ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰωάν. γ΄ 13 -17)

Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση, τὴν σταύρωση καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. O ἄκτιστος Θεὸς προσλαμβάνει τὴν κτιστὴ ἀνθρώπινη φύση, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν ἀναπλάσει καὶ νὰ τὴν σώσει, θυσιάζεται στὸν Σταυρὸ καὶ ἀνίσταται χαρίζοντας τὴν ζωὴ στὸ πεπτωκὸς ἀνθρώπινο γένος. Τὸ κορυφαῖο σημεῖο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Σταυρός Του, τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς ὑπέρτατης ἀγάπης καὶ τῆς ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον ταπείνωσής Του.

Σήμερα, Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὸν Σταυρὸ καὶ στὸ βαθύτερο νόημά Του. Ὁ Χριστὸς συζητᾶ μὲ τὸ Νικόδημο γιὰ ὑψηλά, πνευματικὰ θέματα. Κατ’ ἀρχὴν δηλώνει ὅτι εἶναι ὁ Μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποκαλύψει τὰ ἐπουράνια ζητήματα, γιατί Αὐτὸς εἶναι «ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῶ». Ἐδῶ ὑπάρχει μία ἀπερίφραστη καὶ ἐναργὴς φανέρωση τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ Ὤν», εἶναι ὁ ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος, ὁ αἰώνιος, ὁ ἐπέκεινα χώρου καὶ χρόνου Θεός. «Κατοικία» Του εἶναι ὁ οὐρανός, δηλαδὴ ὁ πνευματικὸς κόσμος, ἕνας ὕψιστος καὶ ἀπρόσιτος γιὰ τὸν χοϊκὸ ἄνθρωπο κόσμος, στὸν ὁποῖο «οὐδεὶς ἀναβέβηκεν, εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Ἔχουμε ἐδῶ μία πρωτοφανῆ καὶ ὑπέρλογη κίνηση. Ὁ ΄Ὕψιστος Θεὸς κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἔρχεται στὴ γῆ ὡς ταπεινὸς ἄνθρωπος, προσλαμβάνοντας ὅλα τὰ ἰδιώματα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἐκτός της ἁμαρτωλότητας, καὶ συναναστρέφεται τοὺς ἀνθρώπους ἀκριβῶς γι’  αὐτὸ τὸν λόγο, γιὰ νὰ τοὺς διδάξει τὰ οὐράνια πράγματα, «βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος» τοῦ οὐρανοῦ αὐτοὺς ποὺ θὰ Τὸν πιστεύσουν. Καὶ μολονότι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος ἄνθρωπος συναναστρεφόμενος μὲ ἄλλους ἀνθρώπους στὴ γῆ, δὲν παύει νὰ εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, «ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν».

Οἱ ἑπόμενοι στίχοι τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἀναφέρονται στὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. «Καὶ καθὼς Μωυσῆς ὕψωσεν τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου». Ὅπως ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τὸ (χάλκινο) φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθεῖ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς ἐδῶ παρομοιάζει τὴν δική Του κοσμοσωτήρια σταυρικὴ θυσία μὲ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὰ δαγκώματα τῶν φιδιῶν μέσα στὴν ἔρημο μέσω τῆς ὕψωσης ἑνὸς χάλκινου φιδιοῦ ἀπὸ τὸν Μωυσῆ. Κάποια στιγμή, κατὰ τὴν πορεία μέσα στὴν ἔρημο, οἱ Ἑβραῖοι, ἐξαιτίας τοῦ γογγυσμοῦ τους πρὸς τὸν Θεό, εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ δηλητηριώδη φίδια, ὁπότε κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ ὁ Μωυσῆς κατεσκεύασε ἕνα χάλκινο φίδι, τὸ ὁποῖο τὸ στερέωσε σὲ ἕνα κοντάρι καὶ τὸ ὕψωσε σὲ περίοπτη θέση. Ὅποιος Ἑβραῖος δαγκωνόταν ἀπὸ φίδι, ἔστρεφε τὰ μάτια του στὸ ὑψωμένο χάλκινο ὁμοίωμα καὶ σωζόταν. Ὁ συνειρμὸς μὲ τὴν σωτήρια ὕψωση τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στὸν Σταυρὸ Του εἶναι προφανής. Κάθε τραυματισμένος ἀπὸ τὸ θανατηφόρο δάγκωμα τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπος, μόλις στρέψει μὲ θερμὴ ἱκεσία τὸ βλέμμα του πρὸς τὸν Σταυρό, λαμβάνει τὴν ἄφεση καὶ τὴν σωτηρία! Ἀκριβῶς αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ἑπόμενο λόγο Του: «ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον.» Ὅποιος πιστεύσει στὸν Ἐσταυρωμένο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅποιος ἀνοίξει τὴν καρδιά του, γιὰ νὰ ἀτενίσει τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἐγκολπωθεῖ τὴν διδασκαλία Του, αὐτὸς δὲν θὰ χαθεῖ στὸ σκοτάδι τῆς κόλασης καταδικασμένος στὸν αἰώνιο θάνατο, ἀλλὰ θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Ἑπομένως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πίστη πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένο ὡς Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Σταυρὸ καὶ ἡ συνεπακόλουθη ἀποδοχὴ τοῦ σταυρικοῦ τρόπου ζωῆς κατὰ μίμησιν τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Πρέπει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι ὁ σταυρικὸς θάνατος ἦταν ὄχι μόνο ὁ πλέον ἐπώδυνος, ἀλλὰ καὶ ὁ πιὸ ἀτιμωτικός. Λέγει τὸ γραφικὸ χωρίο: «Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου.» Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ νὰ σταυρωθεῖ γίνεται «κατάρα», γίνεται φορέας ὅλης της ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅλων τῶν γενεῶν, ὅλων τῶν αἰώνων, τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος, μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ὅλο αὐτὸ τὸ τεράστιο, τὸ ἀσύλληπτα μεγάλο βάρος τῆς ἁμαρτίας, τὸ σηκώνει μὲ τὴ θέλησή Του ὁ ἀναμάρτητος Χριστὸς ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὸ ἐξαλείφει, τὸ καθιστᾶ ἀνενεργό. Καὶ ἔτσι τὸ τιμωρητικὸ ξύλο τῆς κατάρας, ὁ Σταυρός, γίνεται ὄργανο καὶ πηγὴ σωτηρίας γιὰ τοὺς πιστούς, καταισχύνη καὶ φρίκη γιὰ τοὺς πονηροὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι μέχρι τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ καταδυνάστευαν τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Διάβολος «φρίττει καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ (του Σταυροῦ) τὴν δύναμιν». Δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει τὸ γεγονὸς τῆς θείας ταπείνωσης καὶ τῆς θείας ἀγάπης. Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄπειρος, ὁ παντοδύναμος Θεὸς νὰ αὐτοεξευτελίζεται τόσο πολὺ καὶ νὰ θανατώνεται μὲ τὸν πιὸ ντροπιαστικὸ θάνατο, νὰ θυσιάζεται γι’ αὐτὰ τὰ τιποτένια καὶ ἀνάξια πλάσματά Του, τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν ἔχει καμιὰ ἀξιοπρέπεια; Δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος Του; Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια σκέφτονται μὲ τὸν ἐπηρμένο τους λογισμὸ οἱ δαίμονες καὶ τὰ ὄργανά τους. Ἀδυνατοῦν νὰ ἐννοήσουν πὼς ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ, τὸ νὰ μπορεῖ νὰ κατεβαίνει στὸ βάθος τῆς ταπείνωσης κινούμενος ἀπὸ τὴν ὑπέρτατη ἀγάπη. Ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ κίνητρο καὶ τὸ μέγεθος τῆς θεϊκῆς ἀγάπης φανερώνει ὁ Χριστὸς στὸν ἑπόμενο στίχο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος λέγοντας μία φράση, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ τεθεῖ ὡς προμετωπίδα ὅλης της Ἁγίας Γραφῆς: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Γιὰ νὰ δώσει ὁ Χριστὸς στὸν Νικόδημο μία εἰκόνα τοῦ μεγέθους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τονίζει τὴν ἀξία τῆς δωρεᾶς. Τί μεγαλύτερο θὰ μποροῦσε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν Υἱό Του; Αὐτὸ τὸ πανυπερμέγιστο δῶρο –λέξη ἀνθρώπινη δὲν δύναται νὰ ἐκφράσει τὸ ἄπειρο μέγεθος- αὐτὸ χαρίζει ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ σωθεῖ. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὴν ἀνθρωπότητα!

Λίγο μόνο ἂν ἐμβαθύνουμε στὸ ἄπειρο πέλαγος τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ, λίγο μόνο ἂν συνειδητοποιήσουμε τί ἀκριβῶς συνέβη ἐπάνω στὸν Σταυρὸ στὸν φρικτὸ Γολγοθὰ ἐκείνη τὴν Μεγάλη Παρασκευή, λίγο μόνο ἂν συναισθανθοῦμε τὸ βάρος τῶν δικῶν μᾶς προσωπικῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ σήκωσε ὁ Χριστὸς μας ἐκεῖνες τὶς φοβερὲς στιγμές, ἀρκεῖ γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ μετάνοια καὶ συντριβή. Ἂν ἔχουμε πάντα μπροστὰ στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, δύσκολα θὰ ἁμαρτάνουμε ἢ θὰ ζοῦμε ὡς «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμω». Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ ἀνέκφραστα καὶ κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ λαχταρᾶ νὰ μᾶς σώζει ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ νὰ μᾶς χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή. Ἂς φιλοτιμηθοῦμε, λοιπὸν, μπροστὰ σὲ μία τόσο μεγάλη ἀγάπη καὶ ἂς ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ νὰ φανοῦμε ἄξιοι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ