ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ – 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ  Α΄  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ε΄ 1-11)

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀδελφοί, ἔχει ὡς θέμα της τήν κλήση τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννη, στά πρῶτα στάδια τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Χριστοῦ στή Γαλιλαία. Τά πλήθη, ὁπουδήποτε μιλοῦσε ὁ Χριστός, στίς συναγωγές ἤ στό ὕπαιθρο, συνωθοῦνταν γιά νά τόν ἀκούσουν. Σέ μία ἀπό τίς πολλές ἐξόδους του, καί ἀκολουθούμενος ἀπό μεγάλο πλῆθος, βρέθηκε στή λίμνη Γεννησαρέτ.

Τό πλῆθος πού εἶχε ἔρθει νά τόν ἀκούσει ἦταν τόσο μεγάλο, πού τόν εἶχε περικυκλώσει καί τόν πίεζε, καθώς ἐκεῖνος στεκόταν στήν ἄκρη τῆς λίμνης. Ἐκεῖ πρόσεξε δύο ψαράδικα, πού εἶχαν ἀράξει στήν ὄχθη καί τούς ψαράδες νά πλένουν τά δίχτυά τους. Ἦταν τά πλοῖα τοῦ Πέτρου καί τῶν ἀδελφῶν Ζεβεδαίου. Αὐτή, καθώς φαίνεται, δέν πρέπει νά ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ὁ Χριστός συναντοῦσε τά συγκεκριμένα αὐτά πρόσωπα, πού ἔμελλαν νά γίνουν μαθητές του.

Ἀφοῦ ἀνέβηκε ὁ Κύριος στό πλοῖο τοῦ Πέτρου, τοῦ ζήτησε νά ἀπομακρύνει λίγο τό πλοῖο ἀπό τήν ὄχθη τῆς λίμνης, γιά νά μπορέσει νά μιλήσει στό πλῆθος ἀπό κάποια ἀπόσταση, πού θά τοῦ ἐπέτρεπε νά γίνει περισσότερο ἀκουστός. Μέχρι ἐδῶ ἡ ἱστορία, ὅπως τή διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής, χρησιμεύει ὡς σκηνικό γιά ὅσα ἀκολουθοῦν καί στά ὁποῖα βρίσκεται τό κέντρο βάρους τῆς ὅλης περικοπῆς.

Μόλις τελειώνει τό λόγο του ὁ Χριστός ἀπευθύνεται στό Σίμωνα καί τόν προστάζει νά ξανοιχτεῖ στά βαθιά τῆς λίμνης καί νά ρίξει ξανά τά δίχτυα γιά ψάρεμα. Ὁ Πέτρος – κι αὐτό εἶναι θαυμαστό ἀπό τήν πλευρά τοῦ – παρόλο πού γνωρίζει ὅτι αὐτό εἶναι ἀντίθετο πρός τούς νόμους τῆς ἁλιευτικῆς τέχνης, ὄχι μόνο δέν φέρνει ἀντίρρηση, ἀλλά κάνει ἀκριβῶς αὐτό πού τοῦ ζητᾶ ὁ Κύριος. «Ἐπιστάτα, ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τά δίκτυα». Δάσκαλε, ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ, ἐγώ θά ρίξω τό δίχτυ. Ἡ προσφώνηση «ἐπιστάτα», χωρίς νά ταυτίζεται, ἀντιστοιχεῖ στό «ραββί» (=δάσκαλε). Ὁ Πέτρος εἶχε ἀποδεχτεῖ καί εἶχε ἤδη ἀναγνωρίσει τό Χριστό ὡς «δάσκαλο», ὅπως ἄλλωστε καί πολλοί ἄλλοι συμπατριῶτες του.

Ἡ ὁλοπρόθυμη διάθεση τοῦ Σίμωνα νά ἐκτελέσει ἀμέσως τήν ἀπαίτηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἐκπορεύεται καθόλου ἀπό τήν ὅποια φιλική διάθεση ἀπέναντί του. Δέν τό ἔκανε ἁπλῶς καί μόνο γιά νά μήν τοῦ χαλάσει τό χατίρι. Ἦταν ἡ εὐκαιρία πού περίμενε, γιά νά δείξει ἔμπρακτα τήν ἀναγνώρισή του καί κυρίως τήν ἐμπιστοσύνη του στό πρόσωπό του.

Ἀλλά, καί πάλι, ἀπό τήν προσφώνηση «ἐπιστάτα» ἕως τήν προσφώνηση «Κύριε», πού θά ἀναφωνήσει ἀργότερα ὁ Πέτρος ἡ ἀπόσταση ἐξακολουθεῖ πάντα νά εἶναι πολύ μεγάλη. Ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν ἕνας πλανόδιος ὁμιλητῆς, φιλόσοφος ἤ δάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀνάμεσα στούς ἄλλους συγχρόνους του. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως ὁ μόνος Κύριος, ὅπως ἀναφωνοῦμε κάθε φορᾶ στή Θεία Λειτουργία: Εἰς ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἕνας εἶναι ἅγιος καί Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ Πατέρα.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πέτρου νά ἐμπιστευτεῖ τόν Ἰησοῦ δικαιώθηκε κατά τρόπο θαυμαστό, πέρα ἀπό κάθε προηγούμενο. Γέμισαν τά δίχτυα ψάρια τόσο, πού ἄρχισαν νά σχίζονται. Φώναξαν καί τό διπλανό ἁλιευτικό, πού κι ἐκεῖνο γέμισε. Λίγο ἔλειψε νά προκαλέσουν ναυάγιο ἀπό τό πολύ βάρος.

Ὁ Πέτρος κατάλαβε ὅτι αὐτό πού εἶχε συντελεστεῖ δέν ἦταν κάτι τό συνηθισμένο. Ἦταν ἕνα ἔκτακτο καί μοναδικό γεγονός. Ἦταν ἕνα σημεῖο τῆς ἐξουσίας καί τῆς δύναμης μέ τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς κάνει νά γεμίζουν τά δίχτυα ψάρια, ὅπως ἀλλοῦ μέ τήν ἴδια ἐξουσία καί δύναμη «ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καί ἐξέρχονται» (Λούκ. 4, 36). Ἦταν ἕνα θαῦμα, μία πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ στόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, πού δέν ἔμεινε ἀναπάντητη.

Ἡ ἀπάντησή τους, μέ τό στόμα τοῦ Πέτρου, δείχνει ὅτι ἔχουν πλήρη συναίσθηση τῆς κρισιμότητας τῆς κατάστασης. «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός ἐμοί, Κύριε», φώναξε ὁ Πέτρος, περνώντας ἀπό τό «ἐπιστάτα» στήν ὁμολογία πίστεως, «Κύριε».

Ὁ Ἰησοῦς, τό διαπιστώνουν, εἶναι φορέας τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ καί ταυτόχρονα συναισθάνονται τήν ἁμαρτωλότητά τους μπροστά στόν Κύριο. Ὅσο τό μέτρο θά εἶναι ὁ ἐαυτός μας, δέν θά ἀντιλαμβανόμαστε ποτέ σέ τί κατάσταση βρισκόμαστε.

Μή φοβᾶσαι, ἀπό τώρα θά ψαρεύεις ἀνθρώπους, τοῦ λέει ἁπλά ὁ Ἰησοῦς. Ἡ πρόσκληση ἦταν σαφής. Ἀλλά καί ἡ ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν ἄμεση καί χαρακτηριστική: «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῶ». Πιό εὔγλωττη βραχυλογία αὐτοπροσφορᾶς δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει. Σ’ Αὐτόν ἡ δόξα καί τό κράτος στούς αἰῶνες.

Σήμερα, ἀδελφοί, τιμᾶται καί ἡ μνήμη τῆς ἁγίας Νεομάτυρος Ἀκυλίνης, πού ἄθλησε στό Ζαγκλιβέρι στίς 27 Σεπτεμβρίου τό 1764 σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Τό τίμιο λείψανό της βρέθηκε, θεία βουλήσει, στήν Ὄσσα τοῦ Λαγκαδᾶ τό Φεβρουάριο τοῦ 2012. Τώρα φυλάσσεται στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης στό Ζαγκλιβέρι. Νά ἔχουμε τήν εὐχή της.

π.Κ.Ι.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ