Κυριακή Η’ Ματθαίου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστοριάς κ.κ.Σεραφείμ

Κυριακή Η’ Ματθαίου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστοριάς κ.κ.Σεραφείμ

Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά μᾶς διηγεῖται τό θαῦμα τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων.

Σ’ αὐτό τό γεγονός, τό ὁποῖο μνημονεύουν καί οἱ τέσσερις Ἱεροί Εὐαγγελιστές καί τό ἀκοῦμε συχνά πυκνά στήν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλα-σίας, θά ἤθελα σήμερα μέ τήν βοήθεια τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά κάνουμε τίς ἀνάλογες προεκτάσεις, προκειμένου νά ἀποκτήσουμε ὠφέλεια πνευματική.

Καί, πρῶτον. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ οἱ μαθητές Του Τόν προτρέπουν νά «ἀπολύσῃ τούς ὄχλους», νά σταματήσει τήν διδασκαλία γιά νά μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νά μεταβοῦν στά κοντινά χωριά γιά νά ἀγοράσουν τά ἀπαραίτητα γιά τήν διατροφή τους, ὁ Χριστός τούς ἀπαντᾶ: «οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν» - «Δέν χρειάζεται νά φύγουν· δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε».

Ἀνατρέπει τήν σκέψη τους ὁ Χριστός. Τούς θέλει ἐνεργούς στήν λύση τοῦ προβλήματος. Θά ἔπρεπε, μέ ἄλλα λόγια, οἱ μαθητές νά κάνουν τό πρῶτο βῆμα καί νά δώσουν ὅ,τι εἶχαν ἐκείνη τήν στιγμή. Οἱ μαθητές ἔπρεπε νά δώσουν ἀπό τό ὑστέρημά τους, ὥστε ἐν συνεχείᾳ νά ἔχουν τό θαυμαστό ἀποτέλεσμα τοῦ χορτασμοῦ.

Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ζήτημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὅλοι μας διαπιστώ-νουμε προβλήματα σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Ἀντί, λοιπόν, νά τά μετα-τοπίζουμε στούς ἄλλους ἀνθρώπους, θά πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε οἱ ἴδιοι·

νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας·

νά ἀφιερώσουμε χρόνο·

νά προσφέρουμε οἱ ἴδιοι ἀπό τό ὑστέρημά μας·

νά σταθοῦμε στόν πόνο τῶν ἀνθρώπων·

νά βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μέ τό ψέμα, ἐνάντια στήν ἀδικία καί τήν ἀσπλαχνία·

νά πορευθοῦμε σέ μία ἐπανάσταση ἀγάπης, εἰρηνική, χριστιανική, μακρυά ἀπό τήν ἰδιοτέλεια, τήν προβολή καί τήν ὑποκρισία.

Δεύτερον. Στό θαῦμα αὐτό ἐπισημαίνουμε καί ἄλλα δύο χαρακτηρι-στικά στοιχεῖα: τόν Χριστό καί τήν προσφορά.

Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος, πού εἶναι ἡ εὐλογία παντός ἀγαθοῦ· εἶναι ὁ τρέφων, ὁ πληθύνων, ὁ συντηρῶν καί διακυβερνῶν τά σύμπαντα.

Αὐτό πού χρειαζόμαστε στήν ζωή μας εἶναι μόνον ἡ εὐλογία τοῦ Χρι-στοῦ. Τό θεμέλιο τῆς ζωῆς μας: μόνον ὁ Χριστός. Ἐάν ἔχουμε τόν Χριστό, ἔχουμε τά πάντα. Ἐάν ἡ εὐλογία Του καί ἡ χάρη Του διαποτίζουν τήν ζωή μας, τότε εἴμαστε οἱ πλέον πλούσιοι ἄνθρωποι. Θά εἴμαστε «οἱ μηδένἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες» κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο.

Ὁ Χριστός ὅμως ζητᾶ καί τήν δική μας προσφορά καί τήν συνέργειά μας. Δέν γίνονται θαύματα μέ μαγικό τρόπο, ἀλλά μέ τήν ὁλοπρόθυμη προσφορά τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτό καί ἡ ἐλάχιστη προσφορά τῶν μαθητῶν, οἱ πέντε ἄρτοι, εὐλογεῖται ἀπό τόν Χριστό καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἔχουμε τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ πέντε χιλιάδων ἀνθρώπων.

Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν γνωρίζουμε τί συμβαίνει γύρω μας. Ἄν δέν διαθέτουμε χρήματα, ἄς προσφέρουμε ἀγάπη, συμπόνοια, συμπα-ράσταση, χρόνο. Αὐτή ἡ προσπάθεια θά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Θεό καί θά ἔχουμε ἔτσι θαυμαστά ἀποτελέσματα. Ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἀδελφός μας, ὅτι στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου ὑπάρχει τό πρό-σωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σχέση μου καί ἡ βοήθειά μου, μέ τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, πρός τόν ἀδελφό κάνει θαύματα μεγαλύτερα ἀπό ἐκεῖνο τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων.

«Μετρῶ τά βήματά σου», εἶπε ὁ Ἄγγελος Κυρίου σ’ ἕναν ἀσκητή τοῦ Γεροντικοῦ, «πού κάνεις γιά νά ἀνακουφίσεις τόν ἀδελφό σου». Ὁ Θεός μετράει καί τίς δικές μας προθέσεις καί πράξεις καί βλέπει τούς δικούς μας διαλογισμούς καί ἀνάλογα μᾶς στέλνει τήν χάρη Του, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη.

Τρίτον. Σ’ αὐτό τό θαῦμα παρατηροῦμε καί κάτι πολύ σπουδαῖο πού κινεῖται στήν σφαίρα τοῦ πνεύματος καί ὄχι τῆς ὕλης. Βλέπουμε τό Μυστή-ριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός, «ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατα-βάς» μᾶς χαρίζει καθημερινά ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει στόν κόσμο, τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Μᾶς προσφέρει τόν ἑαυτό Του, προκειμένου νά ζήσουμε καί νά μήν πεθάνουμε ἀπό τήν φθοροποιό ἁμαρτία. Εἶναι «ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος, ὁ προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος» γιά νά γίνει ἡ ζωή μας ἄφθαρτη καί αἰώνια μέσα στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου, τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων συνε-χίζεται ἀδιάκοπα μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Ὁ Χριστός εὐλογεῖ, ἁγιάζει καί πληθύνει κάθε προσφορά μας. Μᾶς τρέφει καί μᾶς ζωογονεῖ, σάν μία καλλίτεκνη μητέρα, προσφέροντας τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του.

Ὅσα ἄσχημα συμβαίνουν γύρω μας, συμβαίνουν, γιατί δέν θέλουμε τόν Χριστό στήν ζωή μας «εὐλογοῦντα καί ἁγιάζοντα». Ἄν τό ἐπιθυμοῦμε: «ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού ἡμέρα σωτηρίας».   ΑΜΗΝ.