ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Προπατόρων, σεβαστοί μου χριστιανοί, διαβάζεται στήν Ἐκκλησία μας ἡ Ἀποστολική Περικοπή ἀπό τήν πρός Κολοσσαεῖς Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί συγκεκριμένα ἀπό τό τρίτο κεφάλαιο καί ἀπό τούς στίχους 4 ἕως καί 11. Σ’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος τονίζει τήν ὑπεροχή καί κυριότητα τοῦ Χριστοῦ πάνω σ’ ὅλη τήν κτίση. Ὁ Χριστός εἶναι «κύριος κάθε ἀρχῆς καί ἐξουσίας», σ’ αὐτόν ὀφείλουν τήν ὕπαρξη τους τά πάντα, αὐτός εἶναι ὁ τελικός σκοπός ὅλων, σ’ αὐτόν κατοικεῖ σωματικά ὅλη ἡ θεότητα. Στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ νικήθηκαν ὁλοσχερῶς οἱ ἐχθρικές πρός τό Θεό πνευματικές δυνάμεις κι ἔτσι οἱ Χριστιανοί ἀπολυτρώθηκαν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί μεταπήδησαν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ σκότους στή βασιλεία τοῦ «Υἱοῦ τῆς ἀγάπης» τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία. Οἱ Χριστιανοί μέ τό βάπτισμα ἔχουν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ἔχουν ἀναστηθεῖ μαζί μέ τό Χριστό σέ μιά καινούργια ζωή, μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Βασικό αἴτημα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀνακαίνιση ὄχι σάν ἕνα στατικό γεγονός, πού συντελεῖται αὐτόματα καί ἀστραπιαία, ἀλλά σάν μία συνεχής δυναμική πορεία μέ πτώσεις καί ἐπανορθώσεις. Τό χριστιανικό Εὐαγγέλιο δέν παρουσιάστηκε μέσα στόν κόσμο σάν μία καινούργια διδασκαλία μόνο, ἀλλά κυρίως καί κατ’ ἐξοχή ἦλθε σάν καινούργια ζωή, σάν δείκτης πορείας ἀπό τόν φθαρμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο στόν σωστό καί ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο.

Γι’ αὐτό γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κολοσσαεῖς: «Ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή μας, φανερωθεῖ, τότε κι ἐσεῖς θά φανερωθεῖτε μαζί του δοξασμένοι στήν παρουσία του. Ἀπονεκρῶστε, λοιπόν, ὅ,τι σᾶς συνδέει μέ τό ἁμαρτωλό παρελθόν: Τήν πορνεία, τήν ἠθική ἀκαθαρσία, τό πάθος, τήν κακή ἐπιθυμία καί τήν πλεονεξία, πού εἶναι εἰδωλολατρία».

Βλέπουμε ὅτι στό κείμενο αὐτό ἀπαριθμοῦνται διάφορες πράξεις τῆς ζωῆς, πού ἀνήκουν στόν ἄνθρωπο μιᾶς περασμένης ἐποχῆς, πού δέν γνώρισε τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ἀνήκουν, γιά νά χρησιμοποιήσω τήν ὁρολογία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στό πρωτότυπο κείμενο, στόν «παλαιό ἄνθρωπο».

Μέ πολύ σκεπτικισμό καί μέ ἀπορία ἀναρωτιέται κανείς, ἄν αὐτές ἀνήκουν σέ μία προχριστιανική ἐποχή ἤ μήπως συχνά ἀποτελοῦν στοιχεῖα καί τῆς σημερινῆς πραγματικότητας πού εἶναι γνωστή σέ ὅλους μας; 

Οἱ πράξεις αὐτές σίγουρα ἀποτελοῦν χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς εἰδωλολατρίας. Τό ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τίς ἐπισημαίνει ἀπευθυνόμενος σέ χριστιανούς, στούς χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν ἀλλά καί σέ μᾶς σήμερα, ἔχει τήν ἔννοια ὅτι ἀποτελοῦν συνεχῆ κίνδυνο.

Πολλοί δυστυχῶς νομίζουν σήμερα, ὅτι ὅταν ἀναφερόμαστε στή χριστιανική ζωή δίνουμε τήν ἐντύπωση πώς πρόκειται γιά ἕνα τρόπο ζωῆς, πού ἀνήκει στό παρελθόν, πού δέν ἔχει σχέση μέ τόν καθημερινό ἀγώνα μας, μέ τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε καί τήν κοινωνική πραγματικότητα πού μᾶς περιβάλλει. Ὁ τρόπος ἐφαρμογῆς ὅμως τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι συγκεκριμένος. Ἡ ζωή αὐτή ἀγκαλιάζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἐπιφέρει μέσα του μιά βαθιά, μιά δυναμική ἀλλαγή. 

Ἀνακαινίζει τήν καρδιά του καί μεταμορφώνει καθημερινά ὅλες τίς πρακτικές πτυχές τῆς ζωῆς του. Ἡ χριστιανική ζωή εἶναι μιά ἐπίπονη προσπάθεια νά καθαρίσουμε τήν ὕπαρξή μας ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας καί νά τήν ἀπελευθερώσουμε ἀπό τά δεσμά καί τήν τυραννία τῶν διαφόρων παθῶν, πού ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος, κυρίως τώρα πού προετοιμαζόμαστε γιά τήν μεγάλη γιορτή τῆς Χριστιανοσύνης, τήν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας.

Χρειάζεται πολύ προσοχή, γιατί αὐτή ἡ ἄποψη μπορεῖ ὕπουλα νά ἐμφωλεύει καί στούς χριστιανούς μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί ἐξηγῶ πώς μπορεῖ νά συμβεῖ αὐτό. Τό νά χρησιμοποιεῖ κανείς τόν Θεό σάν μέσο γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν στόχων του, τό νά τόν θέτει στήν ὑπηρεσία τῶν κοινωνικῶν του ἐπιδιώξεων δέν εἶναι εἰδωλολατρία, καί μάλιστα τῆς πιό συγκαλυμμένης καί ὕπουλης μορφῆς; Τό νά ὁμιλεῖ κανείς γιά ἱερά πράγματα, ἐνῶ ἡ ζωή του καί ἡ σκέψη του εἶναι κολλημένες στήν ἀπόκτηση ἀξιωμάτων γιά τήν καταδυνάστευση τῶν ἄλλων, στήν ἐξασφάλιση τοῦ ἐγώ μέ κάθε τρόπο, δέν εἶναι εἰδωλολατρία συνταιριασμένη μέ πολλή ὑποκρισία;

Ὁ κίνδυνος λοιπόν τῆς εἰδωλολατρίας ἀπειλεῖ τούς χριστιανούς καί σήμερα. Καί εἶναι κίνδυνος ὄχι εὐκαταφρόνητος. Τό «οὐ ποιήσης σεαυτῷ εἴδωλον» τῆς πρώτης ἐντολῆς τοῦ Μωσαϊκοῦ δεκαλόγου, τῆς πιό δύσκολης ὁμολογουμένως ἐντολῆς, ἅς ἠχεῖ συνεχῶς στά ἀφτιά μας.

Ὅσο κι ἄν ὁ παλαιός ἄνθρωπος ἑλκυστικά προβάλλει σάν προσαρμοστική δύναμη στή ζωή, ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ ὁλοκληρωμένος ἠθικά καί πνευματικά, ὅπως ὑπῆρξαν οἱ Ἅγιοι Προπάτορες, πού καλλιέργησαν ὅλες τίς θεμελιώδεις ἀρετές τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, εἶναι τό τέρμα μιᾶς ἀγωνιστικῆς πορείας πού καταξιώνει καί ὀμορφαίνει τή ζωή.

Ἅς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς ἀγαπητοί μου χριστιανοί, νά ἀναδειχθοῦμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς νέας ζωῆς, τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ