ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ – 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019

(Λκ. ιη΄ 18-27)

Τό σημερινὸ εὐαγγελικό κείμενο, ποὺ εἶναι τόσο ἁπλό στή διατύπωσή του, γιατί εἶναι ἕνα γεγονός κι ὄχι μιά θεωρία, ἀποτελεῖ μιά πολύ σαφῆ ἀπάντηση στο τριπλὸ, πάντα ἐπίκαιρο, ἐρώτημα, ποὺ βασανίζει τόν κόσμο· Τί εἶναι ὁ πλοῦτος σέ σχέση μέ τόν ἄνθρωπο; Καί τί μπορεῖ νά προσφέρη ὁ πλοῦτος στούς βαθύτερους πόθους τοῦ ἀνθρώπου; Καί πῶς μπορεῖ τέλος πάντων νά λυτρωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τά δεσμά τοῦ πλούτου; Ἀπαντῶντας ἡ Ἐκκλησία, μᾶς λέει ὅτι ὁ πλοῦτος σέ σχέση μέ τον ἄνθρωπο εἶναι ὅλα ὅσα μᾶς δίνει ἡ γῆ γιά νά ζήσουμε. Γιατί ὅ,τι ἔχομε, καί χρήματα καί κτήματα κι ὅλα τὰ ἄλλα, ἡ γῆ μᾶς τά δίνει. Καί μέ ὅλα πού μᾶς δίνει ἡ γῆ δέν κάνομε τίποτε ἄλλο παρά νά ζοῦμε. Ὅπως κι ἄν ζῆ ὁ καθένας, ἄλλος ἔτσι κι ἄλλος ἀλλιῶς· ἄλλος χορτάτος κι ἄλλος πεινασμένος· ἄλλος κουρασμένος κι ἄλλος ξεκούραστος· ἄλλος ἔνδοξος κι ἄλλος ἄδοξος· ἄλλος ντυμένος κι ἄλλος γυμνός· ἄλλος γερός κι ἄλλος ἄρρωστος. Ὅλοι μέ ὅ,τι μᾶς δίνει ἡ γῆ δέν κάνομε τίποτε ἄλλο παρά νά ζοῦμε.

Οἱ Χριστιανοί, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μπροστά στό θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ πλούτου σκέφτονται σύμφωνα μέ ὅ,τι τούς ὑπαγορεύει ἡ ὑγιής συνείδηση καί μέ ὅ,τι τούς ἀποκαλύπτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δίνει ἡ γῆ δέν εἶναι μόνο γιά μένα, μά γιά ὅλους πού ζοῦνε ἐπάνω στή γῆ. Δεν εἶναι, λοιπόν, ἡ τυφλή φυσική ἀνάγκη, ἀλλά φωτισμένος νοῦς καί ἐλεύθερη συνείδηση πού διέπει τήν κίνηση τοῦ κόσμου καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο μιά πίστη ὀρθή μᾶς ἀνοίγει τά μάτια, γιά νά δοῦμε σωστά τόν κόσμο καί τή ζωή. Ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἐλευθερία καί ἡ εἰρήνη εἶναι γεννήματα, πού τά σπέρματά τους τά γονιμοποιοῦν μέσα μας ὄχι οἱ φυσικοί λεγόμενοι νόμοι, ἀλλά οἱ ἀναλλοίωτοι πνευματικοί λόγοι, ὁ Θεός δηλαδή καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἔφτασαν καί δέν πιστεύουν πιά στό Θεό. Καί ὅλοι φοβοῦνται μιά γενική καταστροφή τῆς γῆς, κι γιά νά τήν ἀποτρέψουν, χρησιμοποιοῦν τήν ὑλική δύναμη τοῦ πλούτου. Δουλεύουν οἱ ἄνθρωποι, παράγει ἡ γῆ, κι ὅλα ξοδεύονται γιά πολεμικούς ἐξοπλισμούς. Ἐν τῷ μεταξύ τὰ δύο τρίτα τῶν κατοίκων τῆς γῆς πεινοῦν καί πολλές χιλιάδες ἀνθρώπων πεθαίνουν μέσα στή στέρηση καί τήν ἐξαθλίωση. Τί κάνει λοιπόν ὁ πλοῦτος, καί πώς δέν ἔγινε καλύτερη ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων μέ τόσα ἀγαθά, πού δέν ὑπῆρχαν ποτέ, ἀλλά καί ποτέ δέν ἦσαν τόσο ἄδικα μοιρασμένα; Ἀλλά ὁ ὑλικός πλοῦτος ὄχι μόνο δέν κάνει καλύτερη τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τήν χειροτερεύει. Ἀντιστρέφονται οἱ ὅροι, κι ἐνῶ εἶναι ὁ πλοῦτος γιά τόν ἄνθρωπο, γίνεται ὁ ἄνθρωπος γιά τόν πλοῦτο. Ὑποδουλώνεται ὁ κύριος στόν ὑπηρέτη. Ὁ Θεός εὐλογεῖ, ἀνατέλλει τόν ἥλιο καί βρέχει «ἐπί δικαίους καί ἄδικους». Καί ἡ γῆ γεννάει γιά νά τρέφωνται καί νά ἀπολαύουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Κι ὅμως, γιά τήν πνευματική ἀναπηρία τῶν ἀνθρώπων καί γιά τήν ἠθική τους ἀνικανότητα, ὁ πλοῦτος γίνεται ἐμπόδιο γιά νά ζήσουν καλύτερα καί κινδυνεύουν ἐξαιτίας του νά χαθοῦν. Γιατί, ἄν τά ἀγαθά τῆς γῆς εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο, τότε θά πρέπει νά τά δοῦμε καί νά τά διαχειριστοῦμε σέ σχέση μέ τόν ἄνθρωπο, κι ὄχι μόνο μέ βάση κάποιους νόμους καί κανόνες τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης. Ὁπωσδήποτε μᾶς χρειάζεται νά ξέρωμε τόν ἄνθρωπο, νά τόν ἀγαπήσουμε, νά τόν τιμήσουμε καί νά τόν σεβαστοῦμε. Μά ὅλ’ αὐτὰ εἶν’ ἔξω ἀπό τούς σκοπούς τῶν πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν ἐπιστημῶν. Αὐτές βλέπουν τόν ἄνθρωπο σάν οἰκονομική μονάδα καί σάν μέσο, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι σκοπός στή ζωή καί πρόσωπο στόν κόσμο.

Δέν μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά πιστεύωμε στό Θεό. Γιατί ἔξω ἀπό τό Θεό δέν ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος σάν ἄνθρωπος. Ἔξω ἀπό τό Θεό ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ὑπόσταση καί προορισμό. Εἶναι ἕνα ἀξιολύπητο ὄν ἐπάνω στή γῆ, πού δέν ξέρει ἀπό ποῦ ἔρχεται καί ποῦ πηγαίνει, πού ἀγνοεῖ γιατί καί γιά ποιόν μοχθεῖ καί πάσχει, πού δέν τοῦ ἀνήκει ὁ κόπος του καί ὁ ἱδρώτας του, πού δέν ξέρει γιά ποιόν ζῆ καί γιά ποιόν πεθαίνει, πού εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀκούη καί νά χειροκροτῆ στίς φωνές τοῦ δρόμου καί νά μήν μπορῆ νά ἀκούη τή δική του φωνή μέσα του. Ὁ νέος του σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μέ τό ἐρώτημά του πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό, διερμήνευε ἕναν πανανθρώπινο πόθο «Τί ποιήσας, ἵνα ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;». Νά ξεχωρίσης τόν ἑαυτό σου ἀπό τά πράγματα· νά ἐλευθερωθῆς ἀπό τόν ὑλικὸ πλοῦτο. Αὐτό βέβαια εἶναι δύσκολο κι ἀκατόρθωτο γιά τούς ἀνθρώπους, μά γιά κείνους πού θέλουν, τό μπορεῖ ὁ Θεός. Ἀμήν.

π. Δ.Χ.Χ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ