ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1η Δεκεμβρίου 2019

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

(Ἐφεσ. β΄ 14-22)

«……….δι' αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα.» (Ἐφεσ. β΄ 18).

1. Συμφιλίωση Θεοῦ καί ἀνθρώπων

Ἀγεφύρωτο ἦταν τὸ χάσμα ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων. Ἡ ἁμαρτία εἶχε ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὸν εἶχε παρασύρει στὴν εἰδωλολατρία. Ἀκόμα κι οἱ Ἰουδαῖοι, ποὺ λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἔβλεπαν τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἐνοχή τους ἀπέναντί Του καὶ περίμεναν τὸν Λυτρωτὴ ποὺ θὰ τοὺς χάριζε καὶ πάλι τὴν κοινωνία μὲ τὸν πανάγαθο Δημιουργό.

Καὶ πράγματι ἦρθε ὁ Λυτρωτὴς Χριστός. Κι ὅπως σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, «δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα»· Αὐτὸς μᾶς ἔφερε καὶ τοὺς δύο λαούς (τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς Ἰουδαίους), μέσῳ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Πνεύματος, κοντὰ στὸν Πατέρα.

Ὅταν ἕνα μικρὸ παιδὶ κάνει κάποια σοβαρὴ ζημιά, δὲν τολμᾶ νὰ πλησιάσει τὸν πατέρα του ἀπὸ τὸν φόβο τῆς αὐστηρῆς τιμωρίας. Ἔρχεται ὅμως ὁ μεγάλος ἀδελφός του καὶ ἀναλαμβάνει ἐκεῖνος νὰ μεσολαβήσει στὸν πατέρα γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸ ἄτακτο παιδὶ καὶ νὰ τὸ συγχωρήσει. Ὁ Κύριος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του ἔγινε ὁ μεγάλος ἀδελφός μας καὶ ὁ Μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατό Του θανάτωσε τὴν ἔχθρα ποὺ ὑπῆρχε ἐξαιτίας τῆς ἁμαρ­τίας καὶ ὁδήγησε τὸν ἄνθρωπο πάλι κοντὰ στὸ Δημιουργό Του.

Τί ἀνεκτίμητη δωρεά! Μποροῦμε νὰ καλοῦμε τὸν Θεὸ Πατέρα! Ἀρκεῖ νὰ πιστεύουμε στὸ Σωτήρα Χριστὸ καὶ νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Τότε θὰ εἴμαστε «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ», υἱοὶ «κατὰ χάριν».

2. Συμπολίτες τῶν Ἁγίων

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ὁδήγησε κοντὰ στὸ Θεό. Ἐπιπλέον μᾶς ἔφερε καὶ πιὸ κοντὰ μεταξύ μας. Κατήργησε τὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, διεκήρυξε τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως καὶ κάλεσε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑνωθοῦν σὲ ἕνα σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ πλέον τὸν ἐκλεκτὸ λαό Του.

Στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ δὲν εἴμαστε ξένοι οὔτε καὶ μόνοι. Εἴμαστε «οἰκεῖοι του Θεοῦ», καί γιʼ αὐτὸ αἰσθανόμαστε καὶ μεταξὺ μας οἰκειότητα καὶ ἐγκαρδιότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα ποὺ ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: «οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ»· δὲν εἶσθε πλέον ξένοι καὶ προσ­ωρινοὶ κάτοικοι στὴ Βα­­­­­σιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶσθε συμπολίτες τῶν Ἁγίων καὶ μέ­λη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ.

Τί ὡραῖο πράγμα νὰ αἰσθανόμαστε αὐτὸν τὸν σύνδεσμο μεταξύ μας! Ἀνήκουμε στὴν ἴδια οἰκογένεια, τὴν Ἐκκλησία. Εἴμαστε συμπολίτες τῶν Ἁγίων! Δὲν μᾶς συνδέει ἁπλῶς κάποια σαρκικὴ συγγένεια ἢ κοινὴ καταγωγή, ἀλλὰ ὁ ἴδιος Πατέρας, ἡ ἴδια οἰκογένεια, ἡ οὐράνια Πατρίδα μας, ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν κάποιοι θεωροῦν καύχημά τους νὰ ἔχουν συγγε­νὴ ἢ συμπατριώτη κάποιο σπουδαῖο πρόσωπο, ἐμεῖς ἂς θεωροῦμε ­ἀσύγκριτα μεγαλύτερη τιμὴ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε «συμ­πολῖται» μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους: Οἱ Ἅγιοι εἶναι κοντά μας καὶ παρακολουθοῦν τὸν ἀγώνα μας. Κι ἐμεῖς ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τους καὶ νὰ ἐλπίζουμε στὴ βοήθειά τους.

3. Συναρμολόγηση

Μὲ διάφορους τρόπους ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει τὴ σπουδαία ἀλήθεια ὅτι κάθε χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ἀτομικὰ τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας του, ἀλλὰ μόνο μέσα στὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὸ παράδει­γμα τῆς οἰκοδομῆς ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀκρογωνιαῖο λίθο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καὶ πάνω στὴ βάση αὐτὴ τίθενται ὡς θεμέλια οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Προφῆτες. Μʼ αὐτὸν τὸν τρόπο, γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, «πᾶ­σα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογου­μένη αὔ­­ξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑ­­­­­­μεῖς συνοικοδο­μεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι»· ὅλη ἡ οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας ἑνώνεται ἁρ­μο­νικὰ καὶ στε­­­­ρεὰ καὶ αὐξάνει, ὥστε νὰ γίνεται ναὸς ἅ­­­γιος, ὅπως τὸν θέλει ὁ Κύριος.

Συναρμολόγηση – συνοικοδόμηση. Λέξεις ποὺ ἐκφράζουν τὸν σύνδεσμο τῶν πιστῶν ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξάρτηση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἄλλο. Στὸ κτίσιμο μὲ πέτρα εἶναι ὁλόκληρη τέχνη ἡ ἁρμολόγηση, δηλαδὴ ἡ κατάλληλη τοποθέτηση καὶ γερὴ συγκόλληση τῶν πετρῶν, ὥστε νὰ εἶναι στέρεο τὸ οἰκοδόμημα. Καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ δὲν κτίζουμε αὐτόνομα καὶ ­ἀνεξάρτητα οἰκο­δομήματα. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ φρον­τίζουμε γιὰ τὴν προσωπική μας οἰκοδο­μὴ ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἄλλου. «Οἰκοδομεῖτε εἷς τὸν ἕνα», ­παραγγέλ­λει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἀπόστολος (Α΄ Θεσ. ε΄ 11). Νὰ οἰκοδομεῖτε στὴν ἀρετὴ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ὁ καθένας μας ὀφείλει νὰ οἰκοδο­μεῖ­ται μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἑνώνεται ἁρμονικὰ μὲ τοὺς ἄλ­­λους πιστούς, καὶ ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο νὰ συναποτελοῦμε ἕναν ἅγιο ναό, κατοικητήριο τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἀμήν

ΠΗΓΗ