Πρωτομ. Στεφάνου, Αποστ. Ανάγνωσμα: Πραξ. στ’ 8-15, ζ’ 1-5, 47-60 (27-12-2020)

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα προέρχεται από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του εορταζομένου σήμερα Αγίου, Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.

Ο συγγραφέας του βιβλίου των Πράξεων (Ευαγγελιστής Λουκάς), διηγείται τα σχετικά με την σύλληψη, την απολογία και τον διά λιθοβολισμού θάνατο του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου της πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας.

Η πορεία που ακολούθησε ο Άγιος Στέφανος από την μαρτυρία στο μαρτύριο, μοιάζει σε πολλά με τον δρόμο του πάθους και της οδύνης που πορεύθηκε ο Ιησούς Χριστός, η Σταύρωση και η Ανάσταση του οποίου υπήρξαν οι κινητήριες δυνάμεις και οι σφραγίδες της πίστεως των εκατομμυρίων μαρτύρων, που έχυσαν το αίμα τους για τον Θεάνθρωπο στο πέρασμα της ιστορίας.

“Πλήρης πίστεως και δυνάμεως” ήταν ο Στέφανος, μας πληροφορεί το ιερό κείμενο. Γι’ αυτό και όταν οι Χριστοκτόνοι προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν και να αντικρούσουν τα ακατάβλητα επιχειρήματά του, “ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και  τω πνεύματι ω ελάλει”. Δεν μπορούσαν δηλαδή να αντισταθούν στην ένθεη σοφία του και στην δύναμη του Πνεύματος με την οποία ομιλούσε και περιέγραφε εκείνα που ως αποκάλυψη έβλεπαν οι της διανοίας του οφθαλμοί. Η απολογία του ήταν μία ομιλία-ομολογία, που χαρακτηριζόταν από ένθεο ζήλο, από ατράνταχτες ιστορικές και θεολογικές αλήθειες, αλλά και από αυστηρό έλεγχο προς τους “σκληροτράχηλους” και  απεριτμήτους τη καρδία και τοις ωσίν” Ιουδαίους.

O Πρωτομάρτυρας της Εκκλησίας μας, αποδεικνύει ξεκάθαρα πως όταν έρχεται η ευλογημένη ώρα της αληθείας, η ομολογία μας θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Οι περιστροφές και η συγκάλυψη πτυχών της αληθείας δεν χαρακτηρίζει τους αυθεντικούς Χριστιανούς και ιδίως τους ποιμένες της Εκκλησίας. Εάν το κείμενο, μελετηθεί επισταμένως, φανερώνει τις δύο άκρως αντίθετες καταστάσεις. Την αλήθεια του Χριστού, που εκφράζει ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος και το μίσος του Ιουδαϊκού ιερατείου, που αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα της Εκκλησίας, που τόσο δυναμικά έκανε τα πρώτα της βήματα.

Εάν τώρα θελήσουμε να σταθούμε σε ένα σημείο από τα πολλά φωτεινά που μας αποκαλύπτει η θαυμαστή προσωπικότητα του Αρχιδιακόνου της Εκκλησίας μας, αυτό είναι η ομολογία. Μάλιστα, το πνεύμα της ομολογίας οφείλουμε να εγκολπωθούμε με κάθε συνέπεια. Πράγμα που σημαίνει ότι, χωρίς δισταγμό, όπου και όταν χρειάζεται, αλλά και διάκριση, θα πρέπει να δίνουμε την ομολογία της Ορθόδοξης μας πίσης.

Αυτή η ομολογία, θα είναι κατορθωτή και δυνατή, εάν πρώτα έχουμε γίνει δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος και έχουμε φυγαδεύσει από την καρδία μας τον φόβο των συνεπειών. Διότι, εάν ο πιστός υπολογίζει τι θα κοστίσει και πόσο κατά κόσμο θα βγει ζημιωμένος από την ομολογία της Πίστης του, τότε όχι μόνο ομολογία αυθεντική δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά πιθανόν να σιωπήσει αντί να ομολογήσει και υπάρχει και ο κίνδυνος, μαζί την “σιωπή των αμνών” να ακολουθήσει και η διαστροφή της αληθείας.

Ο Άγιος Στέφανος  υπέγραψε την πίστη του και την ομολογία του με το αίμα του, που επέφερε ο λιθοβολισμός του. Και μαζί με αυτή την υπογραφή έκανε και κάτι άλλο, μεγαλειώδες: Καθώς οι πέτρες σφύριζαν σαν πυκνό χαλάζι στον αέρα και κτυπούσαν το μαρτυρικό σώμα, ο Πρωτομάρτυρας άνοιξε τα χέρια, ύψωσε το βλέμμα του στον ουρανό και είπε: “Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου”. Και μετά από λίγες στιγμές, ανεφώνησε: “Κύριε, μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην῾῾.  “Και τούτο ειπών, εκοιμήθη”.

Ποτέ ας μη λησμονούμε ότι είμαστε απόγονοι των Αγίων μαρτύρων. Ο σημερινός κουρασμένος κόσμος, οι άνθρωποι που παλεύουν μέσα στα πάθη, στην αθεΐα και στην μαύρη απογοήτευση της απελπισίας, από κάπου περιμένουν να πιαστούν. Για να σταθούν, να ανορθωθούν και να βαδίσουν. Και αυτό το  »κάπου» δεν είναι άλλο από τον Χριστό, την πίστη και την ελπίδα προς τον οποίο, πρέπει να τις δώσει στον κόσμο η Εκκλησία. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστοί στην κλήση της ελπίδος και μέσα στο φως της  χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αποτελούν, πρέπει να αποτελούν, την ηρωϊκή προφυλακή της Εκκλησίας και της κοινωνίας μας.

ΠΗΓΗ