«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

2 Δεκεμβρίου 2018

Η Ευαγγελική περικοπή της ΙΔ Κυριακής της περιόδου του Ευαγγελιστού Λουκά μας παρουσιάζει αγαπητοί μου αδελφοί το περιστατικό της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς. Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε και πάλι μπροστά σε μία ακόμα θεραπεία ασθενούς από τις πολλές που έκανε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αν μελετήσουμε όμως προσεκτικά το περιστατικό με διάθεση να εμβαθύνουμε σε αυτό τότε θα δούμε πως το συγκεκριμένο γεγονός παρουσιάζει μία ιδιαιτερότητα η οποία μπορεί να μας δώσει πολύ ωφέλιμα συμπεράσματα για την σχέση μας με τον Χριστό.

Πράγματι στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριος στρέφεται για μια ακόμη φορά με ευσπλαχνία και αγάπη σε έναν άνθρωπο που κουβαλάει τον σταυρό της ασθενείας του και τον θεραπεύει. Μέσω της θαυματουργικής Του δυνάμεως ο Χριστός χαρίζει στον ταλαίπωρο τυφλό, που ζητιάνευε για να ζήσει, το φως του και έτσι αποκαθιστά σε αυτόν το υπέρτατο αγαθό της υγείας, που είναι απαραίτητο για να μπορεί ο άνθρωπος να πορεύεται στη ζωή. Το ενδιαφέρον όμως του Κυρίου για αυτόν τον συγκεκριμένο τυφλό δεν ήταν τυχαίο αλλά ήταν το αποτέλεσμα της επιμονής του τυφλού να θεραπευτεί από τον Χριστό. Διαβάζοντας προσεκτικά την περικοπή βλέπουμε πως ο άνθρωπος αυτός μέσα στο σκοτάδι της σωματικής του τύφλωσης, μπόρεσε να δει καθαρότερα από πολλούς άλλους που έβλεπαν ποιος πραγματικά ήταν ο διερχόμενος διδάσκαλος. Διερωτάται γιατί γίνεται θόρυβος και όταν πληροφορείται ότι περνάει ο Ιησούς χωρίς δεύτερη σκέψη απευθύνει της ικεσία του «Ιησού Υιέ Δαυίδ ελέησόν με». Αυτός ο λόγος του τυφλού της περικοπής δεν είναι απλώς ένα αίτημα προς κάποιον θαυματοποιό, αλλά στην ουσία είναι η προσευχή που απευθύνει προς τον Χριστό. Δεν ζητά απευθείας το φως του αλλά επιζητά το έλεος του Κυρίου τον οποίο μάλιστα αποκαλώντας τον Υιό Δαυίδ ομολογεί πως τον αναγνωρίζει και ως Μεσσία. Όμως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ο άνθρωπος αυτός απευθύνει την προσευχή του είναι αντίξοες. Η ασθένειά του, η φασαρία από το πλήθος, η αδυναμία να προσεγγίσει λόγω του όχλου δυσκολεύουν το έργο του. Ακόμα και οι ακόλουθοι του Ιησού τον επιπλήττουν να σιωπήσει. Η κοινωνία τον θεωρεί απόβλητο, περιθωριακό στοιχείο, όπως πολλές φορές κάνει στα άτομα με ειδικές ανάγκες, και κατά συνέπεια δεν έχει δικαίωμα να ενοχλεί τον Διδάσκαλο. Όμως εκείνος δεν κάμπτεται από την αναλγησία των συνανθρώπων του, δεν πτοείται από τις αντίξοες συνθήκες αλλά  «πολλώ μάλλον έκραζε». Όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά τώρα η προσευχή του έχει περισσότερη ένταση με αποτέλεσμα ο Χριστός να αδιαφορήσει για τους πολλούς που τον περιτριγύριζαν και απλώς έκαναν φασαρία και να στρέψει το ενδιαφέρον του σε αυτόν τον τυφλό τον οποίο και θεράπευσε.

Αυτό αγαπητοί μου είναι το μεγάλο μάθημα που μας κάνει σήμερα ο τυφλός της Ιεριχούς. Μας αποκαλύπτει την δύναμη της προσευχής όταν αυτή γίνεται με πίστη αλλά και με επιμονή και υπομονή. Πολλές φορές στρεφόμαστε προσευχητικά προς τον Κύριο και συνήθως το κάνουμε και εμείς υπό αντίξοες συνθήκες, αφού περισσότερο θυμόμαστε να προσευχηθούμε όταν έχουμε κάποια ανάγκη ή δοκιμασία. Όταν όμως τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα ή όταν αργεί να έρθει η απάντηση από τον ουρανό, τότε πολλές φορές δυστυχώς παραιτούμαστε από την προσευχή. Σταματάμε την ικεσία. Σιωπούμε και βυθιζόμαστε στην απελπισία. Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής μας δείχνει πόσο σημαντικό αλλά και αποτελεσματικό είναι να επιμένουμε στην προσευχή μας, με ταπείνωση πάντοτε αλλά και με πολλή πίστη ζητώντας πρωτίστως το έλεος του Θεού, που είναι το σημαντικότερο, για να έλθει στην συνέχεια και αυτό που ποθεί η καρδιά μας. Τότε θα απολαύσουμε την ευεργετική επενέργεια του Θεού στην ζωή μας και θα γίνουμε και αφορμή για τους άλλους να δοξολογήσουν τον Θεό όπως έγινε και ο τυφλός της περικοπής αφού εξ αιτίας του «πας ο λαός ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Αμήν.

ΠΗΓΗ