ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019

θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Γαλ. στ΄ 11-18) (Λουκ. ιβ΄ 16-21)

Η εν Χριστώ καινή κτίση

«Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου»

 Η Εκκλησία προβάλλει σήμερα το ίδιο αποστολικό ανάγνωσμα με εκείνο της Κυριακής προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ο λόγος είναι για να μάς προετοιμάσει για την υποδοχή της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, του μυστηρίου της Σάρκωσης του Θεού-Λόγου. Γνωρίζουμε ακόμα ότι όλα τα γεγονότα της Σάρκωσης του Κυρίου έχουν ένα ενιαίο χαρακτήρα. Παραπέμπουν στην Σταυρική Θυσία και την Ανάσταση του Χριστού. Άλλωστε, το βάθος της βυζαντινής εικόνας για τη Γέννηση του Κυρίου, επιβεβαιώνει και μαρτυρεί το γεγονός. Το μαύρο φόντο του Σπηλαίου εικονίζει το αδιαπέραστο σκοτάδι του Άδη. Το Θείο Βρέφος είναι περιλουσμένο με ανέσπερο φως, το οποίο διαπερνά και ακυρώνει το σκοτάδι του Άδη. Είναι ακόμα ξαπλωμένο το Βρέφος για να συνδέεται με τον ενταφιασμό του Μεγάλου Σαββάτου. Επίσης, τα σπάργανα του έχουν την μορφή των νεκρικών σαβάνων. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που το ίδιο αποστολικό ανάγνωσμα που αναφέρεται στο Σταυρό του Κυρίου μάς προετοιμάζει να προσεγγίσουμε τον καινούργιο κόσμο, την «καινή κτίση», που ο Κύριος ξεδιπλώνει ενώπιον μας με το μυστήριο της Σάρκωσης.

Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις που δημιουργούσαν κάποιοι για ν’ αποσπάσουν τους χριστιανούς της Γαλατίας από την ορθή πίστη και να τους εκτρέψουν από την οδό της σωτηρίας. Αυτοί, βέβαια, ξεφυτρώνουν παντού και πάντοτε, παρεμβάλλοντας εμπόδια και ενσπείροντας ζιζάνια στη διάδοση της αλήθειας του ευαγγελίου. Εκπροσωπούσαν τότε το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης προβάλλοντας το ηθικό του περιεχόμενο εις βάρος της αλήθειας ότι «ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χριστόν» (Γαλ. γ, 24).

Υποδεικνύει ο απόστολος Παύλος ότι όσοι χρησιμοποιούν το Νόμο για ν’ αναδείξουν την «αυτόνομη» αξία τους, είναι «οι εν σαρκί ευπροσωπούντες», «ίνα μη τω σταυρώ του Χριστού διώκονται». Ο Σταυρός του Κυρίου συνιστά την αυθεντικότερη έκφραση της ενυπόστατης αγάπης του Θεού, που προσφέρει τον εαυτό του θυσία «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Ο Σταυρός βρίσκεται στον αντίποδα του ηθικά ή θρησκευτικά «αυτόνομου» ανθρώπου. Μαρτυρεί ότι ο εγωισμός και η φιλαυτία είναι καταστάσεις που παρεμβάλλονται ως τροχοπέδη στην έκφραση της θείας αγάπης. Γι’ αυτό και ο εγωισμός συνιστά φοβερό ολίσθημα από την υγιή πνευματική ζωή και αφήνει τελικά τον άνθρωπο στην οδυνηρή φάση της ακοινωνησίας και της απομόνωσης.

Η καύχηση

Η αποδοχή του Σταυρού του Κυρίου προσφέρει την πληρότητα στην ύπαρξη του ανθρώπου και τον αφήνει να εισέλθει στο χώρο της χαράς της αιώνιας ζωής. Αντίθετα, η αρνητική διάθεση απέναντι στην σταυρωμένη αγάπη του Χριστού, αφήνει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο στα πιο τραγικά αδιέξοδα, βυθισμένο στο έρεβος της αμαρτίας και του θανάτου. Με τον σταυρό του Κυρίου αποκαλύπτεται η καταδίκη της αμαρτίας και θανατώνεται ο θάνατος ως οψώνιό της. Μεταστοιχειώνει το φθαρτό σε αφθαρσία και το θνητό σε αθανασία. Με την Ανάσταση του Κυρίου, μαρτυρείται η εξαφάνιση του θανάτου. Σ’ αυτό ακριβώς το σωτηριολογικό γεγονός θεμελιώνεται η καύχηση του αποστόλου Παύλου και όλων των πιστών για τον Σταυρό του Κυρίου. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου».

Η καινή κτίση

Η Ανάσταση του Κυρίου αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Εκκλησίας. Πρόκειται για την προσφορά της «καινής κτίσεως και ζωής», ως έκφραση κοινωνίας αγάπης που εδραιώνεται ως νέα πραγματικότητα που ακυρώνει το κράτος της φθοράς και του θανάτου. Επειδή ακριβώς Σταυρός και Ανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες πραγματικότητες, ο απόστολος Παύλος προσκαλεί κάθε άνθρωπο ν’ αποδέχεται τον Σταυρό του Κυρίου, ώστε να «σταυρώνεται» ο κόσμος της «εν σαρκί ευπροσωπήσεως», δηλαδή να μεταστοιχειώνονται η εγωκεντρικότητα και η αυτάρκεια σε αγάπη και ταπείνωση. Ειδικότερα, σ’ ένα μεγαλείο ανάβασης, ο απόστολος Παύλος προβάλλει την καινή κτίση της Ανάστασης, που ξεδιπλώνεται τόσο όμορφα στο λειτουργικό χώρο της Εκκλησίας, με την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, την μετοχή του στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Η προσέγγιση του ανθρώπου στην «καινή κτίση» τον αφήνει να βιώνει το γεγονός της Ανάστασης ως «ξανασήκωμα» Ό,τι είναι ρημαγμένο μέσα του από την αμαρτία αναστηλώνεται και γίνεται καινούργιο.

Αγαπητοί αδελφοί, τέτοια θεία και υψηλά βιώματα είχαν και οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως ο επίσκοπος Νεοκαισαρείας Γρηγόριος, και ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Οι αναστάσιμες εμπειρίες τούς έσπρωξαν να ψηλαφήσουν τις κορυφογραμμές της «καινής κτίσης» και να δώσουν την πιο αυθεντική μαρτυρία. Ας μιμηθούμε κι εμείς το παράδειγμά τους. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΠΗΓΗ