ΚΥΡΙΑΚΗ Ι ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
5 Αὐγούστου 2007
Παρακολουθήσαμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ποὺ ὁ υἱὸς του «σεληνιαζόταν» καὶ ἔπασχε κακῶς. Εἴδαμε καὶ τὴν ἀποτυχία τῶν μαθητῶν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδὶ διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καί, τελικά, ὁ Χριστός μας ἐθαράπευσε τὸ παιδί, ἐπιτιμώντας τὸ πονηρὸν πνεῦμα. Καὶ μετά, στὴ ν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν «διὰ τί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό» ὁ Κύριος ἀπαντᾶ, διὰ τὴ ν ἀπιστίαν σας καὶ διότι τὸ γένος τοῦτο (δηλ. τῶν δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
Ἀκούσαμε καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέγη στοὺς Κορινθίους – καὶ σὲ ὅλους τούς Χριστιανούς- ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων. Καταρρίπτοντας τήν ἀπατηλή ἰδέα τῶν Κορινθίων γιά τό αὐθεντικό χριστιανικό βίωμα,ὁ Ἀπόστολος γράφει: Σεῖς, αἰσθάνεσθε ὅτι κατέχετε μεγάλη φρόνηση ἐπειδὴ εἶστε Χριστιανοί, ζῆτε ἐπαναπαυμένοι, στὴν πραγματικότητα ὅμως πλανᾶσθε. Ἐνῶ ἐμεῖς, οἱ ἀπό στολοι, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε γιὰ τὸν κόσμο μωροὶ καὶ ἀνόητοι. Σεῖς αἰσθάνεσθε δυνατοί καί ἰσχυροί, ἐνῶ ἐμεῖς βιώνουμε ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία. Σεῖς ἔνδοξοι καὶ τιμημένοι, ἐνῶ ἐμᾶς δὲν μᾶς τιμᾶ κανείς.
Κοιτάξτε πῶς ζοῦμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι. Πεινᾶμε, διψᾶμε, εἴμαστε σὲ ἔσχατο σημεῖο πτωχείας, μᾶς κακομεταχειρίζονται οἱ ἄνθρωποι, δουλεύουμε καὶ κοπιάζουμε. Μᾶς κακομιλᾶνε καὶ μεῖς εὐλογοῦμε, μᾶς διώχνουν καὶ τὸ ἀνεχόμαστε, μᾶς βλασφημοῦν κι ἐμεῖς τὸ ἀνταποδίδουμε μὲ τὸ νὰ τοὺς παρηγοροῦμε, ἔχουμε καταντήσει σἄν σκουπίδια τοῦ κόσμου καὶ ὅλοι μᾶς ἀπορρίπτουν. Κανείς δέ μᾶς παραδέχεται.
Βλέπετε μὲ τί κακοπάθεια ζοῦμε;
Λοιπόν, νὰ γίνετε καὶ σεῖς μιμηταί μου, λέγει ὁ Ἀπόστολος, ὅπως κι ἐγὼ εἶμαι μιμητής τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι πράγματι συγκλονιστικὰ τὰ κείμενα τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἀφ’ ἑνὸς ὁ Χριστὸς ἔχει δώσει τὴν ἐξουσία στοὺς μαθητὲς νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια καὶ νὰ θεραπεύουν καὶ φθάνουν σὲ σημεῖο νὰ μὴ τὰ καταφέρνουν, ἀφ’ ἑτέρου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δείχνει ποιά εἶναι ἡ αὐθεντικὴ χριστιανικὴ ζωή. Εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σταυροῦ, τῶν παθημάτων καὶ τῆς κακοπάθειας. Εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ἀπόρριψης . Ὁ κόσμος οὗτος ἀπορρίπτει τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καὶ τοὺς πιστούς του Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία γιὰ ἄλλους φαίνεται σκάνδαλο καὶ γιὰ ἄλλους μωρία, ἀνοησία. Καὶ ὁ κόσμος ζεῖ τὴ «ζωούλα» του ἀδιαφορώντας – ἂν ὄχι καὶ καταδιώκοντας- τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Δέν, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὁ κόσμος ὅτι ἡ δική του ζωή, ὅσο ἑλκυστικὴ κι ἂν φαίνεται, ὁδεύει πρὸς θάνατον, ἐν ῶ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἀποστρέφεται, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς προετοιμάζει καί μᾶς προειδοποιεῖ. Μὴ ἐπαναπαυώμεθα, ἀδελφοί με κοῦφο «καθωσπρεπισμό» και ἀπατηλὲς τιμὲς καὶ δόξες. Ποῦ εἶναι ὁ Σταυρός μας; Ποῦ εἶναι τὰ παθήματά μας γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶναι νὰ σηκώνουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες χωρὶς γογγυσμὸ καὶ γκρίνια ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία ἀτενίζοντας πρὸς τὸν Σωτῆρα Κύριο; Ποῦ εἶναι ἡ ὡς κόκκον σινάπεως ἀκράδαντη πίστις μας; (πού μόλις ἀκούσουμε κάτι ἀλλότριο , π.χ. Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα κ.λ.π., ἀρχίζουμε καὶ κλονιζόμαστε).
Ποῦ εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία μας πού ἐκδιώκουν τοὺς δαίμονες; Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ κόσμος θὰ μᾶς ἀπορρίψει ἐπειδὴ εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ὅμως νὰ μὴν εἴμαστε μόνον κατ’ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ στὴν πράξη καὶ στὴ ζωή μας ὁλόκληρη. Διότι ὁ ἴδιος κόσμος ποὺ ἀπορρίπτει τὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἄλλη καταφυγὴ. Μοιάζει μὲ τὸν δυστυχῆ πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου τοῦ ὁποίου ἡ κραυγὴ εἶναι μία διαρκής πονετικὴ ὑπόμνηση πρὸς ὅλους μας: «Προσήνεγκα τὸν υἱόν μου τοῖς Μαθηταῖς σου καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι». Ἔφερα τὸ ἄρρωστο παιδί μου στοὺς μαθητές Σου καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ κάνουν καλά.
Ἀλλὰ ὁ Χριστός μας εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ξεπερνᾶ τὴ δική μας ἀπιστία, τὸ δικό μας ἁμαρτωλὸ καὶ κοσμικὸ φρόνημα καὶ χαρίζει τὴν θεραπεία. Ἡ πίστη ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ Χριστὸς δὲν συγκρίνεται μὲ αὐτὸ ποὺ προτρέπει ἡ κοσμικὴ νοοτροπία, νὰ πιστεύῃ τάχα κανεὶς στὶς δικές του ἐσωτερικὲς δυνάμεις, σὲ θετικὲς καὶ ἀρνητικὲς ἐνέργειες κ.τ.λ., ἀλλὰ ἡ πίστη στὸ Χριστὸ εἶναι μετοχὴ στὴ ζωή Του. Καὶ ἀποφασιστικὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς Ἐκείνου εἶναι ἡ Σταύρωσις. Αὐτὸ ὁδηγεῖ ὅμως στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος στὸ τέλος τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα τονίζει: «Μέλλει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡ μέρᾳ ἐγερθήσεται». Ἀλλά μᾶς ὑποδεικνύεται καὶ ὁ τρόπος, ἡ ὁδός, πῶς θὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς Σταυροαναστάσιμης ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν γίνουμε μιμηταὶ τῶν Ἁγίων. Καὶ σ’ αὐτὸ νουθετώντας μας ὡς τέκνα ἀγαπητὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν μᾶς προτρέπει ἁπλῶς , μᾶς παρακαλεῖ.
Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς μιμηταί μου γίνεσθε [καθὼς κἀγώ Χριστοῦ]. ΑΜΗΝ
5 Αὐγούστου 2007
Παρακολουθήσαμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ποὺ ὁ υἱὸς του «σεληνιαζόταν» καὶ ἔπασχε κακῶς. Εἴδαμε καὶ τὴν ἀποτυχία τῶν μαθητῶν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδὶ διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καί, τελικά, ὁ Χριστός μας ἐθαράπευσε τὸ παιδί, ἐπιτιμώντας τὸ πονηρὸν πνεῦμα. Καὶ μετά, στὴ ν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν «διὰ τί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό» ὁ Κύριος ἀπαντᾶ, διὰ τὴ ν ἀπιστίαν σας καὶ διότι τὸ γένος τοῦτο (δηλ. τῶν δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
Ἀκούσαμε καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέγη στοὺς Κορινθίους – καὶ σὲ ὅλους τούς Χριστιανούς- ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων. Καταρρίπτοντας τήν ἀπατηλή ἰδέα τῶν Κορινθίων γιά τό αὐθεντικό χριστιανικό βίωμα,ὁ Ἀπόστολος γράφει: Σεῖς, αἰσθάνεσθε ὅτι κατέχετε μεγάλη φρόνηση ἐπειδὴ εἶστε Χριστιανοί, ζῆτε ἐπαναπαυμένοι, στὴν πραγματικότητα ὅμως πλανᾶσθε. Ἐνῶ ἐμεῖς, οἱ ἀπό στολοι, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε γιὰ τὸν κόσμο μωροὶ καὶ ἀνόητοι. Σεῖς αἰσθάνεσθε δυνατοί καί ἰσχυροί, ἐνῶ ἐμεῖς βιώνουμε ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία. Σεῖς ἔνδοξοι καὶ τιμημένοι, ἐνῶ ἐμᾶς δὲν μᾶς τιμᾶ κανείς.
Κοιτάξτε πῶς ζοῦμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι. Πεινᾶμε, διψᾶμε, εἴμαστε σὲ ἔσχατο σημεῖο πτωχείας, μᾶς κακομεταχειρίζονται οἱ ἄνθρωποι, δουλεύουμε καὶ κοπιάζουμε. Μᾶς κακομιλᾶνε καὶ μεῖς εὐλογοῦμε, μᾶς διώχνουν καὶ τὸ ἀνεχόμαστε, μᾶς βλασφημοῦν κι ἐμεῖς τὸ ἀνταποδίδουμε μὲ τὸ νὰ τοὺς παρηγοροῦμε, ἔχουμε καταντήσει σἄν σκουπίδια τοῦ κόσμου καὶ ὅλοι μᾶς ἀπορρίπτουν. Κανείς δέ μᾶς παραδέχεται.
Βλέπετε μὲ τί κακοπάθεια ζοῦμε;
Λοιπόν, νὰ γίνετε καὶ σεῖς μιμηταί μου, λέγει ὁ Ἀπόστολος, ὅπως κι ἐγὼ εἶμαι μιμητής τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι πράγματι συγκλονιστικὰ τὰ κείμενα τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἀφ’ ἑνὸς ὁ Χριστὸς ἔχει δώσει τὴν ἐξουσία στοὺς μαθητὲς νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια καὶ νὰ θεραπεύουν καὶ φθάνουν σὲ σημεῖο νὰ μὴ τὰ καταφέρνουν, ἀφ’ ἑτέρου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δείχνει ποιά εἶναι ἡ αὐθεντικὴ χριστιανικὴ ζωή. Εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σταυροῦ, τῶν παθημάτων καὶ τῆς κακοπάθειας. Εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ἀπόρριψης . Ὁ κόσμος οὗτος ἀπορρίπτει τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καὶ τοὺς πιστούς του Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία γιὰ ἄλλους φαίνεται σκάνδαλο καὶ γιὰ ἄλλους μωρία, ἀνοησία. Καὶ ὁ κόσμος ζεῖ τὴ «ζωούλα» του ἀδιαφορώντας – ἂν ὄχι καὶ καταδιώκοντας- τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Δέν, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὁ κόσμος ὅτι ἡ δική του ζωή, ὅσο ἑλκυστικὴ κι ἂν φαίνεται, ὁδεύει πρὸς θάνατον, ἐν ῶ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἀποστρέφεται, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς προετοιμάζει καί μᾶς προειδοποιεῖ. Μὴ ἐπαναπαυώμεθα, ἀδελφοί με κοῦφο «καθωσπρεπισμό» και ἀπατηλὲς τιμὲς καὶ δόξες. Ποῦ εἶναι ὁ Σταυρός μας; Ποῦ εἶναι τὰ παθήματά μας γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶναι νὰ σηκώνουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες χωρὶς γογγυσμὸ καὶ γκρίνια ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία ἀτενίζοντας πρὸς τὸν Σωτῆρα Κύριο; Ποῦ εἶναι ἡ ὡς κόκκον σινάπεως ἀκράδαντη πίστις μας; (πού μόλις ἀκούσουμε κάτι ἀλλότριο , π.χ. Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα κ.λ.π., ἀρχίζουμε καὶ κλονιζόμαστε).
Ποῦ εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία μας πού ἐκδιώκουν τοὺς δαίμονες; Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ κόσμος θὰ μᾶς ἀπορρίψει ἐπειδὴ εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ὅμως νὰ μὴν εἴμαστε μόνον κατ’ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ στὴν πράξη καὶ στὴ ζωή μας ὁλόκληρη. Διότι ὁ ἴδιος κόσμος ποὺ ἀπορρίπτει τὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἄλλη καταφυγὴ. Μοιάζει μὲ τὸν δυστυχῆ πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου τοῦ ὁποίου ἡ κραυγὴ εἶναι μία διαρκής πονετικὴ ὑπόμνηση πρὸς ὅλους μας: «Προσήνεγκα τὸν υἱόν μου τοῖς Μαθηταῖς σου καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι». Ἔφερα τὸ ἄρρωστο παιδί μου στοὺς μαθητές Σου καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ κάνουν καλά.
Ἀλλὰ ὁ Χριστός μας εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ξεπερνᾶ τὴ δική μας ἀπιστία, τὸ δικό μας ἁμαρτωλὸ καὶ κοσμικὸ φρόνημα καὶ χαρίζει τὴν θεραπεία. Ἡ πίστη ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ Χριστὸς δὲν συγκρίνεται μὲ αὐτὸ ποὺ προτρέπει ἡ κοσμικὴ νοοτροπία, νὰ πιστεύῃ τάχα κανεὶς στὶς δικές του ἐσωτερικὲς δυνάμεις, σὲ θετικὲς καὶ ἀρνητικὲς ἐνέργειες κ.τ.λ., ἀλλὰ ἡ πίστη στὸ Χριστὸ εἶναι μετοχὴ στὴ ζωή Του. Καὶ ἀποφασιστικὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς Ἐκείνου εἶναι ἡ Σταύρωσις. Αὐτὸ ὁδηγεῖ ὅμως στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος στὸ τέλος τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα τονίζει: «Μέλλει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡ μέρᾳ ἐγερθήσεται». Ἀλλά μᾶς ὑποδεικνύεται καὶ ὁ τρόπος, ἡ ὁδός, πῶς θὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς Σταυροαναστάσιμης ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν γίνουμε μιμηταὶ τῶν Ἁγίων. Καὶ σ’ αὐτὸ νουθετώντας μας ὡς τέκνα ἀγαπητὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν μᾶς προτρέπει ἁπλῶς , μᾶς παρακαλεῖ.
Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς μιμηταί μου γίνεσθε [καθὼς κἀγώ Χριστοῦ]. ΑΜΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου