Πορεία πρὸς τὴν Πεντηκοστὴ

«ἀλλ' ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως. περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ· περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με· περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται. Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ' οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι. ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι· διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν.» (Ἰωάν., κεφ. 16, στ. 7–15).

Προετοιμάζει μὲ τὸν λόγο Του, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς, τοὺς Μαθητές Του ὥστε τὴν δεδομένη ὥρα νὰ εἶναι ἔτοιμοι γιὰ τὴν Πεντηκοστή. Τὴν γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος κεφαλὴ τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μέλη του εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὁμοούσιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βαπτιστήκαμε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὴν ἔλευση καὶ παραμονὴ στὸν κόσμο τοῦ Παράκλητου, τοῦ Ἀγαθοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ τρίτου προσώπου τοῦ Ἑνὸς καὶ Μοναδικοῦ καὶ Ἀληθινοῦ καὶ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀς παρακολουθήσουμε ὅμως, περιληπτικά, τὰ γεγονότα μετὰ τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ μέχρι τὴν Πεντηκοστή. Μετὰ τὴν προδοσία καὶ τὴν σύλληψη τοῦ Χριστοῦ μας οἱ μαθητές Του, νοιώθοντας ἀπροστάτευτοι, ἄρχισαν νὰ σκορπίζονται, ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε. Μὲ τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τὴν Ταφή Του, οἱ μαθητὲς ἔντρομοι κρύβονταν φοβούμενοι καὶ τὴν δική τους σύλληψη καὶ τιμωρία.

Ἡ μετάνοια τοῦ Πέτρου καὶ ἡ ἐπιστροφή του, ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰωάννη πρὸς τὸν Διδάσκαλο καὶ τοὺς λοιποὺς μαθητές, ἀλλὰ καὶ ἡ θέληση τῶν ὑπολοίπων νὰ βρεθοῦν πάλι μαζί, τοὺς μάζεψε καὶ πάλι ὅλους. Ἔτσι οἱ ἔνδεκα ἐνώθηκαν καὶ μαζὶ συγκεντρώθηκαν στὸν ἴδιο χῶρο, τρομαγμένοι μὲν ἀλλὰ ἐνωμένοι καὶ μὲ φλόγα ἐλπίδας νὰ ζεσταίνει τὴν καρδιά τους.

Ἔκλεισαν τὶς πόρτες καὶ σφράγισαν τὰ παράθυρα τοῦ χώρου, στὸν ὁποῖο βρῆκαν καταφύγιο, καὶ δὲν ἄνοιγαν σὲ κανέναν ἄν δὲν τὸν γνώριζαν καλά.

Στὸν χῶρο αὐτὸ λοιπόν, ὅπου ἦσαν μαζεμένοι, οἱ ἔνδεκα μαθητὲς ἄκουσαν τὶς Μυροφόρες νὰ λένε πὼς πῆγαν στὸν Τάφο τοῦ Κυρίου καὶ βρῆκαν τὸν τεράστιο λίθο, ποὺ ἔκλεινε τὴν εἴσοδο, μετακινημένο, τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου νὰ λείπει καὶ πὼς Ἄγγελος Κυρίου τοὺς εἶπε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.»∙ ἄκουσαν τὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ νὰ λέει πὼς εἶδε τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Κύριο καὶ πὼς τῆς μίλησε∙ ἀπίστευτα ὅσα ἄκουσαν καὶ ἀμφισβήτησαν τὰ λόγια τῶν γυναικῶν καὶ τὰ εἶπαν φαντασιώσεις. Ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης δὲν ἄντεξαν καὶ βγῆκαν, ἔτρεξαν στὸ μνημεῖο καὶ εἶδαν ὅτι οἱ γυναίκες ἔλεγαν ἀλήθεια καὶ πίστεψαν. Ἀκολούθως, δύο φίλοι τους ἐπέστρεψαν ἄρον– ἄρον ἀπὸ τοὺς Ἐμμαοὺς καὶ τοὺς εἶπαν ὅτι ἐμφανίστηκε καὶ σὲ αὐτοὺς ὁ Κύριος καὶ πὼς ἀληθινὰ ἀναστήθηκε. Κι ὅλα αὐτὰ σὲ μία μέρα, τὴν πρώτη μετὰ τὸ Σάββατο.

Καὶ τὴν ἴδια ἡμέρα, ὅταν πλέον ἡ ἀγωνία τῶν ἔντεκα κορυφώθηκε ἀπὸ ὅσα ἄκουγαν, ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά τους, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ἔνδοξος. Ἀνάσταση γιὰ τοὺς μαθητές. Οἱ καρδιές τους, ἡ ζωή τους πλημμύρισε ἀπὸ χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία. Γέμισαν ἀπὸ θάρρος. Καὶ ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε καὶ πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι… Καὶ διάνοιξε τὸν νοῦ τους καὶ μεγέθυνε τὶς καρδιές τους καὶ χώρεσαν καὶ κατανόησαν τὶς Γραφὲς καὶ ἔγιναν ἔτοιμοι νὰ ἀναλάβουν τὴν Ἀποστολή, ποὺ ὁ Κύριος τοὺς ἀνέθεσε. «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ' ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ' αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης, καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν.» (Λουκ., κεφ. 24, στ. 49–53).

Ἀκολουθώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου οἱ μαθητὲς ἔμεναν, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του, συγκεντρωμένοι στὸν ἴδιο χῶρο, στὴν Ἱερουσαλήμ, προσευχόμενοι καὶ περιμένοντες τὴν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου, νὰ ἐνδυθοῦν, δηλαδή, Δύναμη ἐξ ὕψους καὶ ὁ Ματθίας, ἄνδρας τίμιος καὶ πιστὸς συμπλήρωσε τὴν κενὴ θέση τοῦ Ἰσκαριώτου. Καὶ τὴν Πεντηκοστὴ ἡμέρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἦχος δυνατός, μεγάλη βουὴ ἀνέμου δυνατοῦ, ξεκίνησε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ κατέληξε καὶ πλημμύρισε τὸ ὑπερῶο ποὺ κάθονταν οἱ δώδεκα μαθητὲς, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διαμεριζόμενο ὡς πύρινες γλῶσσες, κάθισε στὸ κεφάλι τοῦ κάθε ἑνὸς μαθητῆ καὶ οἱ μαθητὲς πεπληρωμένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄρχισαν νὰ μιλοῦν διάφορες γλῶσσες, ὅπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔδωσε στὸν κάθε ἕναν ἀπὸ αὐτούς.

Ἀπὸ τὴν βουή, πλῆθος μεγάλο μαζεύτηκε ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκία τῶν μαθητῶν καὶ αὐτοί, Ἀπόστολοι, μεστοὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἄρχισαν τὴν ἀποστολή τους. Κήρυτταν μετάνοια στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μιλοῦσαν γιὰ τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Κύριο καὶ Χριστό μας καὶ ἀνέλυαν στὸ πλῆθος τὶς Γραφές. Καὶ ὅλοι καταλάβαιναν, στὴν δική τους γλῶσσα, τὰ λόγια τῶν Ἀποστόλων. Πάρθοι, Μῆδοι, Ἐλαμῖτες, Μεσοποτάμιοι, Πόντιοι, Καππαδόκες, Ἀσιάτες, Ἄραβες, Αἰγύπτιοι, Λίβυοι, Κυρήνειοι, Ρωμαῖοι, Κρῆτες, Ἕλληνες, Ἰουδαῖοι, ὅλοι ἄκουγαν τὴν δική τους γλῶσσα καὶ καταλάβαιναν τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀναρωτιόντουσαν πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτοὶ οἱ Γαλιλαῖοι, οἱ ἀπλοὶ ψαρᾶδες ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Ναζωραῖο, νὰ μιλοῦν τόσες γλῶσσες.

Καὶ ἄκουσαν τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ὑπολοίπους Ἀποστόλους καὶ πίστεψαν καὶ ρωτοῦσαν τὶ πρέπει νὰ πράξουν ὥστε νὰ σωθοῦν καὶ νὰ ἔχουν Ἀνάσταση καὶ Ζωὴ Ἀληθινὴ καὶ Αἰώνια.

«Μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσι τοῖς εἰς μακρὰν, ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν. ἑτέροις τε λόγοις πλείοσι διεμαρτύρατο καὶ παρεκάλει λέγων· Σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης. οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι. ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς. Ἐγένετο δὲ πάσῃ ψυχῇ φόβος, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο. πάντες δὲ οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε· καθ' ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ, κλῶντές τε, κατ' οἶκον ἄρτον, μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας, αἰνοῦντες τὸν Θεὸν καὶ ἔχοντες χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν. ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ' ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ.» (Πράξ., κεφ. 2, στ. 38–47).

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

Πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ