ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ – 16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. ιδ΄, 16-24, Μτθ κβ΄14

Μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν περιμένει νὰ Τὸν πλησιάσει ὁ ἄνθρωπος. Δὲν μνησικακεῖ ὅταν Τὸν περιφρονοῦμε μὲ τὴν ἀπόκρουση τοῦ θελήματός Του. Ἐπανέρχεται καὶ μᾶς προσεγγίζει πρῶτος. Μᾶς καλεῖ, μᾶς συγχωρεῖ. Ἕνα ἐπιδιώκει: τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, τὴ λύτρωση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἐπιζητεῖ τὴν ἕνωσή μας μαζί Του. Συγκαταβαίνει στὶς ἀδυναμίες μας, θεραπεύει τὰ ἀσθενήματά μας, ἀναπληρώνει τὶς ἐλλείψεις μας. Ἔχει ἑτοιμάσει τὰ πάντα καὶ περιμένει νὰ ξεκινήσουμε ἐμεῖς. Νὰ κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα. Νὰ δείξουμε τὴ διάθεση τῆς καρδιᾶς μας. Τότε μᾶς δέχεται μὲ χαρά, σκύβει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ νὰ πραγματώσουμε ὅ,τι εἶναι ἐπιθυμία μας. Θέτει τὴ δύναμη καὶ τὴ χάρη Του στὴ διάθεσή μας.

Μία καὶ μοναδικὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ πλημμυρίσει μὲ τὴν ἀγάπη Του τὴν ὕπαρξή μας: ἡ ἀνεπιφύλακτη ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς προσφορᾶς Του. Ὁ πόθος νὰ Τὸν δεχτοῦμε στὴν ψυχή μας, ἡ πίστη στὸ λόγο Του, ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ στοργή Του καὶ ἡ βεβαιότητά μας πὼς Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ διάθεση νὰ ὑποταγοῦμε χωρὶς ὑστεροβουλία στὸ θέλημά Του. Κι ἂν σὲ μία στιγμὴ λυγίσουμε καὶ παραβοῦμε τὶς ἐντολές Του, ἂν παραστρατίσουμε ἀπὸ τὸ δρόμο Του, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσουμε εἰλικρινά. Ἀρκεῖ νὰ ὁμολογήσουμε τὸ σφάλμα μας καὶ νὰ ἐπιδιώξουμε πάλι νὰ Τὸν πλησιάσουμε. Αὐτὴ τὴν κίνηση τῆς ψυχῆς μας περιμένει ὁ Κύριος γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὰ πάντα.

Τὸ πρόβλημα γιὰ μᾶς εἶναι ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴ διάθεση. Ἂν πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν καὶ τὴν ἀγάπη Του. Ἂν μετανιώνουμε γιὰ τὰ παραστρατήματα καὶ τὰ λάθη μας. Ἐφόσον ὑπολογίζουμε σωστὰ καὶ δίνουμε τὴ σημασία ποὺ ἁρμόζει στὸ Χριστὸ καὶ τὸ θέλημά Του, θ’ ἀνταποκριθοῦμε στὸ σωτήριο κάλεσμά Του. Θὰ γευθοῦμε τὴν ἀπόλαυση τῶν δωρεῶν Του, ὄχι τυπικὰ καὶ μὲ ἐπιπολαιότητα. Μὲ βαθιὰ συναίσθηση τῆς θέσεώς μας ἀπέναντι στὸν Θεό. Μὲ συναίσθηση τῆς βαρύτητας τῆς ἐνοχῆς μας γιὰ τὴν παρακοὴ στὸ θέλημά Του. Μὲ συναίσθηση ἀκόμη τῆς ἀνάγκης νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ ἑξαρτήσουμε ἀπ’ Αὐτὸν τὴ ζωή μας. Ὄχι ἀπὸ φόβο, οὔτε ἀπὸ ὑπολογισμὸ καὶ σκοπιμότητα. Ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θυσία Του. Ἀπὸ ἀγάπη καὶ ὑποχρέωση πρὸς στὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ ἐλέους Του. Μὲ γνώμονα τὴ σωστὴ ἐκτίμηση τοῦ πραγματικοῦ μας συμφέροντος. Αὐθόρμητα. Ὁλόψυχα. Ἀβίαστα. Μὲ πίστη καὶ ἐγκατάλειψη στὴ σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Του.

Τότε θὰ ἔχει γιὰ τὸν καθένα μας νόημα καὶ περιεχόμενο  τὸ πλησίασμα στὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς καὶ σωτηρίας· πάντοτε, μὰ προπαντὸς αὐτὲς τὶς μέρες ποὺ πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐλέγξουμε τὶς διαθέσεις μας, νὰ δοῦμε ποὺ βρισκόμαστε. Δὲν ἔχει καμία ἀξία νὰ προσερχόμαστε στὴ Θεία Κοινωνία, γιατί ἔτσι τὸ βρήκαμε. Γιὰ τὸ καλό. Γιατί ἔτσι μᾶς συνήθισαν. Κατεβάζουμε τὴ Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων στὸ ἐπίπεδο μίας ἀκόμη τυπικῆς συνήθειας καὶ προετοιμασίας γιὰ τὰ Χριστούγεννα. Θὰ πᾶμε στὸν πνευματικὸ γιὰ νὰ μᾶς διαβάσει ἁπλὰ μία εὐχὴ λέγοντας: Πάτερ δὲν ἔκανα τίποτα, δὲν ἁμάρτησα, διάβασέ μου λιγάκι τὴ συγχωρητικὴ εὐχή. Χωρὶς νὰ μᾶς συγκινεῖ τίποτε βαθύτερα. Θὰ πᾶμε νὰ κοινωνήσουμε, κι ἐνῶ ἀνοίγουμε τὸ στόμα νὰ δεχτοῦμε τὸν Χριστό, μόνο τόν Χριστό δὲν σκεφτόμαστε ἐκείνη τὴ στιγμή. Ἄλλοι εἴμαστε βιαστικοί. Λὲς καὶ πᾶμε νὰ συμπράξουμε σὲ ἐμπορικὴ δοσοληψία. Εἶναι καὶ αὐτὴ μία ἀπὸ τὶς λίγες εὐκαιρίες ποὺ δίνουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ μπεῖ στὸν Ναό. Δὲν ἔχουμε συναίσθηση τί κάνουμε καὶ ποιὰ ἡ θέση μας μέσα στὴν ὅλη Ἐκκλησία, ἀπέναντι στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τὸ μέτρο τῆς συμπεριφορᾶς καὶ τὴν ἔμπνευση σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀδιάφορους θρησκευτικά, ποὺ ἐντούτοις ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία, σὰν νὰ μετάσχουν σὲ μία κοινωνικὴ δεξίωση – ἐκδήλωση, θὰ τοὺς δώσουμε ἐμεῖς. Οἱ συνειδητοὶ πιστοί. Τὰ ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν εὐλάβεια καὶ τὴν ταπείνωση. Μὲ τὴν ἀδελφικὴ διάθεση ἀπέναντί τους. Δὲν ὠφελεῖ νὰ στιγματίσουμε τὴ συμπεριφορά τους. Ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὴ δική μας ἀνοχὴ καὶ συμπαράσταση. Προπαντὸς ἔχουν ἀνάγκη νὰ δοῦν σ’ ἐμᾶς τὸ πρότυπο. Νὰ πλησιάζουμε δηλαδὴ ἐμεῖς μὲ συντριβὴ καὶ ταπείνωση τὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς καὶ σωτηρίας. Μὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Νὰ ἐπιζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπαραίτητο γιὰ ἐμᾶς νὰ ἔχουμε μετανοήσει μὲ εἰλικρίνεια. Νὰ ἔχουμε πλησιάσει στὸ ἐξομολογητήριο γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὰ σφάλματά μας. Νὰ ἔχουμε συντριβεῖ καὶ ταπεινωθεῖ γιὰ τὰ δικά μας λάθη.

Αὐτή μας ἡ εἰλικρινὴς καὶ ἀνυπόκριτη στάση θὰ γίνει ἔμπρακτο κάλεσμα στὸ Οὐράνιο Δεῖπνο καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ στέκουν μακριὰ ἀπὸ τὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἀντιληφθοῦν μόνοι τους πὼς οἱ προφάσεις ποὺ προβάλλουν, γιὰ νὰ αἰτιολογήσουν τὴν ἄρνησή τους, εἶναι ἀδικαιολόγητες. Ἁπλῶς δείχνουν τὴν ὑποτιμητικὴ θέση ποὺ κρατοῦν στὴν καρδιά τους γιὰ τὸν Χριστό.

Χωρὶς ἀστήρικτες προφάσεις, ἀδελφοί μου, χωρὶς δισταγμό. Ἂν μᾶς συνέχει ὁ φόβος τῆς παρακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, ἂς πλησιάσουμε στὸ ἐξομολογητήριο γιὰ νὰ ἀποθέσουμε τὰ βάρη τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καθαροὶ τότε καὶ ἀνάλαφροι, μὲ ἔντονο αἴσθημα εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο, ἂς πλησιάσουμε τὸ βασιλικὸ Μυστικὸ Δεῖπνο. Ὁ Κύριος μᾶς περιμένει. Μᾶς περιμένει ὅλους ἀνεξαιρέτως. Κι ἐμένα κι ἐσένα, ἀδελφέ μου. Ἡ ἀγκαλιὰ Του εἶναι ἀνοικτή, τὸ κάλεσμα γενικό. Μὴν ἀδιαφορήσουμε. Δική μας ἡ τιμή. Δικό μας τὸ κέρδος. Κοντὰ στὸν Χριστό, ἑνωμένοι μαζί Του θὰ γευτοῦμε τὴν ἀγαλλίαση καὶ τὴν εὐφροσύνη τῆς παρουσίας Του. Θὰ ὁπλιστοῦμε μὲ τὸ θάρρος καὶ τὴ δύναμη νὰ βαδίσουμε σταθερὰ καὶ καρποφόρα, ἀποτελεσματικὰ τὸ δρόμο τῆς προόδου, τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης. Λυτρωμένοι θὰ ὁδηγηθοῦμε στὰ μονοπάτια τῆς χάριτος. Μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Στὴ χαρὰ τῆς δημιουργίας, τῆς οἰκοδομῆς, τοῦ ἀγώνα τῆς τελειότητας. Γιὰ τὴν ὁλοκληρωμένη ἀπόλαυση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

π. Ε.Κ.Α. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ