Κυριακή θ ́ Λουκᾶ

«ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»

Φαίνεται σκληρό τό ἐρώτημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἀπευθύνεται σέ ὅλους μας καί δέν εἶναι ἀναγκαῖο νά φτάσει ἡ ὥρα τοῦ θανάτου γιά νά τό ἀπαντήσουμε.

Μιά ἀπό τίς πιό λιτές καί πιό συγκλονιστικές παραβολές πού εἶπε ὁ Χριστός γιά νά δώσει στούς ἀνθρώπους νά κατανοήσουν τά μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι αὐτή τοῦ ἄφρονα πλούσιου. Δέν ὑπάρχει ἄλλοςἄνθρωπος σ’ αὐτή τήν παραβολή. Ὁ πλούσιος εἶναι τόσο ἐγωπαθής, τόσο κλεισμένος στόν ἑαυτό του, στήν ἡδονή πού ὁ πλοῦτος τοῦ δίνει, ὥστε ἀκόμη καί τά λεγόμενα στήν παραβολή εἶναι ἕνας μονόλογος τοῦ πλουσίου, ἕνας διάλογος οὐσιαστικά μέ τόν ἑαυτό του ὡς φανταστικό ἀκροατῆ.

Σ’ αὐτό τό κλίμα λοιπόν ἀποφασίζει νά γκρεμίσει τίς ἀποθῆκες του, νά σοδιάσει ὅ,τι ἡ γῆ του τοῦ ἔδωσε καί νά πεῖ στόν ἑαυτό τοῦ «φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐκείνη τήν στιγμή τῆς ἀποκορύφωσης τῆς ἐγωκεντρικῆς εὐτυχίας, τοῦ θριάμβου τοῦ ἀτομισμοῦ, ἀκούγεται ἡ φωνή ἑνός Προσώπου, τό ὁποῖο ἦταν τό μόνο πού ἄκουγε, χωρίς νά φαίνεται, τόν διάλογο τοῦ πλουσίου μέ τόν ἑαυτό του. Εἶναι ὁ Θεός, Τόν Ὁποῖο ὁ πλούσιος εἶχε διαγράψει ἀπό τήν ζωή του, καθώς δέν σκέφτηκε κάν νά Τόν εὐχαριστήσει γιά τήν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς του, ἴσως ἀποδίδοντας τά πάντα στήν καλή του τύχη ἤ στόν κόπο του. Καί ὁ Θεός, χωρίς νά διαλέγεται μέ τόν πλούσιο, τοῦ ἀπευθύνει τό ἀμείλικτο ἐρώτημα, ἀφοῦ τόν ἐνημερώνει ὅτι τήν ἴδια κιόλας νύχτα ἡ ζωή του θά τελειώσει: «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Τό ἴδιο ἐρώτημα βεβαίως ἀπευθύνεται σέ ὅλους μας.

Πρωτίστως μᾶς ρωτᾶ τί ἔχουμε ἑτοιμάσει στή ζωή μας. Ποῦ εἶναι ἡ καρδιά μας. Εἶναι στά ὑλικά ἀγαθά; Στίς ἡδονές τῆς παρούσας ζωῆς; Στίς σχέσεις μας μέ τούς συνανθρώπους μας; Εἶναι στό Θεό καί στήν ἀγάπη; Ὁ ἄφρων πλούσιος ἔχει δώσει τήν ἀπάντηση. Ὅ,τι ἔχει ἑτοιμάσει ἔχει νά κάνει μέ τόν ἑαυτό του, τό ἐγώ του. Δέν ἔχει ἑτοιμάσει κάτι πού νά θέλει νά τό προσφέρει στούς ἄλλους, στό Θεό. Καί ἡ ὥρα τοῦ θανάτου γίνεται λογοδοσία γι’ αὐτόν. Δέν θά ὑπάρξει κανείς νά τόν ὑπερασπιστεῖ ἐνώπιόν του Θεοῦ, οὔτε καί κάποιος πού νά τόν λυπηθεῖ ἀληθινά. Ἦταν αὐτός καί ὁ ἐαυτός του. Τό ἐρώτημα ἔρχεται καί σέ ἐμᾶς, διαπεραστικό. Ἐπενδύουμε στόν ἑαυτό μας, στό ἐγώ μας, ἤ ὅ,τι ἔχουμε προσπαθοῦμε νά τό μοιραστοῦμε μέ τούς ἄλλους; Προσπαθοῦμε νά ἀφήσουμε χῶρο στήν καρδιά μας γιά τούς ἄλλους, στή ζωή μας, στά ἀγαθά μας, στίς σκέψεις μας, σέ κάθε τί; Καί αὐτό μέ καλοσύνη καί ἐπίγνωση ὅτι χωρίς ἀγάπη ἡ ζωή τελικά δέν ἔχει οὐσιαστική ἀξία.

Αὐτό τό «τίνι» τοῦ Θεοῦ εἶναι φράση πού χρειάζεται νά μᾶς

προβληματίσει. Κάθε ἀγαθό στή ζωή εἶναι, ἐκτός ἀπό καρπός τοῦ κόπου

μας, καί δωρεά Ἐκείνου. Ἀπό τήν ἴδια τή ζωή μας, μέχρι κάθε σχέση, κάθε

κατάσταση ἡ ὁποία μᾶς προσφέρει ἀληθινή χαρά. Ἀλλά καί κάθε

δοκιμασία, εἶναι παραχώρηση ἀπό Ἐκεῖνον, γιά νά μπορέσουμε νά

βροῦμε τόν δρόμο μας. Ἀληθινά δική μας εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία, ἡ ἐκλογή

τῆς ὕπαρξής μας νά σκέπτεται, νά πράττει, νά ζεῖ χωρίς Θεό. Αὐτό ἦταν

τελικά ὁ τρόπος τοῦ ἄφρονα πλούσιου. Ἕνας τρόπος πού ἀπέκλεισε τό

Θεό ἀπό τή ζωή του καί τόν ἔκανε νά κλειστεῖ στόν ἑαυτό του.

Ὁ Χριστός δέν δίνει γιά λογαριασμό τοῦ πλουσίου ἀπάντηση, οὔτε

κάν γράφει ὅτι πῆγε στήν κόλαση. Μᾶς ἀφήνει νά προβληματισθοῦμε καί

νά δώσουμε ἐμεῖς τήν δική μας ἀπάντηση. Ἀπάντηση μοναξιᾶς,

ἐγωκεντρισμοῦ, ἐπένδυσης στόν ἑαυτό μας καί στά ἴδια ἤ ἀπάντηση

ἐξόδου ἀπό τό «ἐγώ» μας καί ἀπόφαση μοιράσματος, εὐχαριστίας, ἀγάπης

γιά νά γίνει ὁ Θεός Ἐκεῖνος ὁ « Τίς», στόν Ὁποῖο θά θέλαμε νά ἀνήκουμε.

Ἅς ξαναδοῦμε τή ζωή μας καί μέ ἀγάπη ἅς ἐπιλέξουμε ὁδό μετανοίας καί

ὑπέρβασης τῶν τειχῶν στά ὁποῖα κλείνουμε τούς ἑαυτούς μας. Καί αὐτός

εἶναι μόνο ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας.

π. Ἰωάννης Μήτσιος

ΠΗΓΗ