Κυριακή 30Δεκεμβρίου 2018 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ) (Ματθ. β’ 13-23)

Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ὅλες ἐκεῖνες τίς συγκλονιστικές στιγμές τοῦ διωγμοῦ τοῦ νεογέννητου θείου Βρέφους ἀπό τόν Ἡρώδη. Στιγμές πού ὁ ἀρχέκακος καί ἀνθρωποκτόνος διάβολος κινεῖ ὅλες του τίς δυνάμεις, προκειμένου νά θανατώσει τόν τεχθέντα βασιλέα. Σ’ αὐτές λοιπόν τίς φοβερές στιγμές τοῦ τρόμου καί τῆς ἀγωνίας, ὅπου αἱματοκυλίσθηκαν τά περίχωρα τῆς Βηθλεέμ, ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ καλεῖται ἀπό τόν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ νά σηκώσει ἐπάνω του ὅλη αὐτή τήν ἀπρόσμενη καί σκληρή δοκιμασία καί νά γίνει ὁ προστάτης τοῦ θείου βρέφους. «Σήκω, Ἰωσήφ, τοῦ λέει, παράλαβε τό παιδί καί τήν μητέρα του καί φύγε. Φύγε μακριά, στήν Αἴγυπτο. Φύγε ἀμἐσως, διότι ὁ Ἡρώδης ψάχνει νά βρεῖ τό παιδί, γιά νά τό θανατώσει».

Πόσο δοκιμάστηκε ἡ πίστη τοῦ δίκαιου Ἰωσήφ; Ἀκούει ἀπό τόν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ ὅλα αὐτά καί δέν σκανδαλίζεται. Πρίν ἀπό λίγους μῆνες ἄκουσε ἀπό ἄγγελο τοῦ Θεοῦ ὅτι τό παιδί πού θά γεννηθεῖ ἀπό τήν Παρθένο Μαριάμ, «θά σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Καί τώρα ἀκούει πάλι ἀπό ἄγγελο ὅτι αὐτός πού θά σώσει πρέπει νά σωθεῖ, διότι κινδυνεύει ἀπό τόν Ἡρώδη.

Ὁ Ἰωσήφ ὅμως οὔτε σκανδαλίζεται οὔτε διαμαρτύρεται οὔτε ζητᾶ ἐξηγήσεις. Ὑποτάσσεται στήν προσταγή τοῦ ἀγγέλου, σηκώνεται ἀμέσως μέσα στήν νύκτα, παραλαμβάνει τήν Θεοτόκο καί τό Παιδί καί ἀναχωρεῖ ἀστραπιαῖα γιά τήν Αἴγυπτο. Ὁδοιπορεῖ τουλάχιστον δέκα ἡμέρες μέχρι νά φτάσει στά αἰγυπτιακά σύνορα ἔχοντας ἐπάνω του τήν εὐθύνη γιά τήν ἐκτέλεση  τῆς θείας ἐντολῆς καί τό φορτίο τῆς δοκιμασίας πού καλεῖται νά σηκώσει ὁ ἴδιος. Καί γίνεται φυγάς καί καταζητούμενος καί μετανάστης. Γίνεται ὑπόδειγμα ὑπακοῆς καί ἀποδοχῆς τῆς δοκιμασίας. Διότι ὁ Ἰωσήφ ἦταν σώφρων καί δίκαιος. Ὅπως λέει ἕνα σχετικό τροπάριο, ὁ Ἰωσήφ «δίκαιος ὑπάρχων, δικαίαις ὁδοῖς τοῦ δικαίου Δεσπότου πεπόρευται», γιά νά ὑπουργήσει, νά διακονήσει δηλαδή στό μέγα μυστήριο ἀπό τό ὁποῖο λυτρώθηκε ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Καί πορεύεται πρός τήν Αἴγυπτο «χαίρων καθυπείκων τοῖς θείοις προστάγμασιν». Σηκώνει τήν δοκιμασία του αὐτή μέ χαρά καί μέ ὑπακοή.

Καί μᾶς διδάσκει ὁ Ἰωσήφ νά μή ταρασσόμαστε κι ἐμεῖς ὅταν καλούμαστε νά βαστάξουμε κάποια δοκιμασία πού μᾶς καλεῖ ὁ Θεός νά σηκώσουμε. Ἀλλά νά τήν ὑπομένουμε μέ γενναιότητα, ταπείνωση, πίστη καί χαρά. Διότι κι ἐμεῖς στό δρόμο μας εἶναι βέβαιο ὅτι θά συναντήσουμε πειρασμούς καί ἐπιβουλές. Σ’ αὐτές λοιπόν τίς ὧρες τῆς δοκιμασίας, ἄς ἐμπνεόμαστε ἀπό τόν Ἰωσήφ τόν δίκαιο κι ἄς ζητοῦμε νά μεσιτεύει καί γιά μᾶς, ὥστε να βαστάζουμε μέ πίστη καί ὑπομονή τίς δοκιμασίες μας.

Ἄλλο ἕνα πρόσωπο ὅμως ἀναφέρει ἡ περικοπή. Ὁ Ἡρώδης! Κατέσφαξε ἀθῶα νήπια χωρίς ἴχνος ντροπῆς, χωρίς καμία ἀναστολή. Ἡ φιλαυτία του, ἡ φιλοδοξία του καί ἡ καχυποψία του τόν ἔκαναν νά μήν ὑπολογίζει τίποτε. Πρίν ἀπό λίγο καιρό εἶχε δολοφονήσει τούς δύο γιούς του, φοβούμενος μήπως τοῦ πάρουν τό θρόνο. Καί τώρα πού ἄκουσε νά μιλοῦν γιά βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ, θά ὑπολόγιζε τά νήπια τῆς χώρας του;Ὁ Ἡρώδης ἤθελε ὁπωσδήποτε νά θανατώσει τόν τεχθέντα βασιλέα. Ὅμως δέν κατάλαβε ὅτι προσπαθεῖ νά τά βάλει μέ τόν  ἴδιο τον Θεό. Διότι ἄκουσε ἀπό τούς Μάγους ὅτι ἀστέρι προμήνυσε τήν γέννηση τοῦ παιδίου. Τοῦ εἶπαν καί οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ γραμματεῖς ὅτι οἱ προφῆτες προαναγγέλλουν τήν γέννηση τοῦ Μεσσία στή Βηθλεέμ. Ἔπρεπε λοιπόν ὁ Ἡρώδης τουλάχιστον νά προβληματισθεῖ καί νά καταλάβει ὅτι κάτι τό ὑπερφυσικό συμβαίνει. Ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε εὐκαιρίες καί τά κατάλληλα φάρμακα, γιά νά συνετισθεῖ. Ἀλλά ἡ ψυχή του ἀπό τά μεγάλα καί σκληρά πάθη εἶχε πλέον καταστεῖἀνίατος. Καί ἀντί νά θεραπευθεῖ σκληραίνει περισσότερο, μεγαλώνει ἡ μανία του καί ἡ ἀφροσύνη του.

Ἀσφαλῶς μετά τήν σφαγή τῶν νηπίων πολλοί θά νόμιζανπώς ὁ Ἡρώδης νίκησε, πέτυχε τόν σκοπό του. Πόσο διαφορετική ὅμως ἦταν ἡ πραγματικότητα! Ὁ τεχθείς βασιλιάς, ὁ βασιλιάς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἦταν ὁ νικητής. Ἀντίθετα ὁ βασιλιάς Ἡρώδης εἶχε χάσει τήν μάχη, εἶχε χάσει καί τήν ψυχή του. Πλήρωσε πολύ ἀκριβά τή σκληρότητά του. Εἶχε ἕναν ἀπό τούς πιό φρικτούς θανάτους πού θά μποροῦσε νά ἔχει ἄνθρωπος. Ψηνόταν ἀπό ὑψηλό πυρετό, σφάδαζε στούς πόνους, ὑπέφερε ἀπό δυσεντερία, ἔγινε «σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία», καθώς σάπισαν μέλη τοῦ σώματός του. Καί μέ ἀφόρητη δύσπνοια καί τρόμο καί σπασμό τῶν μελῶν του ξεψύχησε ὁ διώκτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός πού νόμισε ὅτι μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Θεό.

Ὅμως πάντοτε γιά ὅλους τούς διῶκτες τοῦτεχθέντος βασιλέως ἀκούγεταιτό οὐράνιο μήνυμα: «Τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου». Μήν ταρασσόμαστε λοιπόν. Οἱ διῶκτες φεύγουν. Ὁ Χριστός μένει. Διότι εἶναι ὁ θεάνθρωπος νικητής τοῦ κόσμου καί ὁ ρυθμιστής τῆς ἱστορίαςτοῦ κόσμου.

ΠΗΓΗ