ΚΥΡΙΑΚΗ Η ́ΛΟΥΚΑ (Λουκᾶ ι ́25–37)

10 – 11 – 2019

Ἡ παραβολή τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη», τήν ὁποία μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, μᾶς περιγράφει παραστατικά, τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο καί τό μέγεθος τῆς Θείας εὐσπλαγχνίας Του. Ἀναφέρεται καί ὁ ὁρισμός τῆς τέλειας ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό, πού περιλαμβάνει 4 ὅρους: 1) τήν καρδιά, 2)τ ήν ψυχή, 3) τήν ἰσχύ, καί 4) τή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή τήν ἐντολή τή βρίσκουμε καί στήν Παλαιά Διαθήκη, στό Λευϊτικό (19:18) καί στό Δευτερονόμιο (6:5). Γιά νά εἶναι τέλεια ἡ ἀγάπη μας καί δεκτή ἀπό τό Θεό, θά πρέπει νά ἀγαποῦμε καί τόν πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς ἀγαποῦμε καί τούς ἑαυτούς μας.

Ἀγαπήσεις τό Θεό «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας», ἐννοεῖ ὅτι θά πρέπει νά εἴμαστε παραδομένοι ἐξ ὁλοκλήρου στό Θεό. «Ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς», νά ποθοῦμε τό Θεό μέ τό ὅλο αἴσθημά μας. «Ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος», νά ἐφαρμόζουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ ὅλη τήν ἀνθρώπινη δύναμή μας. Καί «ἐξ ὅλης τῆς διανοίας», νά σκεπτόμαστε πάντα πώς θέλει ὁ Θεός νά συμπεριφερόμαστε. Νά ἔχουμε πάντοτε στή σκέψη μας τό Θεό καί τό θέλημά Του. Ὡς ἐπακόλουθο τῆς ἀγάπης μας πρός τό Θεό, θά εἶναι καί ἡ ἀμερόληπτη ἀγάπη μας γιά κάθε ἄνθρωπο, χωρίς διακρίσεις. Ἡ ἀγάπη μας πρός τό Θεό θά πρέπει νά εἶναι εἰλικρινής, ἐγκάρδια καί θερμή, γιατί Αὐτός εἶναι τό ὕψιστο τῶν ἀγαθῶν καί τό ἄριστο, ὅλων τῶν ὄντων. Καί ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς λέει ὅτι: «Τό ἐξ ὅλης καρδίας, ψυχῆς καί ἰσχύος, τόν Θεόν ἀγαπᾶν, ὑπερεξαιρεῖ τήν πρός τά χρήματα, τήν πρός τήν ἡδονήν, καί τήν πρός κενήν δόξαν ἀγάπην». 

Αἰτία γιά νά ἀναφέρει ὁ Κύριος τήν παραβολή, ἔδωσε μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἐρώτηση ἑνός νομικοῦ ἄνδρα. «Διδάσκαλε, τί ποιήσω, ἴνα ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» (στ. 25). Δυστυχῶς, τέτοια ἐρώτηση, καθόλου δέν ἀπασχολεῖ τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, γιατί εἴμαστε ὅλοι μας σχεδόν στή θάλασσα τῆς ματαιότητας. Σκεπτόμαστε καί ἐνδιαφερόμαστε περισσότερο γιά τά ἐπίγεια πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, παρά γιά τά ἐπουράνια. Τά τῆς γῆς εἶναι φθαρτά καί πρόσκαιρα, ἐνῶ τά ἐν τῷ οὐρανῶ, ἄφθαρτα καί αἰώνια. Γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἐπιγείων, καταβάλλουμε πολλούς κόπους καί θυσίες, ἐνῶ γιά τά ἐπουράνια καμία προσπάθεια δέν κάνουμε. Ἀγαπᾶμε πιό πολύ τα ὑλικά ἀγαθά ἀπό τά πνευματικά καί γιά τό λόγο αὐτό ἡ ἀγάπη μας γιά τό Θεό μειονεκτεῖ.

Ἡ παραβολή τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη» μᾶς διδάσκει τήν ἄπειρη

ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε

ἀπό ἀγάπη. Μᾶς ἔδωσε τήν Πνοή Του καί γίναμε «ζωντανές ψυχές» ἀπό

ἀγάπη. Ἀπό ὑπερβολική ἀγάπη γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους,

θυσίασε στό Σταυρό τόν Μονογενῆ Του Υἱό, τόν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ

Χριστό. Τήν ἴδια ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο εἶχε καί ὁ «Καλός

Σαμαρείτης» τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος ὑποβλήθηκε σέ κόπους καί θυσίες

γιά νά βοηθήσει καί νά ἀνακουφίσει ἀπό τούς ληστές τόν πληγωμένο

συνάνθρωπό του. «Ἡ τέλεια ἀγάπη, λέει ἕνας Ἅγιος, δέν εἶναι μόνο ἡ

θέληση νά βοηθήσεις τόν πάσχοντα ἀδελφό σου, ἀλλά οἱ ἔμπρακτες θυσίες

στίς ὁποῖες θά ὑποβληθεῖς γιά νά τόν βοηθήσεις». Ἡ ἀγάπη παίρνει νόημα

καί ἔχει ἀξία, ὅταν συνδεθεῖ μέ τή θυσία, τή βοήθεια καί τό ἔλεος. Θυσία

χωρίς ἀγάπη, πού γίνεται μόνο, γιά ἐπίδειξη, δέν τή δέχεται ὁ Θεός.

«Ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ματθ. 9:13). Ἡ παραβολή, ἐκτός ἀπό τά

ἠθικά καί πνευματικά της διδάγματα, ἔχει καί τή συμβολική της διδαχή

καί νόημα. Ὁ «Καλός Σαμαρείτης» εἶναι ὁ Χριστός, πού μέ τόν Σταυρικό

Του θάνατο ἔσωσε τόν ἄνθρωπο. Ὁ «πληγωθεῖς ἀπό τούς ληστᾶς» εἶναι

ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, πού ἐξέπεσε ἀπό τόν Παράδεισο καί

πληγώθηκε ἀπό τό σατανᾶ καί τήν ἁμαρτία. «Λησταί» εἶναι οἱ δαίμονες,

οἱ ὁποῖοι καθημερινά πληγώνουν τόν ἄνθρωπο, μέ ποικίλους πειρασμούς,

παραβαίνοντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Ὁ «Ἱερεύς» καί ὁ «Λευίτης» ἀντιπροσωπεύουν τό Μωσαϊκό νόμο

καί τήν ἀρχαία φιλοσοφία, πού ἦταν ἀδύνατοι νά βοηθήσουν τόν

ἄνθρωπο καί νά τόν ἐπαναφέρουν στήν προτέρα αὐτοῦ πνευματική

κατάσταση. Τό «κτῆνος», μέ τό ὁποῖο μεταφέρθηκε ὁ πληγωμένος στό

Πανδοχεῖο εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὡς καλός ποιμένας, βρῆκε καί

μετέφερε στούς ὤμους Του τό χαμένο πρόβατο, τόν ἄνθρωπο.

«Πανδοχεῖον» εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δέχεται κάθε

ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θέλει νά βρεῖ τήν ψυχική του σωτηρία. Τά «δύο

δηνάρια» συμβολίζουν τά δύο βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δηλαδή τήν

Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη. Τό «ἔλαιον» καί ὁ «οἶνος» συμβολίζουν

τά μυστήρια τοῦ Εὐχελαίου καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τό «’Εγὼ ἐν τῷ

ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι» φανερώνει τή Δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία,

ὁπότε θά κριθεῖ ὁ καθένας μας γιά τίς πράξεις του. Ὁ ὅσιος Ἀρσένιος ὁ

Καππαδόκης, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη γιορτάζουμε σήμερα, εἶναι ὁ «Καλός

Σαμαρείτης» πού βρίσκεται δίπλα στό πόνο καί στήν ἀρρώστια κάθε

χριστιανοῦ. Μέ τή θεία χάρη, πού τόν προίκισε ὁ Θεός, θεράπευσε τίς

ψυχές καί τά σώματα τῶν πονεμένων ἀνθρώπων, ὄχι μόνο χριστιανῶν,

ἀλλά καί ἀλλοθρήσκων.

Ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ σημερινή παραβολή, ἀγαπητοί μου, ἡ

χριστιανική θρησκεία δέν εἶναι ἡ θρησκεία τῶν τύπων, τῶν ἐπιδείξεων καί

τῆς ψευδοῦς λατρείας, ἀλλά εἶναι τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μέ

θυσίες καί ἔργα ἀληθοῦς φιλανθρωπίας.

Μακάρι καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς ἀγάπης τοῦ

«Καλοῦ Σαμαρείτη» τῆς παραβολῆς, γιά νά μαρτυρήσουμε τήν ἀλήθεια

ὅτι ἀγαποῦμε τό Θεό «ἐξ ὅλης καρδίας, ψυχῆς, ἰσχύος καί διανοίας».

Ἀμήν!

Πρωτοπρεσβύτερος

π. Βύρων Λάππας

ΠΗΓΗ