ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

1 Απριλίου 2018 – Κυριακή των Βαΐων

Οι επιστολές του αποστόλου των Εθνών, του Παύλου, ιδιαιτέρως εκείνες που γράφτηκαν μέσα από την φυλακή, κρύβουν όλο το πνευματικό μεγαλείο του ώριμου πνευματικά ανθρώπου, δείχνουν ότι αυτό που έχει πραγματικά αξία δεν είναι ο τόπος που ζει κάποιος αλλά ο τρόπος που ο καθένας από εμάς προσεγγίζει και κατανοεί τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Ιησού Χριστού, με πιο τρόπο τα κάνει πραγματικά γεγονότα της δικής του ζωής. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί η Εκκλησία, σήμερα Κυριακή των Βαΐων μας βάζει να διαβάσουμε μία περικοπή από την προς Φιλιππισίους Επιστολή του αποστόλου των Εθνών, μίας επιστολής που τη χαρακτηρίζουν τόσο το γεγονός ότι γράφτηκε σε κάποιο κελί φυλακής της Ρώμης, όσο και η πνευματική ωρίμανση του συγγραφέα της μέσα από αυτή την προσωπική δοκιμασία του.

Μέσα από ιερό κείμενο ο απόστολος των εθνών απευθύνεται με ενθουσιασμό στα παιδιά του και τους περιγράφει το εν Χριστώ ανθρώπινο ήθος. Η πρώτη προτροπή του απευθύνει έιναι αυτή της χαράς «αδελφοί χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε και πάλιν ερώ χαίρετε». Η εν Χριστώ ζωή είναι η όντως χαρά, ο άνθρωπος που κοινωνεί με τον Ιησού Χριστό δε μπορεί παρά να εκπηγάζει η χαρά απ΄ το πρόσωπό του η οποία όπως ξέρουμε είναι αποτέλεσμα της νίκης του Θανάτου που προσφέρει ο Χριστός στους ανθρώπους «Ιδού χαρα εν όλω τω κόσμω» θα ψάλλουμε σε μόλις οκτώ ημέρες όταν θα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λυτρωτή μας.

Αυτή η όντως Χαρα που πηγάζει μέσα από τη κοινωνία με τον Ιησού μπορεί να καθρεπτίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μας αφού μπορεί να κάνει του ανθρώπους πιο επιεικείς στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά μπορεί παράλληλα να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τη μέγγενη των ανθρωπίνων αναγκών αφού πια θα ζούμε με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα φροντίζει για τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών Του. Αυτό μας φέρνει στο επόμενο βήμα της πνευματικής προόδου το οποίο συνίσταται στην εμπειρία από μέρους του ανθρώπου της ειρήνης του Θεού. Αυτή η ειρήνη που είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει, είναι όπως λένε οι πατέρες μία πρόγευση της Παραδείσιας ζωής, της ζωής κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού μας. «Ειρήνη φίλη, το γλυκύ πράγμα και όνομα» μας λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για να τονίσει την αξία της και την επιθυμία του ανθρώπου να τη ζήσει.

Η παρουσία της ειρήνης είναι λοιπόν ένδειξη της παρουσίας του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όπου υπάρχει ακαταστασία και έριδα εκεί δεν είναι χώρος όπου ευλογείται ο άνθρωπος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας προτρέπει να ειρηνεύουμε με το Θεό πράττοντας ό,τι είναι ευάρεστο σ’ Εκείνον αλλά και να ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας, υποτάσσοντας τη σάρκα μας στο πνεύμα και τακτοποιώντας τους λογισμούς μας. Επιπλέον ο μέγας Βασίλειος μας λέει ότι η ειρήνη είναι η «ευστάθεια του λογικού», αυτό που δηλαδή κάνει τον άνθρωπο να ισορροπεί και να μην κλυδωνίζεται.

Αυτές τις δύο καταστάσεις, η Χαρά και η Ειρήνη που στις οποίες όπως είδαμε αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος έρχεται να υπηρετήσει μέσα από την θριαμβευτική του Είσοδο στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Μετά από το θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου ο Ιησούς εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα νικητής σ’ αυτό το ωραίο αγώνισμα να φέρει χαρά και ειρήνη στους ανθρώπους, που τον υποδέχονται με τα Βαΐα των φοινίκων στα χέρια δηλώνοντας με τον τρόπο τους ότι πραγματικά ότι αυτά ήταν τα δύο στοιχεία που λείπουν πολλές φορές από τη ζωή μας.

Ο Ιησούς Χριστός εισερχόμενος στην Αγία Πόλη ελευθερώνει τον άνθρωπο από την λύπη και τον πόνο της προσωπικής του αποτυχίας να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του που είναι ο θάνατος. Είναι ο Αναμενόμενος Λυτρωτής που από εδώ και πέρα μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα με τα λόγια Του και κυρίως με τις πράξεις Του θα επιβεβαιώνει ότι ήρθε για να αναλάβει όλο τον πόνο της ανθρώπινης αποτυχίας και να τον μεταποιήσει σε ζωή και Ανάσταση για τον άνθρωπο. Οι Μεγάλες Στιγμές της ζωής του Σωτήρα μας όπως εξελίσσονται μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα μας φέρνουν όλους πιο κοντά σ’ αυτό το μυστήριο της εν Χριστώ ησυχίας και ηρεμίας, του Σαββατισμού όπως στη θεολογική γλώσσα ονομάζεται του τρόπου δηλαδή της ζωής που δεν χαρακτηρίζεται από εγωιστική απομόνωση αλλά από ένα άνοιγμα ειρήνης και χαράς προς το καινούριο κόσμο της Βασιλείας των ουρανών.

Όλοι οι μεγάλοι άγιοι ζούσαν τη Μεγάλη Εβδομάδα σα να ήταν ένα γεγονός της δικής τους ζωής. Η ευαισθησία τους ο πόνος της καρδιάς τους αλλά και τα δάκρυά τους του έκαναν να ζουν τη κάθε στιγμή σα κάτι δικό τους. Αυτό τους βοηθούσε στον αγώνα για χαρά και ειρήνη στη ζωή τους. Σ’ αυτή την εμπειρία μας καλεί η αγία μας Εκκλησία όλους όπως άλλωστε μας το περιγράφει όμορφα και το δεύτερο απολυτίκιο της ημέρας, «συνταφέντες σοι δια του Βαπτίσματος», όταν μας λέει ότι έχοντας και εμείς περάσει μέσα από τον τάφο διά του βαπτίσματος αξιωνόμαστε της αθανάτου ζωής και για αυτό μπορούμε να Ψάλλουμε το Ωσαννά εν τοις υψίστοις.

ΠΗΓΗ