Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσή Του, προικίσθηκε δηλαδὴ μὲ ὅλες τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ, λαμπερὸς ὅπως ὁ ἥλιος καὶ ἐνδεδυμένος τὸ Θεῖο Φῶς. Συνομιλοῦσε μὲ τὸν Θεό, Πατέρα καὶ Δημιουργό, εἰρηνικὰ κυριαρχοῦσε στὴν Κτίση καὶ ἀπολάμβανε τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου, ὁ ὁποῖος εἶχε κτισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ φιλοξενεῖ τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, προβάλλοντας τὸ δικό του θέλημα, παρέκαμψε καὶ παραβίασε τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀρνήθηκε δηλαδὴ τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργό του, πιστεύοντας ὅτι μπορεῖ ὁ ἴδιος νὰ γίνει θεός. Ἔτσι μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε γυμνός, γιατὶ ἀρνούμενος τὸν Θεὸ ἀρνήθηκε ταυτόχρονα καὶ τὶς ἰδιότητες μὲ τὶς ὁποῖες τὸν προίκισε ὁ Δημιουργός καὶ ἀποδύθηκε τὴν δόξα καὶ τὴν λαμπρότητα τοῦ Θείου Φωτὸς μὲ τὸ ὁποῖο εἶχε ενδυθεῖ, καὶ κατέκτησε τὸν θάνατο.

Μακριὰ ἀπὸ τὸν Παράδεισο τὰ ζῶα δὲν ἀναγνώριζαν τὴν κυριαρχία του καὶ γίνονταν ἐπιθετικά ἀπέναντί του, καὶ ἡ γῆ δὲν ἔδινε τὰ ἀγαθά της παρὰ μόνο μετὰ ἀπὸ σκληρὸ μόχθο καὶ κόπο. Ἡ ἀνευθυνότητα, ἡ φιλονικία, ἡ ἀντιπαλότητα, τὸ ψέμα, ἡ ἀδικία, ἡ κρίση, ἡ κατάκριση, ὁ φθόνος, τὸ μῖσος, ὁ νόμος τοῦ ισχυροῦ, ὁ φόνος, φώλιασαν στὸ νοῦ καὶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση, μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ζωὴ βουτηγμένη στὴν δυστυχία καὶ τὸ σκοτάδι. 

Τότε ὁ Θεός ἔθεσε, καὶ θέτει, στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων μιὰ ἀκόμη δική Του ἐνέργεια, τὴν Μετάνοια! 

«Καὶ ἐλυπήθη Ἰωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ συνεχύθη, 2 καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον καὶ εἶπεν· Ὦ Κύριε, οὐχ οὗτοι οἱ λόγοι μου ἔτι ὄντος μου ἐν τῇ γῇ μου; διὰ τοῦτο προέφθασα τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσίς, διότι ἔγνων ὅτι σὺ ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις.» (Ἰων., κεφ. 4, στ. 1-2).

Καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀλλάξουν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους, νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ θέλημά τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Θέλημά Του. Ζητᾶ ὁ Θεὸς νὰ φωλιάσει στὸ νοῦ καὶ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἡ Μετάνοια καὶ νὰ μετατρέψουν τὴν ἀνευθυνότητα σὲ ὑπευθυνότητα, τὴν φιλονικία σὲ φιλαδελφία, τὴν ἀντιπαλότητα σὲ ὁμοφροσύνη, τὸ ψέμα σὲ ἀλήθεια, τὴν ἀδικία σὲ δικαιοσύνη, τὴν κρίση σὲ φιλία, τὴν κατάκριση σὲ ἀδελφοσύνη, τὸ φθόνο σὲ ὁμόνοια, τὸ μῖσος σὲ ἀγάπη, τὸ νόμο τοῦ ἰσχυροῦ σὲ ἰσότητα καὶ ἰσοτιμία, τὴν φαυλότητα σὲ σοφία, τὸν φόνο σὲ αὐτοθυσία γιὰ τὸν συνάνθρωπο.

Ζητᾶ ὁ Θεός, μέσα ἀπὸ τὴν Μετάνοια, νὰ κατανοήσουν οἱ ἄνθρωποι τὸ ὁμοούσιό τους καὶ ὡς ἕνα νὰ προχωρήσουν ἀπὸ τὴν δυστυχία στὴν εὐτυχία καὶ ἀπὸ τὸ σκοτάδι νὰ βγοῦν στὸ φῶς.

Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Μετάνοια καὶ χαρίζεται στοὺς ἀνθρώπους ὥστε νὰ μεταμορφωθοῦν καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν, ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ Καλό, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ πτώση στὴν Πίστη καὶ τὴν Ἀνάσταση. Μετανοεῖ ὁ Θεὸς στὶς κακίες τῶν ἀνθρώπων, ὅταν οἱ ἄνθρωποι Μετανοοῦν καὶ Μεταμορφώνονται.

Ὁ Νῶε, ἄνθρωπος Μετανοίας, δίκαιος καὶ πιστός, ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν ἀμετανόητοι στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση, δέχεται τὴν Ἀστραπὴ τῆς Θεότητας καὶ μὲ ὑπομονὴ ἐργάζεται τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ σώζεται καὶ αὐτὸς καὶ σώζει καὶ τὴν οικογένειά του καὶ ὁλόκληρη τὴν πλάση.

Ὁ Ἀβραὰμ ἀναγνωρίζει τὸν Θεὸ καὶ Τὸν φιλοξενεῖ καὶ μὲ πίστη ἐφαρμόζει τὸ Θέλημά Του καὶ ἀξιώνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει Γενάρχης λαοῦ εκλεκτοῦ. Τὰ δισέγγονα τοῦ Ἀβραάμ, τὰ ἀδέλφια τοῦ πάγκαλου Ἰωσήφ, μετανοοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ τὴν πτώση τους ἀπέναντι στὸν ἀδελφό τους καὶ σώζονται, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους καὶ τὶς οἰκογένειές τους, ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὴν δυστυχία καὶ ἀπὸ τὴν γενιά τοῦ Ἰούδα ἔρχεται ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ Πατρός. 

Ὁ Μωυσῆς μὲ τὴν μετάνοιά του καταξιώνεται νὰ γίνει Θεόπτης καὶ μὲ πίστη ἀγωνίζεται στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Θείου Θελήματος καὶ ὁδηγεῖ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ στὴν ἐλευθερία καὶ τὴν σωτηρία. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ λαὸς ξεφεύγει ἀπὸ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ πάλι καὶ πάλι, ὁ Μωυσῆς μὲ τὴν δική του Μετάνοια καὶ κηρύττοντας Μετάνοια, προκαλεῖ τὴν Μετάνοια τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὶς κακίες, τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν πτώση τοῦ λαοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, πνευματικὸ παιδί τοῦ Μωυσῆ, μὲ Μετάνοια καὶ Πίστη ἀκολουθεῖ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ γκρεμίζει τὰ ἀπόρθητα τείχη καὶ κατακτᾶ τὴν Ἱεριχῶ καὶ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.

Ὁ Θεὸς σώζει τὴν Ραάβ, τὴν πόρνη τῆς Ἱεριχοῦς, γιατὶ δείχνει Μετάνοια καὶ πιστεύει καὶ ὁμολογεῖ τὸν Ἀληθινὸ Θεό. Ὁ κραταιὸς Ναβουχοδονόσωρ, καταλήγει νὰ ζεῖ ὡς ἀγρίμι στὶς ἐρημιὲς ἀλλά, μετὰ τὴν Μετάνοιά του, ἔχοντας καλοὺς δασκάλους τὸν Δανιὴλ καὶ τοὺς τρεῖς Παῖδες τοῦ πυρὸς, ὁ Θεὸς τὸν ἀποκαθιστᾶ καὶ πάλι βασιλέα τῆς Βαβυλώνας.

Οἱ Νινευΐτες δέχονται τὴν προφητεία τοῦ Ἰωνᾶ καὶ κηρύττουν Μετάνοια, ἀπὸ τὸν Βασιλιὰ μέχρι τὸν τελευταῖο κάτοικο καὶ ὁ Θεὸς βλέποντας τὴν Μετάνοιά τους δὲν καταστρέφει τὴν πόλη τους.

Ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ δέχεται τὸν ἔλεγχο τοῦ Προφήτη Νάθαν καὶ μετανοεῖ καὶ δὲν χάνεται, ἀλλά, μὲ δικαιοσύνη, εἰρήνη καὶ Πίστη, κυβερνᾶ τὸν λαό του, ἐφαρμόζοντας τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Προφῆτες, τὰ στόματα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ γῆς, κηρύττουν Μετάνοια καὶ προφητεύουν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, τὰ Πάθη Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὁ Λαὸς τοὺς ἀκολουθεῖ καὶ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ βγαίνει στὸ φῶς, ἐνὼ οἱ ἀμετανόητοι τοὺς θανατώνουν καὶ μένουν, μὲ τὴν ὑποκρισία τους, στὴν δυστυχία τους καὶ στὸ σκοτάδι.

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ Βαπτιστὴς Ἰωάννης κηρύττει Μετάνοια: «Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ἐκείναις παραγίνεται Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς κηρύσσων ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Ἰουδαίας καὶ λέγων· Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οὗτος γάρ ἐστιν ὁ ῥηθεὶς διὰ Ἠσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ.» (Ματθ., κεφ. 3, στ. 1-3). Καὶ ἔτσι ἐτοιμάζεται ἠ ὁδὸς τοῦ Κυρίου.

Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, Πατέρα καὶ Δημιουργοῦ, γίνεται πραγματικότητα.

Ὁ «δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο», ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μονογενῆς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, σαρκώνεται καὶ κηρύττει Μετάνοια: «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν.» (Μᾶρκ., κεφ. 2, στ. 14-17).

Ἀφήνοντας τὴν Μετάνοια νὰ φωλιάσει στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας ἄς γεμίσουμε τὴ ζωή μας μὲ φιλαδελφία, ὁμοφροσύνη, ἀλήθεια, δικαιοσύνη, φιλία, ἀδελφοσύνη, ὁμόνοια, ἰσότητα, ἰσοτιμία, εἰρήνη, αὐτοθυσία γιὰ τὸν  συνάνθρωπο, ἄς γεμίσουμε τὴν ζωή μας δηλαδή μὲ εὐτυχία καὶ Θεία σοφία. Καὶ «προσθέτοντας» Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη ἄς κάνουμε ἀπὸ τώρα τὴν ζωή μας Παράδεισο καὶ Μεταμορφωμένοι ἀπὸ τὴν Μετάνοια, ἄς βγοῦμε στὸ Φῶς καὶ συμπορευόμενοι ὅλοι ὡς Ἕνα, νὰ φθάσουμε νὰ γίνουμε συγκάτοικοι τῶν Ἀγγέλων Του, τῶν Ἁγίων Του καὶ τοῦ Θεοῦ μας στὴν Βασιλεία Του.

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

Πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ