«Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν» 

«...καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν...»

«...τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.» (Γαλατ., 1, 7).

Στὴν ἐποχή μας συχνὰ πυκνὰ ἀκοῦμε: «γνώμη μου εἶναι...», «ἔχω τὴν ἄποψη...», «ἐγὼ πιστεύω...», «θέλω νὰ πῶ...», καὶ ποικίλες ἄλλες παρόμοιες εκφράσεις. Στὴν ἐποχή μας ποὺ ἡ πληροφορία ταξιδεύει ιδιαίτερα γρήγορα καὶ ἄμεσα, σχεδὸν ὅλοι μας μοιάζουμε νὰ θέλουμε νὰ εἴμαστε εἰδήμονες ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ καὶ νὰ θέλουμε νὰ δείχνουμε σοφοὶ στὸ σύνολο τῆς γνώσης, ἀγνοώντας ἐπιδεικτικά τὸν κόπο καὶ τὸν μόχθο ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ καταβάλουμε γιὰ τὴν ἀπόκτηση, ἔστω, τῆς ἐπὶ μέρους γνώσης.

Στὴν ἐποχή μας ἀκόπως καὶ ἀφρόνως καὶ ἀλόγως ἀμφισβητεῖται ὁ Θεὸς, θεοποιώντας τὸ χρῆμα, τὴν δόξα, τὴν γνώση, τὴν ἐξέλιξη, τὶς κατακτήσεις, τὸν ἐγωισμό μας. Καταργοῦμε τὸν Θεὸ μιᾶς καὶ δὲν Τὸν χρειαζόμαστε, μιᾶς καὶ μποροῦμε μόνοι μας. Καταργοῦμε τὸν Θεὸ μιᾶς καὶ δὲν γνωρίζουμε πὼς νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί Του. Ὅμως, καὶ γιατὶ νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί Του, ἀφοῦ, ἔχουμε τόση κοινωνία τῆς πληροφορίας;

Στὴν ἐποχή μας καὶ ἐμεὶς οἱ χριστιανοὶ γινόμαστε χλιαροί καὶ φαιδροί. «Καλὰ τὰ λέει ὁ Χριστὸς ἀλλὰ πῶς νὰ τὰ κάνω πράξη;» ἀκουγόμαστε νὰ λέμε ἤ ἔστω νὰ σκεφτόμαστε.

«Συνέχεια προσπαθῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεὸ καὶ ὅλο πέφτω» δικαιολογούμαστε στὸν διπλανό μας. «Ὁ πειρασμὸς μὲ βάζει...» δικαιολογούμαστε στὸν ἑαυτό μας. «Θέλω..., θέλω..., θέλω...» λέμε στὸν Χριστό μας ὁ ὁποῖος μας ἔμαθε νὰ προσευχόμαστε κοινωνώντας μαζί Του «...γενηθήτω τὸ Θέλημά Σου...».

Μετανοεῖτε φωνάζει ὁ Χριστὸς μας ἀλλὰ ἡ μετάνοιά μας εἶναι ἀπὸ ἐλαχίστη ἔως ἀνύπαρκτη. Φτάνουμε στὴν ἐξομολόγηση καὶ, ἀντὶ δημοσίως νὰ ἔλθουμε εἰς ἑαυτὸν καὶ συντετριμμένοι νὰ ζητήσουμε συγχώρεση, διηγούμαστε κατ’ ἰδίαν τὸν πόνο μας γιὰ ὅσα μᾶς ἔκαναν οἱ ἄλλοι, ἐξομολογούμαστε δηλαδὴ ξένα ἁμαρτήματα καὶ μάλιστα κατὰ τὴν δική μας κρίση.

Τρέχουμε στὶς ἁγιαστικὲς πράξεις τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ καλὰ κάνουμε καὶ μπράβο μας, ὅμως τὰ μεγάλα μυστήρια που μᾶς παρέδωσε Ὁ Χριστός μας, τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χρίσματος και τοῦ Γάμου, εὔκολα καὶ ἀσυνείδητα τὰ μετατρέπουμε σὲ φολκλορικὲς ἐκδηλώσεις ἤ καὶ σὲ παραστάσεις μοντέρνες καὶ μεταμοντέρνες. Ἀνεπίκαιροι καὶ παράταιροι στολισμοὶ καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ γαμπροῦ καὶ τῆς νύφης, γιὰ τὸ κλάμα καὶ τὰ σκέρτσα τοῦ μωροῦ γιὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ κουμπάρου καὶ τῆς κουμπάρας καὶ στρίμωγμα στὸ τραπέζωμα, στὸ χορὸ στὸ τραγούδι. Ὑπάρχει καὶ ἐπιβάλλεται ἡ κοινωνικότητα τόσο στὸ Γάμο ὅσο καὶ στὴν Βάπτιση, ὅμως πάνω καὶ πρίν ἀπὸ ὅλα εἶναι μεγάλα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τὰ ὁποῖα μᾶς παρέδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας.

Τρέχουμε στοὺς Ναούς μας ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀνάβουμε τὸ κερί μας καὶ προσκυνοῦμε τὸν Θεό μας ἀσπαζόμενοι τὶς εἰκόνες τῶν Ἁγίων Του καὶ καλὰ κάνουμε καὶ μπράβο μας, ὅμως στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, στὴν Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἴματος τοῦ Χριστοῦ μας, ἀραιὰ καὶ σπάνια προσερχόμαστε καὶ κατὰ τὸ πλεῖστον μία μὲ δύο, ἄντε τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο καὶ μάλιστα σὰν ἔθιμικὴ διαδικασία. Γιὰ λίγους καὶ ἐκλεκτοὺς ἔδωσε ὁ Χριστὸς μας ταὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του ἤ γιὰ ὅλους; Ὅλους μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς μας ἀλλὰ ὅποιος θέλει Τὸν ἀκολουθεῖ καὶ ὅποιοι ἀπὸ ἐμᾶς Τὸν ἀκολουθοῦμε, ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς καὶ ἀδιαλείπτως, ὥστε πάντοτε, ἀξίως, νὰ κοινωνοῦμε, ἐὰν εἶναι δυνατὸν καθημερινῶς, Αὐτὸν Τὸν ἴδιο τὸν Χριστό μας.

Ποιοὶ «ταράσσοντες» μπῆκαν ἀνάμεσά μας καὶ καταντήσαμε ἔτσι; 

Μήπως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀντιγράφοντας «δυτικότροπες», λατινίζουσες καὶ προτεσταντίζουσες, συνήθειες;

Ὁ Πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος βοᾶ: «καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν» καὶ εἶναι καιρὸς νὰ ξεσηκωθοῦμε καὶ νὰ ἐργαστοῦμε ὥστε ἡ πίστη μας στὸν Χριστό μας, στὸν Θεό μας, νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ καθαρὴ ἀπὸ ζιζάνια καὶ ταραξίες.

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·» λέει μὲ περισσὴ ἀγάπη ὁ Παῦλος στὰ «ταραγμένα» πνευματικὰ παιδιά του, τοὺς Γαλᾶτες, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς καὶ μᾶς προτρέπει νὰ ακολουθοῦμε πιστὰ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καὶ πλήρως νὰ ἀγνοοῦμε ὅλους ἐκείνους ποὺ τὸ μεταστρέφουν καὶ τὸ διαστρεβλώνουν.

Μᾶς καλεῖ ὁ Μέγας Παῦλος νὰ βιώσουμε τὴν δική μας συσταύρωση μὲ τὸν Χριστό μας καὶ θανατώνοντας τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο νὰ ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός. Ἄλλωστε, «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; 4 συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. 5 εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα,» (Ρωμ., 6, 3–5), πῶς θὰ συναναστηθοῦμε μαζί Του ἄν προηγουμένως δὲν συσταυρωθοῦμε μαζί Του;

Ἂς νεκρώσουμε λοιπὸν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο, τὸν «ἐργάτη» τῆς ἁμαρτίας καὶ ἄς θανατώσουμε τὶς κακὲς καὶ πλᾶνες συνήθειές μας καὶ ἄς ξεριζώσουμε τὶς σάπιες δικαιολογίες καὶ ἄς συσταυρωθοῦμε μὲ τὸν Χριστό μας...

Ἂς συναναστηθοῦμε μὲ τὸν Χριστό μας καὶ ἂς ἐργαστοῦμε στὸν ἀγώνα νὰ συζήσουμε μαζί Του, νὰ μὴν ζοῦμε ἐμεῖς ἀλλὰ μέσα μας Χριστὸς καὶ ἂς ἐπιστρέψουμε, ἂν ἔχουμε ξεφύγει, στὸ Εὐαγγέλιο ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς, ποὺ κύρηξαν οἱ Ἀπόστολοι, ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες οἱ Ἅγιοί Του καὶ ποὺ φυλάσσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

Πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ