ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(τῶν Ἁγίων Πάντων) 20.06.2021

Ὁ μ ι λ ί α τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Λάμπρου Τσιάρα

Ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες,

1. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πρὶν ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς, παρήγγειλε στοὺς μαθητές του νὰ μὴν ξεμακρύνουν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ νὰ περιμένουν «τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός», τὴν ἔλευση δηλαδὴ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ σὲ λίγες μέρες… Πράγματι, ἡ ἐπαγγελία ἐκπληρώθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθε ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν κι ἐκάθισεν «ἐφ’ ἕνα ἕκαστον τῶν μαθητῶν καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου…» (Πράξ. 2, 4). Δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ ἐντυπωσιακὴ ἁπλῶς ἐνέργεια, ποὺ ἔγινε γιὰ νὰ σημάνει τὴν ἔναρξη τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἦλθε νὰ μείνει ἐ σ α ε ὶ στὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ τὴν ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν»· ἦλθε νὰ νέμει χαρίσματα, καθὼς αὐτὸ «οἶδε» καὶ «βούλεται», νὰ φωτίζει καὶ νὰ ἁγιάζει τοὺς πιστούς· ἦλθε γιὰ νὰ «ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα», ποὺ θὰ ἀρδεύουν ἔκτοτε «ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν».

2. Αὐτὴ ἡ δωρεὰ τῆς τρισηλίου θεότητος, ἀδελφοί, δὲν πῆγε χαμένη. Ὁ Θεὸς δὲν κάνει τίποτε ἐπὶ ματαίῳ. Μιὰ ἀναρίθμητη πληθὺς ἀνθρώπων ἀπὸ τότε κι ὡς τὰ σήμερα δέχτηκαν καὶ δέχονται μέσα τους τὴν θεοποιὸ ἀλλοίωση τῆς φωτιστικῆς καὶ δροσιστικῆς «φλογός» τοῦ Παναγίου Πνεύματος, κι ἔδειξαν σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη τὶ μπορεῖ νὰ κάνει ἡ θεϊκὴ ζωή, ὅταν κατοικεῖ μέσα στὸν ἄνθρωπο. 

Τὴν πρώτη, λοιπὸν, Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή, τῶν Ἁγίων Πάντων, γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων ἐκείνων ποὺ δέχτηκαν μέσα τους τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἔφεραν καρποὺς πνευματικούς· γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων ἐκείνων, ποὺ μὲ τὴν πίστη καὶ τὰ ἔργα τους ἀποδείχτηκαν δοῦλοι ἀγαθοὶ καὶ πιστοί, ἄξια τέκνα τῆς θείας Βασιλείας. Γιορτάζουμε τοὺς Ἁγίους τῆς παλιᾶς ἐποχῆς, τοὺς Προφῆτες καὶ τοὺς Δικαίους, ἔπειτα τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρες, τοὺς Ἱεράρχες, τοὺς Ὁσίους· ὅλους τοὺς τελέσαντες τὸν καλὸν ἀγῶνα καὶ τηρήσαντες τὴν πίστη, ἐξαιρέτως δὲ τῆς Παναγίας ἀχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν φωτοειδῶν Ἀρχαγγέλων καὶ ἀγγέλων καὶ ὅλων τῶν γνωστῶν καὶ ἄγνωστων σ’ ἐμᾶς ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι εὐνόητο, ὅτι γιορτάζοντας τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων δὲ φτάνει νὰ χαιρόμαστε καὶ νὰ πανηγυρίζουμε ποὺ δόθηκε σ’ αὐτοὺς ἡ θεία δωρεά, ἀλλὰ νὰ τοὺς γιορτάζουμε καὶ νὰ τοὺς τιμᾶμε , μιμούμενοι τὸ βίο τους («τιμὴ ἁγίου μίμησις ἁγίου»), καθὼς καὶ τὸν Θεό: τὸν δοξάζουμε καὶ τὸν λατρεύουμε ὄχι μὲ τὰ χείλη, μὲ λόγια κενὰ καὶ φαρισαϊκά, ἀλλ’ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», «ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ», «ἐν εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι».

3. Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἡμέρα καὶ γιορτὴ τῆς ἁγιωσύνης. Ἀλλὰ τὶ θὰ πεῖ ἅγιος καὶ τὶ θὰ πεῖ ἁγιωσύνη;

α) Ἅγιος εἶναι ὁ καθιερωμένος καὶ ἀφοσιωμένος στὸν Θεό, ὁ ἱερός, ὁ ὅσιος, ὁ ἁγνός· εἶναι αὐτὸς ποὺ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, κι ἀφιερώνεται στὸν Θεὸ καὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἅγιοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ, «οἱ τὴν γῆν οὐρανώσαντες» καὶ βιώσαντες ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι».

Μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια, ἅγιοι εἴμαστε κι ὅλοι οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί, ποὺ μᾶς εὐλόγησε ὁ Θεὸς, «καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν Χριστῷ πρὸ καταβολῆς κόσμου εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους…, ἐν ἀγάπῃ προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ…, ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν διὰ τοῦ αἵματος αὐτοῦ, τὴν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, κατὰ τὸν πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ» (Ἐφεσ. 1, 4 ἑξ.). Βεβαίως, εἴμαστε ἅγιοι κατὰ τὴν κλήση μας· μένει νὰ ἀξιοποιήσουμε στὴ ζωή μας τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ἀνταποκρινόμενοι στὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου: «κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον… καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπται· ¨ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμ騻 (Α΄ Πέτρ. 1, 15).

β) Ἁγιωσύνη δὲ εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ ἕτερος Ἀπόστολος (ὁ Παῦλος) μᾶς παραγγέλλει: νὰ «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7, 1). Πέραν τούτου, ἁγιωσύνη θὰ πεῖ ὁμολογία καὶ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς στὸ  εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς, λέγει: «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10, 32–33). 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐπιτέλεσαν ἁγιωσύνην, δίνοντας καὶ τὴν «καλὴν ὁμολογίαν» καὶ τὴν «μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» εἴτε δι’ αἵματος καὶ θυσιῶν εἴτε δι’ ἀσκήσεως καὶ δακρύων εἴτε διὰ κόπων καὶ ἱδρώτων πολλῶν.

4. Κλείνοντας ἐδῶ τὴν ὁμιλία μας θεωροῦμε ἀναγκαῖο νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ ἁγιωσύνη καὶ ἡ ὁμολογία Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι κατορθώματα ἀτομικὰ τοῦ καθενός μας, ἀλλὰ ἐκφράζουν τὴν ἀλλοίωση μέσα μας τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου· εἶναι ἔργα τῆς θείας χάριτος, καὶ ὁ χαρακτῆρας τους εἶναι εὐχαριστιακός, προέκταση δηλ. τῆς Εὐχαριστίας, ὡς θείας Κοινωνίας στὴν καθημερινὴ ζωή μας. Ἀλλοιῶς, δὲν ἔχουμε ἁγιωσύνη καὶ καλὴ μαρτυρία καὶ ὁμολογία Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἔχουμε φανατισμοὺς καὶ πείσματα καὶ ἐγωϊσμοὺς καὶ ἔριδες καὶ μάχες μεταξύ μας, ποὺ τὰ ¨βαπτίζουμε¨ – δυστυχῶς – ἁγιωσύνη καὶ ὁμολογία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ καὶ «τῆς Παναγίας ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». ΑΜΗΝ.

ΠΗΓΗ