ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 27/6/2021

(Ἑβρ. ια΄, 33 - 40 - ιβ΄, 1-2)

        «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’  ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμὶν ἀγώνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν  Ἰησοῦν.»

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σηματοδοτεῖ τὸ τέλος τοῦ ἐτησίου ἑορταστικοῦ καὶ λειτουργικοῦ κύκλου ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Κυριακή του Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου καὶ περιλαμβάνει τὸ κατανυκτικὸ Τριῴδιο τῆς μετανοίας καὶ τὸ χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ποὺ δοξάζει τὸν Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του ὑμνεῖ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα. Αὐτὴ ἡ περίοδος τῶν δεκαοκτὼ ἑβδομάδων εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ περιλαμβάνει ὅλη τὴ σωτηριώδη διαδικασία ποὺ μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ χοϊκὸ σὲ οὐράνιο, ἀπὸ θνησιγενῆ ὕπαρξη σὲ πνευματέμφορο ἅγιο τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι «ἡ δική μας» ἑορτή, τῶν Χριστιανῶν τοῦ σήμερα, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἀναφέρεται μόνο σὲ Ἁγίους τοῦ ἀπωτέρου ἢ τοῦ ἐγγυτέρου παρελθόντος, ἀλλὰ ὡς «ἀνοικτὴ ἑορτὴ» περιλαμβάνει καὶ τοὺς Ἁγίους ποὺ ζοῦν στὶς ἡμέρες μας, πιθανὸν καὶ κάποιους ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ ὅσους θὰ ζήσουν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἐν τέλει, ἑορτάζουμε παλαιοὺς καὶ νέους Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ παρακινούμαστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ ἁγιάσουμε καὶ ἐμεῖς!

Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς καταληκτήριας πρότασης τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὁλόγυρά μας, στὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία στὸν Οὐρανό, ζεῖ ἕνα ὁλόκληρο νέφος μαρτύρων, ἕνα τεράστιο πλῆθος φίλων του Χριστοῦ, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν ἀγάπη Του. «Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν», γράφει ὁ σοφὸς Σολομών, αὐτοὶ στέκουν δίπλα μας, μᾶς βοηθοῦν μὲ τὶς μεσιτεῖες τους καὶ μᾶς δίνουν τὸ καλὸ παράδειγμα τῆς γνήσιας ἐν Χριστῷ βιοτῆς, τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν τοὺς φωτεινοὺς σηματοδότες ποὺ μᾶς κατευθύνουν στὸν τραχὺ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ μᾶς ἀποτρέπουν ἀπὸ τὸ νὰ παρεκκλίνουμε πρὸς τὴν πλατεῖα καὶ ἄνετη ὁδὸ τῆς ἀπωλείας.

Ἔχοντας τέτοιους ἁγίους ὁδοδεῖκτες ὀφείλουμε καὶ ἐμεῖς, ποὺ παλεύουμε μὲ τὰ θηρία τῶν πειρασμῶν, μὲ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ἕλξη τοῦ κόσμου, μὲ τὸν Διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, ὀφείλουμε νὰ ἀποθέσουμε τὸν «ὄγκο» τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν μεριμνῶν τοῦ βίου, νὰ ἐλαφρώσουμε τὴ ζωὴ μας πετώντας ἀπὸ ἐπάνω μας τὰ βαρίδια ποὺ μᾶς καθηλώνουν στὸ ἔδαφος τοῦ θανάτου καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε ἀνάλαφροι πνευματικά, ἕτοιμοι νὰ πετάξουμε ὅσο ψηλότερα γίνεται. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔτσι εἶναι πλασμένος, νὰ κοιτᾶ πρὸς τὰ ἐπάνω ὡς «ἄνω θρώσκων» καὶ νὰ στοχεύει στὸν οὐρανό.

Παράλληλα ὡς σταθεροὶ ὁδοιπόροι στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουμε νὰ μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν «εὐπερίστατον ἁμαρτίαν», δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα ἐμφανίζεται μπροστά μας καὶ μᾶς ἐκτροχιάζει ἀπὸ τὸν δρόμο μας. Ἡ ἁμαρτία, ὄντως, κρύβεται σὲ κάθε στιγμή, σὲ κάθε σημεῖο τῆς ζωῆς μας. Ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος: «Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσεις, ἀπὸ κάτω θὰ βρεῖς τὴν ἁμαρτία». Ἑπομένως δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὴν ἀποφύγει κανείς, εἶναι ὅμως εὔκολο νὰ τὴν ἐξαλείφει κανεὶς συνέχεια μὲ τὴ διαρκῆ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια. Καὶ ὅσο θὰ περνᾶ ὁ καιρὸς μὲ τὴν ἀσυμβίβαστη πάλη μὲ τὴν ἁμαρτία, τόσο ὁ ἀγωνιστὴς Χριστιανὸς θὰ καθαρίζεται ἐσωτερικὰ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ σταδιακὰ θὰ κατακτᾶ τὴν ἀπάθεια.

Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας τοῦ Χριστιανοῦ μπορεῖ νὰ παρομοιασθεῖ μὲ ἀγώνα δρόμου, ὄχι ταχύτητας, ἀλλὰ μεγάλων ἀποστάσεων, εἶναι ἕνας πνευματικὸς μαραθώνιος. Καὶ γιὰ νὰ ἐπιτύχεις σὲ τόσο πολύωρο καὶ ἐπίπονο ἄθλημα, χρειάζεσαι ἀντοχή, καρτερία, ψυχικὸ σθένος. Αὐτὴν τὴν ἀθλητικὴ εἰκόνα ἔχει στὸ νοῦ του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφει τὴν φράση «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγώνα», «μὲ ὑπομονὴ ἂς διανύουμε τὸν δρόμο ποὺ ἔχουμε μπροστά μας». Σὰν καλὸς προπονητὴς μᾶς παρακινεῖ νὰ τρέχουμε, νὰ ὑπομένουμε τοὺς πόνους τῆς ἄθλησης, ποτὲ νὰ μὴν ἐγκαταλείπουμε, ποτὲ νὰ μὴν λιποψυχοῦμε. Πόσο ὠφέλιμη, πόσο διεγερτικὴ ἀκούγεται αὐτὴ ἡ προτροπὴ γιὰ ἐμᾶς τοὺς καλομαθημένους καὶ πλαδαροὺς χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ μὲ τὸ παραμικρὸ ἐμπόδιο τὰ παρατᾶμε καὶ μένουμε ἄπραγοι! Ἐνῶ ὅλη ἡ κοινωνία γύρω μας κυνηγᾶ τὸ εὔκολο καὶ ἄκοπο κέρδος, ἔρχεται μία φωτισμένη φωνὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν καὶ μᾶς προτρέπει νὰ ἱδρώσουμε, νὰ κουραστοῦμε, νὰ ματώσουμε, νὰ ἐξαντλήσουμε τὰ ὅριά μας σὲ ἕναν ἀδυσώπητο καὶ μακροχρόνιο ἀγώνα!

Ἀναμενόμενο εἶναι πολλοὶ πού ἀκοῦν αὐτὰ τὰ λόγια νὰ ποῦν: «Ποιὸς τρελὸς ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς τέτοια πράγματα; Ποιοὶ εἶναι οἱ τρελοὶ πού θὰ τὰ ἐφαρμόσουν αὐτά;» Μία τέτοια ἀντίδραση μᾶς φέρνει στὸ νοῦ τὴν διαπίστωση τοῦ Ἀποστόλου: «Ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστι, τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι». Καὶ ὅμως ὁ σκληρὸς ἀγώνας τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι οὔτε μάταιος, οὔτε ἄσκοπος, οὔτε ἀνόητος. Ἔχει στὸ τέρμα του τὸ μεγαλύτερο ἔπαθλο ποὺ μπορεῖ νὰ κατακτήσει ἄνθρωπος, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό! Ὅλος ὁ ἀγώνας γίνεται μὲ στραμμένα τὰ μάτια «εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν». Σὲ αὐτὴν τὴν φράση ἔγκειται τὸ νόημα τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς. Μόνο ἐφόσον πιστεύεις ἀκράδαντα στὸν Χριστὸ βρίσκεις νόημα στὸν τραχὺ τρόπο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, γιατί Αὐτὸς εἶναι ὄχι μόνο ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὁ «τελειωτής», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τῆς χαρίζει τὴν ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό, τὴν θέωση, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς ποθήσουμε, λοιπὸν, νὰ γίνουμε ἅγιοι σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι», ἂς φιλοτιμηθοῦμε νὰ μοιάσουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τοὺς μυριάδες Ἁγίους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ἂς βάλουμε ἀρχὴ στὸν ἀγώνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονή, ἀλλὰ καὶ μὲ χαρά, γιατί στὸ τέλος τοῦ δρόμου μᾶς περιμένει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς κρατώντας τὰ στεφάνια τῆς νίκης! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ