).

Όποιος δηλ. καταστρέφει τον ναό του Θεού με βίο άνομο και κακό και ταυτοχρόνως αμνηστεύει σε θεωρητικό επίπεδο τα έργα σαρκός, αυτός από μόνος του ετοιμάζει τη σκληρή του τιμωρία.

Και όποιος φθείρει την ενότητα των Χριστιανών και ταλαιπωρεί το Εκκλησιαστικό Σώμα με σχίσματα, αιρέσεις και φατρίες, και όποιος κατ' επέκτασιν κηρύσσει ότι υφίστανται πολλές Εκκλησίες, θα φθαρεί από αυτόν τον Θεό.

Αδελφοί μου, ας μελετήσουμε σωστά το Αποστολικό κείμενο και ας κάνουμε βίωμά μας τις θεόπνευστες επιταγές.

Οι προειδοποιήσεις της Γραφής, δεν αποτελούν απλά σχήματα λόγου.

Είθε να συνειδητοποιήσουμε με όλες τις συνέπειες, ότι πραγματικά ανήκουμε στον Ναό του Θεού.

Αμήν