ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού θά ἀναγνωσθεῖ τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀναγνῶστες, ὁ Μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἀναφέρεται στίς δυσκολίες ποῦ τοῦ δημιουργοῦσαν ἡ ἀφέλεια καί ἡ εὐκολοπιστία πολλῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γαλατίας, οἱ ὁποῖοι χωρίς προβληματισμό ἔδειχναν νά πείθονται σέ συκοφαντίες ἐναντίον του ἀπό ψευδαδέλφους Ἰουδαιοχριστιανούς. Τούς ἀποκαλύπτει ὅτι τά κρυμμένα καί πονηρά σχέδιά τους εἶχαν σκοπό νά ἀπομακρύνουν τούς πιστούς ἀπό τήν «ἐν Χριστῷ» σωτηρία.

Τούς συμβουλεύει βέβαια νά πιστεύουν στόν Χριστό καί νά ἀγωνίζονται γιά τή σωτηρία τους, ὅπως καί ὁ ἴδιος μέ τούς ἀγῶνες του ὑπέφερε γιά τόν Χριστό λέγοντάς τους ὅτι: «Ἀρκετά ἔχω πάθει γιά τόν Ἰησοῦ, ὅπως δείχνουν τά σημάδια στό σῶμα μου». Ἀναφέρει τούς πολλούς σωματικούς κόπους καί πόνους ποῦ πέρασε ὁ Ἀπόστολος ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τοῦ Εὐαγγελίου, κόπους ἀπό τήν προσπάθειά του τήν ἱεραποστολική, ἀλλά καί κόπους καί βάσανα ἀπό ὅσα ὑφίστατο ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου. Κάτι ποῦ ἀποτελοῦσε ἀπόδειξη τῆς συνέχειας τοῦ Χριστοῦ καί στή δική του ζωή, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πόνεσε καί στιγματίστηκε γιά χάρη μας, εἰδικά πάνω στόν Σταυρό. Βλέπουμε ὅτι ἐνῶ τό σῶμα του πονᾶ καί βασανίζεται, τό πνεῦμα του ἀγαλλιᾶ.

Γιατί ἀπό τί στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος πιστεύει στόν Χριστό, ὅπως ἀναφέρει σ’ αὐτή τήν Ἐπιστολή, γίνεται «καινή κτίσις», «Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ....καινή κτίσις». Ἡ ἀπολυτρωτική θυσία τοῦ Κυρίου χαρίζει στόν ἄνθρωπο μιά καινούργια, μιά ἀναγεννημένη ζωή. Τόν μεταβάλλει σέ μιά νέα δημιουργία. Τόν κάνει οὐρανοδρόμο τοῦ πνεύματος. Μέ τή γνωριμία τοῦ Ἰησοῦ «ἰδού γέγονε καινά τα πάντα». Μές τήν ψυχή ὅλα εἶναι φῶς καί ὀμορφιά. Μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, «ἐν Χριστῷ» παίρνει νόημα ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ καρδιά του μοιάζει μέ χαρούμενη ἄνοιξη. 

«Ἐν Χριστῷ» δύο λέξεις, πού ἔχουν τεράστια σημασία. Δύο λέξεις μέ τόσο βαθύ περιεχόμενο! «Ἐν Χριστῷ» δέν ὑπάρχει τίποτε παλαιό, τίποτε ἀρχαῖο καί ἀνάξιο. Τίποτε τό ἔνοχο καί κακό. Ὅλοι καί ὅλα ἀνακαινίζονται. Γίνεται καινούργιο ξεκίνημα, ἀνατέλλει καινούργια μέρα. Ἡ ψυχή φωτίζεται καί τό λυκόφως ἐξαφανίζεται. Ἡ ἀναγέννηση εἶναι τό πιό εὐωδιαστό λουλούδι τῆς «Ἐν Χριστῷ» ζωῆς, ταυτόχρονα ὅμως κρύβει καί τέτοιο μυστήριο πού δέν μπορεῖ ἀνθρώπινη γλώσσα νά περιγράψει. Ἡ ἀναγέννηση εἶναι ὑπερφυσικό ἔργο, πού μόνος του ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά δημιουργήσει παρά μόνο «ἐν Χριστῷ». Τή νίκη μόνο μέ τόν Χριστό μποροῦμε νά κερδίσουμε. Ὅπως ἀπό τόν Ἀδάμ πήραμε τήν κληρονομική κλίση πρός τό κακό, ἔτσι τώρα ὅταν ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί πάρουμε τήν χάρη Του, ἔχουμε τή δύναμη καί τήν κλίση πρός τό ἀγαθό:«Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῶ μένει καί οὐ δύναται ἁμαρτάνει, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται» (Α ́ Ἰωάν. Γ’ 9). Ἡ κακή κληρονομικότητα εἶναι μιά μεγάλη μάστιγα τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ γνωριμία ὅμως μέ τόν Ἰησοῦ μᾶς δίνει μιά ὁλότελα καινούργια κληρονομικότητα.

Συχνά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θύμιζε στούς χριστιανούς ὅτι «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν» (Ρωμ.ΣΤ’ 3). Πρέπει νά συμμορφωθοῦμε στό θάνατό Του, γιά νά ἀπολαύσουμε καί τή χάρη τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ νέα μας χριστιανική ζωή ὀφείλει νά εἶναι ὁ ἀσταμάτητος θάνατος τοῦ «ἐγώ» μας, ἕνας καθημερινός θάνατος ὅλων των ἁμαρτιῶν μας, θάνατος γιά τόν κόσμο καί τίς ἡδονές του, θάνατος τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐγωισμοῦ. Ὅσο προοδεύουμε στό θάνατο τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου», τόσο ἡ κρυμμένη ζωή τοῦ Χριστοῦ γεννᾶται καί αὐξάνει μέσα μας. Ὅλοι ὅπως εἶναι γνωστό ἔχουμε φυσικά χαρίσματα. Ἐκεῖνο ὅμως πού εἶναι κακό δέν εἶναι αὐτά τά φυσικά μας χαρίσματα, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ ἐγώ, γύρω ἀπό τό ὁποῖο περιστρέφονται τά χαρίσματα αὐτά. Ἐκεῖνο πού θέλει ὁ Θεός δέν εἶναι ἡ περιφρόνηση καί ἡ ἀπάρνηση τῶν δικῶν Του χαρισμάτων καί προσόντων, ἀλλά ἡ μεταφορά τους ἀπό τόν ἄξονα τοῦ «ἐγώ» σέ ἄξονα ἔξω τοῦ «ἐγώ» καί ὁ ἄξονας αὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὅμως δυστυχῶς πολλοί ἄνθρωποι, συνηθίζουν νά ἀποδίδουν μεγάλη σημασία στόν ἑαυτό τους. Ἀγαποῦν τούς ἄλλους μόνο σέ σχέση μέ τό δικό τους συμφέρον. Ἡ ἰδιοτέλεια βρίσκεται καί σ’ αὐτή τους τήν ὑπηρεσία γιά τό Θεό. Ἀντί νά ζοῦν καί νά ἐνεργοῦν «ἐν Χριστῷ» ζοῦν καί ἐργάζονται μέ κέντρο τό «ἐγώ», πού τό «ἐγώ», ὁ ἐγωισμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων των κακῶν, τά ὁποῖα ὁδηγοῦν αὐτούς μέ μαθηματική ἀκρίβεια μακριά ἀπό τήν «ἐν Χριστῷ» ζωή.

Ὀφείλουμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου χριστιανοί ὅλοι μας, ἐάν θέλουμε νά δοῦμε νά πραγματοποιεῖτε μέσα μας ἡ «καινή κτίσις» νά ἔχουμε μιά ἅγια ἀδιαφορία σ’ ὅλα τα πράγματα πού δέν συντελοῦν στήν πνευματική μας πρόοδο. Ὀφείλουμε νά πιστεύουμε καί νά ἀγαπᾶμε τόν Χριστό, τοῦ ὁποίου τό Αἷμα μᾶς ἔχει ξεπλύνει, μᾶς ἔχει καθαρίσει ἀπό κάθε ἀνομία καί μᾶς ἔχει ντύσει μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας. Τότε εἴμαστε ὁλότελα δικοί Του. Χρειάζεται προσοχή ὅμως νά μή ξαναπέσουμε στά παλιά.

«Αὐτοῦ ἐσμέν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπί ἔργοις ἀγαθοῖς», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή του (Ἐφεσ. Β’ 10). Κάτι πού κτίζει μέ κόπο ὁ ἄνθρωπος, προσπαθεῖ νά μή τό χαλάσει, κάτι πού φυτεύει δέν τό ξεριζώνει, κάτι πού δημιουργεῖ δέν τό καταστρέφει. Ἔτσι ὅποιος κτίζει «ἐν Χριστῷ», κτίζει μέ ἀσφάλεια.

Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ