ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Απόστολος :Εβρ. ια΄ 9-10, 32-40

Ευαγγέλιο: Ματθ. α΄ 1-25

23 Δεκεμβρίου 2018

«Το γάρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν∙ αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ. α΄ 20-21)

Δύο μέρες μας χωρίζουν από το μοναδικό ιστορικό γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Είναι τόσο μοναδικό, γιατί από τη μία χωρίζει την ιστορία σε περίοδο πριν και μετά από Αυτόν και την ίδια στιγμή η παρουσία του αποτελεί το ενωτικό σημείο μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Παράλληλα αποτελεί το γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης των προαιωνίων υποσχέσεων του Θεού προς τους ανθρώπους. Τέλος, το γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού αποτελεί την απαρχή της έμπρακτης αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο και η οποία θα φτάσει στην κορύφωσή της με τη Σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Θεός δεν είναι πια απρόσιτος, απλησίαστος.

Ο Θεός γίνεται «τοις πάσι προσιτός» ως Εμμανουήλ. Κατά τον επαναλαμβανόμενο σήμερα προφητικό λόγο, «ο Θεός είναι μαζί μας». Έτσι στο πρόσωπο του Εμμανουήλ βλέπουμε τον Ιησού Χριστό να γεννάται υπερφυσικά «εκ Πνεύματος Αγίου» και την ίδια στιγμή να μπαίνει στην Ιστορία ως άνθρωπος, Γεννημένος από μια γυναίκα, την Παρθένο Μαρία.

Η Εκκλησία αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Χριστού και μάλιστα ως γεγονότος ιστορικού, προβάλλει σήμερα τους κατά σάρκα προγόνους του Χριστού σαν επιβεβαίωση της παρουσίας του και ως ανθρώπου μέσα στην ιστορία. Παράλληλα μέσα από αυτή την αναφορά τιμά τη μνήμη «πάντων των απ’ αιώνος τω Θεώ ευαρεστησάντων, από του Αδάμ μέχρι της Γεννήσεως του Κυρίου, αγίων ανδρών και γυναικών».

Μακρύς ο σημερινός γενεαλογικός κατάλογος που ξεκινά από τον Αβραάμ, με την έναρξη της εφαρμογής του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων και που καταλήγει στο πρόσωπο του Χριστού με την εφαρμογή του. Μέσα σ’ αυτό τον γενεαλογικό κατάλογο υπήρξαν άνθρωποι ενάρετοι, υπήρξαν όμως και αμαρτωλοί. Κι όμως ο Θεός δεν τους περιφρόνησε, δεν τους απαξίωσε, αλλά και διά μέσου τους μετέφερε και υλοποίησε την υπόσχεση για τον ερχομό του Υιού του στον κόσμο και κατ’ επέκταση της σωτηρίας των ανθρώπων.

Όμως, ανεξάρτητα από τη μαρτυρία της πίστεως τους, αλλά και το

μαρτύριο της ζωής μερικών από αυτούς, όπως ακούσαμε και στο σημερινινό

«Απόστολο», «δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει

κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς

εμάς».

Και αυτό το καλύτερο για όλους θα αρχίσει με την Ενανθρώπηση του

Χριστού. Γιατί, με αφετηρία το πρόσωπο του Χριστού θα αρχίσει η γενεά της

σωτηρίας και της Χάριτος. Με τη Σταυρική θυσία και την Ανάσταση του

Χριστού θα ολοκληρωθεί ο αγιασμός όλων των ανθρώπων τόσο της Παλαιάς,

όσο και της Καινής Διαθήκης. Μέτοχοι αυτού του αγιασμού θα είναι στο εξής

όλοι οι άνθρωποι δια μέσου των αιώνων οι οποίοι όμως θα είναι και κοινωνοί

των Παθών και της Αναστάσεως του Χριστού.

Κοινωνός των Παθών του Χριστού γίνεται ο άνθρωπος που πεθαίνει στο

σταυρό νεκρώνοντας πάθη και αδυναμίες. Κοινωνός των Παθών του Χριστού

γίνεται εκείνος που ευθυγραμμίζει τη ζωή του με τη ζωή και το θέλημα του

Χριστού. Κοινωνός των Παθών του Χριστού γίνεται εκείνος που

συναισθανόμενος το μέγεθος της αγάπης του Χριστού μεταμορφώνεται

συσταυρούμενος μαζί του και ομολογεί μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Χριστώ

συνεσταύρωμαι∙ ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β΄19-20).

Αυτή τη δυνατότητα μας την έδωσε και μας τη δίνει ο Χριστός από τη

στιγμή που, αν και Θεός, γίνεται άνθρωπος και ανεπηρέαστος από την δική

μας αμαρτωλή ανθρώπινη φύση μάς οδηγεί στην αγιότητα. Η δική του

αγιότητα μεταμορφώνει τη δική μας αμαρτωλή ανθρώπινη φύση, γιατί ο ίδιος

είναι ο Ιησούς, δηλαδή ο Σωτήρας του κόσμου, όπως ακούσαμε και στο

σημερινό ευαγγέλιο.

«Και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν∙ αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού

από των αμαρτιών αυτών», προαναγγέλλει ο Θεός στον Ιωσήφ. Αλλά και ο

Απόστολος Πέτρος υπογραμμίζει με βεβαιότητα ότι «ουκ έτσιν εν άλλω ουδενί η

σωτηρία. Ουδε γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν

ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. δ΄12). Δηλαδή, «από κανέναν αλλό

δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο δοσμένο στους

ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε». Από τότε παρουσιάστηκαν

πολλοί αυτόκλητοι «σωτήρες». Υποσχέθηκαν παράδεισο και χάρισαν κόλαση.

Υποσχέθηκαν σωτηρία από την φτώχεια και «χάρισαν» πείνα-λιμό.

Υποσχέθηκαν ελευθερία, αλλά στην πράξη τους «χάρισαν» σκλαβιά και

υπουδούλώση.

Σ’ αυτή την παραδοξότητα αντέδρασαν κατά καιρούς οι άνθρωποι και

αναζήτησαν διέξοδο. Όπως ενδόμυχα αναζητούν διέξοδο, αναζητούν και το

δικό τους σωτήρα. Εμείς τον έχουμε βρεί;

Αδελφοί μου, ο Ιωσήφ ξύπνησε έγκαιρα από τον ύπνο και αποδέχθηκε

ό,τι του αποκάλυψε ο Θεός. Ότι, δηλαδή, ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας του

κόσμου. Έγκαιρα ας ξυπνήσουμε κι εμείς. Κατά τον Απόστολο Παύλο. «Ώρα

ημάς εξ ύπνου εγέρθήναι∙ νύν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία ή ότε

επιστεύσαμεν» (Ρωμ. ιγ΄11).

Έγκαιρα, λοιπόν, ας ξυπνήσουμε κι εμείς για να μπορέσουμε να

βιώσουμε τη σωτηρία μέσα από τη χαρά της Γεννήσεως του Χριστού που

ευαγγελίστηκε και ο Άγγελος στους ποιμένες. Το αστέρι που φώτισε το σκοτάδι

της ιστορίας και καθοδήγησε τους μάγους ας γίνει κι ο δικός μας οδηγός που

θα μας οδηγήσει στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Παράλληλα, η χαρά των ποιμένων

ας γίνει και δική μας χαρά. Γονατιστοί μπροστά στο θείο βρέφος την Άγια μέρα

της Γεννήσεως ας τον προσκυνήσουμε με τη βεβαιότητα του Αγγελικού λόγου

«ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ ος έστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. β΄11). Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ