ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

«Ο Χριστός: Το φως του κόσμου»

Κυριακή του Τυφλού, έκτη Κυριακή μετά το Πάσχα η σημερινή, κι ο Τυφλός, ο πρώτος ομολογητής της Εκκλησίας μας που ομολόγησε την Αλήθεια, παίνεψε και υποστήριξε τον Ευεργέτη του κι έμεινε μέχρι το τέλος πιστός και αφοσιωμένος σε Κείνον, αν και δεν Τον ήξερε. Εδώ είναι το θαύμα, εδώ είναι το μυστήριο, που ο Ιησούς, το «Φως του κόσμου», «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον», ο οποίος άνθρωπος είναι καλοπροαίρετος. Η πρώτη κίνηση της ψυχής, όταν φτειαχτεί ο άνθρωπος, αν είναι θετική, είναι γι’ αυτόν η μεγαλύτερη ευεργεσία, το μεγαλύτερο καλό.

Ο Θεός τον άφησε τυφλόν εκ γενετής, (δηλαδή δεν είχε βολβούς, δεν είχε μάτια, μονάχα τις κόγχες), για να φανεί ότι ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, είναι Εκείνος ο οποίος έφτειαξε τον Αδάμ και τώρα φτειάχνει εξ υπαρχής τα μάτια, τους βολβούς του Τυφλού. Και του δίνει εντολή να πάει να νιφτεί. Και πήγε, κάνοντας υπακοή και δείχνοντας πίστη, και ήλθε βλέποντας.

Το θαύμα αυτό είναι από τα μεγαλύτερα της Καινής Διαθήκης. Και μάς συγκινεί και μάς καταπλήσσει, γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το περιγράφει διεξοδικά. Να το διαβάσετε, επιμένω, όλο το κείμενο, και κει πραγματικά θα καταπλαγείτε με τη διαλεκτική, αλλά και με την αγάπη του τέως τυφλού προς το πρόσωπο του ευεργέτη του, του Πανευεργέτη μας Ιησού Χριστού.

Επέμεναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι να αμφισβητήσουν, όχι το θαύμα, που ήταν ολοφάνερο και αποδείχτηκε πια, αφού φέραν και τους γονείς και τό ’να και τ ’άλλο, αλλά τον Θαυματοποιό, το Χριστό μας. Αυτός τους πονούσε, όπως και σήμερα Αυτός τους πονάει, και βάζουν και πραγματοποιούν τόσες επιθέσεις εναντίον Του, για να αποδείξουν λαμπρότερη τη μορφή Του, την Ανάστασή Του, το έργο Του.

Και στο διάβα του καιρού, πολλοί από αυτούς που Τον πολεμούν, «καταπίνονται», θα λέγαμε, από την Ανάσταση, δηλαδή τους τρώει ο Χριστός, τους φέρνει κοντά Του. Γιατί η μεγαλύτερη εκδίκηση του Χριστού είναι το έλεός Του, η ευσπλαχνία Του, η στοργή Του, το φώς Του. Έτσι ξέρει ο Χριστός να εκδικείται. Και αυτή είναι η καλύτερη εκδίκηση, διότι εκδικούμαι, σημαίνει: δίνω το δίκαιο – στην πρωτογενή σημασία του – δίνω το δίκαιο εκ τινός.

Ο Χριστός δίνει το δίκαιο σε μάς, δηλαδή μάς δείχνει το δρόμο. Γιατί η λέξις δίκη και δίκαιον είναι από το ρήμα δείκνυμι. Και δείχνω το δρόμο. Ποιος είναι ο δρόμος; Ο Χριστός. Τι είναι ο Χριστός; Η Αλήθεια, η Ζωή, η Ανάσταση.

Ενίκησε, λοιπόν, ο τυφλός, ενίκησε ο τυφλός τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, ενίκησε το Φως, ενίκησε το σκοτάδι. Η Αλήθεια ενίκησε το ψέμα. Αυτή είναι η Εκκλησία μας. Παίρνει το ψέμα μας και το κάνει Αλήθεια. Παίρνει το σκοτάδι μας και το κάνει Φως. Παίρνει την ταλαιπωρία μας και το σταυρό μας και τα κάνει Ανάσταση.

Και ύστερα, αφού τον πέταξαν οι Γραμματείς και Φαρισσαίοι τον Τυφλό, ο Χριστός τον βρίσκει. Ο Χριστός, όταν Τον ομολογούμε, είναι πάντα κοντά μας, κι έρχεται Εκείνος και μας βρίσκει. Και τις δυο φορές τον βρήκε. Κι όταν ήταν τυφλός κι όταν ήταν τεθεραπευμένος. Και του είπε, αν πιστεύει στον Υιό του Θεού. Κι εκείνος δεν τον ήξερε. «Ποιος είναι, λέει, Κύριε;» – το «Κύριε» εδώ είναι με την ευγένεια της εκφράσεως – «Ποιος είναι, να τον πιστέψω;». Κι εκείνος του είπε: «Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνος εστί». «Μπροστά σου είναι, σου μιλάει και τον βλέπεις». Και τι έκανε εκείνος; Τον προσκύνησε τον Κύριο, Τον προσκύνησε λατρευτικά, Τον προσκύνησε με ευγνωμοσύνη, Τον προσκύνησε με παραδοχή, δηλαδή Τον λάτρεψε και Του παραδόθηκε.

Και μας περιμένει «το φως του κόσμου», ο Χριστός, να Τον λατρέψουμε και να Του παραδοθούμε.

Πηγή: Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, Το Κήρυγμα της Κυριακής, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, τόμος: Α΄, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2009, σελ. 165-168.

ΠΗΓΗ