ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Απόστολος: Εβρ. β΄ 11-18

Ευαγγέλιο: Λουκ. α΄ 24-38

25 Μαρτίου 2018

«Ιδού η δούλη Κυρίου΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1,38)

Η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι για την Εκκλησία μας κορυφαίος εορτολογικός σταθμός του ενιαυτού, διότι αποτελεί την απαρχή όλων των εορτών του εκκλησιαστικού έτους. Το ίδιο αποτελεί και απαρχή όλων των σωτηριωδών γεγονότων, τα οποία έγιναν για την απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους. Κατά την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε λαμπρώς την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού στην πάναγνη σάρκα της Αγίας Παρθένου, ώστε δι’ Αυτού να πραγματοποιηθεί το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Τη μεγάλη αυτή ημέρα έχουμε την εκπλήρωση της πιο ελπιδοφόρας υποσχέσεως του Θεού στην ανθρωπότητα. Όταν οι πρωτόπλαστοι γενάρχες μας παράκουσαν τη θεία εντολή στην Εδέμ και προτίμησαν τον δρόμο της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου, ο απόλυτα αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός έδωσε τη μεγάλη υπόσχεση, πως σε μελλοντικούς χρόνους θα έρθει στον κόσμο ο «Γιος της Γυναίκας» για να δώσει τέλος στο κράτος του διαβόλου και να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος. «Και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, κεντρίσεις εσύ αυτού πτέρναν» (Γεν.3,17).

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» αυτού (Γέν.1,26).

Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονα βίο άπαυστης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την παρουσία και τις ακένωτες ευλογίες του Θεού.

Τη σωτηρία του ανέλαβε, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, ο Υιός και Λόγος του

Θεού. Η ενανθρώπηση του Θεού σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή Λουκά, έγινε

δια της επενέργειας του Αγίου Πνεύματος (Λουκ.1,35), σαρκώθηκε άνευ σποράς

ανδρός στην αγία γαστέρα της Παρθένου Μαρίας (Ματθ.1,20). Ο απόλυτα άγιος

Θεός, παρακινούμενος από άμετρη αγάπη για τον άνθρωπο, δέχθηκε να

ταπεινωθεί τόσο πολύ ώστε να υποστεί την ανθρώπινη κυοφορία και γέννα.

Το ιερό κείμενο αναφέρει πως η ευλογημένη Κόρη απόρησε στην αγγελία

ότι θα γεννήσει Υιόν και ρώτησε τον ουράνιο αγγελιοφόρο: «πώς έσται μοι τούτο,

επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λουκ.1,34). Έχοντας υπόψη Της τους φυσικούς νόμους,

θεώρησε παράδοξη και αφύσικη την κύησή Της. Η γέννηση των ανθρώπων είναι

προϊόν μείξης ανδρός και γυναικός. Ο άρχων των αγγελικών δυνάμεων Γαβριήλ,

διαβλέποντας την δικαιολογημένη απορία Της, της είπε: «Πνεύμα Άγιον

επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι΄ διό και το γεννώμενον

άγιον κληθήσεται υιός Θεού» (Λουκ.1,35). Και συνέχισε ο μέγας αρχάγγελος: «ουκ

αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» (Λουκ.1,37).

~ 29 ~

Η απορία της Παρθένου Μαρίας την ώρα του Ευαγγελισμού (Λουκ.1,30)

δεν είναι αποτέλεσμα απιστίας, το αντίθετο μάλιστα. Η άνευ σποράς σύλληψη και

κυοφορία είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία.

Είναι ανατροπή των νόμων της φύσεως, είναι το θαύμα των θαυμάτων. Γι’ αυτό η

Θεοτόκος, ως άνθρωπος και Αυτή, εξέφρασε τη δικαιολογημένη απορία Της προς

τον αρχάγγελο Γαβριήλ. Αν η απορία Της ήταν απιστία θα θεωρούσε το γεγονός ως

μια ψευδαίσθηση, μια ψεύτικη οπτασία και δεν θα έδινε τη μεγάλη συγκατάθεση:

«Ιδού η δούλη Κυρίου΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1,38). Ο

αποφασιστικός αυτός λόγος της Θεοτόκου αποτελεί την απαρχή της υλοποιήσεως

του θείου σχεδίου για τη σωτηρία του κόσμου. Υποθετικά, αν η Παρθένος Μαρία

αρνιόταν να γίνει μητέρα του Θεού, θα αναστέλλονταν και το έργο της σωτηρίας.

Όμως Εκείνη πλημμυρισμένη από ακράδαντη πίστη, γεμάτη ταπείνωση και

υπακοή στη θεία εντολή, θέλησε να γίνει η αιτία της σωτηρίας του κόσμου, να

γεφυρώσει τη γη με τον ουρανό και να επανενώσει τον άνθρωπο με τον Ποιητή

Του.

Η καλή αγγελία της έλευσης του Μεσσία δεν Της προκάλεσε ιδιαίτερη

έκπληξη, διότι η αγνή Παρθένος της Ναζαρέτ ανήκε στην μικρή μερίδα των

ευσεβών Ιουδαίων, οι οποίοι μελετούσαν τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και

περίμεναν εναγωνίως την έλευση του Λυτρωτή. Η Θεοτόκος είχε γαλουχηθεί από

τους ευσεβείς γονείς Της και το ευσεβές ιερατείο του Ναού, όσο καιρό βρισκόταν

εκεί, για την αναμονή του Σωτήρα. Απλά η αναγγελία του ερχομού Του πλήρωσε

την αγνή ψυχή Της με ανείπωτη χαρά και ουράνια αγαλλίαση.

Η ταπεινή Παρθένος, βαπτισμένη και λουσμένη από τη χάρη του Παναγίου

Πνεύματος, δέχτηκε την ρήση του Γαβριήλ (Λουκ.1,38). Αυτή η σωτήρια

συγκατάθεση αποτελεί την αρχή της σωτηρίας του κόσμου. Σε υποθετική ερώτηση,

αν η Θεοτόκος δε συναινούσε και δεν αποδέχονταν να γίνει η Μητέρα του Σωτήρα

μας, η σάρκωση του Λόγου θα ήταν αδύνατη και η σωτηρία απραγματοποίητη. Το

ιερότατο στόμα της Θεομήτορος εκείνη τη στιγμή αντιπροσώπευε ολόκληρο το

ανθρώπινο γένος και την αγωνία του να σωθεί από τα δεσμά της αμαρτίας και του

διαβόλου. Κατά συνέπεια η Θεοτόκος, μετά τον Τριαδικό Θεό, είναι το

πρωταγωνιστούν πρόσωπο στο έργο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Οι

Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν ο Θεός προσέφερε ως υπέρτατο δώρο

στην ανθρωπότητα τον Υιό Του για τη σωτηρία της, η ανθρωπότητα έδωσε ως δώρο

την Παρθένο Μαρία, που σημαίνει ότι η γεμάτη ταπείνωση συγκατάθεσή της να

γίνει συνεργός στο έργο της απολυτρώσεως είναι μέρος της υπέρτατης δωρεάς του

Θεού για τον πεσόντα άνθρωπο! Βεβαίως η συγκατάθεσή της αυτή δεν ήταν χωρίς

συνέπειες. Στην υπόλοιπη ζωή της δε ζούσε πια για τον εαυτό της, αλλά για να

υπηρετεί το σχέδιο της σωτηρίας. Και επίσης, σύμφωνα με την προφητεία του

θεοδόχου Συμεώνος, γεύτηκε τη ρομφαία να ξεσκίζει τα σπλάχνα της, βιώνοντας

ως μητέρα, τον σταυρικό θάνατο του υιού της.

Ως ορθόδοξοι πιστοί στεκόμαστε με δέος μπροστά στο ιερότατο πρόσωπο

της Θεομήτορος, διότι η σωτηρία μας εξαρτάται (και) από τη δική της υπέρτατη

συμβολή στο έργο της θείας οικονομίας. Στα πάναγνα σπλάχνα της

αναδημιουργήθηκε η ανθρώπινη φύση μας στο θείο πρόσωπο του Λυτρωτή μας

Χριστού. Γι’ αυτό τη μεγάλη ημέρα του Ευαγγελισμού εορτάζουμε λαμπρά τη θεία

ενανθρώπηση, δοξάζοντας τον Τριαδικό Θεό και μεγαλύνοντας την Αειπάρθενο.

Γεώργιος Σαββίδης

ΠΗΓΗ