Ἡ σωματική καί ἡ πνευματική τύφλωση... Πόσο ἀπέχουν οἱ δύο ἔννοιες μεταξύ τους;

(Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ)

Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς ὑπενθυμίζει τήν θεραπεία ἑνός ἀνθρώπου πού εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. Ἕνας ἄνθρωπος πού δέν εἶδε  ποτέ τόν ἥλιο, τά χρώματα τῆς φύσεως, τά πρόσωπα τῶν ἀγαπημένων του, τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό! Πόσο σκληρό ἀκούγεται γιά ἐμᾶς πού μποροῦμε καί βλέπουμε, γιά ἐμᾶς πού βλέπουμε ἀλλά δέν κατανοοῦμε τί σημαίνει νά ζεῖς στό ἀπόλυτο σκοτάδι... Ὁ τυφλός της εὐαγγελικῆς περικοπῆς συναντᾶ τό ἄσβεστο Φῶς, τό αἰώνιο Φῶς, τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Ἐκεῖνος στέκει μπροστά του καί τοῦ χαρίζει τό φῶς στα μάτια τοῦ σώματός του.

Ὁ τυφλός βλέπει, ἀλλά ἐκεῖνοι πού βλέπουν τυφλώνονται... Δέν βλέπουν τό θαῦμα πού συμβαίνει μπροστά τους, ἀλλά ἀποζητοῦν νά μάθουν ποιός εἶναι ἡ αἰτία αὐτοῦ του θαύματος. Κάνουν αὐτό πού κάνει ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς! Βλέπουν, ἀλλά ἀρνοῦνται νά δοῦν. Ἐπιμένουν στίς ἐρωτήσεις πού δείχνουν τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία ἐμπρός στήν θαυμαστή ἀντίληψη. Δέν τούς εἶναι ἀρκετό πώς ἕνας ἄνθρωπος, πού τόσα χρόνια τόν ἔβλεπαν μπροστά τους νά ἐπαιτεῖ τήν ἀνθρώπινη ἐλεημοσύνη, τήν ἀνθρώπινη συμπόνια, ἔγινε καλά, ζητοῦν νά μάθουν το πῶς ἔγινε καλά!

Ἐκεῖνος δέν γνωρίζει πρόσωπο! Δέν ἔχει δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας μέχρι τήν στιγμή ἐκείνη. Ἀπαντᾶ στίς δόλιες ἐρωτήσεις τους μέ ἄδολο τρόπο, τρόπο πού οὐσιαστικά καθρεφτίζει τό ἄδολό της καρδιᾶς του καί μᾶς δίνει τήν ἐξήγηση τοῦ θαύματος. Τό θαῦμα εἶναι μιά ἔννοια πού ξεπερνᾶ τά στενά πλαίσια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί γίνεται αἰσθητό μέ τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς. Ἡ τύφλωση πλέον ξεπερνᾶ τά σωματικά ὅρια.

Ἐγγίζει τίς καρδιές ὅλων ὅσων ἀδυνατοῦν ὄχι νά δοῦν ἀλλά νά αἰσθανθοῦν τό θαῦμα πού συμβαίνει μπροστά τους. 

Ἐπιμένουν στίς ἀτέρμονες ἐρωτήσεις, ρηχοί, γυμνοί καί τετραχηλισμένοι ἀπό κάθε συναίσθημα χαρᾶς γιά τήν ἀπροσδόκητη θεραπεία τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου. Ἐπιστρατεύουν ἀκόμα καί τούς φυσικούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ σέ μιά ἀπέλπιδα προσπάθεια νά καταρρίψουν τό θαῦμα. Ματαιοπονοῦν! Ὅ,τι ξεπερνᾶ τήν ἀνθρώπινη λογική δέν μπορεῖ νά καταρριφθεῖ μέ ἀνθρώπινα ἐπιχειρήματα. Αὐτό πού ὁ Χριστός προσφέρει στούς ἀνθρώπους εἶναι ἕνα διαφορετικό πρίσμα μέσα ἀπό τό ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά δεῖ καί νά γνωρίσει τόν Θεό. Σέ κάποια στιγμή, συναντῶνται ξανά! Τό Φῶς μέ τόν φωτιζόμενο ἐκ τοῦ Φωτός. Ἡ διαχρονική συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Τήν στιγμή πού οἱ παριστάμενοι ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τόν Χριστό ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος ρωτᾶ τόν πρώην τυφλό ἄν πιστεύει σέ Αὐτόν!

Ὅμως, δέν γνωρίζει πρόσωπο ὁ θεραπευμένος. Γνωρίζει τήν ἐνέργεια διά τῆς ὁποίας καί ἀποζητᾶ τό πρόσωπο. Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτεται σέ ἐκεῖνον πού τόν ἀναζητᾶ! Τοῦ ἀποκαλύπτει αὐτό πού μέ τά μάτια τοῦ σώματος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά δεῖ! Καί ἐκεῖνος ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη του μέ μιά συγκλονιστική κίνηση. Σκύβει καί προσκυνᾶ τόν εὐεργέτη του!

Εὐγνωμονεῖ τόν Ἰατρό του. Εὐχαριστεῖ τόν ποιήσαντα τήν θεραπεία του.

Ἕνας πλέον βλέπει, ἀλλά πόσοι συνεχίζουν νά παραμένουν τυφλοί;

Ἡ τύφλωση τῶν ματιῶν δέν εἶναι τελικά καταδίκη! Ἡ τύφλωση τῆς ψυχῆς εἶναι! Οἱ τυφλοί χαρισματικοί ἄνθρωποι μᾶς κάνουν νά ὑποκλινόμαστε μπροστά τους. Καί αὐτή ἡ ἔννοια τῆς τύφλωσης ἀποτυπώνεται διαχρονικά στήν Ἑλληνική μυθολογία, ἀπό τη γραφίδα τοῦ ἀρχαίου τραγικοῦ Σοφοκλέους, ὅταν ὁ Οἰδίπους Τύραννος ἀρνεῖται νά δεῖ αὐτό πού ὁ τυφλός Τειρεσίας βλέπει, κάτι πού γνωστοποιεῖ μέ τήν παροιμιώδη φράση του: «τυφλός τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματ’ εἶ...». Ὁ ἄνθρωπος γεννήθηκε γιά νά ζεῖ στό Φῶς. Αὐτό τό Φῶς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού ἔρχεται νά φωτίσει τόν δρόμο τῆς ζωῆς μας, ὥστε μακράν τῆς νυκτός πού μᾶς περιβάλλει νά καταφέρουμε νά προσεγγίσουμε τήν Θεία Χάρη καί δί αὐτῆς νά βροῦμε τήν ἀπωλεσθεῖσα πορεία τῆς ποθεινῆς μας πατρίδος, ἐκεῖ ὅπου το Φῶς γίνεται γιά τόν ἄνθρωπο Ζωή!

π. Θωμάς Ανδρέου

ΠΗΓΗ