ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

(Ἰω. 12, 1-18)

Ἡ ἀ­νά­στα­ση τοῦ Λα­ζά­ρου συνιστᾶ τὴν ἀ­πό­δει­ξη καὶ τὸ προ­α­νά­κρου­σμα καὶ τῆς δι­κῆς μας ἀ­νά­στα­σης. Ἀ­πο­τε­λεῖ μὲ ἄλλα λόγια τὴν πι­στο­ποί­η­ση τῆς νί­κης τοῦ Χρι­στοῦ κα­τὰ τοῦ ἔ­σχα­του ἐ­χθροῦ τοῦ ἀν­θρώ­που, δη­λα­δὴ τοῦ θα­νά­του. Τὸ θαῦ­μα τῆς ἔ­γερ­σης τοῦ τε­ταρ­ταί­ου Λα­ζά­ρου ἄ­φη­σε εὐ­γνώ­μο­νες τὶς ἀ­δελ­φές του καὶ πα­ράλ­λη­λα κα­τέ­πλη­ξε τὰ πλή­θη τῶν Ἑ­βραί­ων. Οἱ μὲν ἀ­δελ­φὲς Μάρ­θα καὶ Μα­ρί­α, ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς ἐ­πι­σκέ­φθη­κε τὴ Βη­θα­νί­α, πα­ρέ­θε­σαν τρά­πε­ζα, στὴν ὁ­ποί­α ὑ­πη­ρε­τοῦ­σαν τὸν εὐ­ερ­γέ­τη τους. Ἡ Μα­ρί­α μά­λι­στα ἄ­λει­ψε τοὺς πό­δας τοῦ Χρι­στοῦ μὲ μύ­ρο «νάρδου πιστικῆς πολυτίμου», ἐ­πι­δει­κνύ­ον­τας ὄ­χι μό­νο τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη της, ἀλ­λὰ προ­ε­τοι­μά­ζον­τας ταυ­τό­χρο­να τὸν Κύ­ρι­ο γιὰ τὴν τα­φή του.

Ὁ δὲ ὄ­χλος, ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς βρι­σκό­ταν στὸ σπί­τι τοῦ Λα­ζά­ρου, ἔ­σπευ­σε ἀ­πὸ πε­ρι­έρ­γει­α γιὰ νὰ δεῖ τὸ πα­ρά­δο­ξο. Νὰ πε­ρι­ερ­γα­στεῖ μὲ ἄλλα λόγια τό­σο τὸν Ἰ­η­σοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος θαυ­μα­τούρ­γη­σε, ὅ­σο καὶ τὸν Λά­ζα­ρο, ποὺ ἀ­να­στή­θη­κε ἐκ νε­κρῶν. Τὴν ἴ­δια πε­ρι­έρ­γει­α ἐκ­δη­λώ­νουν καὶ τὰ πλή­θη τὴν ἑ­πό­με­νη μέ­ρα. Ὅ­ταν δη­λα­δὴ μα­θαί­νουν ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς πρό­κει­ται νὰ ἀ­νέ­βει στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα γιὰ τὴ γιο­ρτὴ τοῦ Πά­σχα, βγαίνουν γιὰ νὰ τὸν προ­ϋ­παν­τή­σουν, βα­στά­ζον­τες κλά­δους φοι­νί­κων.

Ὅ­λοι ἦ­ταν ἐν­θου­σι­α­σμέ­νοι καὶ φώ­να­ζαν «ὡ­σαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ἡ ὑ­πο­δο­χὴ εἶ­χε ἔν­τα­ση καὶ ἦ­ταν με­γα­λει­ώ­δης, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ρι­ος πα­ρέ­μει­νε ἤ­ρε­μος καὶ εἰ­σῆλ­θε στὴν πό­λη «κα­θή­με­νος ἐ­πὶ πῶ­λον ὄ­νου». Ἔ­τσι ἀ­πο­δεί­κνυ­ε ὄ­χι μό­νο τὴν τα­πεί­νω­σή του, ἀλ­λὰ καὶ τὸ μά­ται­ο καὶ ἐ­πι­φα­νει­α­κὸ τῶν ἐκ­δη­λώ­σε­ων τοῦ πλή­θους. Γνώ­ρι­ζε ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­τι ἡ ὑ­πο­δο­χὴ δὲν γι­νό­ταν δι­ό­τι ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι πί­στευ­αν στὴ μεσ­σι­α­νι­κό­τη­τά του, στὸ ὅ­τι δη­λα­δὴ ἦ­ταν ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ λυ­τρω­τὴς τοῦ κό­σμου. Τὸ πλῆ­θος εἶ­χε ἐν­θου­σι­α­στεῖ ἀ­πὸ τὸ θαυ­μα­στὸ γε­γο­νὸς τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ Λα­ζά­ρου καὶ ἐ­ξε­δή­λω­σε ἕ­να πα­ρο­δι­κὸ ἐν­θου­σι­α­σμό: «διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος», γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον». Ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς εἶ­χε ὁ­μι­λή­σει δι­ὰ τοῦ στό­μα­τος τοῦ προ­φή­τη Ἠ­σα­ΐ­α καὶ εἶχε πεῖ: «ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδίᾳ αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ».

Τὸ μὴ γνήσιο τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ πλήθους καὶ ἡ ἀπουσία πίστης πρὸς τὸν Χριστὸ ἀποδείχθηκε λίγες μέρες ἀργότερα, ὅταν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, οἱ τόσο ἐνθουσιώδεις κατὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου, ἄλλαξαν τὴ στάση τους καὶ φώναζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», ζητῶντας τὸν θάνατο τοῦ εὐεργέτη τους.

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Χριστιανοί, ἂς μὴν ἐνθουσιαστοῦμε κατὰ τὸν ἐπιφανειακὸ τρόπο τῶν Ἑβραίων. Ὁ ἐρχόμενος «ἐπὶ πῶλον ὄνου» εἶναι ὁ πρᾶος Κύριος, ὁ ποιμένας ὁ καλὸς καὶ ἀγαθός, ὁ ὁποῖος θύεται προθύμως γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν σώσει ἀπὸ τὴν πλάνη τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἁγιάσει ἐν γένει τὸν κόσμο. Γι᾽ αὐτὸ ἂς τὸν ὑποδεχθοῦμε ὀρθῶς καὶ ἂς ἑορτάσουμε ὑπερκοσμίως. Γιὰ νὰ τὸν συναντήσουμε ἂς ἐξέλθουμε τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἰδιοτέλειας. Ἂς τὸν ἐπευφημήσουμε ὄχι μὲ κλάδους βαΐων, ἀλλὰ ἀφενὸς μὲ τὴ στροφή μας πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ ἀφετέρου διὰ τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς βοήθειας ποὺ θὰ προσφέρουμε στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας. Ἀντὶ ἱματίων ἂς στρώσουμε γι᾽ αὐτὸν τὴ δεκτικότητα τῆς καρδίας μας. Ἂς ἀποβάλουμε τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ἔπαρση ἀπὸ αὐτή. Ἂς ταπεινωθοῦμε γιὰ νὰ συνδοξασθοῦμε μαζί του στὴν Ἀνάσταση. Ἂς γευθοῦμε τοῦ σταυροῦ γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸν γλυκασμὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς.

ΠΗΓΗ