ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 20 Ἰουνίου 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Πρξ. β΄, 1-11)

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

«Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἐτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι».

Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλοι οἱ Μαθητὲς Του βρίσκονταν σὲ ἀναμονὴ τοῦ ἐπηγγελμένου μεγάλου γεγονότος, τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος καὶ τῆς ἐνδύσεως δυνάμεως ἐξ ὕψους. Ἡ προσδοκία τους δὲν ἄργησε νὰ ἐκπληρωθεῖ. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν ὅλοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸ ἴδιο μέρος, μὲ μία καρδιὰ καὶ μὲ μία λαχτάρα, ξαφνικὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ «ἦχος ὥσπερ φερομένης βιαίας πνοῆς», σὰν σφοδρὸς ἄνεμος ποὺ λυγίζει τὰ πάντα, νὰ γεμίζει τὸν οἶκο, ὅπου ἦταν καθισμένοι οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄλλοι Μαθητές. Βλέπουν, τότε, μὲ τὰ μάτια τους νὰ διαμοιράζονται σὲ αὐτοὺς «γλῶσσες» παρόμοιες μὲ τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς καὶ στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς νὰ κάθεται ἀπὸ μία τέτοια «γλῶσσα πυρός». Καὶ ὅλοι «ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου», γέμισαν, πλημμύρισαν, ξεχείλισαν ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεχύνεται σὰν γιγαντιαῖο, ἀγαθοποιητικό, ζωοποιητικὸ ρεῦμα στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, πλημμυρίζει τὰ πάντα καὶ δὲν ἀφήνει οὔτε ἕνα ἀπειροελάχιστο ποσοστὸ τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀνεπηρέαστο ἀπὸ αὐτό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάμπλουτος καὶ γενναιόδωρος, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὲς τὶς ἀνθρωποπαθεῖς ἐκφράσεις, γιὰ νὰ περιγράψουμε τὴν πλησμονὴ τῆς Χάριτος, τὴν ὁποία παρέχει στοὺς ἀξίους. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλης της κτίσεως, ὁρατῆς καὶ ἀόρατης, Αὐτὸς καθορίζει καὶ διοικεῖ τὰ πάντα καὶ οἰκονομεῖ τὰ πάντα πρὸς ὄφελος τοῦ πλάσματός Του. Ὅπου κρίνει ἀναγκαία τὴν παροχὴ τῆς Χάριτός Του, θὰ τὴν ἐπιδαψιλεύσει ἀφειδώλευτα. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, λοιπόν, ὅταν ἐγκαθιδρύεται ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, πού εἶναι τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ ποὺ παρέχει ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρωπότητα, ἡ παροχὴ τῆς θείας Χάριτος εἶναι ἀφθονότατη, εἶναι τόσο πληθωρική, εἶναι τόσο ἄπειρη, ὥστε φθάνει ἀπαραμείωτη μέχρι τὶς ἡμέρες μας καὶ θὰ εἶναι παροῦσα καὶ θὰ διακρατεῖ τὴν Ἐκκλησία ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Αὐτὴ ἡ θεία Χάρις ποὺ ξεχύθηκε τότε στὸ ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς ἐπάνω στοὺς Ἀποστόλους εἶναι αὐτὴ ποὺ διαμοιράζεται στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν μέσω τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν ἱερέων, ὅταν ἐπιτελοῦν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, καὶ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐνισχύει τοὺς διωκομένους Χριστιανοὺς νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς πειρασμούς, ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο. Εἶναι αὐτὴ ἡ Χάρις ποὺ καθιστὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἄτρωτη στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του, σύμφωνα μὲ τὸν λόγό Του: «Πύλαι ᾋδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἀμέσως μὲ τὴν ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπάνω στοὺς Ἀποστόλους ἄρχισαν τὰ θαυμαστά, τὰ ὑπερφυὴ φαινόμενα. Ἄρχισαν οἱ Ἀπόστολοι «λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις». Αὐτὸ τὸ χωρίο ἐπιδέχεται δύο ἑρμηνεῖες. Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη, τοῦ Καθηγητῆ Παναγιώτη Τρεμπέλα, «τὸ Πνεῦμα, ποὺ τοὺς ἐνέπνεε, ἔδιδε εἰς αὐτοὺς νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ λέγουν θείους καὶ οὐρανίους λόγους καὶ διδασκαλίας ὑψηλάς καὶ θεοπνεύστους». Οἱ Ἀπόστολοι ἀρχίζουν νὰ μεταδίδουν ἕναν λόγο ποὺ ποτὲ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν εἶχε ἀκουστεῖ ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη, ἕναν λόγο ποὺ εἶναι τελείως πνευματικός, ξένος πρὸς ὁ,τιδήποτε γήινο καὶ σαρκικό. Ὁ λόγος τους εἶναι πλέον λόγος Χριστοῦ, δὲν εἶναι λόγος ἀνθρώπινης σοφίας καὶ λογικῆς, λόγος σοφισμάτων καὶ τεχνασμάτων, εἶναι ἕνας λόγος ὑπερλόγος. Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ φανερώνει ἡ φράση: «καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πλέον καθοδηγεῖ τὸ νοῦ, τὴν καρδιά, τὸ στόμα τῶν Ἀποστόλων, Αὐτὸ παρέχει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀγράμματους ψαράδες τῆς Γαλιλαίας τὴν σοφία καὶ τὴν γλωσσικὴ ἔκφραση, γιὰ νὰ διδάξουν στὸ λαὸ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως λέγει τὸ τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ της σημερινῆς ἑορτῆς: «πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, βρύει προφητείας,……., ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν». 

Σύμφωνα μὲ μία δεύτερη ἑρμηνεία αὐτὸ τὸ «ἑτέραις γλώσσαις» σημαίνει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἄρχισαν νὰ ὁμιλοῦν ξένες γλῶσσες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνονται κατανοητοὶ ἀπὸ ἀλλόγλωσσους Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ «ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τόν οὐρανόν». Μία ἄλλη ἄποψη λέγει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι μιλοῦσαν στὴ δική τους γλώσσα, τὰ Ἑβραϊκά, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἄκουγαν τὰ νοήματα νὰ ἐκφέρονται στὴ δική τους γλῶσσα, σὰν νὰ γινόταν μία αὐτόματη μετάφραση στὰ αὐτιὰ τοῦ καθενός. Ὅποια ἄποψη καὶ ἂν ἀληθεύει, αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἵρεται ἡ σύγχυση τῶν γλωσσῶν καὶ ἡ ἀσυνεννοησία ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, παύει νὰ ἔχει ἰσχὺ ἡ διαίρεση καὶ ἡ δυσαρμονία τῶν ἐθνῶν καὶ εἰσάγεται ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ὁμόνοια στὴν ἀνθρωπότητα. Ὅπως λέγει τὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεεν, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος. Ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Γιατί τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει καὶ ἀδελφοποιεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀποδιώκει τὶς διαιρέσεις καὶ τὶς ἐχθρότητες, θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι καί, ἐπειδὴ ἡ διάδοση τοῦ Θείου Λόγου προσκρούει σὲ γλωσσικὰ ἐμπόδια ποὺ ἀποτελοῦν συνέπειες τῆς παλαιᾶς ἁμαρτίας, παρέχει τὸ χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κηρύσσεται τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια ἀπὸ τότε. Ἡ Ἐκκλησία ποὺ γεννήθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐξακολουθεῖ νὰ καταυγάζει τὸν κόσμο μὲ τὸ Φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί, ὅσο καὶ ἂν πολεμεῖται, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ σώζει αὐτοὺς ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν. Ἡ πλησμονὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι καὶ σήμερα ἀποτελεῖ τὸν μεγαλύτερο θησαυρὸ ποὺ ὑπάρχει σὲ αὐτὸν τὸν μάταιο κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ εἶναι ἕνας θησαυρὸς στὸν ὁποῖο ὅλοι μποροῦμε νὰ μετέχουμε δωρεάν, ἀρκεῖ νὰ τρέξουμε μὲ πόθο στὸ ταμεῖο τῆς Χάριτος, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, νὰ κλίνουμε μὲ ἀληθινὴ μετάνοια τὸ ἐπηρμένο φρόνημά μας καὶ νὰ προσκυνοῦμε δοξάζοντας Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ