«...Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος...» «ὁ δι’ ἡμᾶς σταυρωθείς»

“Τῇ ἐπαύριον ὁ ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἐκραύγαζον· «Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ' αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ' ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ' αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ' αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.» (Ιωάν., κεφ. 12, στ. 12 – 18).

Τὸ θαυμαστὸ σημεῖο ποὺ ἐποίησε ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, νὰ ἀναστήσει τὸν φίλο Του Λάζαρο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἤδη τέσσερις ἡμέρες πεθαμένος, καὶ νὰ τὸν φωνάξει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν τάφο στὸν ὁποῖο εἶχε ἐνταφιασθεῖ, συγκλόνισε τὸν κόσμο. Στόμα μὲ στόμα διαδόθηκε ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καὶ πολὺ σύντομα ἀμέτρητο πλῆθος λαοῦ, ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὴν γύρω περιοχή, μαζεύτηκε στὸ σπίτι τοῦ Λαζάρου στὴ Βηθανία, ὅπου ἐποίησαν δεῖπνο, στὸ ὁποῖο παρευρίσκοντο ἀνάμεσα σὲ ἄλλους ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Λάζαρος, γιὰ νὰ δοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀναστημένο Λάζαρο.

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ Ἰησοῦς εἰσέρχεται στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ πλῆθος, τὸ ἀμέτρητο, τοῦ λαοῦ κάνει τὴν εἴσοδο αὐτὴ θριαμβευτική. 

Κρατώντας στὰ χέρια βαΐα φοινίκων, σύμβολα ἐξουσίας καὶ νίκης ἐπὶ τοῦ θανάτου, στρώνοντας τὰ ἱμάτια γιὰ νὰ περάσει πάνω σὲ αὐτὰ «ὁ ἐπὶ πῶλον ὄνου καθήμενος» βροντοφωνάζει: «Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

Τὸ πλῆθος, ὅμως, ὅπως καὶ οἱ μαθητὲς πρωτύτερα, εἶχε παρεξηγήσει τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἔβλεπαν τὴν ἐξουσία ποὺ ὁ Κύριος εἶχε, νὰ ἀφήνει ἁμαρτίες, νὰ ἐλέγχει τὴν ὑποκρισία τῶν Φαρισαίων καὶ Γραμματέων, νὰ γοητεύει καὶ νὰ χορταίνει τὰ πλήθη, νὰ θεραπεύει ἀρρώστους, νὰ ἀνασταίνει νεκρούς. Εἶδαν, μὲ τὰ ἴδια τὰ μάτια τους, τὸν Λάζαρο ἀναστημένο τετραήμερο ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ πίστεψαν πὼς ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι κοσμική. Καὶ οἱ μὲν μαθητὲς μετανόησαν, πλὴν ἑνός, τὸ πλῆθος ὅμως;

Παρακινούμενος ὁ ὄχλος ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς, τοὺς Γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους, ἀπὸ τό: «Ὡσαννά» κατέληξε στό: «Σταύρωσον, σταύρωσον Αὐτόν». Καὶ ὅλοι φτάνουν στὸν Σταυρό. Καὶ ἐκεί... ἄς ἀνακατευτοῦμε καὶ ἐμεῖς μαζί τους κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ κι ἄς παρακολουθήσουμε κι ἐμεῖς τὰ ἐκεὶ συμβαίνοντα. 

Στὸ Σταυρὸ βλέπουμε ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ Θεοῦ μας δὲν εἶναι κοσμικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ εἶναι ἀγάπη! Ὁ ὄχλος οὐρλιάζει:

«Κατέβα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ θὰ πιστέψουμε ὅτι εἶσαι Θεός», κι Αὐτός, ἐνῶ εἶναι πανεύκολο νὰ κατέβει, ἀρνεῖται. Τὶ ἀξία ἔχει ἡ πίστη, ὅταν ἐπιβάλλεται μὲ ἐξουσιαστικὸ τρόπο; Ἡ πίστη σὲ Αὐτὸν πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ ἐλευθερία, γι’ αὐτό... Αὐτός, Θεὸς Υἱός, παρακαλεῖ τὸν Θεὸ Πατέρα: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.»! Ἄφατη ἡ

Ἀγάπη Του!!! Δὲν συντρίβει ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ μᾶς συγχωρεῖ!!!

Στὸν Σταυρὸ βλέπουμε τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας νὰ μὴν

περιμένει ἐμᾶς, ἀλλὰ Αὐτὸς ὁ Ἴδιος νὰ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα καὶ νὰ

ἔρχεται πρὸς ἐμᾶς. Ἡ Ἀγάπη Του εἶναι θυσιαστικὴ καὶ μᾶς προσφέρεται

νὰ τὸν κοινωνοῦμε. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία Του, τὸ σῶμα Του, ὅλοι ἐμεῖς,

καλούμαστε, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία, νὰ κοινωνοῦμε τὸν

Αὐτοπροσφερόμενο Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Χριστό μας καὶ Θεό

μας, ὥστε νὰ γίνει γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, ἄφεση ἁμαρτιῶν, Ἀνάσταση

καὶ Ζωὴ αἰώνιος.

Στὸν Σταυρὸ βλέπουμε τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας, ὅτι ὄντως ὡς

Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ προσέλαβε ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἰδιότητες καὶ

γεύτηκε ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ἀνθρώπινης φύσης, πλὴν τῆς ἁμαρτίας.

Περπάτησε ἀνάμεσά μας καὶ καταλαβαίνει τὸν πόνο μας, τὶς θλίψεις μας,

τὶς δυσκολίες μας, τὴν ἀγωνία μας μπροστὰ στὸν θάνατο καὶ μᾶς καλεῖ:

«δεῦτε πρός με, πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ αναπαύσω

ἡμᾶς»! Κι ἐμεῖς, ἁπλά, χρειάζεται νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ Τὸν

ἐμπιστευθοῦμε.

Στὸν Σταυρὸ βλέπουμε τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας νὰ ὑπομένει τὴν

ἀνθρώπινη κακία μέχρι θανάτου. Ἐσταυρωμένος ὁ Ἀναμάρτητος

κουβαλᾶ καὶ σταυρώνει μαζί Του τὶς δικές μας ἁμαρτίες. Σηκώνει πάνω

στὸν Σταυρὸ τὴν πτώση μας καὶ τὴν καταδικάζει σὲ θάνατο μὲ τὸν

θάνατό Του. Μᾶς συνανασταίνει μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ἀρκεί ἐμεῖς νὰ

μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀφήσουμε πάνω στὸν Σταυρό Του τὰ πάθη μας, τὶς

κακίες μας, τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν πτώση μας, ὥστε νὰ θανατωθοῦν κι

αὐτὲς αἰώνια μαζὶ μὲ τὸν αἰώνιο θάνατο τοῦ θανάτου.

Στὸν Σταυρὸ βλέπουμε τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας νὰ θέλει ὅλοι οἱ

ἄνθρωποι νὰ σωθοῦνε, ὅλοι ἐμεῖς νὰ σωθοῦμε. Συγχωρεῖ ὅλους,

ἐμπιστεύεται τὴν Θεοτόκο Μητέρα Του στὸν Ἀγαπημένο Μαθητή Του,

σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει τὸν μετανοημένο Ληστὴ καὶ τὸν καθιστᾶ πρῶτο

κάτοικο τοῦ Καινοῦ Παραδείσου. Καὶ ἡ ἀγκαλιά Του πάνω ἀπὸ τὸν

Σταυρὸ μεγαλώνει καὶ τὸ βλέμμα Του σκεπάζει ὅλο τὸν κόσμο κι ὅποιος

θέλει χωρᾶ στὰ ἁπλωμένα πάνω στὸ Σταυρὸ χέρια Του. Ὁ Ἑκατόνταρχος

τῆς Σταύρωσης καὶ ἄλλοι στρατιῶτες μετανοοῦν καὶ κουρνιάζουν στὸν

κόρφο Του καὶ συναντοῦν ἐκεῖ τὶς γυναῖκες ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ

τὴ Γαλιλαία καὶ ὅλους ὅσους βρῆκαν ἔλεος σ’ Αὐτόν.

Στὸν Σταυρὸ βλέπουμε τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας νὰ πεθαίνει ὡς

ἄνθρωπος, γιὰ νὰ νικήσει ὡς Θεὸς τὸν θάνατο καὶ νὰ Ἀναστηθεῖ ἐκ

νεκρῶν καὶ νὰ μᾶς χαρίσει Ἀνάσταση καὶ Ζωὴ Αἰώνιο. Καὶ ἡ ἡμέρα

σκοτεινιάζει, ὁ ἥλιος κρύβεται, ἡ γῆ σείεται, τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ

σχίζεται στὰ δύο, τάφοι ἀνοίγονται καὶ σώματα ἁγίων ἀνασταίνονται καὶ

ἐμφανίζονται στὴν Ἁγία πόλη μετά τὴν Ἀνάστασή Του. Ὁ ὄχλος

διαλύεται καὶ ὅσοι τὸν καταδίκασαν φεύγουν, χτυπώντας τὰ στήθη τους

καὶ λέγοντας ὅτι τὸ αἷμα τοῦ ἀθώου Ἐκείνου θὰ τοὺς καταδιώκει σὲ ὅλη

τὴ ζωή τους.

Ἀνάμεσά τους κι ἕνας Ἀθηναῖος, εἰδωλολάτρης τότε καὶ μετέπειτα

πιστὸς καὶ Ἅγιος Μάρτυρας Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης,

σπουδαστὴς τότε τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν νομικῶν, ὁ ὁποῖος βλέποντας

ὅσα γίνονται ἀναφωνεῖ: «Ἤ ὁ κόσμος χάνεται ἤ Θεός πεθαίνει». Ἀνάμεσά

τους κι ἐμεῖς...

Ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ἄς πάρουμε τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Χριστὸς Ἀνέστη! Τὰ πάντα Καινά! Τὸ Ξύλο τοῦ Σταυροῦ «ἐλευθέρωσε» τὸ

Ξύλο τῆς Ζωῆς! Καὶ «τρώγοντας» τὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, τὸν Χριστό,

Ἀνάσταση καὶ Ζωὴ Ἀληθινή, Αἰώνια. Γι’ αὐτὸ ἄς κάνουμε βίωμά μας τὸ

κήρυγμά Του! Μετανοεῖτε!

Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ