ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απόστολος: Εβρ. στ΄13-20

Ευαγγέλιο: Μάρκ. θ΄17-31

18 Μαρτίου 2018

«Οι μαθηταί αυτού επηρώτων αυτόν κατ’ιδίαν ότι ημείς ούκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό». (Μαρκ. θ΄28)

Η εικόνα που μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο, όσο τραγική κι αν είναι, δεν παύει από του να απεικονίζει μια καθημερινή, αλλά την ίδια στιγμή μια διαχρονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα μέσα από την οποία, από τη μια επιβεβαιώνεται η φύση, η δύναμη και η έκταση του κακού και από την άλλη διαπιστώνεται η αδυναμία του ανθρώπου να το αντιμετωπίσει ή και το χειρότερο, να το προσπερνά αδιάφορα. Τα πιο πάνω επιβεβαιώνονται τόσο μέσα από την ομολογία του πατέρα ότι «είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν », όσο και μέσα από τη δική του απάντηση στη σχετική ερώτηση του Χριστού ότι το πρόβλημα παρουσιάστηκε «Από τότε που ήταν μικρό παιδί». Επιβεβαιώνεται ακόμα και μέσα από το ερώτημα των Μαθητών προς τον Χριστό: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμονικό πνεύμα;».

Δικαιολογημένη η ερώτηση των Μαθητών. Γιατί, αυτοί που πήραν από τον ίδιο τον Χριστό «δύναμιν και εξουσίαν επί πάντα τα δαιμόνια» (Λουκ. θ΄1) και «εκβάλλειν τα δαιμόνια» (Μάρκ. γ΄15) και οι οποίοι «δαιμόνια πολλά εξέβαλλον» (Μάρκ. στ΄13), σήμερα βρέθηκαν μπροστά σ’αυτή την αδυναμία να βγάλουν το δαιμόνιο.

Η απάντηση του Χριστού, τόσο προς τον πατέρα του δαιμονισμένου παιδιού, όσο και προς τους Μαθητές Του, αποκάλυπτε σαν κοινό σημείο αδυναμίας, την απιστία. Μέσα δε από την επίκριση «ω γενεά άπιστος», «άπιστη γενιά», φανέρωνε και την έκταση της καθολικής τραγωδίας του ανθρώπου.

Το κακό έχει γίνει πια ένα με τη φύση του ανθρώπου. Είναι τόση η δύναμη του, που όχι μόνο εξασθενεί ή και νεκρώνει ακόμα την πίστη του, αλλά και τον καθηλώνει, καθιστώντας τον αιχμάλωτο του κακού και της αμαρτίας. Έτσι, ενώ αναγνωρίζει ότι το κακό δεν βρίσκεται μόνο στο περιβάλλον του, αλλά και μέσα στον ίδιο τον εαυτό του, την ίδια στιγμή ομολογεί ότι, λόγω της αιχμαλωσίας του στο κακό, αδυνατεί να αντιδράσει.

Αυτή την τραγικότητα της κατάστασης του ανθρώπου, βιώνει και

ομολογεί ο Απόστολος Παύλος: «Ξέρουμε, λοιπόν, καλά πως ο νόμος είναι

Θεϊκός, ενώ εγώ είμαι αδύναμος άνθρωπος, πουλημένος στην αμαρτία. Έτσι,

δεν ξέρω ουσιαστικά τι να κάνω∙ δεν κάνω αυτό που θα’θελα να κάνω αλλά,

αντίθετα, ό,τι θα’θελα να αποφύγω. Κάνοντας όμως αυτό που κατά βάθος δε

θέλω, αναγνωρίζω έμπρακτα πως οι εντολές του νόμου είναι σωστές. Έτσι

φτάνω πια στο σημείο να μη διαπράττω εγώ ο ίδιος το κακό αλλά η αμαρτία

που έχει εγκατασταθεί μέσα μου» Και μαρτυρεί γι’αυτό η ίδια η συνείδηση

μου: δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στο είναι μου, το καλό. Απόδειξη, πως

θέλω να κάνω το καλό, δεν βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε

πράξη. Έτσι, δεν κάνω το καλό που θα’θελα, αλλά υπηρετώ το κακό που δεν το

θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δε θέλω, τότε την πράξη μου δεν την καθορίζω

πια εγώ αλλά η αμαρτία, που έχει θρονιαστεί μέσα μου.. Τι δυστυχισμένος,

αληθινά που είμαι! Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή που

έχει υποταχτεί στο θάνατο;» (Ρωμ. ζ΄14-24).

Αγωνιώδες, διαχρονικό και πάντοτε επίκαιρο το ερώτημα του Αποστόλου

Παύλου. Ένα ερώτημα στο οποίο και απαντά με βεβαιότητα ο ίδιος. Η

λύτρωση προσφέρεται «με το σωτήριο έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».

Γι’αυτό «Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που το έκανε αυτό» (Ρωμ. ζ΄25). «Αυτός, ο

Χριστός όπως το θέλησε ο Πατέρας μας Θεός, έδωσε τη ζωή του για τις

αμαρτίες μας, για να μας λυτρώσει από τον τωρινό κόσμο, όπου κυριαρχεί το

κακό ας είναι αιώνια δοξασμένος ο Θεός! Αμήν». (Γαλ. α΄4).

Ο Κύριος μας, λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός, προτού μας λυτρώσει με το

σωτήριο έργο Του, μας δημιούργησε, μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο, την

προοπτική της ελπίδας, αφού το περιστατικό με τη θεραπεία του

δαιμονισμένου παιδιού διαδραματίστηκε λίγο πριν από τη Σταυρική Του

θυσία. Όμως, πέραν από τη δική του προσφορά μας αποκάλυψε, ότι στον

αγώνα αυτό κατά του κακού χρειάζεται και η δική μας συνεισφορά, μέσα από

την πίστη, την προσευχή και τη νηστεία.

Η πίστη είναι η δύναμη που δημιουργεί την προοπτική της ελπίδας

προς τον Θεό. Η πίστη είναι «ο κόκκος του σιναπιού» που παρά το ότι είναι

μικροσκοπικός εντούτοις θα’χει τη δύναμη να μετακινεί βουνά. «Και κανένα

πράγμα δεν θα’ναι αδύνατο για σας» , υπογραμμίζει ο Χριστός στους Μαθητές

Του, για να συμπληρώσει « Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με

προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ΄20-21).

Έτσι, η προσευχή και η νηστεία που θα στηρίξουν την πίστη,

θ’ανυψώσουν τον άνθρωπο προς τον Θεό και θ’απορριψουν, μέσα από τη

νηστεία, τα περιττά βάρη που τον κρατούν καθηλωμένο στη γη. Και τότε,

ελεύθερος πια ο άνθρωπος θα εμπιστευθεί απόλυτα τον Θεό μέσα από τη

δύναμη της πίστης.

Αδελφοί μου, δύσκολος ο αγώνας μας και τούτο «Γιατί», κατά τον

Απόστολό Παύλο, «δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές

και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα

πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γή και τον ουρανό…» Γι’ αυτό

μας προτρέπει κρατάτε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα

μπορέσετε να σβήσετε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού» (Εφεσ. στ΄12-16).

Αυτή την πίστη επικαλέστηκαν σήμερα, τόσο ο πατέρας, όσο και οι

Μαθητές, όταν συνειδητοποίησαν ότι κύρια αιτία της αδυναμίας τους ήταν η

ολιγοπιστία. «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθησε με, όμως, γιατί η πίστη μου δεν είναι

δυνατή». Ο πατέρας ομολόγησε την αδυναμία του, και παρακάλεσε το Χριστό

να δυναμώσει την πίστη του. Το ίδιο κι Μαθητές του παρακάλεσαν θερμά.

«Αύξησε την πίστη μας» (Λουκ. ιζ΄5). Αυτή την παράκληση ας επαναλάβουμε κι

εμείς. «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν» Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ