ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε». (Ματθ. 21, 33)

Ο Κύριός μας ζοῦσε κοντά στήν φύση καί συναναστρεφόταν μέ ἀνθρώπους τῆς γεωργικής καί ψαράδικης ζωῆς.  Γι᾽ αὐτό καί οἱ περισσότερες παραβολές του εἶναι εἰκόνες παρμένες ἀπό τήν φύση. Πίσω ἀπό αὐτές τίς εἰκόνες κρύβονται μεγάλες καί αἰώνιες ἀλήθειες. Στήν σημερινή Εὐαγγελική παραβολή, τῆς ΙΓ´ Κυριακῆς Ματθαίου, κάνει λόγο γιά ἕνα άμπέλι.

«Ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε». Κάποιος οἰκοδεσπότης φύτεψε ἕνα ἀμπέλι, καί γύρω - γύρω ἀπό  τό ὡραῖο αὐτό  ἀμπέλι ἔβαλε  φραγμό, φράχτη, γιά νά μήν μποροῦν νά μποῦν μέσα ἄνθρωποι ξένοι καί νά κλέβουν τούς καρπούς, ἤ ἄγρια ζῶα γιά νά καταστρέφουν καί νά ρημάζουν τό ἀμπέλι.

Μά γιατί μίλησε γιά ἀμπελώνα ὁ Χριστός; Μιλώντας ὁ Χριστός γιά τό τό φυσικό ἀμπέλι, ἐννοοῦσε κάποιο πνευματικό ἀμπέλι. Ποιό εἶναι αὐτό τό ὡραῖο ἀμπέλι, πού φύτεψε ὁ μεγάλος οἰκοδεσπότης, ὁ Θεός;

Εἶναι  ὁ Ἰσραηλιτικός λαός. Αὐτός ἦταν ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ. Μέσα σ᾽ ἕναν κόσμο, πού τόν εἶχε ρημάξει ἡ ἄγνοια, ἡ πλάνη καί ἡ διαφθορά, ὑπῆρχε ἕνα κομμάτι γῆς, ὅπου διετηρεῖτο ἡ φυτεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἦταν τό  ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ.

Γύρω - γύρω ἀπό τό ἀμπέλι αὐτό ὑπῆρχε κάποιος φραγμός, ἕνας φράχτης. Ἦταν ὁ Μωσαϊκός Νόμος.Ἦταν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ, οἱ διατάξεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν φραγμό καί περιορισμό οἱ Ἰσραηλίτες. Δέν μποροῦσαν νάό κάνουν ὅ,τι ἤθελαν. Εἶχαν πρῶτα - πρῶτα τόν θεόσδοτο φραγμό τοῦ Δεκαλόγου, τίς Δέκα ἐντολές, καί συνέχεια εἶχαν ἕνα τεράστιο φραγμό, φτιαγμένο ἀπό τίς ἀπαγορευτικές διατάξεις τοῦ Νόμου.

Ἄν καί ὁ Ἰσραηλιτικός λαός ἦταν ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ, πολλές φορές οἱ Ἰσραηλίτες πήδαγαν τόν φράχτη τοῦ Θεοῦ καί πήγαιναν στά ἄγονα χωράφια τῆς εἰδωλολατρίας, ἤ σκότωναν τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, τούς Διδασκάλους καί τούς Προφῆτες, πού ἔρχονταν νά ζητήσουν καρπούς ἀπό τό ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὑπακοή καί ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Μά δέν ἐννοεῖ ὁ Χριστός μονάχα αὐτό τό ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ. Ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ εἶναι κι ὁλόκληρος ὁ κόσμος. Ὁ Θεός εἶναι ὁ φυτουργός τῆς κτίσεως, ἐκεῖνος δηλαδή πού φύτεψε μέσα στό χάος καί στό ἄπειρο ὅλον αὐτό τόν ὄμορφο κόσμο πού βλέπουμε, ὅλο τό ὑλικό σύμπαν πού μᾶς περιβάλλει.

Κι ὅπως στό ἀμπέλι βάζουμε φραγμό, ἔτσι κι ὁ Θεός ἔβαλε στήν ἄμπελο τῆς ὑλικῆς δημιουργίας του φραγμούς. Καί φραγμοί εἶναι οἱ φυσικοί νόμοι, πού διέπουν τό σύμπαν - οἱ νόμοι πού κυβερνοῦν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, οἱ νόμοι πού κατευθύνουν τήν ζωή καί τήν κίνηση τῶν διαφόρων φυτῶν καί ζώων, οἱ νόμοι πού συγκρατοῦν τόν κόσμο καί προκαλοῦν τήν θεία ἁρμονία τοῦ σύμπαντος.

Γιά φαντασθεῖτε, ἄν ὁ ἥλιος ξεπερνοῦσε τόν φραγμό, πού τοῦ ἔβαλε ὁ Θεός, καί ξέφευγε ἀπό τήν τροχιά του καί μετακινιόταν μακρύτερα ἤ κοντύτερα ἀπό τήν γῆ! Ἀλλοίμονό μᾶς! Ἤ, γιά φαντασθεῖτε ἄν ἡ θάλασσα ξεπερνοῦσε τόν φραγμό πού τῆς ἔχει θέσει ὁ Θεός καί φούσκωνε καί σκέπαζε τίς ἀκτές κι ἀνέβαινε ψηλά μέχρι τίς πιό ψηλές κορφές! Ἀλλοίμονό μας! Ἔχει τό φραγμό καί τά ὅριά της καί  ἡ θάλασσα. «Ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται». (Ψαλμ. 103, 9)

Ὑπάρχει ὅμως καί  ὁ ὡραιότερος ἀμπελώνας πού φύτεψε κάτω  στήν γῆ ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου. Αὐτός ὁ ἀμπελώνας εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λειτουργεῖ ὁ Ἐπίσκοπος τόν ἀκοῦμε λέει: «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦκαὶ  ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην, καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἣν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου».

Αὐτό τό ἀμπέλι, γιά νά φυτευθεῖ, χρειάστηκε νά ἔρθει ὁ ἴδιος ὁ Θεός κάτω στήν γῆ. Ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί φύτεψε στόν κόσμο αὐτό τό θεῖο ἀμπέλι. Ὁ ἴδιος ὀνόμασε τόν ἑαυτό του «ἄμπελο». «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα». (Ἰωάν. 15, 5) Εἴδατε μιά εἰκόνα, πού παριστάνει αὐτή τήν ἄμπελο; Ὁ Χριστός εἶναι ὁ κορμός τῆς ἀμπέλου, ἀπ᾽ τόν ὁποῖο ξεκινοῦν τά κλήματα, δηλαδή  οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Καί τά κλήματα αὐτά ξαπλώθηκαν παντοῦ. Τό ἀμπέλι τῆς Ἐκκλησίας ἅπλωσε τούς κλώνους του μέχρι τά πέρατα τοῦ κόσμου.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀμπέλι, πού ποτίστηκε μέ τό τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, καί τό αἷμα μυριάδων, ἑκατομμυρίων Μαρτύρων καί Ἁγίων. Καί τό ἀμπέλι αὐτό τῆς Ἐκκλησίας ἔχει φραγμό. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀμπέλι ξέφραγο, γιά νά κάνει ὁ καθένας  ὅ,τι θέλει καί νά λέει ὅ,τι θέλει καί νά διδάσκει ὅ,τι θέλει. Ὄχι. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει φραγμό. Καί φραγμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Εὐαγγέλιο καί οἱ ἱεροί Κανόνες. Ὅποιος διδάσκει  ἀντίθετα ἀπ' ὅ,τι λέει τό Εὐαγγέλιο καί οἱ ἱεροί Κανόνες, εἶναι σαλταδόρος, πού πηδάει τόν φράχτη καί βγαίνει ἔξω ἀπό τό ἀμπέλι τῆς Ἐκκλησίας, καί ἑπομένως δέν εἶναι  μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Ὑπάρχουν ὅμως καί μικρότεροι ἀμπελῶνες, πού ἀνήκουν μέσα στόν μεγάλο ἀμπελώνα, πού λέγεται Ἐκκλησία. Ἕνας τέτοιος ἀμπελώνας εἶναι ἡ οἰκογένεια, πού φυτεύθηκε μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου.

Καί σ' αὐτό τό ἀμπέλι τῆς οἰκογενείας ὑπάρχει φραγμός. Δέν μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει ὁ καθένας μέσα στό σπίτι. Δέν  μπορεῖ νά πηγαίνει ὁ καθένας ὅπου θέλει, οὔτε μπορεῖ νά γυρίζει ὅποτε θέλει. Ὑπάρχει φραγμός. Καί φραγμός εἶναι αὐτά πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία γιά τήν οἰκογένεια, τά ἁγνά οἰκογενειακά ἤθη καί ἔθιμα, πού ἄλλοτε τά τηροῦσαν μέσα στήν  οἰκογένεια. Τώρα;... Ξέφραγο ἀμπέλι κατάντησε τό σπίτι. Γονεῖς καί παιδιά γκρέμισαν τούς φράχτες, σπάσανε κάθε χαλινάρι ἠθικῆς καί οἰκογενειακῆς τιμῆς, σβήσανε κάθε κανόνα σεβασμοῦ, κι ὅ καθέναςό κάνει ὅ,τι θέλει. Στό γκρέμισμα αὐτό τοῦ φραγμοῦ καί στό ρήμαγμα τῆς ἀμπέλου τῆς οἰκογενείας συμβάλλουν καί ὅλοι ἐκεῖνοι oἱ εξωτερικοί παράγοντες, πού διαφθείρουν τά χριστιανικά ἤθη τοῦ σπιτιοῦ. Τηλεόραση, βιβλία καί περιοδικά μέ ἀνήθικο περιεχόμενο, ταινίες ἀπερίγραπτης διαφθορᾶς καί σεξουαλισμοῦ, ἔκφυλοι καί διεστραμμένοι τύποι πού κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα στούς δρόμους

Πῶς θέλετε νά μείνουν φραγμοί; Δυστυχισμένοι γονεῖς, μάταια ἀγωνίζονται νά κρατήσουν τούς φραγμούς καί τά χαλινάρια καί νά συγκρατήσουν τό κατρακύλισμα τῶν παιδιῶν τους...

Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα ἀκόμα ἀμπέλι. Εἶναι τό ἀμπέλι τῆς ψυχῆς μας. Καί γύρω - γύρω ἀπό τό ἀμπέλι αὐτό ὑπάρχουν γιά φραγμός οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἔμφυτος ἠθικός νόμος, πού εἶναι ἡ συνείδηση. Δέν δικαιολογεῖται ὁ ἄνθρωπος νά κάνει τό κακό, γιατί ὑπάρχει μιά μυστική φωνή μέσα του πού τόν ἐλέγχει.

Κι ἄν θέλετε ἀκόμα πιό ἁπλά, ὑπάρχει γιά τόν κάθε άνθρωπο, ἰδιαίτερα γιά κάθε νέο καί νέα, ὁ φραγμός, τῆς ντροπῆς. Ὅσο ὑπάρχει ἡ ντροπή, ὅσο κοκκινίζει ὁ ἄνθρωπος μπροστά στό κακό, ἡ ψυχή προφυλάσσεται. Ἅμα φύγει ἡ ντροπή, οἱ ἄνθρωποι γίνονται ἀναιδεῖς, ἀδιάντροποι, ξετσίπωτοι.

Τούς ἀνθρώπους δέν τούς ντρεπόμαστε. Τουλάχιστον ἄς ντραποῦμε τόν Θεό.

Ἡ παραβολή τελειώνει μ᾽ ἕνα ἐρώτημα, πού πρέπει νά μᾶς τρομάζει: «Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ άμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;»Μιά μέρα θά ξανάρθει ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος. Θά παρουσιασθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς γιά νά δώσουμε λογαριασμό, γιά νά ἀποδώσουμε τούς καρπούς μας. Λοιπόν, τί θά μᾶς κάνει ἐμᾶς, τούς κακούς γεωργούς, πού ρίξαμε κάτω τούς φραγμούς, πού ἀφήσαμε τό ἀμπέλι τῆς ψυχῆς μας καί τό ρήμαξαν τά κοράκια τῆς ἁμαρτίας; Ἐμᾶς, πού δέν ντραπήκαμε ἀνθρώπους καί Ἀγγέλους, μήτε τόν ἴδιο τόν Ἐσταυρωμένο; Τί θά κάνει ἐμᾶς, πού ξανασταυρώσαμε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ μέ τίς πράξεις μας; Τί θά μᾶς κάνει; Ἀκούγεται τρομερή ἡ ἀπάντηση: «Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς».

Ὅσο ἔχουμε καιρό, ἄς μετανοήσουμε καί ἄς ἀγωνισθοῦμε νά παραμείνουν οἱ φραγμοί, γιά νά μείνει ἄθικτο τό ἀμπέλι τῆς ψυχῆς, τό ἀμπέλι τῆς οἰκογενείας, τό ἀμπέλι τῆς Ἐκκλησίας, καί νά δοξάζεται Ἐκεῖνος πού φύτεψε τά ἀμπέλια αὐτά, ὁ Θεῖος Φυτουργός καί Ἀμπελουργός.

ΠΗΓΗ