ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ – ΚΔ’  ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Εφεσ. Β΄ 14-22) (Λουκ. ιη΄ 35-43)

Ο εν Χριστώ καινός άνθρωπος

«αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών»

Η μητέρα μας Εκκλησία με τα αναγνώσματά της μας ετοιμάζει αυτή την περίοδο για να βιώσουμε σε λίγες μέρες το «αιωνίοις χρόνοις σεσιγημένον μυστήριον» της Σαρκώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ψηλαφήσει στην ύπαρξή του την «εικόνα του Θεού», όταν αναχθεί σε κοινωνία με την «απαράλλακτον εικόνα του Πατρός και τον χαρακτήρα της αϊδιότητος αυτού, που λαμβάνει μορφήν δούλου», σύμφωνα με τον υμνωδό.  Εδώ, άλλωστε, αναδύεται και η αρχοντιά της ανθρώπινης ύπαρξης και συγκεκριμένα στη δυνατότητα διείσδυσης της στον χώρο της θείας παρουσίας και της βίωσης μιας ανεπανάληπτης κοινωνίας, με την υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου.

Η ειρήνη ημών

Σ’ αυτήν, ωστόσο, την ευλογημένη πορεία παρεμβάλλονται οι φθοροποιές δυνάμεις της αμαρτίας, οι οποίες καθηλώνουν τον άνθρωπο και τον εγκλωβίζουν στα όρια της θνητότητάς του. Η δυσαρμονία χαρακτηρίζει τότε όλα τα επίπεδα της ζωής του και εγκλωβίζεται στις ωσμώσεις του διχασμού και της διάσπασης. Εμφανίζεται ως ταραγμένη πλέον προσωπικότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή του. Το αντίδοτο στις ολέθριες συνέπειες της αμαρτίας το προσφέρει ακριβώς η αγάπη του Χριστού που έρχεται ν’ απελευθερώσει τον άνθρωπο και να τον αναγάγει στις τροχιές του υψηλού προορισμού του. Η αποδοχή της αγάπης του Χριστού, ειρηνεύει εσωτερικά τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να γαληνεύει κι αυτός με τη σειρά του στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Τότε, η κάθετη και η οριζόντια μορφή σχέσεων, με σταυρόσχημη μορφή, αναδεικνύει την προοπτική της αυθεντικής ζωής. Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να αντιμάχεται τους άλλους, ώστε να επικρατήσει και να επιβληθεί σ’ αυτούς. Όλα ξεπερνιούνται πλέον με τη βεβαιότητα ότι στην κοινωνία της θυσιαζομένης αγάπης υπερβαίνεται ο έσχατος εχθρός που είναι η φθορά και ο θάνατος. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι η ειρήνη είναι η πρώτη δωρεά του αναστάντος Κυρίου σε όλους τους ανθρώπους. «Των θυρών κεκλεισμένων ήλθεν ο Ιησούς… και λέγει αυτοίς∙ ειρήνη υμίν» (Ιω. κ΄ 19).

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση που επικαλείται ο Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή. Αναφέρεται συγκεκριμένα στην αντιπάθεια και την έχθρα ανάμεσα στους εθνικούς (ειδωλολάτρες) και τους Ιουδαίους. Οι ειδωλολάτρες είχαν αίσθηση της υπεροχής των Ιουδαίων λόγω της κλήσης τους από τον Θεό και της ανώτερης λατρείας τους σ’ αυτόν. Ωστόσο, η πραγματικότητα οδηγούσε αλλού. Η εσφαλμένη αντίληψη που είχαν οι Ιουδαίοι για το νόμο του Θεού, καλλιεργούσε την υπερηφάνεια που αποβαίνει κατ’ εξοχή τοξικό στοιχείο για την πνευματική ζωή. Η καλλιέργεια του εγωισμού και η αίσθηση της υπεροχής ανήγειρε τείχη εχθρότητας και δημιουργούσε απροσπέλαστες αποστάσεις από την αυθεντική κοινωνία της αγάπης του Θεού.

Συνήγαγε τα πρώην διασκορπισμένα

Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει πως η παρουσία του Κυρίου κατέστησε «τα αμφότερα εν».  Ο Χριστός «τα πρώην διεσκορπισμένα τέκνα του Θεού συνήγαγε εις εν» (Ιω. ια΄ 52). Συμπεριέλαβε και ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του όλους τους ανθρώπους. Γίνονται έτσι ένα από τη στιγμή που είναι ενταγμένοι στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα του Χριστού. «Κατέλυσε εν τη σαρκί αυτού» την έχθρα μεταξύ των ανθρώπων και πιο πέρα γκρέμισε το διαχωριστικό τείχος της εσφαλμένης εφαρμογής του Νόμου από τους Ιουδαίους. Όλα όσα διαχωρίζουν τους ανθρώπους ξεπερνιούνται στην πραγματικότητα της Εκκλησίας. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια, τονίζει ο απόστολος Παύλος, όταν σημειώνει ότι με την πίστη στον Χριστό οι άνθρωποι αποκτούν την υιοθεσία του Θεού και υπερβαίνουν επομένως τις μεταξύ τους διακρίσεις που παρεμβάλλει η κατάσταση της αμαρτίας. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ∙ πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. γ΄ 27-29). Το καινούργιο για τον άνθρωπο εκπηγάζει από την αγάπη του Κυρίου, στην προοπτική της οποίας υπερβαίνονται οι όποιες διασπάσεις και διαχωρισμοί και προσφέρεται η εν Χριστώ υιοθεσία και αδελφότητα όλων των ανθρώπων.

Αγαπητοί αδελφοί, όταν ο άνθρωπος στη ζωή του αποκτήσει την εμπειρία της αγάπης του Θεού και την εκφράζει με την εφαρμογή του θελήματός του, τότε η ύπαρξή του μεταβάλλεται σε κατοικητήριο του Υψίστου.  Βέβαια, η τήρηση των εντολών του Κυρίου, που ανακεφαλαιώνονται στην καινή εντολή της αγάπης, δεν εξαντλείται σε μια εξωτερική και στείρα καθηκοντολογική εφαρμογή. Η πλησμονή της αγάπης στηρίζεται στη δωρεά του Θεού και δεν αποτελεί ανθρώπινο έργο. Ο άνθρωπος τοποθετείται ευχαριστιακά ανταποκρινόμενος στη μεγάλη αυτή δωρεά που του προσφέρει η αγάπη του Θεού. Δεν θεωρεί τίποτε ως κατόρθωμα δικό του. Αντίθετα, αισθάνεται εντελώς ανάξιος, ως έσχατος απ’ όλους τους άλλους, για να τον καταστήσει ο Θεός άξιο και να του προσφέρει τα θεία χαρίσματα στη ζωή του. Αυτό έπραξαν και οι αγιασμένες μορφές της Εκκλησίας, όπως ο Ναούμ ο προφήτης και ο Φιλάρετος ο Ελεήμονας, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Ας τους μιμηθούμε λοιπόν κατά τρόπο που να συνεργήσουμε ώστε και οι δικές μας υπάρξεις να καταστούν «κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι»    

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΠΗΓΗ