ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. β΄ 4-10

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιη΄18-27

24 Νοεμβρίου 2019

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; … Ο Ιησούς είπεν αυτώ∙ έτι εν σοι λείπει πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Λουκ. ιη΄ 18 και 22)

Ο άνθρωπος του σημερινού Ευαγγελίου βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Και τούτο γιατί, ενώ από τη μια εκπληρώνει τα θρησκευτικά του καθήκοντα με την εφαρμογή των διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου και από την άλλη ικανοποιεί κάθε επίγεια επιθυμία του, λόγω του μεγάλου του πλούτου, εν τούτοις νιώθει μέσα του ένα κενό. Κάτι του λείπει. Και αυτό το κάτι δεν του επιτρέπει να χαρεί τη θρησκευτική του ζωή, αλλά ούτε και τα πλούσια αγαθά του. Αυτή η έλλειψη, αυτό το κενό που νιώθει μέσα του, οδηγεί τα βήματα του μπροστά στον Χριστό και τον ρωτά: «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω ; » Τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;

Μέσα από το ερώτημα του άρχοντα του σημερινού Ευαγγελίου υπάρχει η βεβαιότητα για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και η έντονη επιθυμία για την κατάκτησή της. Παράλληλα αναγνωρίζει ότι η αιώνια ζωή είναι μεν δώρο και προσφορά του Θεού προς τον άνθρωπο , αλλά την ίδια στιγμή γίνεται και αγώνισμα για τον άνθρωπο και ότι η κατάκτησή της επιτυγχάνεται μέσα από την έμπρακτη συμβολή του. Για τούτο και δικαιολογημένα ρωτά: «Τι ποιήσας; » Τι πρέπει να κάμω;

Ο άνθρωπος ως πνευματοϋλική οντότητα έλκεται τόσο από την αναζήτηση του Θεού, όσο και την απόλαυση των επίγειων αγαθών. Η συνύπαρξη αυτού του πόθου απαιτεί το λιγότερο μια ισορροπία για να εξασφαλίσει σχετική ηρεμία. Αν αυτή η ισορροπία διαταραχθεί, τότε κινδυνεύει όπως και ο σχοινοβάτης να βρεθεί στο κενό.

Η απάντηση του Χριστού είναι ξεκάθαρη. Η αίσθηση της τελειότητας, που είναι αίσθηση πληρότητας, επιτυγχάνεται μέσα από μια θρησκευτικότητα που συνδέει άμεσα τον άνθρωπο με το οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον. Για τούτο από τις εντολές του Δεκαλόγου του αναφέρει αυτές που αφορούν το σεβασμό της τιμής, της ζωής, της περιουσίας του συνανθρώπου, καθώς και την αποφυγή της ψευδομαρτυρίας. Ακόμα ιδιαίτερα σημαντική θεωρεί την εντολή που αφορά την τιμή και το σεβασμό προς τους γονείς, σαν ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς των γονιών προς τα παιδιά. Ο Ίδιος παρά το ότι, ως Θεός ομολογεί: « Ότι εν τοις του Πατρός μου δεί είναι με», εντούτοις, κατά τον ευαγγελιστή Λουκά, μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψής του στα Ιεροσόλυμα στην ηλικία των δώδεκα χρόνων «κατέβη μετ’αυτών και ήλθεν εις Ναζαρέτ και ην υποτασόμενος αυτοίς» (Λουκ. β΄49 και 51).

Ο δρόμος, λοιπόν, που οδηγεί προς το Θεό περνά μέσα από το

σεβασμό και την προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Ο δρόμος προς τον Θεό

περνά μέσα από το δόσιμο και τη θυσία. Αν δεν υπάρξει αυτή η αίσθηση

της ολοκληρωτικής προσφοράς, είτε προς τον Θεό, είτε προς τον

συνάνθρωπο, τότε δεν μπορεί να υπάρξει και η αίσθηση της πληρότητας .

Η πληρότητα είναι το επιστέγασμα της αγωνιστικής πορείας προς την

τελείωση. Μιας πορείας που έχει σαν πρότυπο τον Χριστό, ο οποίος

«εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε

σταυρού» (Φιλιπ. β΄8) και ο οποίος παράλληλα ομολόγησε ότι: «ουκ ήλθε

διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί

πολλών» (Ματθ. κ΄28).

Η τελείωση, λοιπόν, επιτυγχάνεται μέσα από την εφαρμογή του

συνόλου των αρετών και ιδιαίτερα της αρετής της αγάπης. Παράλληλα η

πορεία προς την τελείωση χάνεται όταν περιοριστεί σε μιαν τυπική

εφαρμογή των καθηκόντων που αφορούν τον Θεό και τον άνθρωπο. Άρα η

τελείωση δεν εξασφαλίζεται με την εφαρμογή μιας μεμονωμένης ή και

περισσοτέρων εντολών αλλά περνά μέσα από το ολοκληρωτικό δόσιμο του

ανθρώπου στον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο ζήτησε σήμερα ο Χριστός από τον

άρχοντα. Η αφοσίωση προς τον Θεό, τότε μόνον είναι ολοκληρωτική όταν

αυτή εκδηλωθεί μέσα από μια ολοκληρωτική προσφορά προς τον

συνάνθρωπο: «Πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς… και δεύρο

ακολούθει μοι ». Πούλησε όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς…

κι έλα να με ακολουθήσεις, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό.

Η αγάπη προς τον Θεό περνά μέσα από το ολοκληρωτικό δόσιμο του

ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, όπως διατυπώνεται σήμερα στην

προτροπή «πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς … και δεύρο

ακολούθει μοι».

Δύσκολο αυτό που καλούμαστε να κάνουμε, αλλά όχι αδύνατο.

Δύσκολο μεν, γιατί πρέπει να εντοπίσουμε το «ένα», που είτε σαν

παράλειψη, είτε σαν αδυναμία μάς ταλαιπωρεί και στη συνέχεια να το

εξουδετερώσουμε. Όμως το δύσκολο δεν είναι και ακατόρθωτο. Γιατί όπως

μας είπε σήμερα ο Χριστός : «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δύνατα παρά τω

Θεώ εστίν». Έτσι όταν τη δική μας θέληση την ενώσουμε με την δύναμη του

Θεού, τότε όλα θα είναι κατορθωτά.

Αδελφοί μου αν η «τελειότητα» στην προσωπικότητα ή το ήθος μας

είναι «ολοφάνερα» τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε. Γιατί, στο βάθος

υπάρχει το ενδεχόμενο, για να μην πούμε η βεβαιότητα, να κρύβεται μια

αδυναμία, που σαν άλλη «Αχίλλειος πτέρνα», όταν εκδηλωθεί θα αμαυρώσει

το «τέλειο» παρελθόν μας, όπως έγινε και με τον άρχοντα του σημερινού

ευαγγελίου. Ας αναζητήσουμε το δικό μας «ένα» που μας χωρίζει από την

τελειότητα και ας το εξουδετερώσουμε. Αμήν

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ