«ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ, ΣΤΗΚΕΤΕ ΕΝ Τῌ ΠΙΣΤΕΙ, ΚΡΑΤΑΙΟΥΣΘΕ»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΙΓ ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Α ́ ΚΟΡ. ΙΣΤ ́, 13-24)

Δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο τό γεγονός ὅτι, σέ ὅλες τίς θεόπνευστες ἐπιστολές του, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μαζί μέ τίς ἀποκαλυπτικές δογματικές διδασκαλίες πού καταθέτει, καταγράφει καί τήν μέριμνά του καί τόν ἱερό του ἀγῶνα -τήν ἱερή του ἀγωνία- ὥστε ὅλοι οἱ πιστοί νά παραμένουν ἀμετακίνητοι στά ὅσα ἐδιδάχθησαν. Ἀκριβῶς δέ μέσα στό πνεῦμα αὐτό, ἐντάσσεται καί ἡ προτροπή του, μέ τήν ὁποία ξεκινᾶ τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε!» (Α ́ Κορ. ΙΣΤ ́, 13). Δηλαδή: ''Προσέχετε, σάν ἄγρυπνοι φρουροί. Μένετε

σταθεροί καί ὄρθιοι στήν πίστη. Ἀγωνίζεσθε σάν ἄνδρες γενναῖοι. Λάβετε δύναμη καί θάρρος!''.

Ἄν θελήσουμε νά σταθοῦμε γιά λίγο στή σύντομη αὐτή φράση, θά συγκλονιστοῦμε κατ ̓ἀρχάς ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο γράφει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος. Παραθέτει μία προτροπή-ἐντολή, γεμάτη στοργή καί ἀγάπη, ἀλλά καί τόσο ξεκάθαρη ἀδιαφιλονίκητη, ἀφοῦ ὁ κίνδυνος τῆς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς ἀληθείας δέν εἶναι καθόλου μικρός. Σέ λίγες μόνο λέξεις, περιλαμβάνει, α) Τήν προσοχή: «Γρηγορεῖτε», β) Τήν ἀναγκαία σταθερότητα στήν παραδοθεῖσα πίστη: «Στήκετε ἐν τῇ πίστει», καί γ) Τήν ἐνδυνάμωση καί τήν προκοπή στόν πνευματικό ἀγῶνα: «Κραταιοῦσθε»!

Θά βρισκόταν ἐκτός πραγματικότητας, ἐάν κανείς ἰσχυριζόταν ὅτι οἱ ἀποστολικές αὐτές προτροπές δέν ἰσχύουν καί στή δική μας ἐποχή. Κυρίως, θά λέγαμε, ὅτι κατ ̓ ἐξοχήν ἰσχύουν γιά ἐμᾶς σήμερα. Καί τοῦτο, διότι δέν εἶναι λίγοι οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι χωλαίνουν πολύ σοβαρά στήν πτυχή αὐτή τοῦ πνευματικοῦ τους ἀγῶνα. Στήν σταθερότητα δηλαδή, στήν καρτερία καί στήν συνέπεια, πού ἀπαιτεῖ ἡ αὐθεντική Χριστιανική ζωή. Φυσικά, ἡ σταθερότητα καί ἡ συνέπεια στίς ἀρχές μας καί στήν πράξη τῆς ζωῆς μας εἶναι καρπός τῆς ἀμετακίνητης θέσης μας στό δόγμα καί στό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καί καρπός πίστεως ἰσχυρῆς στόν Θεό, καί συναισθήσεως τῆς τιμῆς πού μᾶς κάνει ἡ ἀγάπη Του στό νά μᾶς ἀποκαλύπτει τό ἅγιο, πανσεβάσμιο καί ἀπόλυτο θεϊκό θέλημά Του.

Καί ὁπωσδήποτε, αὐτῆς τῆς πίστεως ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ ἕως θανάτου αὐταπάρνηση τῶν ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων.

Μία σύντομη ματιά στήν ἱστορία, ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τό ἀληθές. Μία γρήγορη φυλλομέτρηση τῶν Μαρτυρολογίων, τόσο τῶν πρώτων αἰώνων, ὅσο καί τῆς ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας, ἀλλά καί ἐκείνου τοῦ 20οῦ αἰῶνα, καί ὁπωσδήποτε τοῦ τραγικοῦ 21ου αἰῶνα πού διανύουμε, κάνει τόν ἄνθρωπο, καί μάλιστα τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό, νά καταπλήσσεται μπροστά στήν ἀνδρεία καί στό ἀγωνιστικό φρόνημα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἐφάρμοσαν τήν παραπάνω προτροπή καί συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Ἀλλά δέν εἶναι, φίλοι μου, μόνο τό στάδιο τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, πού σέ κάθε ἐποχή φυσικά ὑφίσταται καί τελεσιουργεῖται σέ κάποιο σημεῖο τῆς γῆς (σήμερα, στή Μέση Ἀνατολή).

Εἶναι καί ὁ στίβος τῆς δοκιμασίας στήν ἐμμονή στήν ἀλήθεια, τήν ὁποία ποικίλοι αἱρετικοί, παλαιότεροι καί νεώτεροι, θέλησαν νά νοθεύσουν νά ἀλλοιώσουν καί νά μολύνουν. Καί ἡ ἐμμονή αὐτή, ὅπως γνωρίζουμε, δέν εἶναι ξένη πρός ταλαιπωρίες, κινδύνους καί ἄγριους διωγμούς. Καί πάλι, οἱ σελίδες τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας εἶναι γεμᾶτες ἀπό τούς ἀγῶνες τῶν ἀθλητῶν τοῦ Πνεύματος, καί μάλιστατῶν γνησίων ποιμένων, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν σφενδόνη τοῦ Πνεύματος , ἔτρεψαν

σέ ἄτακτη φυγή τούς «βαρεῖς καί λοιμώδεις λύκους» τῆς κακοδοξίας καί τῶν αἱρέσεων.

Εἶναι πράγματι τόσα πολλά αὐτά πού ὑπέφεραν οἱ αὐθεντικοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων προκειμένου νά μήν ὑποχωρήσουν, ἔστω καί στό ἐλάχιστο, ἀπό τήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν» (Ἰούδα, 3). Καί ἀκριβῶς, ἐπειδή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικός, θά πρέπει ὅλοι μας, κλῆρος καί λαός, μοναχοί καί λαϊκοί, ὁλόκληρο δηλαδή τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἐρωτήσουμε ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί νά δώσουμε εἰλικρινῆ ἀπάντηση σέ τοῦτα τά σπουδαῖα καί φλέγοντα ἐρωτήματα:

- Ἐμεῖς, γρηγοροῦμε;

- Στέκουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας μας;

- Πιστεύουμε, μέ ὅλη μας τήν ψυχή, ὅτι εἶναι τιμή μας νά εἴμαστε Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ἀλλά καί ὅτι ἔχουμε ἱερό χρέος καί ἅγιο καθῆκον νά διατηρήσουμε αὐτή τήν Ἀποστολική μας πίστη ἀλώβητη;

Γιά νά πραγματοποιεῖται ὅμως ὁ εὐλογημένος αὐτός ἀγώνας στά σωστά του, στά βασιλικά του πλαίσια, καί μακρυά ἀπό τίς ὑπερβολές τῶν ἄκρων, πού εἶναι τοῦ διαβόλου, εἶναι ἀνάγκη νά ζοῦμε συνειδητά τήν ζωή τοῦ Πνεύματος, ἐφαρμόζοντας ἀπολύτως τίς θεῖες ἐντολές.

Πόσο, πράγματι, ἀληθινός εἶναι ὁ ἁγιοπνευματικός καί ποιμαντικός λόγος ἑνός συγχρόνου Γέροντος, ὁ ὁποῖος, ἀκριβῶς γιά τό θέμα αὐτό, ἐρωτᾶκαί ἀπαντᾶ:

''- Τί σέ ἐμποδίζει ἀπό τήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ;

- Ἡ σάρξ καί ὁ κόσμος! Δηλαδή, ἡ εὐχάριστος τροφή καί τό ποτόν, τά ὁποῖα κάμνουν τήν καρδίαν ὀκνηράν καί παχυλήν - καί ἡ ἐπιθυμία κομψοῦ ἐνδύματος καί καλλωπισμοῦ, ἤ ἡ ἐπιθυμία διακρίσεων καί ἀμοιβῶν. Ἄν τό ἔνδυμα καί ὁ ὅλος στολισμός εἶναι καμωμένα ἀπό πολύ ὡραῖα, χρωματιστά καί μεταξοΰφαντα ὑφάσματα, φροντίζομεν καί μεριμνῶμεν, ὅπως μή τά λερώσωμεν καί τά σπιλώσωμεν, ἤ τά σκονίσωμεν καί τά βρέξωμεν, ἐνῶ ἡ μέριμνα καί ἡ φροντίς τοῦ πῶς νά εὐαρεστήσωμεν εἰς τόν Θεόν μέ τάς σκέψεις, τούς λόγους καί τά ἔργα ἐξαφανίζεται, ἡ δέ καρδία, τότε, ζεῖ διά τά ἐνδύματα καί τούς καλλωπισμούς, καί καθ ̓ ὁλοκληρίαν καταπιέζεται ἀπό αὐτά, καί παύει νά μεριμνᾶ περί τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἑνώσεως τῆς μετ ̓ Αὐτοῦ. 

... Ἀγωνίζου ἐναντίον κάθε κοσμικοῦ δελεάσματος, καί φρόντιζε μέ ὅλην τήν δύναμίν σου διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σου καί τῶν ψυχῶν τῶν ἄλλων''!

Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά εἴμαστε τέκνα τῶν Ἁγίων, καί θέλουμε νά τό ἐπιδιώκουμε, δέν ἔχουμε παρά νά βαδίσουμε τήν πεπατημένη Ἀποστολική ὁδό, τήν ὁποία ἐβάδισαν οἱ Πατέρες μας, κάνοντας ἀπόλυτη ὑπακοή στόν Ἀποστολικό λόγο, μέ ὅ,τι κι ἄν αὐτό συνεπάγεται γιά μᾶς, καί ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία μας. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ